Bijna bij de apen!! - Reisverslag uit Cochabamba, Bolivia van Esther Visscher - WaarBenJij.nu Bijna bij de apen!! - Reisverslag uit Cochabamba, Bolivia van Esther Visscher - WaarBenJij.nu

Bijna bij de apen!!

Door: Esther

Blijf op de hoogte en volg Esther

14 Oktober 2010 | Bolivia, Cochabamba

Alweer tien dagen geleden! Zoveel gebeurd en zo weinig geschreven.
Ga jullie in rap tempo bijpraten, want als ik klaar ben stap ik in de combi om naar de apen te gaan. Ik ben in Cochabamba!

De verkiezingen in Arequipa waren alles behalve wat ik verwacht had. Geen kip op straat (alcoholverbod het hele weekend), nauwelijks een taxi te bekennen, heel veel mensen waren naar hun geboorteplaats gereisd om daar te stemmen, dus ook nauwelijks mensen op straat. Stemmen is hier trouwens verplicht, stem je niet dan krijg je een fikse boete. Heb je gestemd, dan moet je je vinger in een potje paarse inkt dopen. Zo kunnen ze het checken. Dus iedereen liep met een paarse middelvingernagel rond.
Van het feest in de fontein heb ik weinig meegekregen (was het er überhaupt wel?), het was rustiger dan ooit.
Gelukkig maar, want ik was er best een beetje benauwd voor. Alle keren dat ik in Arequipa ben geweest ben ik ook getuige geweest van hun knallende vuurwerk (alsof er een leger wordt afgeschoten voor je deur ipv vuurwerk drie straten verderop) en het oorlogalarm dat willekeurig lijkt af te gaan, maar niets schijnt te betekenen. Allemaal hartverzakkingen om niets. Zo zie je maar weer. Angst zit in je hoofd. Je kunt je er heel erg mee bezig houden of op voorbereiden, maar uiteindelijk gaat het om wat er op ´dit´ moment speelt. En er speelde niets :).
Opgelucht. En blij om te vertrekken!
De laatste avond zag ik Raul nog even en dronken we een (mierzoete ugh!!) wijn met Lalo, Kris, Paula en Guillermo. Mijn dagen waren geteld, sinds Pichu Pichu duurde het me allemaal te lang. Ik had mezelf verleid nog één keer de berg af te gaan, maar was gelukkiger geweest als ik toch direct was doorgereisd naar Puno. Ook het contact met Guillermo begon iets scherper te worden. Ik had geen geduld meer om naar zijn eindeloze verhalen te luisteren en had een leuk gesprek met Lalo. De avond eindigd met een hamburger op straat en ik besloot de hoek om te gaan voor een heerlijke tortilla met falafel. Op een goede nachtrust. Ik zou gaan…

