De mountainbiketrip en de rest van de soap

Ik heb het gevoel dat ik uit de bergen heb gehaald wat ik wilde. En waar ik me meer voor wil openstellen deze reis. Het duurde even voor ik me kon overgeven, wat altijd gepaard gaat met enige weerstand (nou ja enige, met mijn karakter behoorlijk wat), maar ik zit in een ander ritme. Heb geen horloge meer om en heb minder nodig, heb minder te verliezen. Voel me sterker worden, minder ongerust om dingen, minder verlangen naar luxe. Het krachtige gevoel sijpelt binnen. Alsof ik aan de oplader heb gelegen :).
Mirco, de broer van de eigenaar, maakt me om half zeven wakker. Ze zijn er Es, je hebt een uurtje om je klaar te maken. Ok tof, dat verloopt dus ook volgens plan. Ik loop naar Guillermo om hem te begroeten en hij ziet er onherkenbaar uit. Grote helm op, superrobotachtige bescherming over heel zijn bovenlijf met een flitsend shirt en een professionele mountainbikebroek. Ok….. Wat gaat hier gebeuren? Ik hoor van hem dat we die avond naar Chivay zullen gaan (ongeveer twee uurtjes van Cabanaconde). Dus ik loop naar mijn kamer om in te pakken en uit te checken. Pieter heeft een vrije dag, hoopte hij, maar door alle constenatie is ook hij om half zeven wakker gemaakt. Want Guillermo blijkt niet alleen te zijn, er blijkt nationale TV bij te zijn, met ene Pablo Masias Nuñez del Prado, een bekende socioloog, die zich ook inzet voor het toerisme van Peru en een korte film over de nieuwe route van Guillermo wil maken. Raul is ook van de partij, maar ook het hoofd van de politie van de region en een politieman (ze zien er uit als militairen in hun groene pakken en bewapening) gaat mee als beveiliging – dat is de gewoonte geven ze aan.
Guillermo zit aan tafel bij Pachamama en nodigt me uit om er bij te komen zitten. Een beetje beduusd van de hele toestand pak ik een stoel, maar het bevalt me niet zo. Hij zit vrij macho over van alles te praten om op Pablo een goeie indruk te maken. Die zal wel belangrijk zijn denk ik dan. Heel irritant dat stoere mannengedoe. Ik loop naar buiten om de afrekening met Pieter te regelen, daar zit ik op dit moment echt liever, maar hij is zwaar geïrriteerd. De hele keuken is in rep en roer, omdat de hele delegatie wil ontbijten, ook al is de keuken nog niet open. En omdat ze oh zo belangrijk zijn, moet er wel iets gebeuren, stresssss. Vervolgens krijgt iedereen alpaca (soort van lama) met rijst, aardappels en frieten voorgeschoteld (voor ontbijt!!!), maar doen ze een soort van voorstel: we kunnen Pachamama promoten en dan doen we dat gratis (kost normaal duizend euro), maar dan betalen we niet het eten. De keuken gaat accoord (volgens het verhaal van de Guillermo groep), maar Pieter is verantwoordelijk en die vindt het maar niets dat de hele delegatie binnen komt wandelen en dan ook nog eens niet wil betalen. Ik voel me een beetje in de middle of all this, want ik heb een leuke band met Pieter en Orlando opgebouwd, voel me hier echt thuis, maar ben eigenlijk (ineens) met de groep van Guillermo. Macho´s!!!! denk ik en ik laat het aan me voorbijgaan, wil me hier niet mee bemoeien. Zowiezo twee verhalen, twee waarheden, maar dat leek me geen zinnig gesprek om te beginnen op dat moment.
Ik eet rustig mijn salade op, neem ´deftig´ afscheid van Pachamama zoals Pieter op zijn Belgisch zei (heerlijk toch die andere woorden en uitspraken) en vertrok met mijn spullen naar de bus van het hele gebeuren.
Even omschakelen, andere energie, andere mensen, andere sfeer. Wel een beetje een kiss ass gebeuren, maar goed, daar zat ik dan. Ik kreeg het wel allemaal te zien. Ter plekke werd beslist dat ik zeker mee moest fietsen, als modeltoerist zou fungeren en met Guillermo en Chiqi (een kleine vent maar bekende mountainbiker) de berg af zou racen.
