Cusco - Reisverslag uit Cuzco, Peru van Esther Visscher - WaarBenJij.nu Cusco - