Happy together

Zooooo lang niet geschreven!! Echt van de aardbodem verdwenen. Maar nu weer heel even in de bewoonde wereld.
Donderdag Lex opgehaald van het vliegtuig. Ik had me vanalles in mijn hoofd gehaald was ZO bang dat ik hem niet zou treffen, pech zou krijgen met de bus er naar toe, nou ja, je kent het wel, als je heel graag wilt dat het goed gaat en je het vreselijk zou vinden als het op het laatste moment mis zou gaan. Ik wilde hem gewoon dolgraag zien.
En het was HEERLIJK om hem te zien. Vertrouwd. Zo blij....
Zijn bagage stond echter nog in Madrid, maar wat kon ons dat schelen. Ik had een hotel met zwembad geregeld (bikini en zwembroek zaten - natuurlijk - in de rugzak) maar ook dat mocht de pret niet drukken.
We genoten van alle luxe en de lekkere restaurantjes, maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk waren we aan het wachten op zijn rugzak.
We wilden heel graag naar Uyuni (de zoutvlakten) en Rurrenabaque (de tropische jungle), maar got stuck in het nouveau riche Santa Cruz.
Een soort van culture shock voor Lex (zo anders dan hij Bolivia had voorgesteld) maar ook voor mij. Santa Cruz heeft een mengelmoes van nationaliteiten, heel veel blonde Bolivianen met Argentijnse schoonheidsmaten. Dure auto´s, luxe malls, zakelijke gebouwen, chique shops, veel plastic fantastic... ik wist niet wat ik zag.
En ook al heb ik sinds de jungle heel erg naar luxe verlangd, toch is dit een niveau waar we ons niet makkelijk in kunnen blenden. We verlangen naar natuur en dieren en prachtige uitzichten en dan is een drukke stad, waar iedereen zich druk maakt om zijn uiterlijk(heden) het tegenovergestelde.
Ik had inmiddels drie weken last van diarree, niet te stoppen met norit en immodium en besloot naar de dokter te gaan. Ze zijn hier niet echt bekend met jungleziektes (zelfs het tropencentrum niet !?!) en de testen (in het Japanse ziekenhuis) wezen uit dat er niets mis was dus veel konden ze niet doen. Daarnaast had ik de dag voor mijn vertrek twee borabora uit mijn huid gewipt. Doordat je wondjes oploopt in de jungle en zelf je was doet, kan het voorkomen dat prachtige vlinders eitjes leggen in jouw te drogen kleding en vervolgens in de open plekken in je huid kruipen. Gevolg: de larven nestelen zich in jou, groeien tot een grote pukkel, tot ze klaar zijn om je te verlaten en zelf vlinder te worden. Twee is best veel en ik was blij dat ze er op de dag voor vertrek uitpopten en Grover, de dierenarts, ze goed verzorgde en er meteen antiparasietenspul in spoot. Maar bij aankomst in Santa Cruz bleek ik een derde te hebben. Dios mio. En bijna niemand hier weet wat borabora is. De eerste hulp zei ´niets aan de hand´, maar hij werd steeds groter. Met Lex heb ik geprobeerd hem uit te knijpen – en gek hè, maar ik voelde me opgelucht toen het lukte om hem eruit te poppen. Een derde borabora. Hoe is het mogelijk.
MAAR het goede nieuws is dat we vandaag een telefoontje kregen dat Lex z´n rugzak terecht was. Het hotel wist zeker dat we naar airport Trompillo moesten, maar daar aangekomen, bleek hij op airport ViruViru te liggen. Een paar taxi´s later hebben we dan met ons laatste geduld zijn rugzak gevonden. YEAH! Nou kan de reis beginnen. Ze hebben het slotje opengebroken en gekke dingen als scheermesje en een zakmes en batterijen meegenomen, maar alle dingen die voor ons van waarde waren zaten er nog in.
En wij, wij keken elkaar aan van wat gaan we doen. Gaan we mooie dingen bekijken en van ons lijstje aftikken of gaan we morgen meteen terug naar het park om met de dieren te werken? De keus was niet moeilijk. Weg uit deze stad én het heerlijke hotel, morgen gaan we terug. Ik hoorde van de meiden dat er allemaal trammelant was: mensen die eerder vertrokken dan afgesproken, een meisje dat verhinderd is door allergie en parasieten, apen die losgeraakt waren, omdat andere apen de carabiners hadden losgeschroeft en er zijn nu maar twee meiden in het park met de apen, die ook nog eens vrij nieuw zijn en waarvan er een woensdag vertrekt. Ze hebben ons hard nodig, nu met het regenseizoen en kerst die er aan komt zullen er een stuk minder vrijwilligers zijn. En het is hartstikke leuk dat ik Lex nog kan voorstellen aan mensen die er nu nog zullen zijn en anders al waren vertrokken. En het is fijn om daar aan de dierenartsen te vragen over die diarree en de injectie voor de borabora te krijgen. Als het erop aan komt heb ik in hen nog het meeste vertrouwen.
Dus yeah, laatste dingetjes regelen vandaag, genieten van ons superdeluxe hotel nog een nachtje, en dan morgen de bus naar ´huis´. Best ´op´ van alle spanning van de afgelopen dagen en maanden en zó blij dat Lex er is. Nu gaan we samen genieten, nu kunnen we dingen met elkaar delen. Kleine gesprekjes, leuke ervaringen. Zo fijn. Zo dankbaar.
Het volgende berichtje zal uit Villa Tunari komen. Kijken of Lex me mee naar het internetcafé kan slepen voor goeie berichtjes aan jullie, nu we geen skypesessies meer hoeven te plannen of dat we allebei op apegapen (haha) liggen aan het eind van de dag :).

Geen idee of jullie deze link kunnen openen, maar hier zijn wat foto´s van de apen:
http://www.facebook.com/home.php?#!/album.php?aid=557912&id=899520525

Lieve groet van ons beiden,

Kus Esther