De volgende dag een spoedige rit naar Puno. Ik was er zo, blij om weer in mijn vertrouwde hotelletje te zijn (El Manzano). Ik had weinig plannen. Een lekker restaurantje en dan de volgende ochtend vroeg door. Op naar Desaguadero. Ik zag er een beetje tegenop om naar Desaguadero te gaan. Het is de snelste grensovergang, maar niet de veiligste en de douaniers kunnen corrupt zijn (heb je dollars? ja? eens kijken... nee ze zijn allemaal vals, ik neem ze in mijn bezit - en kwijt ben je ze dan). Maar de rit er naar toe in de bus was eigenlijk heel goed. Iedereen keek me verrassend grappig aan en we waren met twee en een half uur bij de grensovergang. Daar moesten we heeeel lang wachten in een superlange rij die er uitzag als drie uur, maar uiteindelijk waren we met een uur
bij customs om uit te checken. Ondertussen riep een blonde Ier me om uit te leggen hoe alles ging, want hij ´had het al 20 keer gedaan´ en ik vond het wel prima, liet hem zijn gang gaan. Al kletsend was het uur zo voorbij. Hij werkte voor een advertising agency in London en deed dat voor hun in Brazilië en Argentinië, commercials voor op tv. Hele verhalen, maar ik vond het wel best. Zo voelde de overgang in ieder geval goed. Hij ging er daarna vandoor, was bang dat hij Bolivia niet inkwam, schijnbaar is er een nieuwe regel dat je niet langer dan 3 maanden in het land mag blijven, maar volgens mij kun je nog steeds je visum bij de immigratiediensten in de steden verlengen. Daar ga ik
voorlopig maar van uit. Ik besloot op mijn gemakje naar Bolivia te lopen. Je zou de douane bijna missen. Als je rechtslangs loopt zie je het niet eens. Maar ik herinnerde me dat het daar ergens moest zijn. Niemand die je verteld wat te doen, welke papieren in te leveren, wel grappig. Ik vulde alles in, kreeg mijn drie maanden visum (die ik nog ergens moet gaan verlengen) en besloot mijn soles te wisselen. Kreeg geen goeie rates in Bolivia om mijn soles om te wisselen en liep weer terug naar Peru (dat kan in Nederland natuurlijk helemaal niet) en heb ze daar uiteindelijk bij een straatvrouwtje gewisseld. Beetje risky, en het scheelde maar 0,03 cent dat is natuurlijk de moeite niet. Nou ja, ik wisselde 320 soles en kreeg er 809 voor terug. Even wennen het omrekenen, maar volgens mij is het 1 op 8 of 9, het was altijd 10. Met borsten vol geld (haha) op zoek naar een minibus naar Tiahuanacu. Ik zag alleen maar taxi´s staan en voelde me daar niet veilig bij. Teveel verhalen van mensen die erbij springen en toeristen die overvallen worden, dus ik wachtte tot de minivan kwam. Stond al een rij mensen die in de houding schoot en ik hoopte maar dat ik meemocht.
Ik mocht op mijn eigen rugzak zitten en paste er nog net in na een paar hoofdstoten :). Iedereen moest lachen om ´de buitenlander´ en de sfeer was jolig. Het was maar goed dat ik Spaans sprak de grapjes bleven nog enigszins binnen proportie haha. Voor Tiahuanacu stapte iedereen uit. Ik snapte niet direct wat er gaande was, maar het bleek een grenscontrole. Om te kijken of iedereens papieren in orde waren. Dus als ik bij de grens zonder papieren was doorgelopen, dan was ik hier gesnapt geweest :).
Niets aan de hand. Snel weer instappen. Het was maar een half uurtje naar Tiahuanacu (ook gespeld als Tiwanaku). Daar stond ik dan. Ik zag een groot bord Tiahuanacu en drie grote stenen en werd ik daar gedropt. Werkelijk niets te zien. Toch zeker 30 kilo bij me en geen taxi te bekennen.
Na ja, dan aan de wandel. Het was niet heel heel ver, maar ik heb er toch zeker wel drie kwartier over gedaan denk ik, of nou ja het voelde heeel lang. Bijna niemand te bekennen, zelfs het plaza bijna leeg. Op dat kleine stukje heb ik weer heel erg mijn hoofd verbrand, ik vergeet me steeds in te smeren en m´n pet op te zetten, maar op deze hoogte 3800 m verbrand je in een minuut. Echt balen want m´n gezicht is hartstikke rood. Dus vandaag factor 70 :-).
Ik was ZOOO blij dat ik het hotel vond en ook nog een goeie prijs. Had een tientje verwacht, maar dormitories waren 50 en ik zag niemand en verwachtte niemand, dus kom maar door. Kan ik weer wat langer blijven. Privé douche (wel mét schok als je hem uit wil draaien verdorie, maar dat is ook welkom in Bolivia herinner ik me). Ik lunchte er met een hele lekkere trucha (forel) en besloot de buurt te verkennen. Waar was de toegang tot de ruïnes en hoe was de plaza. Ik merkte dat ik kapot was van het kleine stukje lopen en alle emoties van de afgelopen week. En hoe ging ik hier een Mallku vinden? Geen idee.. Er was bijna niemand om aan te spreken.