Met de van rijden we helemaal omhoog en ik leer iedereen kennen. Mauricio is eigenlijk wel een hele geschikte (en jonge) politieman die het wel mooi vindt om mee te mogen rijden. Pablo is een hele gezellige vent met een eigen mening en heel veel kennis, maar heel heel vriendelijk. Doet me heel veel aan Geoff denken, mijn destijdse baas bij P&O Nedlloyd. We hebben leuke gesprekken. Rudolfo springt in en uit de van om te filmen, Jhon, het neefje van Guillermo vindt het te gek dat hij er bij mag zijn en filmt en fotografeert alles wat hij maar kan.
Boven aan de berg, in de buurt van Zorro, stappen we uit. Guillermo wordt geïnterviewd: waarom zijn we hier, wat is hier nieuw aan, vertel eens iets over de omgeving en voor ik het weet worden ook mij vragen gesteld. Zeg eens iets tegen de Nederlandse toeristen! Met gebrekkig Spaans zeg ik een paar zinnetjes en bedenk me, my god, wat is dit allemaal. Had geen idee dat het allemaal zo officieel zou zijn, haha. En, wat vind je hiervan: degene met de MINSTE ervaring, krijgt een helm en verder nul komma nul bescherming voor de fietstocht. Nee joh, doe maar rustig aan, geen probleem.
Werden Ing en ik bij de Death Road in La Paz helemaal ingearmorerd met helm, shirt, handschoenen en noem maar op, sta ik hier op een minstens zo´n uitdagende route met niets. Nou ja. Het lijkt me wel echt te gek, dus dan maar iets voorzichtiger. Dat het op de film te zien is, is voor hun geen probleem. Nou daar gaan we dan. Guillermo voorop, gevolgd door Chiqi en ik erachteraan. Ik begin voorzichtig, maar men ik vind het geweldig mountainbiken, dus al snel probeer ik ze meer bij te houden. GEWELDIG!!! Wat een prachtige route!! Je ziet tien soorten bergen en landschappen, je rijdt alleen maar naar beneden, dan weer rotsachtig met veel steentjes, dan weer zanderig, dan weer een stukje lekker doorcrossen en afdalen, TE GEK. Het voelt super en ik laat de remmen wat meer los en besluit gewoon te genieten. Aaaaaah dat is lang geleden…. Loslaten en gewoon gaan. Je angst voor even opzij zetten en GENIETEN. Wat heerlijk is dit. Ik besluit gewoon niet te vallen en als het wel zo is PECH, want dit is geweldig. Ik voel de adrenaline door mijn lijf stromen en prijs mezelf gelukkig dat ik hier zomaar terecht ben gekomen. En de EERSTE toerist ben die hier naar beneden zoeft. Wel een eer. En te gek dat alles is vastgelegd. Pablo beloofd me een kopie. Wow, dit is tien keer mooier dan de Death Road en dat was al spectaculair. You´re going down in the womb of the mother Esther, suck it in, it will be very special. I know. Zo voelt het ook. Helemaal afdalen in de kern van de bergen, van boven helemaal naar beneden.
Halverwege krijgt Guillermo een klapband. Niemand heeft een plaksetje bij zich (daar zijn wij mee opgegroeid realiseer ik me). De mannen besluiten het te plakken met tape. Ik kijk verwonderd van goh kan dat ook, maar het blijkt uiteindelijk niet te werken. Ik bied Guillermo mijn fiets aan en de rest van de route wisselen we af. Nog steeds heerlijk.
Halverwege komen we bij een spannend rotsblok en Guillermo haalt het in zijn hoofd om daar op te gaan staan, vlak bij de klif, zijn fiets omhoog te tillen voor een foto. De idioot. No fear. Als een kind. Ik ben blij dat hij zijn foto heeft en dat niemand eraf dondert. Spannend is het wel.
Eenmaal beneden zien we een prachtig blauw stroompje en een hond. Aan een lijntje. Geen mens te bekennen, maar uiteindelijk verschijnt er een jongen, ik schat hem 22. Heel verlegen en shy, hij heeft waarschijnlijk nog nooit een buitenlander gezien. We zijn dicht bij een dorpje waar 15 families wonen, die met elkaar trouwen. Wow. Ik vind dat ze een beetje uit de hoogte doen naar hem. Net of hij hen herinnert aan hoe ze zelf ooit waren en dat ze dan nog strakker en trotser vasthouden aan wat zij eigenlijk wel niet hebben bereikt in deze maatschappij. Terwijl het tegelijkertijd de mensen zijn voor wie ze op willen komen als het gaat om toerisme. De locals moeten er meer van profiteren, het geld zou niet alleen naar de touroperators in Arequipa moeten gaan. Beetje dubbel, interessant om waar te nemen.
