Despacho met abuelita

Na de heerlijke mountainbiketrip en de hot springs heerlijk even niets in Arequipa. Lekkere restaurantjes opgezocht (hele lekkere kaas, sla, tomaten sandwiches met chimichurri voor 3 soles bij Mammut met chicha morada een lokaal paars maisdrankje), verrukkelijk en mezelf een beetje verwend. Voelde me met de dag opknappen, het water heeft zijn werk gedaan ;-).
Guillermo neemt me weer mee naar het vrouwtje dat alle spullen voor despacho´s verkoopt. Deze despacho zal zijn om me voor te bereiden op alles wat ik mag ontvangen op deze reis. Een cleansing. Om te bedanken alles en iedereen die me tot hier gebracht heeft en waar ik van geleerd heb en om de zware energiëen, emoties, gedachten los te laten. We nemen koekjes, snoepjes, mais, wijn, een lamafoetus (die op een natuurlijke manier dood geboren worden, de lama´s eten soms planten die voor natuurlijke abortussen zorgen), die staat voor het ongeborene, wat nog komen gaat. De mais, afhankelijk van de kleur staat voor geluk, gezondheid, geld, bescherming etc. Guillermo kiest zorgvuldig wat er allemaal mee moet.
Die nacht moet ik met de tas ingrediënten gaan slapen, zodat het goed mijn energie zou bevatten.
Dit kan misschien allemaal heel absurd klinken, maar het is absolute ernst. Alles is intentie en energie, dus door bepaalde handelingen, gedachten en uitspraken kun je energie sturen en dat is onderdeel van de ceremonies. Bewustzijn.
In de middag bezoeken we een lokale spa. Dat is hier in badkleding en veel moet je je er niet van voorstellen: twee krakkemikkige houten lichtblauwe bankjes en twee sauna´s. Een stoombad en een hete sauna. En twee deden het er ook gewoon niet. Je kon letterlijk de buizen zien, waar wat houtplankjes voorgetimmerd waren, het zag er niet uit. Maar lekker was het wel voor een paar uurtjes. In het midden een grote zaal waar de tv keihard aanstond op een politiek debat en de radio er traditionele liedjes doorheen denderde. Rust is anders, maar de ervaring is leuk.
Guillermo had me de oren van mijn kop gekletst, ik vond het wel lekker om de dag erop een dagje alleen te slenteren. Fijn om te weten dat er ook een tax aan al die info zit. Internetten, Skypen met geliefden, kun je zo een dag mee vullen. Donderdag zouden we nog één dag naar Chivay gaan om naar het omaatje (abuela) te gaan die een despacho zou doen voor Raul en mij. Dit was een heel krachtig vrouwtje, ze had de littekens op haar gezicht staan, omdat ze door bliksemlicht is getroffen (dat is de sterkste manier van initiatie, door de natuur zelf). Guilermo is geïnitieerd door de Wiracocha, de zonne energie, apu Inti. Ze zouden hun krachten bundelen, dus het zou bijzonder worden beloofde hij.
Ik ging lekker op tijd naar bed, een uur of acht, en dat was maar goed ook, want Guillermo zou een bericht achterlaten bij La Reyna over hoe laat we naar Chivay zouden gaan, maar dat was niet doorgekomen. Dus om kwart over drie ´s nachts werd er hard op mijn deur gerammeld, Esther, ze zijn er! Wat? Oh, ok! Snel mijn spullen gepakt, niet voorbereid, ik lag nog te slapen, maar had wel een goeie nacht gehad. Anders was ik misschien naar bed gegaan met ohoh als ik mijn wekker maar hoor, dus helemaal prima eigenlijk uiteindelijk.
Voor ik wakker en wel was zat ik alweer in een bus met toeristen, naast Guillermo en achter Raul die de bus bestuurde. Het is vier uur rijden naar Chivay, en het was prachtig ook deze keer. Weer zo anders dan de andere keren, want het was koud, het had gesneeuwd – een prachtig gezicht. Natuurlijk weer geen oog dichtgedaan onderweg haha, veel te veel te zien ;-).
Guillermo begon onderweg te vertellen over de boeken die hij heeft gelezen van Krishnamurti, Sai Baba, het Boeddhisme en andere religies en stromingen. Hij is absoluut tegen het mixen van tradities, maar heeft inmiddels wel heel veel kennis opgebouwd, omdat hij er het fijne van wil weten. Dat was zo een paar uurtjes gesprekstof.
