Lovely Sucre

Alweer een paar dagen aan het relaxen in Sucre. In Potosi hebben we niet zoals iedereen de mijnen bekeken. Het voelt een beetje cru om mensen in die omstandigheden te ´bekijken´ niet alleen dat ik vind de foto´s die ik ervan zie al heftig genoeg. Het regende een beetje en het was gek weer. Dus de eerste avond heel relaxed een film gekeken in de bioscoop. Narnia in het Spaans. Nou praat ik een aardig woordje inmiddels - ik verstond er niets van. Maar Lex natuurlijk helemaal niets! Maar de beelden waren leuk en het was leuk om weer eens wat anders te doen. Iets heel thuisigs.
Van Potosi kon ik me nog een prachtige hotspring herinneren. Geen idee of ik dat terug kon vinden en of dat wat was met regenachtig weer. Om een uur of drie besloten we toch maar de minibus te pakken. We werden ´ergens op een weg´ gedropt. Geen idee meer waar het was, maar het was in ieder geval de berg op. Ergens. Haha. Dus we klauterden omhoog, zagen in de verte wat mensen lopen, hoopten dat het daar was, en ja hoor, verscholen in de hoogte, tussen niets lag het groene inca bad. 22 meter diep, 30 meter lengte van de ene naar de andere kant en 30 graden. HEERLIJK! Alsof we een heerlijk saunadagje hadden op een dag waarop het weer had besloten chagerijnig te zijn. Het water was lekker warm en bubbelde in het midden. Was het een paar jaar geleden nog een onontdekt plekje, nu stonden er Brazilianen en Argentijnen met hun tent om het meertje heen en was het vol met toeristen. Maar het was nog steeds een prachtige plek tussen de bergen.
Heerlijk geslapen en de volgende dag door naar Uyuni. Daar zouden we de zoutvlaktes bezoeken. We vonden een heel goedkoop prima hotelletje aan het pleintje waar alle leuke dingen zaten. En we konden de dag erop meteen vertrekken. Yeah. Met drie rustige Zwitsers en een heel rustig Duits meisje dat al 8 maanden in Colombia Duitse wafels verkocht op evenementen werd er niet veel gepraat in de jeep, maar prima. Knieën op m`n kin, veel ruimte was er niet. Maar het was heerlijk om lekker tegen Lex aan te zitten en gewoon naar buiten te staren. M`n camera leeg te klikken (batterij OP bij de laatste tien foto`s die ik nog had willen nemen!!) Het was allemaal heel erg mooi. Maar tegelijkertijd voelde ik me een beetje mineur. Ik had echt last van heimwee, wie had dat gedacht, en kon even niet verzinnen welke kant we op zouden gaan met reizen. Ik mis ook m´n apen. Maar het park is zo dubbel. Het is heerlijk om daar te zijn, en tegelijkertijd fysiek uitdagend. Ben niet in top shape, terwijl ik normaal op m`n reizen kerngezond ben. Gezonder dan in Nederland! Echt een tegenvaller... Om de drie dagen merken we dat onze magen niet helemaal top zijn. En ik heb last van opgezwollen klieren die op en af verschijnen en verdwijnen. Weerstand? Door m`n grenzen heen gaan? Zulke gekke dingen doen we niet! En het park... Best pittig de berg oplopen met tien kilo een paar keer per dag en weten dat dat energie gaat vreten, hoewel het ook happy energie gaat opleveren... Alsof het wat moet kosten voor je mag genieten van wat het oplevert. Ik kwam er gewoon niet uit. Knalde van binnen uit elkaar (is dat persoonlijke groei??), terwijl de zoutvlaktes, de bergen, de flamingo`s en de meren zo prachtig waren. Hoe kan deze reis zo anders zijn. Het is net of alles op z`n eind loopt. Misschien ook wel mooi. Dat het reisvirus dus toch eindig is. Of anders ingevuld gaat worden in de toekomst. Dat het dus PRIMA is om steeds aan dat verlangen toe te geven, omdat je het zo doorwerkt of afmaakt. Er komt heus wel een einde aan, maar op het moment dat het goed is. Zo lang reizen hoeft niet meer. Vergis je niet, elke minuut die ik hier langer verblijf levert me veel op. Dat ik dit kan delen met Lex, dat m`n moeder deze kant op komt. Wat ik weer leer van mezelf, want ik kom mij behoorlijk tegen. Maar het verlangen om te reizen, om vrij te zijn - foetsie. Om door te hobbelen van hotelletje naar hotelletje - mwah. Vind het veel heerlijker om ergens een paar dagen te hangen, zoals nu in Sucre. En hier was de `bui´ gelukkig ook weer over. Lekker weer, fijn hotelletje, prachtige mirador met SUPER eten. Fijn fijn fijn.
De foto`s van Uyuni spreken voor zich. BEAUTIFUL. Onwaarschijnlijk mooi. Te gek dat we er zijn geweest.
En nu?
Mmm misschien toch nog een paar dagen jungle? Een paar dagen moet kunnen toch? We zijn op zoek geweest naar een goeie t-shirt drukker om een flink aantal jungle shirts te printen, maar deze (enige) gast in Sucre heeft het goed voor elkaar. Heeft twee enorme pick up trucks voor zijn huis staan (formaat groter dan een bus - is dat normaal? Nog nooit z´n grote gezien...). Begon hij aan de telefoon met prijzen van 50 Bol per shirt, kwamen we daar aan, werd het al gauw 60 en toen 72. En zeven dagen druktijd. Never mind, dat was echt te veel, shirts liggen hier in de winkel voor 45 Bol. En ik heb ze de vorige keer voor 30 laten maken. Echt jammer, want het is een stuk relaxter om op te komen dagen met ´we hebben leuke shirts, nee we blijven maar een paar dagen, mom`s coming to Peru` dan `hé hier zijn we weer voor een paar dagen...`. Nou ja, we zien wel. We zijn zo dicht bij dat ik het moeilijk vind om niet nog even langs te gaan. Nog één knuffel van m`n apen. Even kijken of alles goed gaat, of Helen hulp nodig heeft. Net genoeg om er geen fysieke tik van te krijgen, nog één keer opzuigen, want ik mis ze NU al en ik ben nog niet eens terug en dan de laatste stukjes reis... Morgen of overmorgen beslissen we.

Mensen bedankt voor jullie lieve berichtjes. Vind ze echt tof.