Arequipa
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
16 Mei 2005 | Peru, Arequipa
Wat vliegt de tijd zeg. Ik kan me nog herinneren dat Gijs zei 'nog vijf weken Es' en nu ben ik alweer terug in Peru.
Het afscheid nemen van de apen was niet leuk. De laatste keer Maria naar brengen, nog even in de kooi met alle dames, die me nog een vriendelijk geknor gaven en een paar 'ik ken je het ga je goed' gezichtsuitdrukkingen gaven. My spiders....
Dat was het dan. Ik wou dat ik meteen daar ter plekke op het vliegtuig had kunnen stappen. Ik had geeneens zin meer in het afscheidsetentje. Gelukkig was iedereen gaar door de Kwaranteen Fundraiser van de avond ervoor. Ik kreeg nog geen stukje pizza door mijn keel.
Wel heerlijk geslapen, voor het laatst in het lekkerste bed in Villa Tunari - wat heb ik daar trouwens geluk mee gehad. Er zijn mensen die het wekenlang met een stromatras hebben moeten doen... Christel was ziek, ze had al een paar dagen koorts. Aan wie is het dan leuker om je bed af te staan dan aan haar. B zou die avond bij Christel in trekken, dus die twee gaan nog een leuke laatste week tegemoet.
Woensdag namen Ian (Engelse gast die zeven weken met Roy de puma heeft gewerkt) en ik de bus naar Cochabamba. Voor 18 bolivianos, dat is 1 euro 80 hebben we maar liefst vijf uur in een minivan gezeten. Het openbaar vervoer kost hier echt helemaal niets. Het was wel een heel klein busje, waar Ian met zijn hoofd tegen het plafond zat en zijn benen niet op de vloer kwijt kon. Hij maakte vrienden met de traditionele Boliviaanse dame die al zijn koekjes aannam en daarvoor een mooie beschimmelde sinaasappel voor teruggaf.
We hebben een goeie tocht gehad. Wat is Bolivia prachtig. Alle bergen en het landschap dat je onderweg tegenkomt zorgen ervoor dat je eigenlijk, hoe moe je ook bent, je ogen niet wilt sluiten om een dutje te doen, simpelweg omdat je het niet wil missen.
Vanuit CBBA hebben we een taxi gepakt naar Hostal Colonial, waar ik voorheen ook heb geslapen. We kregen een ontzettend warm welkom van de familie en ik kon er voor dezelfde prijs (30 Bol) terecht. Op onze weg erheen kwamen we Ann Magrit (Noorse meid die zich ontfermt over Delflora, haar sponsorkind die onlangs een kindje heeft gekregen) en Syw (Finse soldaat van het Leger des Heils, die hier alle sponsoring regelt voor de tehuizen). Het was geweldig ze weer te zien en Syw vroeg me meteen of ik op Ann Magrits afscheidsfeestje wilde komen - zij zou zondag terug naar Noorwegen reizen. Super!
We hebben ons heerlijk laten verwennen in Papricafe, waar ik eerder met AM al een keer had gegeten. We hadden behoefte aan een goede maaltijd en een schoon goed bed. Heerlijk.
De volgende dag hebben we onze foto's weggebracht. Ik keek er zo naar uit, tien rolletjes en dan op cd laten zetten. Maar de kwaliteit was knudde. Ik kreeg de foto's dun en verfrommeld terug. Goh, laat dat nou de eerste keer zijn dat ik er echt een goede prijs van heb kunnen maken. Ik heb een hele scene opgevoerd in het Spaans dat ik zo teleurgesteld was, dat dit mijn herinneringen waren aan mijn reis, dat al mijn foto's verpest waren en dat ik ze nu niet kon meenemen naar de meiden en dat ik ze in Holland overnieuw moest laten afdrukken. Betere prijs, maar ja, die foto's zijn niet geworden zoals ik had gehoopt. Gelukkig heb ik nog heel wat digitale foto's.
Ian vond het wel leuk om mee te gaan naar de meiden, die ik natuurlijk dolgraag wilde zien. Ze kwamen gillend op me afrennen 'tia Esther, tia Esther' en wilden alles weten over apen en puma's. Of ze gevaarlijk waren, of ze beten, of ze kinderen aten, waarom ik geen aap voor ze mee had genomen. Ze vochten om de foto's die ik bij me had (hier had ik wel wat pedagogisch advies kunnen gebruiken), dus ik heb uiteindelijk wat foto's op het prikbord gehangen, zodat iedereen ze kon zien.