We kregen het over de Gaiatrimanta (die volgens hem echt goed gezongen moet worden en dan heel krachtig is). Hij was sceptisch toen ik zei dat ik hem op mijn Ipod had staan en vroeg van wie ik hem had. Van Kees. En geen idee hoe Kees hem heeft gekregen, maar met Kees zit dat wel goed, dit is een mooie versie. Guillermo heeft hem zelf direct van een guru uit India gekregen en voelt heel sterk de effecten. Voorlopig geen zingen voor mij, ik vind de Ipod versie prima.
Verder gesproken over het belang van ademhalingsoefeningen, meditatie en je lijf sterk en krachtig maken en houden (vooral je hara), helemaal als je door dit soort ontwikkelingen heen gaat. Is niet de eerste keer dat ik dit hoor. Als we sporten focussen we vaak op het externe gedeelte van ons lijf. We zwemmen veertig baantjes, skaten tien kilometer of gaan drie keer naar de sportschool. Zo willen we jong of fit blijven, maar de manier van sporten is daarbij heel belangrijk. Als je verbeten aan de slag gaat, kun je er ook oud van worden. Je kan op een harde manier aan je lijf werken of vanuit natuurlijke bewustere bewegingen waarbij je zowel het uiterlijk als het innerlijk meeneemt. Bij yoga komen bijvoorbeeld lichaam en geest samen, energiëen gaan anders stromen en je voelt je ontspannen. Of Tai Chi. Daar ben ik zelf nog niet zo´n fan van, maar ik zie wel wat het de mensen oplevert die het doen. Je gaat op een andere manier met je lijf om. Nou ja bij de apen dalijk weer lekker fysiek zijn en op deze reis krijg ik vaak genoeg de kant om even stil te staan. Ik heb het best verwaarloosd het afgelopen jaar en heb ook echt zin om hier weer meer aandacht aan te besteden, actief te zijn.
Ook wel mooi, Guillermo heeft het niet over meditatie, maar over contemplatie. Inner silence. Hij gelooft niet in zitten en dan heel hard mediteren (haha). De mensen die in de bergen wonen en bijvoorbeeld schapen hoeden zijn overdag alleen en kijken dan naar het landschap, laten gedachten voorbij komen, tot er niets meer is. Gaat vanzelf. Ze doen niet hun best, het is iets natuurlijks. Het zijn zowiezo mensen die veel minder denken dan wij. Veel directer uit hun hart leven. Dealen met het hier en nu ipv plannen of ideëen.
Om de natuur te kunnen voelen, moet je stil kunnen zijn. Als je stil bent, kun je ontvangen. Het is een bijzonder pad, maar niet altijd een makkelijk pad. Mensen zullen komen en gaan Es, zei Guillermo ernstig. Niet iedereen zal je kunnen volgen en dan ga je verder, op je eigen manier. I know. Zo gaat het steeds… Aan de andere kant komen er ook steeds weer mensen bij die hier wel op kunnen levelen. Gelukkig maar. En fijn dat wetenschap en spiritualiteit of intuïtie steeds dichter bij elkaar komen te liggen. Want het is prachtig wat ik allemaal ervaar en beleef, maar ik kan niet wennen aan het stukje waarbij je mensen steeds weer ´even´ ´moet´ loslaten om zelf verder te gaan, om ze misschien daarna weer te treffen. Of niet. Ik blijf dat een pijnlijk proces vinden. Het liefst zou ik iedereen om wie ik geef dicht bij me houden. Maar zo werkt het niet. Ik kom tot inzichten, ik leer dingen en die kan ik met sommige mensen delen en met anderen niet. En dan hangt het er van af of je elkaar kunt respecteren in elkaars zienswijze of dat dat lastig wordt en het contact daardoor veranderd. Maar ik ben er van overtuigd dat iedereen hier op aarde mag zijn wie hij is en dat ten volle mag exploren. Niet alleen mag zijn, maar dat dat zelfs de bedoeling is. We all have our unique colors… En ik moest niet vergeten, zei Guillermo, dat ik niemand echt kwijt zou raken, zolang ik ze in mijn hart zou sluiten. Je leert van de mensen om je heen wat je te leren hebt. En dan komt er een moment dat het tijd wordt om zelf verder te gaan en uit te zoeken waar je zelf in gelooft, waar je je verder in wilt ontwikkelen. Maar de mensen die je tegenkomt hebben je geholpen om te worden wie je bent, daar te staan waar je staat. Dat is waardevol.
