We zijn weer in Peru

Wat gaat de tijd ineens snel!! Sucre was fantastisch. We hebben vooral bij de Mirador gezeten, genoten van het uitzicht, het heerlijke eten en de loungestoelen. Boekjes gelezen, zonnetje op ons bol en de sfeer opgezogen. Sucre is leuk en ik ben blij dat we toch nog de loop Uyuni, Potosi en Sucre hebben gedaan. In Cochabamba kreeg ik Nena op de chat. ´Es waar ben je?`. Zo zo dicht bij waren we. Of het niet uitmaakte dat het maar een dag of drie zou zijn. Nee natuurlijk niet, we waren hartstikke welkom en ze keken naar ons uit. De t-shirts zouden we nooit meer in een dag kunnen redden, dus we pakten onze spullen om er de volgende dag alweer vandoor te gaan. Maar TOCH nog even om de hoek gekeken bij een printer. Kwamen we er een tegen die én t-shirts had én goeie kwaliteit prints voor een goeie prijs, 30 Bol. Kijk daar konden we wat mee. We bestelden binnen tien minuten 150 t-shirts, die we vier dagen later op zouden kunnen halen. We konden niet met t-shirts in het park aankomen, maar wel beloven dat ze binnen een week onderweg zouden zijn naar het park. En als ze die voor 70 Bol verkopen, is dat toch een snel verdiend inkomen. Ze hebben het hard nodig, soms is er nauwelijks geld om het eten te betalen voor de dieren - en de vrijwilligers vinden shirts altijd leuk. Win win win. En Claudia, die regelmatig dieren opspoort en naar het park brengt, zou ze meenemen. SUPER deal. Werden we helemaal vrolijk van.
Ik belde Claudia op en die zei dat KP (longterm vrijwilliger die bij de birds werkt) in Cochabamba was en inkopen had gedaan. We zouden samen teruggaan naar Inti Wara Yassi. Mét een brulaapje Martin van een jaar of twee, een schildpad en een papegaai. Daar konden we natuurlijk niet mee in een normale bus gaan zitten, dus besloten we een minivan voor ons alleen te nemen.
Martin rende door de van heen en weer en besloot pas stil te gaan zitten nadat hij mijn shirt onder had geweeweed en gepoept en het donker begon te worden. We hebben heel wat hartverzakkingen doorstaan als de chauffeur zijn raam wagenwijd openliet om even te gaan tanken en hij er als een speer vandoor ging. Maar ook wel bijzonder om met zo´n klein ding drie uur in een auto te zitten.
Heerlijk bijgekletst met KP en eenmaal in IWY werden we met open armen ontvangen. Martin werd Pablo genoemd, ´want alle apen heten Martin´ en wij kregen een kamer in Copacabana toegewezen.
De volgende ochtend snel een paar laarzen gegrist, een paar shirtjes en een broek van Lex and we were ready to go. Wat HEERLIJK om weer terug te zijn. En wat was iedereen BLIJ!! Die avond was er namelijk net een afscheidsavond van de kerel die met Balu had gelopen, dus Lex kwam als uit de hemel gevallen, en Helen was harstikke ziek aan het doorzetten bij de spidermonkeys en kon nu fijn in bed uitzieken.
We hadden wel heel erg pech met het weer. Wat heeft het de drie dagen dat we er waren geregend en er was een muggenoutbreak, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Dat je lopend naar het park twintig muggen op je rug hebt zitten, die gewoon door een laag kleren heenprikken. We hadden honderden beten na een dag werken. Niet om uit te houden zonder muggenspray. Zelfs door mijn dikste sokken werd met lunch genadeloos heengeprikt. Nou dan gil je het uit hoor, ik had mijn grens van wat ik vol kon houden wel bereikt. Binnen een dag. Waarom is het zo´n duale plek... Zo fijn om bij de apen te zijn en terug te zijn, maar zo verschrikkelijk als het gaat om de uitdagingen die daarbij komen kijken. Nou ja. Dag twee dus wel muggenspray gebruikt onder mijn kleding en dat scheelde een hoop. Zolang de apen het maar niet kunnen likken. Maar deet is ook niet vriendelijk voor je huid, het brandde er helemaal in. Zulk fout spul... Maar ja, het was maar voor een paar dagen.
Super leuk om iedereen weer te zien. We hebben lekker gekookt in Valle Grande waar we eerder een kamer hadden en bijgekletst met iedereen. Zelfs nog naar de disco geweest, een belofte die ik in al die maanden nog niet was nagekomen. Maar het was super. Zelfs nog gesalsaad, wat was dat lang geleden zeg!!
En al waren we er maar kort, wij waren blij, zij waren blij, ik heb de apen nog een keer kunnen zien en toen voelde het goed. We waren klaar om te gaan, blij dat we de shirts nog hadden geregeld, iedereen nog een keer hadden gezien en nog een keer de energie van de plek hadden kunnen opzuigen. En klaar met de regen en de muggen, die gingen we niet missen.