We vertrekken weer naar boven en kijken terug op een fantastische rit. Eten in het dorp een portie aardappelsoep (I like that) en rijst met gebakken ei. Verbrand en verzadigd stappen we in en rijden we door naar Chivay. Het is een lange rit, in het donker, met hobbelige wegen, zelfs stukken zonder wegen lijkt wel. Af en toe door water heen. Ergens halverwege stappen we uit. Guillermo laat me de sterren zien en vertelt over de zwarte clouds van de Inca astronomie. Fantastisch, het is hier zo helder, dat het makkelijker te zien was dan met de telescoop bij volle maan. We rijden hobbelend door, de afstand zal niets zijn, maar geen wonder dat je er uren over doet met wat, 16 km per uur?
We zijn net te laat voor de hot springs, waar Chivay ook om bekend staat. Ik check in in een ander hostel dan de rest (prima, met douche en warm water, Hotel Cesar, onthouden). Maar de avond is nog niet voorbij. Hoewel ik sta te tollen op mijn benen, wil ik niets missen. We eten nog een hapje (dat wordt dan een soepje ik zit nog vol van vanmiddag) bij een supertoeristisch restaurant. Harde folklore muziek, twee mensen die in klederdracht een traditionele dans dansen (maar niet de echte originele dansen tot teleurstelling van Guillermo).
Guillermo zou die avond bij de eigenaar een ceremonie uitvoeren en ik mocht er bij zijn. Ik ben heel erg benieuwd om ook die kant van hem te ontdekken. Hij praat weinig naar anderen over zijn mystieke kant, maar maakt me deelgenoot van wat hij weet. Hij doet veel cleansingen en laat zwarte magie terugkaatsen. Doet veel despacho´s (soort van Andes offers in de vorm van bloemen, snoepjes, koekjes en heel veel andere attributen). Hij heeft schijnbaar heel veel kracht, omdat hij direct geïnitieerd is door de Wiracocha in Tiahuanacu Bolivia in plaats van door sjamanen of locale paqo´s (helers). Hij vindt het verschrikkelijk als paqo´s geld vragen voor hun diensten en er geld mee willen verdienen. Tuurlijk is er altijd ayni, maar het zou een wederdienst moeten zijn of een eerlijke logische reciprocity. Het is iets wat je doet voor de mensen om wie je geeft, maar geld zou nooit de drijfveer mogen zijn, dan ben je niet puur bezig volgens hem. Hij doet het dan ook niet standaard, maar alleen als het nodig is of als mensen er om vragen en hij ziet dat het belangrijk is. Later deze week gaan we een despacho voor mij maken, in Chivay, met een belangrijk medicijnvrouwtje, om me te clearen van alle zware energie, koorden door te knippen en me voor te bereiden op alles wat ik ga ontvangen op deze reis. Het is al begonnen Es, zegt hij. Je hoeft geen mensen op te zoeken om je hier meer in te verdiepen. De bergen gaan jou zelf initieren en informatie met je delen. Je gaat het direct van hen krijgen en je bent het al aan het ontvangen. You were brought here, that´s why I share that what I know with you. It´s not just a trip, not a touristy trip. You were brought here. And the mountains, the shining snake Inca, they know you are coming. Hij bereidt me voor op Tiahuanacu in Bolivia, waar de Wiracocha aan hem is verschenen.
Ik heb geen idee hoe ik me ga openstellen for all this, wat ik hier mee ga doen, hoe het werkt, maar besluit, net als boven op de berg, het maar gewoon los te laten. Ik ga dalijk gewoon die kant op, neem de tijd om daar een tijdje te vertoeven en dan zie ik wel wat er gebeurt. Maar ik voel wat hij zegt. Zijn woorden resoneren. En ik vind het superspannend, maar ook helemaal te gek. Fijn dat ik niet afhankelijk ga zijn van mensen. Ik ga het op mijn eigen manier doen. De weg zal zich wijzen.