Toen kwamen we aan in Chivay en we botsten meteen tegen het medicijnvrouwtje aan. Wat een mazzel, want ze is niet te boeken en ze moest er maar zijn (ze gaat vaak naar de bergen), maar we konden met een half uur bij haar terecht. Dit was een goed teken volgens Guillermo en Raul.
Daar zaten we dan in een piepkleine ruimte, ik denk dat het 1.20m bij 2.40m was. Een soort opslagruimte, maar ook keuken. Klei op de grond, geen seats, geen deur, helemaal niets, super super basic. Of dat nog niet eens eigenlijk.
Voordat ze met de despacho begon, vroeg ze me een zakje cocabladen in mijn jas te gooien en er drie keer intentievol in te blazen. Ze blies er zelf ook in en begon ze te lezen. Of de apu´s me zouden accepteren. Of Pachamama me zou ontvangen (niet direct, na een paar despacho´s op belangrijke plekken wel, dit was nog maar mijn eerste keer). Of de despacho´s in Holland meetelden (nee). Of ik op korte termijn ga trouwen (nog niet ;-) kinderen was trouwens wel een goed idee). Dat ik alleen reisde, hoe mijn familieachtergrond was en de liefde. En wat ik nog kon leren en ontwikkelen vanaf waar ik stond. Of ik de wijsheid van de hoeders van de aarde mocht ontvangen.
Ze was vrij direct, ik vond niet alles leuk om te horen (je bent vrij eigenwijs en als je boos bent oeh, hoed je dan maar), maar then again, ik hou toch van directheid. ´Je kan het jezelf vrij moeilijk maken, daar moet je in veranderen, maar dat ga je deze reis ook doen. Je moet echt je gedrag veranderen.´ Ok, daar kan ik het mee doen. Na het lezen moest ik op de blaadjes kauwen. Het ritueel is dat je aan alle dingen denkt die je los wilt laten, achter je wilt laten. De niet leuke dingen de je hebt ervaren of hebt gedaan. Hoe bitterder de coca, hoe meer je aan het ´verteren´ bent. Uiteindelijk spuug je de bal die je hebt gemaakt uit op je despacho en gaat het mee het vuur in. Gatverdarrie, hij was heel bitter. En heel vies.
We pakten mijn despacho uit. Ze knikte goedkeurend naar het lamavet en begon ´kastelen´ te bouwen. In het lamavet stak ze steeds zes maiskorrels (paars voor de apu´s, geel voor geld en geluk) en drie cocablaadjes. Ze maakte er vier. Vervolgens deed ze lamavet (dat is hard trouwens) op wat bergkruiden, die van hand tot hand gingen. Iedereen sprak intenties of wensen uit. Guillermo en abuelita riepen de apu´s (de bergspirits) aan en Raul wenste het beste voor mijn werk, mijn ziel, de apu´s en mijn familie. Ook geluk opdat ik genoeg geld mocht verdienen om het voor goede zaken te kunnen inzetten, zoals de kinderen van Peru ;-). Raul was ineens heel open, heel serieus, wenste me zo oprecht zoveel moois toe voor mijn leven, dat ik een brok in mijn keel kreeg. Zo open was hij nog niet geweest. Hij omarmde me in zijn familie, nodigde me uit voor kerst en oud en nieuw en wat ik ook nodig had, ik kon van hem op aan. Ik mocht altijd bij zijn agency zitten, om te kletsen of te mailen, het maakte niet uit. Wat een hartelijkheid.
Abuelita legde zorgvuldig de lamafoetussen op het offerpakket en sprenkelde daar wijn over. Ze riep zelf ook hulp aan, want we waren vrij pittige dingen aan het loslaten. Raul en zijn werk, Guillermo en zijn politieke beslommeringen en ik dingen die niet meer dienen van vroeger. Als je zoveel apu´s aanroept (dank je wel Guillermo), moet je de despacho heel goed performen, anders kunnen de krachten zich tegen de heler keren (zij dus). Ik kon aan hun ogen zien dat ze vermoeid raakten van het oproepen, van de energiëen die kwamen. Ik kon zelf niet zo heel veel voelen, het was heel anders dan ik gewend was. Geen meditatie en stilte, we zaten boven op elkaar en ze spraken gewoon terwijl ze contact maakten.
We dronken wijn, een paar glazen hele zoete rode wijn. Iedereen nam een paar slokken. Een paar druppels voor moeder aarde en een paar druppels over de despacho. En toen was het tijd voor Rauls despacho.
