Mirador de Achachuia

Het vervolg. Ik werd er bruut uitgegooid en was net lekker op dreef :-).
Om half acht kwamen we aan bij de Cruz del Condor, de plek waar alle bussen stoppen om de condors te bekijken. Die verschijnen tussen 6 en 8 uur ´s morgens. Het is er dan een drukte van jewelste, dat je je echt afvraagt waarom die condors nog komen met zo´n mensenmassa.
Maar ze kwamen. We hadden veertig minuten en dan is het toch even spannend, maar ze kwamen. Ze vlogen vlakbij, landen op een kleine uitstekende rots beneden ons en met een supersize camera had ik prachtige foto´s kunnen nemen, maar ik ben tevreden en trots op wat mijn kleine camera heeft vastgelegd. Heel lastig om ze goed in beeld te krijgen, maar mam, het is gelukt om een volwassene op de foto te krijgen, tof hè! Die is voor jou ;-).
Wow, je hoort ze bijna voorbijzoeven, glijden door de lucht, gebruik makend van de thermiek. We hebben er zeker zes gezien, jong en oud, het was prachtig. Het was net of ze een theekransje hadden. De eerste ging zitten, de tweede kwam erbij en uiteindelijk zaten er zes op een rots. Super, want je weet niet of je ze te zien krijgt.
Look at the condor, zei Guillermo me deze week. If you ask people what do you think of this bird, most of them say it´s ugly. It´s big but ugly. And it looks like an old man. No feathers in the face. Red skin. But don´t forget. When it flies, it is beautiful.
Om tien uur kwamen we aan in Cabanaconde. Raul adviseerde me Pachamama Backpackershotel (www.pachamamahome.com), die ik in de Lonely Planet al gespot had, klonk prima. Werd warm ontvangen door een Belgische vrijwilliger Pieter, die tijdelijk waarnam voor de eigenaren (een Peruaan en zijn Belgische vrouw). Nacho´s in de zon op de patio, want ontbijttijd was al voorbij (om tien uur?), maar rond elven konden ze wel nacho´s serveren. Kom maar door. Niets gegeten sinds half twee die nacht, dus dat ging er wel in. Heerlijke recept uitgewisseld met Annabelle, hoe je een ECHTE nachodish klaarmaakt: met gehakt, knoflook, uitje, champignons en tomaten, dat lekker laten sudderen, dan de nacho´s onderop, prutje erover en dan afmaken met kaas. Hup in de oven en dan serveren met sour cream en guacamole. Ja als je dat gewend bent, zijn droge nacho´s met guacamole een teleurstelling, maar ik vond het heerlijk.
Wil je gaan trekken, vroeg Pieter. Nope. Ok, dat is duidelijk, je bent de eerste die dat zegt. Wat ga je hier doen dan? Ik heb huiswerk gekregen grapte ik. Ik ga hier een paar dagen op de bergen zitten, mijmeren over het leven. De bergen voelen.
Guillermo had me verteld over het uitzichtpunt Achachihua, dat je vandaar prachtig de Cañon in kon kijken en de berg Hualca Hualca kon zien. Ga daar elke dag lekker zitten Es, doe je ogen dicht en laat het binnenkomen. Kijk wat de berg je te vertellen heeft.
Het was een prachtig uitkijkpunt. Letterlijk te midden van alle bergen die je maar kon zien. Groen en rotsachtig grof bruin bij de cañon. De Hualca Hualca was makkelijk te herkennen. En zwarte ´kop´ met sneeuw, gevolgd door roze glooiende bergen met een beetje geel, misschien wel zeven kleuren. Het lijkt de rest van een vrouwenlichaam. Een vrouw die ligt met haar armen uitgestrekt naast zich. Een soort sawasana met armen wijd.