Ik vind het ook heel spannend om naar de paqo´s van de Q´eros te gaan in de buurt van Cusco. Dat zijn de sjamanen van wie ik drie inwijdingen heb gekregen. Hoe zal het zijn? Hetzelfde of anders dan in Nederland? En zal Dennis de (vrij commerciële) vertaler me helpen? Zich ermee bemoeien? Ik heb geen idee. Ik heb er een dubbel gevoel bij, maar wil het wel aangaan. Zien hoe het gaat, wat er gebeurt. Ook al hebben Pablo en Guillermo een duidelijke mening hierover.
De Inca´s zijn de aanloop geweest van heel veel dingen.
In 2007 heeft Guillermo voor het eerst Inca wijsheden met me gedeeld op de tour naar Cañon de Colca. Wat hij zei raakte me, wat ik zag emotioneerde me. Ik heb tranen met tuiten gehuild daar onderweg. Alsof ik iets heel erg gemist had, heel erg thuis kwam en de omgeving me met warme open armen ontving. Niet rationeel te beschrijven, wel emotioneel te voelen. Ongelovelijk. Niet te houden. Ik snapte er geen bal van.
Guillermo vertelde me over ´wijze mensen in de bergen´, die door de overheid als cultureel erfgoed werden beschouwd. Directe afstammelingen van de Inca´s, die nog op dezelfde traditionele manier leefden, werkten en heelden. Ik was nieuwsgierig, maar besloot het niet op te zoeken. Dalijk kon ik bij ze in de leer en zou ik nog één of twee jaar onderweg zijn, een jaar reizen was in 2007 al lang genoeg en ik wilde niemand de stuipen op het lijf jagen.
Het interesseerde me wel.
Maar ik liet het liggen.
En ik had geen benul van spiritualiteit. Was daar niet mee bezig op die manier. Had er altijd een sterk oordeel op gehad: spiritualiteit was voor labiele mensen die geen heil meer konden vinden in de wetenschappelijke wegen en rare dingen gingen doen. En tarotkaarten, tja, dat was des duivels toch?
Maar ja. Als het je dan treft op een manier waarop je niet omheen kunt, dan ga je het toch met andere ogen bekijken. Of je staat er voor open, omdat je andere zienswijzen accepteert of respecteert zonder oordeel, of het overkomt je en dat maakt dan vaak dat je je eigen zienswijze bijstelt. Zo ook bij mij.
In 2005 werkte ik bij Hogeschool Inholland. Ik had daar een collega uit Zuid-Afrika die tarotkaarten legde. Ik wilde er niets van weten, maar ze kwam steeds met enthousiaste buitenlandse studenten binnen en op de dag dat ik mijn ticket naar Peru had geboekt, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen haar voor de zoveelste keer weg te sturen. Dus toe maar zei ik. Ik heb een kwartiertje…
Dat kwartiertje heeft dus alles veranderd.
Ze wist niets van mijn plannen, niets van mijn familie, mijn achtergrond.
Ze legde de kaarten neer en begon te vertellen. Mmm, je gaat een reis maken. Ga je reizen Es? Joh echt heb je een ticket geboekt? Jeee… Mmm, nee het is niet alleen een reis. Het is een soort van missie. Een calling. Je wordt geroepen. Ga je naar Zuid-Amerika? Je gaat met kinderen werken! Ha! Dacht ik. FOUT! Gesnapt, zie je wel dat het niet klopt/kan, noem maar op? Ik had het nodig te bewijzen dat dit niet bestond. Ik liet haar verder praten. Mmm, je vriend ziet het niet zo zitten. Je familie vindt het ook niet zo geweldig. Heb je een zus die El heet? Zit ze in Zweden op dit moment voor haar studie? Hallo dat was nogal specifiek, maar kloppend. Heeft ze een Nederlandse vriend? Yep. Mmm en je grootouders. Heb je één oma? Nee, ik heb er twee. Weer fout. Dacht ik. Het was december en ik wilde graag naar huis met kerst, omdat mijn ene oma ziek was en ik bang was dat ik haar na mijn reis niet meer zou zien, dat ze dat niet zou redden. Zeker weten naar huis dus met Kerst ging er door me heen.