Eigenlijk herhaalde zich alles. Vervolgens maakten wij driëeen drie kleine pakketjes met de rest van de ingrediënten (dat wil zeggen, alles wat door oma werd goedgekeurd) en bonden die met een plastic zakje dicht. Het pakketje moesten we over ons lichaamwrijven, zodat alle nare zware energiëen daar in zouden gaan zitten. Vervolgens moesten we ons lijf hard afkloppen met een verse aloë vera Stengel. Die brak en vloeide, dus troep allover, but hey, what an experience.
De mannen maakten een vuurtje, zij prevelde nog enkele woorden en toen werd alles op het vuur gegooid. We gingen naar binnen om ´de spirits het in rust op te laten eten´en toen werden Raul en ik vermaand om snel weg te gaan.
Guillermo vertelde later dat de ashes wit waren, dat dat een goed teken was en dat alles was verbrand en dus geaccepteerd door de apu´s. Dat het omaatje heel veel hucha (ze neemt de zware energie over om te verteren) had gegeten. Zij en Guillermo waren uitgeput nadien. Het bedrag dat je betaald komt tegenover dat stuk te staan. Zij nemen het van je over.
Ik hoefde niet heel veel despacho´s te doen zei Guillermo, maar wel op de belangrijke plaatsen één in Cusco en één in Tiahuanaco. Daar moest ik dan op zoek gaan naar een Mallku en geen toeristische paqo. Ik ben benieuwd.
Guillermo is heel serieus over het Incapad en de vraag aan de bergen of ik ingewijd mag worden in hun tradities. Het brengt ook verantwoordelijkheden met zich mee. Ik voelde me ineens een beetje beklemd, want ik neem dit heel serieus, maar ik heb niet de intentie om sjamaan te worden. Ik wil er wel heel graag meer over weten. Ik voel me heel erg verbonden met de bergen, maar waar het heengaat, weet ik nog niet. Ik wil het in ieder geval graag op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo doen. Ik wil niet perse alles wat Inca is bestuderen, want ergens ben ik ook een cultuurbarbaar. Ik wil me er wel in verdiepen, het ervaren en het me op die manier eigen maken. Toch een beetje spannend dat aspect. Ik ben niet een aangelopen komen wonder (dan had Pachamama wel gejuicht denk ik ;-) en ik had ineens het gevoel dat Guillermo veel verwachtingen van me had, ook al weet hij dat ik terug ga naar Holland.
Het was alsof hij mijn gedachten las, want niet lang erna begon hij over de verschillende paden die je kon bewandelen. En dat het belangrijk was er één te kiezen die bij je past. Hij is een warrior, zijn moeder is meer van de rituelen en ik kies weer mijn eigen manier. Dat luchtte op.
Wat een dag. Wel te gek om zo in de Peruaanse cultuur te staan, ik kom zulke andere dingen tegen dan mijn vorige reis. Zoveel dichter bij de mensen.
Oh ja, ik moest deze reis ook alleen maar dingen doen die met dit pad te maken hadden en geen lollige dingen ondernemen, die daar de aandacht vanaf zouden halen, dit was een serieuze trip. Ik moest wel elke dag lachen, het leven vrolijk nemen. Maar geen touristy stuff, nou ja dat was ik toch al niet van plan ;-) de apen waren prima :-) en hij hoopte dat mijn moeder naar Peru zou komen. Van de berg af zou willen mountainbiken. Oh ja, wel leuk, we zijn met de mountainbike trip in de krant gekomen. Iedereen, ook ik, met naam en toenaam genoemd, grappig. Zo trots als een pauw haha.
Naja, als ik dit teruglees dan denk ik hoe kan het allemaal in een paar dagen passen! Dit is sneltreinvaart. Ik heb een boek gekregen van Guillermo om te kopiëren om een goede basiskennis te verkrijgen over de Q´eros: the keepers of the ancient knowledge - Joan Parisi Wilcox. 10 soles voor een heel boek, ook niet te geloven (2,50 euro), lijkt me een heel passend boek voor dit moment. Het zal nog wel even zo doorgaan in dit tempo, tot ik in de jungle aankom.
De 26e gaan de mannen naar bergen die achter Cabanaconde liggen. Ik kijk waar ik tegen die tijd ben en hoe alles loopt. Het kan te gek zijn om na Cusco naar Tiahuanacu te gaan, dan te levelen na alle despachos en ervaringen met Guillermo en Raul en dan echt te vertrekken naar de apen, waar ik alles echt even kan laten en fysiek bezig kan zijn. We zullen zien.
Eerst maar eens kijken of ik Dennis te pakken kan krijgen. Ik ben benieuwd of ik iedereen hier te zien krijg.
Liefs Esther