Wat heeft die berg me te vertellen? Daar zat ik dan en ik concentreerde me op wat ik binnenkreeg. Ik kreeg helemaal niets binnen. En hoezo moet een berg eigenlijk praten begon ik te denken. Wat deed ik hier überhaupt. Ik voelde me ziek, m´n hoofd voelde als een baksteen, m´n neus was leeg, waardoor het ademen zeer deed en m´n keel stak alsof er een keelontsteking aan zat te komen. Daar zat ik dan in mijn eentje op de berg. Kon nog niet echt mijn draai vinden en begon zowaar een soort van boos op Guillermo te worden met zijn mooie verhalen. Was ik gek dat ik helemaal deze kan was opgekomen? Kon ik hem eigenlijk wel vertrouwen? Het beviel me ook niet dat hij af en toe avances maakte en steeds vroeg: ´en? Hoe voel je je? En hoe voel je je ten opzichte van mij?’.
Na twee uurtjes stoeien met mezelf vond ik het wel genoeg. Ik ging terug naar Pieter, leerde Orlando kennen, die samen met Pieter het hostel bestierde. Ik besloot voor de derde keer van kamer te wisselen. Wil ik alleen zijn? Ja. Wil ik 30 soles betalen? Nee. Wil ik in een dorm? Nee. Maar de mooiste kamer die ze hadden, voelde niet goed en de matrassen waren hard en de lakens waren stom. Dus uiteindelijk besloten in de kamer ernaast te gaan liggen. Dat was een dorm kamer met drie bedden en maar 15 soles bleek uiteindelijk. Perfect. Dit voelde goed. En uiteindelijk is er niemand bij komen slapen, had ik het rijk alleen.
Maar jee moest ik hier nou zo moeilijk over doen?
Blijkbaar.
Ik herken het ook wel. Ik zat in Arequipa weer heerlijk in een veilige zone, in mijn favoriete hotelletje en hier stond ik er weer even alleen voor. Weer een stapje verder in het avontuur, niet wetend waar het heen zou gaan. Even omschakelen weer. Ik voelde me ondanks alle mooie dingen even niet happy, mijn lichaam werkte ook niet echt mee. Bovendien had ik vrij veel info van Guillermo ontvangen, mijn hoofd zat vol en ik snakte ernaar om dat in stilte te laten bezinken. Maar om van het Hollandse ritme met enige spanning ineens naar ontspanning en rust en natuur te gaan en meditatief te gaan zitten – mijn systeem sputterde een beetje tegen.
Pieter begon een gesprek over de liefde en ik stond op het punt om in tranen uit te barsten. Pffff. Laat ik me eerst maar lekker installeren op mijn kamer, het komt allemaal wel.
Iedereen die in Cabanaconde komt gaat trekken. Respect voor de backpackers. Het zijn meestal driedaagse trips met gemiddeld vijf uur per dag lopen. Je kunt naar de valley naar Sangalle en komt andere prachtige dorpjes tegen. Ik moet er niet aan denken om zo´n afstand af te leggen, ja misschien op een ezel, maar de verhalen van de mensen die het gedaan hadden waren fantastisch.
Ik begon inmiddels meer te settelen in Cabanaconde en werd vriendjes met de Mirador. Om mezelf niet te pushen nam ik de tweede dag om 14.00 uur de bus naar Cruz del Condor. Ik wilde terug naar de condors, ook dat landschap meer op me in laten werken. En de vogels natuurlijk. Het was een locale bus, 1 sol (dat is een kwartje) en zou er vijfentwintig minuten over doen. Dat werd een uur, maar was best spectaculair. Locals hopten op en af om bij de velden afgezet te worden. Fantastisch om daar zo dicht bij zitten en allemaal te aanschouwen. Baja baja!! Werd er dan heel hard geroepen en dan moest de bus stoppen omdat er weer iemand af wilde. Zo ook ik. Moet ik roepen of stopt hij vanzelf? Nee je moet roepen hoor! Ok, daar gaan we dan. Eerst kloppen op de deur en dan met luide stem Baja Baja por favor! En hup het werkte, daar stond ik dan. Maar hoe bizar, geen kip te zien. Was ik wel op de goeie plek? Oh nee, dalijk moest ik een paar uur lopen. Maar nee, ik herkende het op het eerste gezicht niet zonder verkoopsters en toeristen, dit was het. En ik was alleen. HELEMAAL ALLEEN!!!