De eigenaren Soñia en Gaston waren superaardig. Hun kinderen iets ongeïnteresseerder en afweziger, maar ook aardige mensen. Meer alsof ze geen gasten gewend waren. De kleine strompelde door het hotel, alle deuren stonden open, je kon goed zien hoe ze leefden, maar dat was tegelijkertijd ook wel interessant. Een baby in het restaurant waar af en toe naar werd omgekeken. En verder helemaal niemand. Vier honden buiten.
Te gek.
Ik was blij dat ik er was. Pakte mijn spullen uit en wilde Lex laten weten dat alles goed was verlopen. Maar er was geen internet, geen email in het dorp. Ok, een zorg voor later. Ik kon uiteindelijk misschien een toerist aan zijn mouw trekken om te vragen of die een email zou willen forwarden. Ik zou wel zien.
Ik merk aan mijn schrijven dat ik echt behoorlijk ´tight´ Arequipa heb verlaten. Alsof ik meteen weer in de stress schiet, veel ga nadenken, me zorgen ga maken – terwijl het allemaal niet nodig is. Uit de flow heet dat, maar het hoort erbij. Tiahuanacu was fantastisch.
Ik liet ´s avonds tussen neus en lippen door aan Soñia weten dat ik op zoek was naar een Mallku. Ze keek me vreemd aan en fluisterde toen ´hoezo´?. ´Ik wil graag een despacho doen hier in Tiahuanacu…´ zei ik. ´Nou dan heb je geluk´ zei ze. ´Mijn man is Mallku´. En haar man dat was Gaston. Ik keek haar aan, dit kon niet waar zijn, haar man was een Mallku. Ik hoefde niet meer
verder te zoeken.Zo snel. Zo makkelijk. Ik was er niet op voorbereid. Maar wat fijn… Ik bleek in een hostel te slapen waar mystica van over de hele wereld naar toe komen om ceremonies te doen en Tiahuanacu te ontdekken. Dat wist ik niet, maar wat een geweldig toeval.

Ze schoof me naar binnen het nieuwe hotel in, pakte Gaston bij zijn arm en liet ons tweeën praten. Ik was overdonderd. ´Ben je een mystica?´ ´Uhm, nou nee, nou ja, een beginner, een beetje, nou ja weet ik veel´. Hij keek me met een rust aan dat ik me meteen ongemakkelijk begon te voelen, want de tranen welden al in me op. Alsof hij dwars door me heenkeek. Ik ben zo vatbaar voor compassievolle mensen. Mensen die zó vriendelijk zijn, zó rustig zijn, en zó liefdevol zijn. Daar stroomt mijn hart letterlijk van over. En mijn ogen ook op dat moment. Ik kon niet eens normaal mijn verhaal doen. En barstte in snikken uit.

¨Laat het gaan!!¨ riep hij bijna boos toen ik mijn tranen inhield. ´Die mág je écht niet inhouden, laat het gaan!´. Nee hij was echt boos. Ik voelde me moe, leeg en ongemakkelijk. Hij ging tegenover me staan met zijn handen en duwde die op mijn handen. Ik voelde me meteen vullen met rust. Volledige rust. Sterke kracht. Ik wist dat hij het door me heen liet vloeien. Ik voelde me opvullen. ´Je hebt heel veel negativiteit in je, ik ga het uit je halen´. Hij legde zijn handen op mijn hoofd, haalde diep adem, blies heéél hard op mijn kruin, draaide aan mijn haar en ik hoorde een knak, alsof hij een pluk haar uit mijn hoofd had uitgetrokken. En vervolgens ´spuug, spuug, spuug nu meteen op de grond!´. Maar ik kende het woord spugen niet en bedoelde hij echt op de schone vloer in zijn nieuwe hostel? Blijkbaar. Dus ik spuugde drie keer en hij keek tevreden.
Toen praatten we een beetje verder.

Hij zou de despacho voor me doen op zaterdag en de volgende dag naar La Paz gaan om alle ingrediënten te kopen. ´Jammer dat je naar je apen moet´ zei hij, ´anders kon je langer blijven. Kon ik je meer laten zien. Een plek die heel energetisch is, die weinig mensen kennen. Ga morgen naar de ruïnes en stel me alle vragen die je hebt. Ik zal je helpen´. Wow. Ongelovelijk dit.
Ik bedankte hem en ging naar mijn kamer. Huilen. Héél hard huilen. Aaaaah wat was dit allemaal. Wat zou hij wel niet van me denken? Maar ik wist dat het goed was. Het moest er allemaal uit. Niet opbouwen, vastzetten in mijn lichaam, daar werd hij zo kwaad om. Hup eruit. ´Ik ga je tranen drogen´ zei hij.
Toen besloot ik nog even naar buiten te gaan, even mezelf luchten even de natuur in. Ik liep een klein stukje, het was bijna donker en zag prachtige wolken, prachtige vormen en kleuren. ´Je zult het snel voelen wat ik bij je heb gedaan´ zei hij. Ik voelde het meteen al. Ik voelde me rustiger worden. En bedacht me dat ik al heel lang niet rustig geademd heb. Gewoon goed in en uitgeademd. Belangrijk om op letten. We houden onze adem in als we dingen spannend vinden. En dan stroomt het niet.
Ik vertelde hem hoe de natuur me oplaadde en dat dat het enige was dat ik wist. Dat het goed voelde. Dat ik het hier voelde, op bepaalde plekken meer en in Nederland dat altijd kwijtraakte. Logisch vond hij. Hier lag de oorsprong van alles. Van Atlantis. Lemurië.

