Despacho in Tiahuanacu

Om acht uur trof ik Gaston.
Wat ging ik hem vragen over de ruïnes? Maar het ging vanzelf. Hij legde me het heilige Inca kruis uit, de Chacana. Over hoe het gat eigenlijk vierkant was. Over hoe de maanstanden daar doorheen werden gekeken. En nog veel meer.
De despacho was heel bijzonder. Ook heel anders dan ik kende. Als Lex komt, gaan we samen een ceremonie doen voor ons allebei en de liefde en gaat Gaston ons meenemen naar bijzondere plekken.
De despacho was binnen klaargemaakt. Hij vroeg me om lamavet (I like the smell of it) in een plastic zakje tot een bol vormen: het stond voor het werk dat ik nog te doen had. Het leek onmogelijk met die harde stukken, maar het smolt uiteindelijk in mijn handen. Hij legde lamawol ipv katoenen plukken om het vel papier heen. Toen een regenbooglamawollen pluk. Sprenkelde puur alcohol op het blad en zei toen ´er gaan veel mensen beïnvloedt worden door deze despacho. Je gaat veel mensen helpen´. Vervolgens legde hij wiracoja, een soort groen gedroogd bergenkruid wat ze overal gebruiken erop. Daarop rijst, suiker, mais en kanelen snippers of houtsnippers (volgens mij is dat voor de apu´s) daarna alle zoete dingen (volgens mij voor pachamama). Ik moest bij alle snoepjes denken aan alle mensen die ik liefheb, die mij liefhebben en ze dan in de despacho leggen. In het midden kwam een grote gele vlinder te liggen, voelde goed. Het laatste gouden snoepje was ik.
Vervolgens cocablaadjes kauwen tot het einde. Ook cocablaadjes uitkiezen voor mensen die mij niet mogen, met wie ik moeite heb. De lamabol kwam in het midden te liggen (`Es je hebt heel veel mensen om je heen die je niet op waarde schatten. De ene kant van het gezicht huilt, het andere is blanco. Laat het gaan. Het zijn hun gedachten. Het is niet wie je bent. Geen tranen meer voor jou. Heb vertrouwen in jezelf`) naast een appel. Vervolgens werd er goud en zilverpapier op gedaan. Ik moest een stukje zilverpapier tussen mijn handen wrijven en hij keek tevreden: `je gaat heel tevreden zijn na deze despacho`.
Vervolgens kraakte hij een walnoot die hij las. Ik moest er ook een kraken. `Kijk Es, dat ben jij. Je hebt een lijn door je ziel lopen, je hebt een gebroken hart`. Vervolgens pakte hij een walnoot voor Lex: hij was sincere en cariñoso (liefdevolgevend zeg maar). En dat is hij. Hij gooide er tenslotte glimmersliertjes over en pakte hem in met zijn doek. Ik moest hem vasthouden, de drager van
het offer voor Moeder Aarde. Toen liepen we naar buiten, maakte hij met David een vuur aan op het veld, midden op een akker. Het was pikkedonker, wel gaaf. Ik legde mijn mesa ernaast en alles stond in lichterlaaie. Hij hief zijn handen op, ik ook, hij pakte mijn hand en we mediteerden. Toen knielde hij op de grond en mediteerden we meer. Ik bedankte de bergen, Pachamama, de sterren, de maan en de zon en deze omgeving en de kansen die ik heb gekregen en de lessen die ik heb geleerd. Voelde me helemaal wegzinken in die energie. Heerlijk.
Was heel even bang dat mijn mesa (steenbuidel) in brand zou vliegen en dat gebeurde ook voor een deel. En ik dacht. dat is dan wat ik opgeef voor mijn meesterschap. Mijn allermooiste doek. Die ik had gekregen van Lex. Ik kan hem nog steeds gebruiken (gelukkig), maar vond het wel heel treffend. Gaston wenste me weltrusten en was heel benieuwd wat ik zou dromen.
Ik sliep heerlijk. Had wel een gekke droom. Over een man met wie ik wel eens heb gesproken. Ik vroeg hem mij te helpen, wilde alleen maar met hem praten. En hij keek me welwillend aan, maar werd afgeleid door de mooie dames om hem heen die ook zijn aandacht vroegen. Hij praatte, maar ze leidden hem en mij af. Ik durfde me niet kwetsbaar op te stellen, was bang dat het niet erg genoeg was om over te praten in vergelijking met de verhalen van andere mensen.. Alsof het erg moest zijn. Hij keek alsof hij niet wist wat hij met me aanmoest. Hij zat in een tent, die in elkaar viel en er kwamen twee mannen bij die het over schoenen en inlegzooltjes hadden. Ik gaf het op en ging er vandoor.
Wat ik me realiseerde voor de despacho en deze droom is dat ik er meer klaar voor ben dan ik denk of aangeef. Dit schreef ik in mijn dagboek:

ik begin steeds meer te zien
de dingen die ik weet
ja ik ben mystica
en als ik terugkom
wordt het tijd
elke dag met meditatie
te beginnen
te eindigen
die tijd vrij te maken
mijn leven zo in te delen
contact te maken
zo te helen
en te verwerken
ZELF
omdat ik het begrijp
niet necessarily meer
via anderen
luister naar je hart
alle wijsheid is daar
je hoeft het alleen maar
echt serieus te nemen