In Cochabamba hebben we nog een dagje extra genomen om lekker bij te komen van die super, maar leuke intense dagen. De t-shirts waren al in het park voor wij in La Paz waren. We hebben daar ook een lekker dagje rondgeslenterd, gegeten bij onze favoriete tentjes, een filmavondje in het hotel gehad (what happens in vegas stays in vegas, precies wat we nodig hadden haha, begon net toen we onze ogen dicht wilden doen...).
Dag erna de dagbus naar Puno. Weer terug in Peru! Minibusje naar de grens, hop de grens over, laatste Bolivianos gewisseld, waar had ik ze ook al weer overal verstopt... en toen de bus terug naar Puno. Weer geslapen in ons favoriete hotelletje El Manzano waar ze grinnikten toen ze ons weer zagen en gegeten bij Mojsa, daar hadden we de hele weg al naar uitgekeken. We keken een beetje melancholisch naar het Titicacameer. Want ook al hebben we zin om weer naar huis te gaan, het gaat weer een hele tijd duren voor we dit weer te zien krijgen. En de dag erna was het nog erger. Ik ging met Lex naar Sillustani, waar ik al eerder alleen was geweest. Ik kon me niet voorstellen dat het weer net zo mooi zou zijn als de eerste keer, dus ik was vrij nonchalant, maar we stonden daar boven op die berg, met de grote torens, het licht was prachtig, de kleuren indrukwekkend en terwijl Lex aan het rondbanjeren was en vrienden maakte, heb ik stil op een steen gezeten en het allemaal op me laten inwerken. Deze plek is prachtig, echt prachtig en heeft zo`n fijne energie. Was gewoon een tikkeltje verdrietig om weer naar Puno terug te gaan. Wilde die fijne plek nog lang niet omruilen voor de stad. Had er de hele dag wel willen zitten...
Dit zijn de plekken die ik ga missen. Maar fijn dat ik het er nu over kan hebben met Lex. Want hij is er geweest. Hij weet het, hij zag het, hij heeft het ook gevoeld. Tof...
De dag erna heel vroeg eruit om de bus te nemen naar Cusco. Een prachtige route, waarbij ik echt niet in slaap wilde vallen. Maar jee, voor de eerste keer leuke films. Waarvan we bijna van beide het einde missen omdat de bus dan stopte of aankwam. AAAAAH, maar die downloaden we dan wel als we weer thuis zijn. De rit vloog voorbij, het uitzicht was (tussen de films door) indrukwekkend. Er zijn hier gewoon routes waar je onmogelijk nonchalant in slaap kan vallen, want het is gewoon te mooi om waar te zijn. Voor we het wisten waren we in Cusco. Het hotelletje waar ik de vorige keer sliep was vol, maar ze bleken ook geen tweepersoonsbedden te hebben. En om de hoek waren ze aan het renoveren, prima plek om te verblijven. Lekker dicht bij het centrum. Het is hier op het moment een stuk kouder dan waar we eerder waren met flinke regenbuien. Vandaag tot onze onderbroek natgeregend, maar weer lekker gegeten en tegen de tijd dat we de bus naar Urubamba hadden genomen, waren we weer droog. Maar mijn thermoondergoed weer uit de kast getrokken en zelfs beenwarmers voor in de bus aangeschaft. Het kan hier fris zijn, vooral de nachten en de busritten. We hebben onze boeken omgewisseld en gaan morgen Adriana en Pablo ontmoeten met wie ik zo´n fantastische paardenrit heb gemaakt eerder deze trip. Morgenochtend gaan we samen een rit maken, ik hoop dat het niet regent, want het is hier prachtig. En we hebben nog nooit samen paardgereden, dus hartstikke romantisch ;-).
Had ik vorige maand nog ontzettende heimwee naar huishuis, nu gaat de tijd ineens snel. Voel ik me blij als we de steden achter ons laten, zelfs Cusco, en voel ik me een beetje nostalgisch melancholisch als we de prachtige natuurplekken verlaten. Het voelt goed om dichter naar huis te komen. Het voelt ook goed om aanstaande zaterdag al mijn moeder op het vliegveld te ontmoeten en dan nog een paar fantastische highlights in het vooruitzicht te hebben. Wat heb ik zin in de Cañon de Colca. Ben zo benieuwd wat ze er van vinden... En of we nog een keer met Guillermo van de berg afsjezen met een mountainbike... Ik ben benieuwd. Heb daar heel veel zin in. Volgens mij gaat de tijd vliegen vanaf nu. Over twee dagen gaan we al naar Lima terug!
Maar we genieten van de laatste weken en van alles wat nog komen gaat. Nog een klein maandje en dan zijn we er weer...