De volgende dag was ik de eerste gast. Had ik het rijk voor me alleen. Probeerde met een mix van de Lonely Planet en Op weg naar meesterschap te ontrafelen waar de ruïnes voor stonden. Besloot geen gids te nemen.
Maar ik kon er bijna geen wijs uit worden. Kon niet eens zien hóe ik moest lopen. En geen boekjes available. Een gids leek de enige manier. Maar ik wilde voelen, kijken wat het met me deed. Niet twee uur met een man rondlopen.
Ik zag een grote zwarte steen en ik wilde er het liefst op mediteren, maar dat
kon natuurlijk niet. Ik liep verder, keek er naar en dacht toen, dan wil ik hem op zijn minst aanraken. Tegelijkertijd liep één van de gidsen die kant op, spreidde zijn armen en ging er uitgebreid op liggen. Ik besloot brutaal te zijn en dan naast hem te gaan zitten, dat mocht dan vast ook wel. Hij lachtte. ´Nee zo´, zei hij. ´Je moet gaan liggen met heel je lijf. Dit is een energiesteen, hij laadt je op. Niet met je voeten erop, ga maar liggen, voel het maar. Laat het maar stromen´. En ik zonk helemaal weg in die steen. Wat was het heerlijk.... Kwartiertje opladen. Ik vroeg waar de Calendar Stone was, en hij wees naar de poort van de zon en de poort van de maan. Maar mijn intuïtie vertelde me dat dit hem was. Dit was de steen uit het boek. Waanzinnig. Ik voelde mijn handen tintelen, zo direct waarneembaar!
Ik heb op mijn gemakje rondgelopen, op een paar plekken stilgezeten, tot de toeristen waren. En was toen vervuld. Gewoon happy. Ik mocht mijn ticket twee dagen gebruiken en besloot ook de andere dingen te bezoeken.
Wat was het is hier sereen. Prachtig in de vallei tussen de bergen. Ik wilde hier graag een paar dagen vertoeven. Me met deze energie opvullen en meer van Gaston leren.
En toen vond ik de énige computer in het dorp. En kon ik mailen. Fijn, dat viel ook op zijn plek.