Ze bleef volhouden dat ze maar één oma zag. Mijn andere oma was heengegaan en mijn beschermengel zoals ze het noemde. Ze zou bij me zijn op m´n reis en zich als vlinder vaak laten zien. Ok. Dat is nieuw voor me… Maar goed. Oh en, zei ze, je hebt hele bijzondere gesprekken met je oma gehad. Over het leven en de dood. Ze weet over je wens van Peru en Bolivia. Ze begrijpt je in dat stukje. Ze zal bij je zijn.
Ik weet niet meer wat ze allemaal precies nog meer zei, maar ik was behoorlijk onder de indruk, ondanks de kleine foutjes.
Die geen foutjes bleken te zijn.
De volgende dag om elf uur belde mijn vader. Mijn gezonde oma was overleden.
Ik kon het niet geloven. Het was de oma met wie ik op haar verjaardag bijzondere gesprekken had gehad over leven en dood. Over hoe ze niet bang was om heen te gaan, mooie verhalen had gehoord en die voelden goed. Ze had de zus van mijn opa gezien in haar dromen. Misschien was het wel geen droom oma. En we keken elkaar aan.
Wist ik veel. Wat voor verstand had ik er nou van. Maar het was een bizar waardevol bijzonder gesprek. We spraken over mijn reis, terwijl dat best een gevoelig onderwerp was at the time. En ik had haar met mijn verjaardag nog aan de telefoon. We maakten grapjes en ik was dankbaar. En drie dagen later, een dag na de reading, was ze er niet meer.
En die kinderen, dat klopte later ook. Ik kon uiteindelijk niet bij de apen komen vanwege wegblokkades en eindigde toen twee weken lang in een soort van kindertehuis van het Leger des Heils. Niet bewust opgezocht, het was gewoon zo gelopen. De reading was kloppend geweest.
Ik stond versteld. En kon ook niet met dezelfde ogen naar mijn oma kijken.
Daar was ik dan thuis bij opa. Oma lag opgebaard in de kleine kamer. Iedereen liep er heen om haar nog even te zien, afscheid te nemen. Maar de dood was de dood niet meer.
Ik voelde haar energie, haar geur, haar warmte in de kamer hangen. Ik voelde haar ons begeleiden onderweg naar de begraafplaats. Ik rook haar. En niemand niemand met wie ik dit kon delen. Mijn wereld stond op zijn kop. Ik wilde niet voor gek verklaard worden. Ik vroeg iedereen ´En? Hoe is dit nou voor jullie?´´Waar geloven jullie in?´´Is er een hemel? Hoe ziet die er volgens jullie dan uit?´ Maar erg gewend waren ze het niet om hier over te praten. Liever niet. Ligt gevoelig. Snap ik ook wel, helemaal in het Oosten, waar gevoelens, emoties niet vol verve geuit worden. Maar ik vroeg het me wel af. Had behoefte om er over te babbelen, dit uit te zoeken. Op dit moment veranderde mijn wereldbeeld. Kon ik niet meer verder met wat ik altijd geloofd had. Besefte ik, omdat ik het ervaren had, dat er meer was. Nog onduidelijk hoe dan en op wat voor manier dan. Maar besloot ik dat voor mezelf uit te zoeken.
Dus toen Guillermo mij ook allemaal dingen begon te vertellen die hij niet kon weten en recht in mijn hart keek, besloot ik dit gevoel te volgen te exploren. De dingen die ik ontdekte waren zoveel logischer voor mij dan alles wat ik geleerd had, wat door ons in het algemeen serieus wordt genomen. Het voelde zo sterk, dat ik dit stuk, dat voor mij van zoveel waarde voelde, besloot serieus te nemen en te onderzoeken.
Er zijn mensen die op zoek zijn naar het mysterie en door het op te zoeken er steeds verder vandaan raken. Steeds meer mysterie ontdekken, maar het niet kunnen aanraken. Maar het is gewoon een kwestie van er midden in staan. Het is niet zo spannend als mensen denken, het is niet zo zweverig als de New Age beweging van vroeger. Tegenwoordig is spiritualiteit eigenlijk heel aards. Het is intuïtie, no mas. Je gevoel serieus nemen.
Ik las in de Metro een artikel over hoe de brandweer de beste opleidingen en cursussen aangeboden kreeg. Er was nog maar een ding dat hun kwaliteit kon verbeteren volgens het artikel. En dat was dat de brandweermannen weer hun GUT feeling zouden gebruiken. Dat voorkwam dat er mensen omkwamen. Wel wegrennen als het niet logisch lijkt, ergens anders gaan staan omdat het zo voelt.