Kun je je voorstellen? Een plek die al magisch is al staat het vol met mensen en dan zit je er ineens helemaal alleen? Geen kip te zien, geen verkoopster te verkennen. Wow. Heel bizarre ervaring. Ik besloot een aantal meditaties van de Munay Ki op te nemen op mijn Ipod door ze in te spreken en alles lekker over me heen te laten komen. Kan ik er lekker in de bus naar luisteren had ik bedacht. Bij de tweede meditatie, het is precies half vier en dan zouden de condors komen hadden de locals gezegd, spreek ik een tekst in over de condor en tadaaa daar komt de eerste voorbij vliegen. Wow wat gaaf. Ik leg míjn Ipod opzij en zie er eerst een, dan twee en uiteindelijk vier vliegen. Net alsof de wereld op dat moment heel even van jou is. Alsof ze voor jou in de lucht vliegen, een show weggeven. Ze zoeven voorbij, komen even gedag zeggen, verdwijnen dan weer in de bergen en komen weer dichterbij. Amazing.
Drie Franse fotografen arriveren, maar gaan op een andere plek zitten. Het is prachtig om hier te zijn. Dit wil ik echt heel graag nog een paar keer doen. Om twee uur, heel alleen. Wat een fantastische ervaring…
Om vijf uur zou de bus komen, de zon begint te dalen en het begint flink fris te worden. De bus komt niet eens veel later aanzetten en gelukkig stopt hij, je weet het maar niet. Wow wat een middag was dat zeg, helemaal super. Voel me enorm opgeladen, blij als en kind. Eenmaal terug in Cabanaconde trakteer ik mezelf op een heerlijke pizza en klets ik bij met Pieter en Orlando. Die vinden het wel leuk dat iemand een paar dagen blijft, want de meeste mensen komen een nacht, gaan weer en nemen dan de bus weer terug om half zeven ´s ochtends.
Orlando is half Limeño (uit Lima) en Spaans, heeft in Madrid gestudeerd. Maar hij wilde in de bergen zijn, dit bevalt hem prima dit leven. Hij heeft een enorme telescoop meegenomen, studeert al vijf jaar astronomie en hij vraagt of ik mee wil sterren kijken. Ik wil eigenlijk vroeg naar bed, maar nee, dit wil ik niet missen. Uiteindelijk vertrekken we met een man of zes naar Achachihua, zo gaaf om daar in de nacht te zijn! De telescoop (heet dat eigenlijk zo?) is loeizwaar, alleen de lens is al dertig kilo. Geweldig met wat nachtlampjes die kant op, het is een kwartiertje lopen. De maan is fel, het lijkt al een paar dagen volle maan en dat gaat ten koste van de sterren die je wilt zien. Maar hij pakt het professioneel aan. Neemt zijn laptop mee, legt de Milkyway uit, de schorpioen. Dat er rode en blauwe sterren zijn, waar Venus en Jupiter te vinden zijn. Wow, heel gaaf om zo met andere ogen te kijken. Clouds zijn eigenlijk sterrenclusters. En de Inca´s zagen ook zwarte wolken en hadden hun eigen visie op de sterren. Ze zagen lama´s een kikker en een mens in de Milkyway, maar veel van die kennis is verloren gegaan. Orlando heeft één boek in heel Peru kunnen vinden en is dat nu aan het bestuderen. Te gek.
We eindigen met de maan, want ook al is hij fel, hij was zo helder dat we die wel van dichterbij wilden zien. Een Italiaan maakte een supergeweldig foto door de lens heen, onvoorstelbaar. Het is niemand van ons gelukt om die na te maken. De foto die jullie van mij zien heb ik de volgende nacht gemaakt, toen hij zijn telescoop op de patio zette. Het beste wat ik er van kon maken, nou super. Gaaf hoor om van zo dichtbij te zien.
Ik slaap die nacht als een blok. Begin al te acclimatiseren en heb het eigenlijk heel goed naar mijn zin. Heb me er bij neergelegd dat ik deze week misschien gewoon ziek ben en besluit te genieten van de dingen die mooi zijn.