De volgende dag vertelde Soñia me dat ik de bergen kon beklimmen. En vanaf daar een waanzinnig uitzicht zou hebben op het meer. Het meer dat ik zo graag wilde zien. Ik vroeg om twee sandwiches en begon met mijn rugzak te klimmen. Gewoon rechtdoor had ze gezegd, ik zag helemaal geen weg. Maar de bergen waren niet steil. Wat een heerlijk avontuur. Lekker helemaal alleen die kant op. Eén zijn met de bergen…
Voordat ik bij de bergen aankwam hoorde ik een lammetje gillen. Niet blèren, maar echt gillen. Ze was buitengesloten en kon niet bij de rest van de schapen. Ik probeerde haar te helpen, want ze was echt jong, hoe lang kan een lammetje zonder melk, maar ze rende heel hard weg. Tot ze op een gegeven moment leek te begrijpen `misschien is dit mijn enige kans` en ze toenadering zocht. Ik had haar bijna toen een oud omaatje krijsend aan kwam lopen. Ze gooide stokken naar haar kleinzoon hoe hij zo stom had kunnen zijn niet alle schapen in te sluiten. Ze liet de moederschaap naar buiten en binnen mum van tijd waren ze weer samen en veilig binnen. Gelukkig maar.
Met een glimlach liep ik verder. Honden gingen te keer, koeien keken me aan, maar ik was happy. Ik zou de weg wel vinden.
Tot ik een riviertje zag. Uhm en toen. Toen zag ik een paar stenen liggen waar ik wiebelend voorzichtig over heen durfde te stappen. Het scheelde niet veel. Haha, maar wel avontuurlijk. De brug leek veel te ver weg, maar die zou ik wel nemen op de terugweg.
Ik continueerde mijn klim. Wat een prachtige stenen hier. Prachtige vormen, prachtige kleuren ook meerdere kleuren in een steen. Ik pakte ze voorzichtig op en stopte ze in mijn rugzak.
Maar halverwege had ik zeker een halve plasticzak vol. Dat kon niet de bedoeling zijn. Hoe ging ik die meekrijgen naar Holland? En kon ik dat überhaupt wel maken? Maar ze waren prachtig. Ik zou het wel zien.
Eers maar eens met wat, tien kilo extra de berg opklimmen? Wat een uitdaging.
Halverwege at ik mijn eisandwich. Wel super om hier te zijn. Helemaal alleen. Niemand te bekennen. En nog een glooiende berg voor me.
Het kostte wat moeite om de juiste route te vinden, om de kloven over te slaan en het laatste steile stukje te doen. Ik ben geen wandelaar. Geen bergbeklimmer. Maar dit was bijna een quest. Het voelde geweldig om te doen, net als toen in Taya met Guillermo en de burgemeester.
Met de laatste loodjes kracht klom ik op de top. En wat zag ik? NOG een bergtop ... Wat ging ik doen? Het hierbij laten? Of nog één keer klimmen.
Dat laatste natuurlijk. Ik vermoedde dat het daar prachtig zou zijn.
De tranen sprongen bijna in mijn ogen. Want PRACHTIG was het. Ik kon het Titicacameer zien. En de besneeuwde bergtoppen naar La Paz en de vallei ervoor. En ik zag hoe Tiahuanacu in een vallei lag. De weg naar La Paz. En er was helemaal niemand. Het was fantastisch.
Ik heb er alleen maar gezeten. Voor me uit gestaard. De berg gevoeld. Op de berg gelegen. Me helemaal opgeladen. En ik sprong om vijf uur overeind van oeps nu moet ik toch echt naar beneden. Het had me bijna vier uur gekost om boven te komen en beneden zou waarschijnlijk de helft zijn, maar om zeven uur zou het donker zijn.
Ik vond een weg en vloog naar beneden. Vol energie. Vol happiness. Zo blij. Zo HEERLIJK was dit. Dit zijn mijn TOPdagen. Dit is wat ik mis als ik in Holland ben. Zo dicht bij zijn. Zo in rust zijn. Zo opladen, die energie voelen, de bergen voelen. Het meer. Heerlijk. Wat een cadeau…
Gegeten en heerlijk geslapen op een knudde matras. Maar wat heeft een mens nog meer nodig. Ik was heerlijk lekker fris vermoeid. Heerlijk geslapen.
De volgende dag besloot ik met de bus naar Chacaltaya te gaan. Ik had maar 80 euro bij me en dat was niet genoeg voor alles dat ik wilde doen. En ik wilde er nog even blijven. Tot maandag besloot ik.
Ik stapte op een drukke onprettige plek uit waar de banken waren, een uur bij Tiahuanacu vandaan. Ik vond er internet en een lekkere maaltijd en het geld. Fijn is dat. En terug was heel simpel een combi pakken en dan een die naar het centrum ging, niet aan de grote weg bleef. De dag vloog voorbij en ik was benieuwd naar zaterdag.
Ik vroeg me af of ik nog steeds met mijn ticket de ruïnes in mocht. Natuurlijk niet. Maar ik wilde niet voor elke dag een nieuw ticket kopen, dus sneakte ik via de achteruitgang naar binnen. Ik moest mijn ticket laten zien en het werd natuurlijk niet geaccepteerd. Alhoewel, als ik 20 Bol zou geven, mocht ik naar binnen. 20 Bol? Ja dag. Ok 5 dan. Dat klonk al beter. Ze kochten een grote fles cola en ik ging snel naar de steen. Waar ik vast snel vanaf gekickt zou worden. `Je voeten Es`, had Gaston gezegd.`Doe je schoenen uit en ga er met blote voeten op zitten. Je moet het ook door je voeten naar binnen laten komen, niet alleen je handen`. Fantastisch…
Ik kwam daar ook een Nederlandse dame en een Belgische man tegen die inmiddels in het zelfde hotel sliepen. En het zelfde boek kenden. Sterker nog, ze waren op dezelfde manier door de ruïnes aan het struinen als ik, ook op zoek naar de steen en hadden elkaar ontmoet op een van de reizen van de schrijvers (Karel en Caroline van Huffelen). Hoe bijzonder. Later op de avond hadden we een bijzonder gesprek. Zo heerlijk weer. Kom je wildvreemden tegen kun je dit soort dingen delen. Tof.