Ik denk dat we steeds meer weer die kant op gaan en dat het weer normaler gaat worden. Steeds meer spiritualiteit wordt wetenschappelijk bewezen, het blends steeds meer samen. Samen is het meer geloof ik trouwens. Alleen de wetenschap is alleen maar dat stukje wat je hebt kunnen ontdekken wat je als waarheid ziet. In plaats van te denken, goh er is heel veel en dit is het stukje dat ik begrijp. En alleen spiritualiteit kan je uit deze werkelijkheid halen, waardoor je minder makkelijk kunt verbinden met de mensen om je heen.
Wij hebben onszelf afgeleerd om te voelen. Het is beter om te beargumenteren, te analyseren en de argumenten moeten goed zijn en kloppen, ze moeten staven. Maar ik geloof in de combinatie van. Waarbij ik zelf steeds meer ervaar dat je gut feeling het niet vaak mis heeft. Het is waanzinnig om mee te experimenteren, op je gevoel af gaan. De zinnige, logische verklaringen af en toe te laten voor wat het is en gewoon te voelen. En dan anders te zijn. Maar wel echt. Eigen. Dan kom je pas in contact met mensen. Met argumenten kun je discussiëren, maar wie luistert er eigenlijk in een discussie? Zijn het geen twee mensen die elkaar proberen over te halen van hun gelijk, hun zienswijze, hun waarheid? En wat als DE waarheid waar wij met zijn allen in geloven niet bestaat, maar dat we allemaal onze eigen waarheid hebben of zelfs creeëren? Twee mensen, twee verhalen. Ze geloven allebei in hun eigen verhaal. Zelfs de feiten zijn niet objectief. Niemand kent een gelijke waarheid. We hebben allemaal onze eigen achtergrond, ervaringen, opvoeding, belevenissen, hoe kunnen we gelijk zijn? Hoe kunnen we gelijk waarnemen? We hebben allemaal ons eigen referentiekader. En hoe normaal is het om allemaal hetzelfde patroon te volgen als we eigenlijk heel anders zijn?
Ik had het hierover met Guillermo:
look in the mirror
tell yourself
that you love yourself
tel your body
thank you
all this time
you were with me
in the good times
and the bad times
what others say
is not going to effect me
You are not going to depend
on other peoples thoughts
you have a place
in this creation
You have the right to love
you have the right to live your life
whatever society will tell you
we have unique colors
God wants to see our own colors
maybe for other people
your colors are not nice
but it is your essence
you are unique
your place cannot be occupied
by other people
nature will miss you
by culture
we would have been the same
comparison is useless
you don´t have to be
like this this and that
acceptation is the keyword
be conscious of your presents
and fight for the things that are important to you
fight for your truth
for the way you want to live
be sure you are going to be hit
but you cannot learn the way
when you are afraid of being hit
the jaguar
is the master of balance
for that
you have to face death
in many kinds of ways
learning how to face your fears
and to stand up again
to continue in a different way
Volgens mij komen we veel verder als we het kader van de ander kunnen respecteren ipv te beoordelen. Tuurlijk heb je een kader nodig om dingen te kunnen begrijpen, maar oordelen is wat anders dan respecteren, verwonderen. In gesprek gaan, vanuit nieuwsgierigheid. Oh ja? Kijk jij er zo tegenaan? Leg uit, hoe zie jij dat dan? Dan komt ook pas de bereidheid om dingen van een ander aan te nemen. Mensen laten zich niet pushen in meningen. Het moet goed voelen en dan kan het pas geaccepteerd worden. En als het om gelijk of niet gelijk gaat – tja, onze ego´s kunnen er aardig tussen springen.
Wow, dit verhaal gaat een hele andere kant op dan de bedoeling was. Maar misschien is het goed om te schrijven. Dit is niet het verhaal dat ik iedereen verteld heb, ik wil er niet op beoordeeld worden. Maar het is zo´n ontzettend onderdeel van mijn ervaring hier, zo´n cruciaal gedeelte en uitleg van wat Zuid-Amerika op dit moment voor mij betekent.