ik bedenk me ook
dat er voor mij bijna altijd
een ´eind´ aan een meester zit
je trekt met iemand op
leert van hem of haar
en dan scheiden de wegen
conflict of interests
of eigen gedachten
ideeën
het is goed zo
zo gaat het
maar Gaston zei óók weer
je zult aan míj denken
ik weet het niet
ik kon met vertrouwen
maar niet met overgave
naar hem kijken
uiteindelijk
volg ik alleen mijn eigen hart
geen volgeling van een ander
wel de wijze lessen
maar niet alles
komt ook omdat geld voor hem belangrijk is
dé ambitie van het leven
kan ik me voorstellen
van waaruit hij staat
is dat ook zo
maar ik ben anders opgegroeid
in mijn ogen heeft geld
ook heel veel verpest
evenals kennis
ik wil echt mijn best doen
mijn natuurlijke kennis naar boven te laten komen

ik realiseerde me ook
dat ik het steeds over ´mensen´ heb
ik heb het dan eigenlijk
steeds over mezelf
ík laat me nog steeds leiden door geld
geld kan míj nog steeds
afbrengen van mijn idealen
ík heb die strijd nog niet gewonnen
daarna pas kan ik het loslaten
is het geen issue meer
maar misschien is dat wel
met alles waar ´we´ ons over opwinden
het zijn de dingen die
we in onszélf moeten aangaan
het zijn níet de dingen waar de wéreld mee zit
het zijn ónze dingen
daarom is onze visie ook anders
iedereen heeft andere dingen
schaduwkanten
interessant om over na te denken

mijn hart
mijn hart voelde tijdens de ceremonie
zó open
heerlijk
alles draaide weer
hij gaf me liefde
cariñoso
alsof ik weer werd gevuld
met de liefde die ik heb gemist
dit is wat de bergen me geven
rust
kracht
zelfverzekerdheid
vertrouwen
verbinding
ik voel me
een meisje van de bergen
alsof ik een stukje
van hun ben
en het puzzelstukje past
als ik er ben

ik was wéér mijn kern vergeten
wéér vergeten wie ik was
en dat ik ók ben
laat me teveel leiden door anderen
lijden
ook al doe ik net alsof
dat niet zo is
ik doe het òòk
zo jammer dat we angst hebben
voor het oordeel
het anders zijn
het niet begrepen worden
dat we daardoor
ons licht
in de schaduw zetten
vooral de mening
van de mensen
van wie we het meest houden
is de grootste uitdaging
conformeer
en je krijgt erkenning
voor wie je níet bent
of sta rechtop
vriendelijk
maar onverbiddelijk
niet vanuit defense
maar vanuit je oprechte kern
kom op
voor wie je bent
laat de mensen
jouw waarde
op andere manieren ontdekken
of niet
maar je MAG je ziel NIET aanpassen

De despacho heeft veel losgemaakt. Fijn om te laten bezinken. Fijn om de verschuiving te voelen. Het heeft zo vaak met zelfvertrouwen en eigenwaarde te maken. Als je dat verliest, word je een speelbal van alles om je heen. Laat je je sturen. Wie niet zelf stuurt, wordt gestuurd is een gezegde. Wat hebben we er veel voor over om de ander te pleasen. Om er maar bij te horen, mee te mogen doen. Het kost moeite om jezelf te zijn. Voor sommige mensen.
Ik vind het een uitdaging. Maar ook een geschenk. Realiseer me ook dat de dingen die je in jezelf aangaat ook de dingen zijn waar je een ander mee kunt helpen. Want je kunt alleen in de ander herkennen wat je zelf kent. Boeiend.

Zondag genoten van de markt. De skies. En de honden die trouw achter me aanliepen. Maandag naar La Paz. Daar een nachtje slecht geslapen omdat ik een beetje zenuwachtig ben voor de apen. En wat doe ik in de stad. Ik verlang naar de natuur.
De volgende ochtend de bus naar Cochabamba. Goeie rit, maar leek oneindig. Heel boek uitgelezen. Niet eens heel veel naar de bergen gekeken. Dat ga ik dalijk met Lex wel doen. Teveel om te laten bezinken. Hier onwijs geshopt. Lenzen, emmers, jodium, en cruesli (luxe in de jungle haha). En NU, nu na dit HELE verhaal, ga ik mijn spullen pakken en naar de jungle.
Geen idee hoe het emailverkeer daar is en of ik zin heb om te schrijven – dat gaan we zien.
Laatste toefje van de reis waar ik naar heb verlangd. Wat is er veel gebeurd in deze twee maanden. Het lijkt wel een half jaar. De tijd verstrijkt langzaam, ik heb geen benul van de dagen, de weekenden. Meer dan wat ik hoopte is op mijn pad gekomen. En het is anders gelopen, dat houdt het spannend en avontuurlijk. Nu lekker de handen uit de mouwen. Kijken hoe het met de apen is. Ze weer om me heen hebben. Lekker buiten zijn. Zweten en spieren gebruiken en einden lopen. Ik kijk er naar uit. En de dagen aftellen. Nog 40 dagen en dan is Lex er. Dan gaan we delen. Met en zonder woorden. Wow. Nog nooit eerder gedaan en het voelt goed.

Dag lieve mensen. Zal wat sporadischer gaan schrijven denk ik. De foto`s komen nog als het lukt. Zo niet, ik denk aan jullie en geniet nog steeds....