We kwamen precies onder lunch tijd binnen en moesten mee eten van la Mayora. Ze vond het leuk om me te zien, ook al was mijn timing natuurlijk niet helemaal gunstig - alle meiden zaten net rustig te eten en dat werd natuurlijk chaos.
Ian is 23 en heeft lang krullend oranje haar en een spierwit gezicht met sproetjes. De kinderen waren helemaal verbaasd en vroegen zich af of hij misschien een meisje was, omdat ze nog nooit zo iemand hadden gezien.
's Avonds zouden we meeten met Laura, zij was met Floris en haar vriend Arjan zeven weken in Inti Wara Yassi en liep nu drie maanden stage in CBBA. A en F waren net vertrokken en Ian had besloten zich over haar te ontfermen, omdat ze zich een beetje eenzaam voelde. Laura had ons uitgenodigd voor een Hollands etentje. En voor ik het wist zaten we in een super luxe restaurant, waar je zelf je salades en toetje kunt opscheppen en waar ze steeds langskomen om stukjes vlees voor je af te snijden van een spies. Het was verukkelijk. Met een heerlijk glas rode wijn, waande ik me heel even in Argentinie. Hoewel het eigenlijk Braziliaans was geloof ik.
Daar zag ik alle Hollanders uit CBBA bij elkaar. Ian merkte op dat ik nu dus eigenlijk tussen alle studenten zat, die normaal gesproken via Bureau Internationalisering naar het buitenland worden gezonden - wat een grap, dat was waar. Maar ik voelde me meer gewoon een van hen.
De volgende ochtend weer naar de meiden. Ik wilde wat foto's op hun spiksplinternieuwe computer zetten van het park, maar dat ging voor geen meter. Hij kon mijn cd's niet lezen (hopelijk is dat niet zo in Holland...) en de laatste cd at hij op. Heb je dat wel eens meegemaakt? Ik wist niet wat me overkwam. Maar goed, computer op zijn kop gehouden en de cd kwam er beschadigd en wel uitvallen. Ik zal Christel vragen of ze alles nog een keer wil kopieren, het zou zonde zijn als ik al die foto's niet kan laten zien in Holland. Dat zijn echt mijn dierbaarste herinneringen.
Gelunched met Laura, mijn foto's opgehaald en nog even geinternet. Ian zou met Laura gaan eten en ik zou met Syw naar de farewell party gaan. Ze had een prachtige joekel van een aardbeientaart gemaakt. Helemaal groot rond en wit, met verse aardbeien en chocolade cake. Fantastisch. AM wist er niets van af en we waren met een man of tien om haar te verrassen. Heerlijk Pique gegeten - traditionele Boliviaanse schotel met patat, stukjes biefstuk en hotdog, ui en tomaat en heel veel mayo, ketchup en mosterd.
Ze vertelden me dat er vanaf maandag weer blokkades zouden zijn en dat die wel eens lang zouden kunnen duren, omdat ze nog steeds over hetzelfde onderwerp (gas) gaan. Ik schrok me een hoedje, want dat was het laatste waar ik zin in had, bovendien had ik hier helemaal geen tijd voor - mijn vlucht gaat donderdagnacht.
Ian had de volgende dag weer met Laura afgesproken, maar ik wilde echt graag Bolivia uit. Ik heb om tien uur 's ochtends de bus gepakt en kwam om een uur of zes aan in La Paz. Goede reis gehad en lekker veel geslapen. Ian zou om een uur of negen komen. We hadden afgesproken in het hotel waar Nimrod was (Israelier die in het monkey park had gewerkt).
Hij nam me op de valreep mee om wat souvenirs te kopen - oh en ik had me echt te buiten willen gaan, maar helaas. Ik moest de volgende dag om 8 uur de bus nemen naar Peru, omdat ik anders in de blokkades terecht zou komen. We hebben heerlijk gegeten bij een of ander sjiek Argentijns restaurant, waar je ook stukken vlees, maar ook verse pasta's en toetjes kon halen als buffet. Het was verukkelijk. En we zijn geeindigd in een Hollandse bar, omdat we maar een avond hadden om bij te kletsen.
