Arequipa de witte stad

16 uur, 3 uur vertraging, maar wat een goeie reis naar Arequipa. Heerlijke bussen, ooit bingo gespeeld met al je medepassagiers? Volle kaart is gratis busreis. Iedereen deed mee, de stewardess deed het vol verve. Goed om je Spaans mee te oefenen. Prima stoelen die helemaal naar achteren konden, leuke films en previews en romantische liefdesliedjes. Perfect om ´s avonds in te stappen, lekker te slapen en midday te arriveren.

In Arequipa schijnt de zon! Wilde de eerste taxichauffeur me niet meenemen (een taxi vol locals levert meer op), vond ik buiten de terminal meteen een fijne kerel die me afzette en de bagage binnen zette bij Hostal La Reyna . Mijn favoriete hostelletje. Ik gooi mijn bagage in de kamer (ik mag echt wel wat kilo´s verliezen onderweg, dit ga ik echt niet mijn hele reis meesjouwen) en loop naar de top en kijk over de stad heen. Haaa wat voelt dat goed. Ik ben er weer. Het is zo fijn om hier te zijn. De stad voelt goed, ik voel me vullen met energie terwijl ik adem haal. De stad en de bergen. De bergen, zo´n mooi uitzicht vanaf La Reyna. Wat heerlijk om hier weer te zijn...

Ik raak voor het eerst weer het gevoel dat ik miste. Het gevoel waarvan ik hoop dat ik het in mijn reis weer mag raken. Het gevoel waar ik naar verlang als ik in Nederland ben. En waarvan ik schrik als ik het niet meteen in Lima voel. Misschien is het te ver bij de bergen vandaan. Hier in Arequipa begint het. Hier is het. Wat fijn dat het weer zo mag zijn.

Zie je wel.

Ik kan er wel op vertrouwen…

Een condor zweeft door de lucht. Zou het een condor zijn? Heel onlogisch, maar het lijkt wel zo. Ik zet mijn hart open en vraag met mijn gedachten of ik contact met hem mag maken. Ik vraag of hij dichterbij wil komen, al is het maar een heel klein beetje. Om me te laten merken dat hij me hoort en dat het goed is. Misschien gebeurt er wel niets. Maar nee, hij cirkelt een paar keer rond en komt langzaam dichterbij, laat zien hoe hij moeiteloos zweeft. Komt mijn kant op alsof hij even hallo zegt en vertrekt weer richting de bergen… wow. Dit is al de tweede condor. De eerste zag ik onderweg in de bus. Misschien was dat een arend, dat kon ik niet zien. Het uitzicht was fenominabel. Rotsen, bruine rotsen. Een prachtig heldere donkerblauwe oceaan. Wilde zwarte rotsen in het water. Kliffen. Prachtig. Vast ook een hele mooie rit om overdag te doen. De ramen waren afgeplakt met een zonwerend laagje. Anders was het een fantastische foto geweest.

Ik struin op mijn gemak een beetje door de stad. Op zoek naar een locutorio om Guillermo, de Cañon de Colca gids te bellen en Dennis te vertaler van de Q`eros, om te kijken wanneer ik naar de Q´eros zou kunnen gaan. Voicemail bij Guillermo, voicemail bij Dennis, ik probeer het nog een keer en ja, ik krijg Guillermo aan de lijn. Hij staat op het punt een persconferentie te geven. Over wat? Om 16.00 uur meeten we en kletsen we verder. Yes het is gelukt. Wat een geruststelling. Ik ga hem zien.

Ik besluit de middag door te brengen in de Monesterio de Santa Catalina. Wat is het daar prachtig. Bijna een tientje entree, maar wat een serene plek om te zijn. Ik loop op mijn gemak de hele route en besluit hem nog een keer te lopen. Eet een heerlijke browniecoupe en schrijf in mijn dagboek. En lees een treffend boek over een spirituele reis in Peru en Bolivia. Iets van op weg naar het meesterschap ofzoiets. Ook hier kan ik me altijd zo opladen. Alles wat je ziet is prachtig. Een kleur blauw die bijna licht lijkt te geven, met terracotta en friswit. Alsof je omhoog wordt getild door de kleuren. Door de straten schrijdt in plaats van loopt. Vaste prik om hier te zijn als ik in Arequipa ben.

Nog net even tijd om mijn eerste wasje op te halen en dan naar Guillermo te gaan. Hij draagt een witte lama? sombrero en is makkelijk te herkennen. Zijn haar is lang geworden. ¡Hola Esther! Hoe is het met jou? Hij steekt meteen van wal, tijd om me ongemakkelijk te voelen krijg ik niet. Al pratend lopen we naar een heerlijke jus-bar. Hij in zijn donzen blauwe winterjas en ik op slippertjes in een t-shirtje, want oh wat is het lekker weer. Joh is het winter grap ik, maar ik krijg al snel spijt van mijn slippertjes, want als de zon eenmaal weg is, is het toch wel koud. Hij praat en praat en praat. Ik moet nodig plassen, maar wil hem niet in de clue van het verhaal onderbreken. En het is gek. Hij lijkt over niets te praten, sterke verhalen, echt sterke verhalen, waarvan je je afvraagt of het echt zo kan zijn, maar ik voel onderhuids dat hij dingen zegt die aankomen. Soms heb ik dat met mensen. De een kan praten en dan denk ik goh, leuk en dat was het. Maar anderen praten en dan voel ik in mijn lijf dingen gebeuren, op zijn plek vallen en dan luister ik adembenemend. Net alsof er op energetisch niveau van alles wordt uitgewisseld. Dan resoneert het. Lex en ik hebben dat met de boeken die we lezen. Het zijn gewoon woorden, die je kunnen raken of niet. En soms gebeurt het dat het verhaal je meeneemt, niet alleen naar de beleving van het verhaal, maar dat het bij jezelf ook processen in gang zet, die je letterlijk ´voelt´ gebeuren. Waarheidjes die geactiveerd worden ofzo. Herkenning. Ik weet het niet.