MIsschien is het in niet van deze wereld. Misschien is het voor heel veel mensen een ver van hun bedshow. Dat was het voor mij ook. Maar het is net of ik nu in een andere wereld heb mogen kijken, die eigenlijk veel meer sense maakt. Je hoeft er niets mee te doen. Ik ben er niet op uit om mensen te overtuigen. Ik ben gewoon dankbaar voor de beleving die mij ten deel valt. Dat ik dit mag ervaren. En met sommigen van jullie mag delen.
Ik krijg de ceremonie van Guillermo niet te zien.
Als heel het restaurant leeg is, praten we over het leven, over de Inca´s, over wat hij weet, over wat ik voel. Ik kuch me een ongeluk en na een paar coca/kamilletheetjes duik ik mijn bed in. Ik ben op en heb mijn tax aan informative bereikt.
Ik heb ijskoude voeten en word om vijf uur wakker. Aaaah, Pablo, Rudolfo en Raul wilden naar de hotsprings. Die zijno m vier uur al open. Ik pak snel mijn spullen en op het moment dat ik een taxi wil nemen, rent Pablo me tegemoet.
Kom Esther, we gaan met de van. Jee, wat fijn dat ook dit weer zo lekker spontaan in elkaar valt. Ik wist niet hoe laat ze zouden gaan, nou precies nu dus.
We vertoeven heerlijk twee uur lang in de warme baden binnen en buiten. Ik hoop dat het water mijn kapotte neus en bovenlip van het snuiten een beetje heelt en het snot tot stilstand brengt. Het doet met goed, het is heerlijk. En wat voel je je rozig fris nadien.
Ook hierweer een beetje stoere mannengedoe: nee we zijn van een touroperator en de tv, we hoeven niet te betalen. Zo komen ze overal binnen. Vast heel fantastisch, maar als de arme bevolking die paar soles neerlegt, doe dan hetzelfde denk ik dan, wat zijn de soles voor jou nou als je het zo goed hebt. Dit komt toch ook ten goede van de bevolking?
Met natte haren komen we terug, eten we een lekker soepje op de markt (nee nog steeds geen diarree) en neem ik in mijn hotel een douche. Ik ben mijn sleutel kwijt oh nee, maar ze heeft een reservesleutel en GELUKKIG bleek ik hem gewoon in mijn kamer achtergelaten te hebben. Dat scheelt weer.
Ik ben net op tijd klaar voor de ceremonie van Guillermo. Dat blijkt dus ook allemaal echt waar te zijn (ik heb er soms even voor nodig om alles te geloven). Daar staat hij dan in pak (met bandana dat wel haha) te salueren. Heel officieel, kleine kindjes met handschoentjes die pareren met vlaggen. De vlaggen worden gehezen en heel hard schreeuwende militaristische patriotistische man schreeuwt wat commando´s en eert Guillermo en een paar anderen dat ze er zijn. Hij is vertegenwoordiger van alle toerisme in de Cañon de Colca en hij krijgt later met Raul en Pablo een prijs uitgereikt met speciale vermeldingen. Heel bijzonder, want ze hebben in Chivay een hekel aan Arequipa en dit is voor het eerst dat ze mensen en een touroperator die ze vertrouwen zo´n award aanbieden. Ik word tussen neus en lippen ook nog even genoemd als special toerist uit Holland omdat ik net een man zijn hand heb geschud (ik heb hier helemaal niets mee te maken, ben me nog aan het afvragen waar ik nou weer in beland ben), wat een grap. Daarna springen we snel in de bus, eten een heerlijk buffet bij een restaurant dat ze goed kennen en rijden we in vier stille uurtjes door het prachtige landschap terug naar Arequipa.
Pfff.
Dat waren me de dagen wel zeg. Zoveel gebeurd, in zo´n kort tijdsbestek.
Ik besluit nog een paar dagen hier te blijven, want A ik ben mijn oplader vergeten van mijn Ipod en die hoop ik nog terug te krijgen en B we gaan donderdag terug naar Chivay voor een speciale despacho voor Raul en een voor mij. Ik denk dat ik rond vrijdag naar Cusco ga vertrekken.
Morgen even een dagje niets. Guillermo heeft me vandaag de oren van mijn kop gekletst en ik merk dat ik vol zit. Ik wil het laten bezinken en ik heb het gevoel dat ik verder wil gaan, dus maak ik plannen voor deze week.
Maar wat een geweldige ervaring.
Dat het allemaal zo in elkaar valt.

Liefs Esther