Wat heb ik heerlijk geslapen die nacht zeg, wat een verukkelijk bed en wat zonde om dan om half zeven weer op te moeten staan. Maar goed. Ik had een bus naar Arequipa weten te vinden voor maar 100 Bol, met een overstap in Copacabana en Puno - nog veertien uur te gaan....
Ik zat in een normale bus met veel te kleine stoelen, waar ik me ineens groot voelde, ik kon niet normaal zitten. Maar in Copacabana zouden we wisselen van bus, dus het was wel goed. Ik zat naast een Amerikaanse die allerlei belangrijke dingen deed volgens haar en ik heb lekker geslapen. Vervolgens kwamen we aan in Tiquina waar we een meer moesten oversteken. We moesten allemaal uitstappen, omdat ze de bus en de mensen apart wilden vervoeren - goed idee als ik die boten zag ;-)
We kochten een ticket en ik vroeg of ik nog snel even naar de wc kon - dat was geen probleem. Maar toen ik terugkwam, zag ik niemand van mijn groep meer bij de boten staan. Ik zag ze wel midden op het water naar de overkant varen. Dus ik vroeg heel rustig aan de 'kapitein' - dat is mijn bus en daar zitten mijn medepassagiers. Kunnen we die bus halen? Maar nee, daar was geen sprake van mogelijk, hij zou niet vertrekken voordat er 22 passagiers in zijn bootje zouden zitten... en daar zat ik dan met vier andere Bolivianen. Dios mio. Het waren toffe Bolivianen, die meteen begonnen te onderhandelen om toch maar op tijd te vertrekken. Gelukkig kwamen er steeds meer minivans aan met mensen die ook over wilden steken. Na 18 mensen vertrokken we - maar tegen die tijd zag ik een mooie grijze bus links de berg oprijden. Ik keek naar de bus en zei 'goh dat is volgens mij mijn bus', maar ze stelden me allemaal gerust dat de bus echt wel op me zou wachten en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dus ik maakte een paar foto's van het prachtige meer met de bergen en besloot van het tochtje te genieten.
Ongeveer halverwege de tocht zag ik een grijze bus achterstevoren de berg afrijden - het moest mijn bus wel zijn! Maar ja, ik zat nog midden op het water, dus als ze me zouden gaan zoeken, zouden ze me no way vinden! Toen gaven ze me als tip dat ik maar hard moest rennen als we aan land kwamen. Briljante tip stuurman!
Ik op weet ik veel wat voor een hoogte (hoog, want ik was meteen buiten adem) en mijn rugzak als een gek naar de bus toerennen. Die bijna besloot weg te rijden en me toen zag aankomen. Wat een geluk. Die Amerikaanse had een lege stoel opgemerkt en gevraagd terug te keren... wat een verhaal weer zeg. Dus ik liep de bus in en zei 'Thanks for coming back and picking me up', waarop iedereen heel hard moest lachen. En wat een grap, ik had een veel betere stoel dan hiervoor, waar ik met een glimlach naar buiten keek en weer eens bedacht hoeveel geluk ik had gehad.
In Copacabana zou ik een half uurtje hebben om over te stappen. En raad eens wie ik daar tegen kom - al mijn favoriete lui uit IWY! James & Lauren, Lisa, Christy en Sarah & Caleb. We hebben met zijn allen een gezellige kipsandwich gegeten en de laatste drie zaten ook nog eens een keer in dezelfde bus als ik. Wat gezellig!! Het was zo leuk om ze weer te zien. Mijn hele lange reis was opeens fantastisch. We kletsten honderuit. Er zaten twee interessante broers uit Argentinie van een jaar of 60 achter ons, het was super.
Hoe verschrikkelijk chaotisch de grensovergang van Desaguadero was op de heenweg, hier was alles goed geregeld. De lijn verliep vlot, ik had zo mijn stempel, wisselde geld en maakte mijn laatste kleingeld op. Ik liep naar de overkant, ging weer in lijn staan en zag een mooie toilet. Dus ik bewaarde mijn plekje en ging er even tussenuit.