Zo ook nu.

We praten over het leven, over de liefde, over de dingen die je niet kunt zien, maar wel kunt voelen. De mensen in de bergen, de bergen zelf. Hoe ze leven, wat ze geloven. Over hoe zijn leven is veranderd nu hij chosen spokesperson is voor alle toerisme van de Colca en hij daarin de stem van de locals wil laten horen en ayni (wederkerigheid), een belangrijk Inca principe, wil laten terugkeren. Geen makkelijke weg, wel een meaningvolle. Life has to have a meaning. ´En jij Es? Wat ben jij van plan?´. `Geen plannen Guillermo. De apen, de condors en de Q`eros. De volgorde en het tijdsbestek – geen idee. Waar de wind me waait. Ik wil terug naar de condors, de route zien en naar een gids luisteren die vertelt wat jij vertelt. Maar weet dat het natuurlijk niet weer hetzelfde kan zijn´. ´Klopt´, zegt hij. ´Het zal meer zijn`. ´Meer?´. ´Mmm´. Oh. Jemig hé, ik ben benieuwd. Ik ben er inmiddels drie keer geweest. De laatste keer in 2007 met Ing het meest bijzonder, omdat Guillermo allemaal Inca wijsheden van de hand deed die me diep raakten. De bergen veranderen de mensen volgens hem. Sommige mensen kunnen het voelen, anderen niet, maar als je het voelt, dan verander je door er alleen maar te zijn. Ik begreep wat hij bedoelde, het was wat ik ter plekke ervaarde. Een soort van diepe herinnering, die ik zo koesterde, dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Het was echt een soort thuis komen, maar van een soort waarvan ik het bestaan niet afwist. Heel bijzonder.
´De stilte Es. En de natuur. Zal je goed doen. Je energie is hoog, je zit nog in het ritme van waar je vandaan komt. Dan is het moeilijker om het te ontvangen, het te horen, te voelen. De natuur zal je goed doen.´ I know, dat is ook wat ik wil. Maar waar ga ik de natuur vinden Guillermo, los van de apen en de Colca Cañon. ´In Cabanaconde. Ga daar een paar dagen heen en bezoek de Mirador elke dag, is een kwartiertje lopen. Wees stil en laat het tot je komen´. Ik kijk hem dankbaar aan. Hij heeft me zojuist een ingang gegeven van iets dat belangrijk voor me is, waarvan ik het begin niet wist te vinden. Zo ontvouwt zich de weg. Van te voren weet je nooit hoe, maar als je hem hoort of ziet weet je dat het goed is. Het is een kwestie van vertrouwen en vertrouwen van te voren zonder het resultaat te weten is retemoeilijk! Maar hij gaat me helpen. Hij regelt een bus via een vriend van hem, hij kent het wereldje natuurlijk op zijn duimen, die me vannacht om 3.30 uur zal ophalen. Heel vroeg in de ochtend stopt de bus bij de Cruz del Condor om vervolgens door te gaan naar Cabanaconde. Ik bel hem dan om te laten weten waar ik verblijf en zaterdag gaat hij me daar meeten. Hij is mountainbiketrails aan het laten zien aan locals, zodat ze deze kunnen gebruiken voor toeristen, de mayor komt ook kijken, een big event. Guillermo is de nummer een mountainbiker en kent de meeste trails die nog niet worden gebruikt. Hij nodigt me uit om mee te gaan en met de Death Road in het achterhoofd, waar Ing en ik in 2007 gillend van plezier naar beneden stoven in La Paz, lijkt dit me een waanzinnige kans. Heerlijk. Dat ga ik doen. Een paar dagen bezinnen en dan eindigen met een mountainbiketrip.

Tot en met zondag dus onder de pannen. Even geen internet ga ik van uit, wel condors als ik Guillermo mag geloven. Ik ben benieuwd. ´Oeh ik voel angst´, zegt hij terwijl hij afscheid neemt. ´Sluit je af´, grap ik. Nee daar doet hij niet meer aan en we lachen. Ja ik vind het superspannend, want daar ga ik dan, in mijn uppie ipv met een georganiseerde toer. Maar het voelt ook goed. De mensen daar kennen hem goed, dus wat dat betreft. Ze hebben hem gevraagd of hij burgemeester van dat gebied wilde worden. Maar zijn vader is omgekomen door de politiek en hij heeft zijn moeder beloofd niet involved te raken op dezelfde manier. Hij kwam ook op voor de locals.

Wow wat een verhalen. Ze gonsen nog door mijn hoofd. Even laten bezinken en dan zal ik flarden op papier zetten. Want het is belangrijk om te delen. En hij deelt veel, zo veel. Nog weer lagen dieper dan de vorige keer. En ik kan ook meer volgen dan de vorige keer door het Inca Medicijnwiel met Thérèse en de Munay-Ki met Emily. Hij praat over alles alsof het de normaalste zaak van de wereld is, terwijl er zoveel nieuwe dingen om de hoek komen kijken.
Behoeft iets meer uitleg, die komt de volgende keer. Voor nu een dikke kus van mij. Ik ga snel ergens nog een hapje eten en dan mijn tas pakken. Kan ik nog een paar uurtjes slaap pakken voor de spannende trip.

Ik spreek jullie snel!!

Liefs Esther