Eerste dagen in Lima

Nou lieve mensen, veilig en wel aangekomen in Lima. Moest even acclimatiseren voor ik ging schrijven, want zo stoer als ik mijn spullen pak en met een lach zeg ´ik ga op reis`, zo klein voel ik me als ik na een reis van twintig uur uitstap op een vliegveld met gillende taxichauffeurs. Gelukkig word ik opgehaald, dus geen gehassel, ware het niet dat mijn chauffeur veertig minuten laat was. Boris, een Peruaan, rond de zeventig schat ik hem, zat naast me in het vliegtuig. Twee vrije stoelen ertussen (!), maar hij schuift enthousiast naar me toe. Hij vliegt regelmatig heen en weer tussen Frankrijk en Peru en heeft heel veel kennis over alles wat ik moet gaan zien in Peru. ´Ik wil voelen´ vertel ik hem. ´Ik wil niet persé alles te weten`. Hij kijkt me verbaasd aan en is dan helemaal fan. ´Oh´, zegt hij, ´voelen….`. `Zouden meer mensen moeten doen`. Ik ben het met hem eens. Niet leven volgens het ritme van een reisgids, maar de natuur het ritme laten bepalen. Reizen zonder alle bezienswaardigheden af te tikken. Reizen van plek naar plek, stilstaan, je hart openstellen en het binnen laten komen. Stilstaan. Dat doen we zo weinig. Dingen met aandacht doen, observeren, er echt even zijn. Dat is wat ik er uit wil halen.
Boris zorgt ervoor dat me niets overkomt op het vliegveld en houdt me in de gaten. Heb de eerste engeltjes al op m´n schouders zitten. Maar jee of je hart open stellen nou zo`n goed idee is in Lima, I wonder. De verkeersdrukte is de afgelopen 2 ½ jaar waanzinnig toegenomen. Het is een gigantische stad met enorme bedrijvigheid. Gillende sirene´s en verkopers. Niet wat je verstaat onder heerlijke natuur ;-).
Ik duik m´n bed in bij Casa Ana (Jr. Pichincha 415, Breña zie people.zeelandnet.nl/vaneijs/ 4230718 - bij het Hospital del Niño). Hein is er niet, die is er van oktober tot maart hoor ik, ik had hem graag willen zien. Wel kom ik daar Peter tegen van www.fairmail.com. Heel cliché komt hij me bekend voor, maar ik had hem ook eerder gezien, op de Levenskunstbeurs in Driebergen (is in september volgens mij weer trouwens). Hij doet projecten met tieners die fotograferen, laat dan van zo goed materiaal als hij voor elkaar krijgt kaarten produceren en verkoopt die in Nederland. De kaarten komen binnenkort bij de HEMA te liggen, good for him. Sprankelende vent die zijn hart volgt, er niet veel aan over houdt, maar het gewoon doet. Kiest voor die lifestyle. Ik ben natuurlijk niet objectief. Het is fijn om meteen al in aanraking te komen met inspirerende mensen en even Nederlands te babbelen.
Ik voel een soort van culture shock. Voel me onveilig, heb veel te veel bagage bij me en geen zin het allemaal mee te sleuren, ik kruip diep onder de wol en heb het koud. Trek mijn wollen ondergoed aan (yeah! fantastische aanschaf), want het is winter. Niet eens zo heel koud denk ik, maar ik heb geen verwarming gezien. Krijg mijn voeten niet warm, gooi mijn fleece erover heen. En wil heel lang slapen.
Dat lukt ook. Die dag laat ik iedereen weten dat ik goed ben aangekomen, iedereen gerustgesteld. Ik lees de eerste emails, wat heerlijk om nu weer zo te emailen. En zoveel reacties op deze site, dank jullie zijn lieverds, het is heerlijk om te lezen, doet me goed. Ik zou die avond met Daniel gaan eten, maar chaotisch als hij is, was hij het vergeten. Duizendmaal sorry, we spreken af voor lunch de volgende dag. Ik zeg ´geeft niets´ en de tranen staan bijna in mijn ogen, damned, ik had me vanavond zo graag even veilig willen voelen. Me even over de eerste indrukken willen heenzetten om dan de reis te beginnen. En het is zo fijn om hem af te starten met een dineetje met iemand die je kent. Ik ga vroeg naar bed.
De volgende ochtend belt Wouter, een goede vriend van mijn Smart-collega. Hij filmt, is videokunstenaar (www.wouterverhoeven.com) en zijn vrouw is nummer 1 coach in Peru. Hij maakt met een Nederlandse vriend/filmer Ton een film voor Aniquem, een organisatie die kinderen met brandwonden helpt. Hij maakt ook films voor het Lilianefonds, doet alleen maar dingen die zijn hart raken, hem wil ik graag ontmoeten. Ik mag mee, meteen de sloppewijken in, om Kimberley te filmen thuis en op school. Hij huurt een beveiligingsbeambte in en off we go. Ik besluit wel een taxi seguro te bellen om vandaar later bij Daniel te komen, maar ze zetten me af. Te gek. Spannend hoor, ga ik het doen? Maar ik wil het meemaken, wil het zien. Ton en Wouter zijn wel wat gewend en de sfeer is goed, voelt helemaal ok. Ik verbaas me over hoe Wouter zijn werk doet. Hij neemt alle tijd, ook al hebben we maar heel even, kijkt iedereen aan, maakt echt contact. Hij heeft zover ik weet geen kinderen, maar lijkt alle Nanny skills onder controle te hebben. Everybody adores him. Van beneden lijkt het een grote stofberg grauwgrijsbruine gebouwtjes op de berg. Maar ben je er eenmaal, dan is het kleurrijker dan je zou denken. Heel veel straathonden, vier op elke hoek. Kimberley en haar moeder zijn heel enthousiast om Wouter te zien en gaan meteen klaarzitten om gefilmd te worden. Het is mooi om te zien hoe hij zijn werk doet.
Met twee uurtjes rijden we terug, ze zetten me af bij Avenida Conquistadores. Ik ga met Daniel lunchen bij Osaka. Bizar om van een sloppenwijk meteen te belanden in een luxe avenue en met sjieke mensen in een restaurant te zitten. ´Trek je een leuk jurkje aan?` had Daniel gegrapt. `Je krijgt een vriendelijke glimlach Daniel en ik ga je shockeren met mijn kleren. Heb dit keer niet eens een spijkerbroek bij me`. Het deert hem niet, we lachen erom. Daar zitten we dan. De advocaat en de reizigster. Wat doe je hier toch steeds Es? Hij vraagt het drie keer en het antwoord dringt niet tot hem door. Dat komt in maart. We kletsen bij, hij is leuke dingen aan het doen. Heeft twee restaurants geopend en houdt zich bezig met het verkopen van voetballers (kan iemand hem helpen aan een goed contactpersoon bij Feijenoord?). Fijn om zo te starten. Was kort maar krachtig, ik ga hem in maart weer zien. Hij geeft me het adres van een vriendin van hem in Cusco die een bar heeft en aan mystica blanca doet. Misschien kent ze de Q`eros wel, ik ben benieuwd. Leuk trouwens dat hij zo`n vriendin heeft.
Jongens, meteen al zo´n lang verhaal, maar ik vind het heerlijk om van me af te schrijven. Je bent niet verplicht om door te lezen hè! Maar chapeau als het zover gelukt is haha. Ik stap in de taxi naar het hoofdkantoor van Aniquem waar de heren Jennifer zullen gaan filmen. Ik ontmoet de mensen van de organisatie en ontkom er niet aan om aan het einde van de dag profisorisch mee te dansen. Hup stoelen opzij, op de gladde tegelvloer met knal wit tl-licht. Het is Ton´s laatste avond, dat mag niet ongemerkt voorbijgaan. Met Pisco Sour het bekende Peruaanse drankje, mmm. Heel even dan mijn schroom opzij gezet, pfff, maar wat een fantastische dag zo, ben er dankbaar voor. De reis kan beginnen.