  • 14 Oktober 2010 - 18:00

    Diana S.:

    Hoi lieve Es, pfff dat stukje over de tranen....ik ken het maar al te goed. Afgelopen tijd ook veel gedaan en zeer zeker afgelopen zaterdag toen ik een labyrint met medicijnwiel liep. Kwam mezelf echtt tegen maar weet nu IK MAG huilen. En wat je schreef in dagboek....ik mag morgen een gesprek aan gaan met jenny van de zaak. zonder juriste, dus moet het zelf doen zonder getuige en in mijn kracht blijven.Oef goede leerschool. Je hoort nog wel van lex hoe het verlopen is. Misschien mag ik je volgende keer vertellen dat het over is en ik verder kan met mijn leven die ik ga leven.En...zondag komt lex ook op mijn verjaardag. Heb het vorig jaar beloofd wat er ook gebeurt ik zal vanaf nu mijn verjaardag vieren en dit jaar is niet het thema mijn outcoming.....maar mijn groei naar heelheid! dikke zoen.xx
    Diana

  • 15 Oktober 2010 - 01:07

    Raymond!:

    Essie! Een vrij heftig verhaal als je het mij vraagt, maar ik merk wel dat je echt op je plek bent daar! De rest van je reis zal ook vast nog veel bij je losmaken, dus ik hoop ook dat je bij de apen weer zult vinden waar je naar op zoek bent! Ik heb inmiddels ook groepen wilde apen gezien in Japan, wel grappig! Het is hier nog steeds genieten!

    dikke kus!

  • 15 Oktober 2010 - 08:46

    Ineke V A:

    Lieve Esther,
    Wat heb je weer veel meegemaakt en wat heftig die tranen, ik huil mee met je om jou dingen en om mijn dingen. Als je leeft naar de waarden die in je zitten en ze accepteerd, dan ben je oprecht, zoals jij.Ik kan mij ook vinden in het niet aanpassen en doen wat je moet doen, zoals alles uitgestippeld is op het pad wat wij gaan, er is een reden voor, zoals alles een reden heeft.
    Meissie, heel veel geluk bij je aapjes, al schrijf je minder, ik denk niet minder aan je!

    Ineke
    xxx


  • 16 Oktober 2010 - 14:03

    Ann:

    Hi Esther,
    Ik lees je verhalen als een boek. Wow, je schrijft echt super en dit lezen geeft me echt een heleboel mee voor mijn reis naar Peru vlg jaar! OVer uit je comfortzone stappen gesproken. lfs Ann

  • 19 Oktober 2010 - 08:20

    Femke:

    Hier zijn geen woorden voor...dus laat ik het hierbij. Je gedicht is prachtig en recht uit je hart. Koester het en lees het weer over als je uit de flow bent! liefs Fem

  • 19 Oktober 2010 - 11:02

    Yvonne:

    Hey meissie, wat een heerlijk verhaal weer! Erg leuk om te lezen.
    Wanneer komt Lexemans naar je toe?
    Wat een fijne despacho.
    Klinkt goed!
    dikke kus
    Yvonne

  • 19 Oktober 2010 - 11:05

    Yvonne:

    Oh ja, dat tranen verhaal.. Weet je nog in het laatse weekend, dat ik zo enorm veel tranen kreeg en jij m'n hoofd vasthield, moet daar nog vaak aan denken.
    liefs

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Bolivia, Cochabamba

Hart ophalen in Zuid-Amerika

Recente Reisverslagen:

19 Februari 2011

Waren we bijna nóg een maand gebleven

14 Februari 2011

We zijn weer in Peru

31 Januari 2011

Lovely Sucre

22 Januari 2011

Waar hangen we uit?

23 December 2010

Onmisbaar bij de beer en de apen
Esther

Actief sinds 30 Nov. -0001
Verslag gelezen: 172
Totaal aantal bezoekers 131332

Voorgaande reizen:

18 Augustus 2010 - 12 Maart 2011

Hart ophalen in Zuid-Amerika

20 Januari 2007 - 23 December 2007

Nog een keer, maar dan een jaar

28 Februari 2005 - 21 Mei 2005

En het dan gewoon gaan DOEN

Landen bezocht: