Waren we bijna nóg een maand gebleven

Romantisch? Zei ik romantisch? My GOD wat hebben we een leuke tijd gehad in Urubamba. Dacht ik dat Adriana en Pablo me misschien niet eens meer echt zouden herkennen, ze ontvingen ons met open armen. Er was geen sprake van dat we voor onze rit zouden betalen, omdat ze het zo leuk vonden dat ik was teruggekomen met Lex. Om half negen werden we opgehaald en werden we naar de paarden gebracht. Ik kreeg hetzelfde zwarte paard Yana toegewezen, Lex reed op Rayo, een wit ongelooflijk intelligent paard. Paarden die ONS leerden om paard te rijden. Zo goed getraind, zo goed verzorgd, het straalde er van af. Adriana en Nilo reden met ons mee en bij het kerkje kwamen we Pablo weer tegen met een heerlijke lunch. Zo te gek om Lex te zien genieten van dezelfde dingen als ik, zonder ook maar een woord te hebben gezegd. Het is een sublieme trip. De bergen zijn prachtig, de kleuren amazing, en dan te galloperen door de weilanden met je pet in je hand en je andere hand in de lucht van geluk - kan je je gelukkiger voelen? Het was heerlijk om het allemaal door me heen te voelen stromen en Adriana gilde het uit van plezier, ze is zo´n heerlijk grappig open mens. Super. Aan het eind van de dag keek Pablo ons diep in de ogen en zei dat hij nog een verrassing voor ons in petto had. We kochten snel een flesje fijn, een blokje kaas en hij reed ons naar een fantastische berghut in de middle of nowhere, mét open haard en berenvellen, waar we de nacht zouden doorbrengen. Lex en ik konden inmiddels geen woord meer uitbrengen. Goed zo, zei hij, want dit soort dingen moet je tot je nemen in stilte. Wow wat was dat gaaf. Nooit verwacht dat het zo zou zijn. We hebben het nog heel lang over ze gehad. Over een maand of drie zijn ze er klaar voor om vrijwilligers te ontvangen. En ze hebben drie soorten in gedachten. Vrijwilligers die niets betalen, kost en inwoning krijgen en hele dagen werken, half in een arme community en half met de paarden. Vrijwilligers die halve dagen werken en halve dagen spaanse lessen krijgen en daarvoor een beetje betalen. En vrijwilligers die meer betalen, af en toe losse uurtjes werken, meegaan op de paardenritten, en spaanse les, salsales en leuke tours in de omgeving krijgen. Maar, perfectionist als hij is, de woningen voor de vrijwilligers zijn nog niet ingericht, dus zodra dat klaar is en hoogseizoen start, dan wil hij ze graag ontvangen. Was hij er nu al klaar voor geweest, dan hadden we waarschijnlijk onze vlucht verlaat, want om hier een maand te zitten en het leven mee te leven zoals zij dat doen - inspirerend. Ook hoe Adriana met de paarden werkt, daar zou ik graag meer over willen weten. De paarden zijn zo rustig en zo liefdevol het is echt gaaf om te zien. Dus wie weet, in de toekomst. Wordt het vanaf nu geen retourtje Inti Wara Yassi, maar twee maandjes daar en een maand bij Cusco for You. Gaaf hoor om dat soort plekken tegen te komen...
Gisteren hebben we lekker een dagje rustig aangedaan, het hotel voor een halve dag langer geboekt om lekker uit te kunnen slapen en lekker te eten. Om zes uur pakten we de bus naar Lima. Supergrote slaapstoelen die helemaal achterover konden, prima te doen. We hebben er uiteindelijk 24 uur over gedaan, niet normaal, maar zelfs met een kapotte tv (geen geluid...) was het echt ok. Veel geslapen en gelezen en heerlijk gelegen. Nu zitten we weer bij Casa Ana in Lima, het is hier hartstikke zomer, terwijl we in Cusco nog met wollen sokken en sjaals door de straten liepen (heel veel regen!) hebben we ons hier weer met factor 50 ingesmeerd. Zometeen een sign maken voor moeders, zodat ze ons makkelijk kan vinden. Ben benieuwd naar de rest van de trip.
Dag lieverds!!