Kinderen. Ze zetten me aan het denken. Ze zijn zo ontwapenend dat ik er soms tranen van in mijn ogen krijg. Zo open, zo warm, zo liefdevol, maar vooral dat ontwapenende. Dat maakt dat ik het moeilijk vind om met ze te werken. Ze raken me zo, gaan dwars door me heen. En de mensen die het echt goed kunnen, die hebben daar een manier in gevonden denk ik dan. Of die hebben dat stukje in zichzelf aangeraakt. Ik weet het niet. Maar daar staat dan een jongetje met een gezichtsmasker van stof om zijn wonden te helen. Hij heeft stoere kleren aan, iets te groot en draagt een pet. Hij wil graag meedoen, er bij horen, maar durft niet te dansen. ´Ik kan het niet!` zegt hij gefrustreerd als hij de vloer op wordt getrokken. Ik herken die frustratie. Wel willen, niet durven… Ik sta naast hem en maak een grapje over Hollanders, dat wij onze heupen vaak niet soepel kunnen bewegen. `Help me`, zeg ik, `ik ben Hollands, wat moet ik nou? Ik durf niet te dansen`. Geen word gelogen. Hij lacht. Hij lacht! Ik ben hem dankbaar. Dat lieve jongetje heeft nog een lange weg te gaan in zijn herstel, zijn plek nog te vinden, zich nog over zo veel hobbels heen te zetten. En hij heeft even gelachen. We waren even bondgenoten naast de dansvloer.
Ik heb net mijn busticket naar Arequipa gekocht. Vanavond vertrekken om 21.00 uur met Cruz del Sur. Op naar de natuur. Geboekt bij mijn favoriete hostelletje La Reyna (Zela 209, 0 54 28 65 78 ). Kijken of ik Guillermo kan ontmoeten. Heerlijk een dagje struinen in het prachtige Santa Catalina klooster en de tour naar Cañon de Colca boeken. En dan kijken of ik de Q´eros kan ontmoeten, of ik Dennis de vertaler kan bereiken. Ik was uitgenodigd voor een bruiloft op 20 augustus, maar vanaf hier is Cusco zo`n 17 – 30 uur rijden en ik was kapot na twintig uur reizen en twee uur slaap de avond ervoor. Dus hoe mooi die ervaring me ook leek, ik wil er graag fit verschijnen en niet meteen een dronken gemeenschap binnenvallen. We zullen zien. Ik heb de hele tijd dit schema in mijn hoofd en kan niet wachten tot het zich ontvouwt, ik het los kan laten en niet meer zo aan het plannen ben. Maar zolang ik het spannend vind zal het nog wel even zijn :).
Ah ja. Het breekt mijn hart. Het gaat niet goed met het park Inti Wara Yassi.org. Ken je dat? Dat iets je zo dierbaar is, zo bijzonder voor je is en dat het dan niet goed gaat met die plek? Het is waarom ik de nieuwsbrieven niet bij houdt. Ik wil het gewoon niet weten. Ik wil er heen gaan, bij de apen zijn, me een voelen met de natuur, mijn intuïtie laten groeien en genieten. Tot rust komen, de rust die ik Nederland niet altijd kan vinden. Het door je aderen laten stromen. En dan is er daar onrust in de tent. Niet alleen zijn ze een weg aan het asfalteren, dwars door alles heen. Ik had net Nick op de chat, een trouwe vrijwilliger die er heel wat maanden heeft gezeten. `Bereid je vast voor Es`, zei hij. En hij noemde de namen van de apen die zijn overleden. Meestal door onwetendheid van de vrijwilligers. Het zijn er nogal wat. En Juan Carlos, de founder, is er uitgekickt. Had te maken met geldsmokkelen oid, ik weet het fijne er niet van en hij was de Bolivianen er uit aan het werken. Klinkt als werk aan de winkel, dat wel. Maar ik houd mijn hart vast voor wat ik aan tref. Ik vermoed een hoop tranen en frustratie. Niet wat ik gehoopt had. Wel wat ik gedroomd had, maar hoe weet je of je dromen kloppen of dat ze veroorzaakt worden door je eigen angsten? Ik zal het gaan ontdekken. Wel een goede les voor mezelf. Ik kan het gevoel waar ik naar verlang niet uit een ander halen. Of een omgeving die me dierbaar is. Het zal echt uit mezelf moeten komen, dan kan het ook met me meereizen, waar ik ook ben. Ik weet dat ik dat stukje uit deze reis ga halen en goh, het verbaast me niet dat ik die meteen al op dag één op mijn bord krijg. Ik ben in ieder geval voorbereid op wat ik daar aan kan treffen.
Nou lieve mensen, ik brei er een eind aan, drie pagina´s in Word, een eerste killermail, STOPPEN! Haha. Ik heb de eerste foto`s gemaakt, die krijgen jullie snel te zien. En ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Esther