Guillermo kan ik niet bereiken (la ligna es apagado – wat zoveel betekend als geen bereik, of de lijn is afgesloten). Ok het zal wel, ik zit ook in de middle of nowhere. Ik stuur hem een mailtje dat ik in het hostel ben of op de berg, hij weet me wel te vinden. Ik zou hem namelijk zaterdag treffen, omdat hij dan met een tv-crew bij Zorro met een mountainbike een downhill ride zou doen, een route die nog niet bekend is bij het toerisme of voor mountainbiking wordt gebruikt. Of ik mee wilde fietsen. Nou dat leek me een te gekke experience, dus ja.
Ik neem een heerlijk ontbijtje en neem mijn rugzak mee naar Achachihua. Vandaag heb ik zin in de bergen en kan er prima een dag vertoeven had ik bedacht. Kon geen tentje vinden met sandwiches, dus koop twee bananen en twee plakjes cake, moet ik het mee kunnen redden. Ik besluit iets verder te lopen dan de vorige keer, het veld op vlak bij de clif. Hualca Hualca spreekt me het meest aan, dan heb je eigenlijk de groene bergen en de cañon in je rug, maar prima, ik had zin in Hualca Hualca.
Ik luister naar Stef Bos, ALLE liedjes en laat de teksten binnenkomen. Ik had zo´n hekel aan die vent met zijn nummer ´papa´ en zijn te perfect gearticuleerde rollende rrrrrrende uitspraak, maar sinds Femke (superfan van hem) me mee heeft genomen naar een live concert in Bloemendaal aan het water, wow. Zijn teksten zijn ongelovelijk. Je kunt ze als gewone liedjes luisteren, maar als je echt stilstaat bij de tekst, ik ben onder de indruk. Zinnen als ´was ik maar een dichter dan kon ik dichter bij je zijn´, of het liedje ´arme schapen´, nou ja hij heeft heel veel mooie liedjes.
Ik ben in de mood. Ik heb mijn mesa meegenomen, de medicijnbuidel met stenen die de sjamanen hier gebruiken om mensen of situaties te helen, die ik heb samengesteld in de cursus het Inca Medicijnwiel. Tijd om de stenen op te laden, te verschonen. Ik neem de tijd, loop ze een voor een door, sta weer stil bij de boodschappen en leg ze in de zon. Dan besluit ik gewoon daar te willen liggen. De berg onder me, de bergen om me heen, ik wil het voelen.
Ik spreid het kleedje dat ik uit het vliegtuig heb meegenomen, bedek mezelf met lange mouwen want de zon is fel en doe mijn ogen dicht. Mmm, dit is heerlijk, wat voelt het goed. Ik hoef me helemaal niet af te stemmen op een boodschap. Mijn manier is niet forceren, zien wat er gebeurt, mijn eigen gang gaan en voelen.
Er gebeurt vanalles in mijn lijf. Ik ´voel´ de stenen hun werk doen, de teksten van Stef Bos en mijn moment van overgave. Stilte. Sereniteit. Ik voel de wind, ik voel de zon en ik voel de energiëen van de bergen om me heen. Alsof de bergen achter me jaloers zijn, ze blazen hard in mijn rug. Maar het is toch de bedoeling dat ik hier ben? Vraag ik Hualca Hualca. En de wind gaat liggen.
Overgave.
Dat is wat Hualca Hualca me te vertellen heeft.
Het is hoe de ´liggende vrouw´ zoals ze inmiddels voelt uitstraalt en het is wat ik voelde toen ik spontaan ging liggen om het over me heen te laten komen.
Overgave.
Om vijf uur pak ik mijn spullen en besluit terug te gaan naar het hostel. Ik heb het gevoel alsof er veel is gebeurd, ik ben bekaf, terwijl ik eigenlijk de hele middag in de zon heb gelegen. Maar dat is hoe het gaat. Je hoeft niet persé je best te doen. Gewoon alleen er zijn, je openstellen is al genoeg. Zo stem je je bewust of onbewust af op de energie en de trillingsfrequentie van de bergen. Zij doen het werk. Laten informatie binnenkomen. Fijn om te weten, want zo gaat het me een stuk beter af. Ik hoef niets te doen, alleen maar zijn.
Wat een heerlijke dag. En wat een lange lap tekst. Ik knip hem hier, dan schrijf ik in het volgende stukje de rest van het verhaal…

X