Blijkbaar was ik weer de laatste (hoe krijg ik het voor elkaar, ik stond echt niet te treuzelen..) en zocht de busman me op. Waar ben je, waar ben je, we gaan weg. Ik zei dat ik nog steeds in hetzelfde plekje in de rij stond, maar dat was niet goed genoeg. Hij pakte mijn paspoort, ik kon niet bijhouden wat hij deed, maar voor ik het wist had ik mijn paspoort terug en kon ik instappen. Prima, dat is snel geregeld ;-)
In Puno scheidden onze wegen, maar er zal 10 augustus een megareunie zijn in London, waar iedereen bij lijkt te zijn, dus we hebben allemaal gezegd - tot dan. Ondertussen had ik een Hollander ontmoet die vrij politiek geengageerd was (Eef - nieuw woord: pseudo pacifist), waar ik heel veel nieuwe woorden van heb geleerd. Hij vond het geweldig, een Hollander die ook naar Arequipa ging, want die reis was lang. We hebben aan een stuk doorgekletst - hij was getrouwd met een Peruaanse, had CMV gestudeerd, bij Amev gewerkt en wilde nu geschiedenisleraar worden. Hij probeerde mijn passie voor psychologie en culturele anthropologie nog om te buigen naar culturele geschiedenis, wat volgens hem echt een heeeele leuke studie was, maar nee. Hij is geinteresseerd in het voortraject en ik ben pas geinteresseerd vanaf waar hij eindigd.
Het was wel fijn om samen met hem een taxi te nemen en een hotel te vinden, want dat is natuurlijk niet handig om alleen te doen in Peru. We hadden een super taxi chauffeur die een goeie deal voor ons had geregeld in een fijn schoon hotel. Wat had ik zin in een lekker bed zeg na zo'n dag. We hebben snel een pastaatje gegeten en een heerlijke vruchtensap cocktail naar binnen gewerkt en zijn toen gaan slapen. Leuk hostel (Las Terrazas d'Lu), niet mooi ofzo, maar een toffe oprechte hoteleigenaar met een schattig kindje en het was zo lekker schoon.
Ontzettend gedroomd, maar heerlijk uitgeslapen en nu zit ik hier mijn laatste belevenissen weg te tikken. Nimrod had gezegd dat er ook blokkades rondom Arequipa zouden kunnen zijn, wat gelukkig niet het geval is, maar ik ga zo wel naar het busstation om een nachtbus te regelen naar Lima. Dan ben ik daar maar. En ik heb wel zin om Daniel te zien - ik kan waarschijnlijk bij Silvia slapen, dus dat is mooi geregeld.
Nog een busrit away van Lima. Ik ga nu het klooster bekijken hier in Arequipa waar ik de vorige keer geen tijd voor had, omdat het was gesloten. Lijkt me leuk.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier een te gekke tijd heb gehad, maar dat ik ook wel weer heel erg veel zin heb om jullie allemaal te zien. Om gezellig op een terrasje een wijntje te drinken, te slapen met een dekbed en heerlijk eten te verorberen. Hou het weer nog even lekker zomers tot ik terugkom, daar heb ik echt zin in!
Dikke kus allemaal en tot gauw!
Esther
-
17 Mei 2005 - 11:37
Mar:
Hé wijfie,
Wat een belevenissen nog allemaal zo op de valreep! Klinkt allemaal super avontuurlijk. Ik wens je bij deze alvast een goede vlucht. We bellen, sms-en of mailen als je terug bent.
Knuf, Mar. -
17 Mei 2005 - 11:38
Mar:
ps wel balen van je foto-materiaal... HOop dat het allemaal nog goed komt, en zo niet, dan zit het allemaal nog in je koppie!!!, mooier dan dat kan niet, toch?! -
18 Mei 2005 - 19:11
Patrick:
He Es,
Jeetje zeg, wat een heerlijke verhalen weer zeg. En mazzel met die bus ook. En ik ben het met Mar eens, de herinneringen in je hoofd zijn toch ook wel heel erg mooi.
Tuurlijk een visueel aandenken is zeker ook genieten. Die blokkades daar wordt je echt niet goed van, volgens mij is dat schering en inslag in Arequipa. Hoewel er vele andere steden in Peru ook regelmatig onrust is over het een en ander.
Veel plezier nog en liefs.
Pat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley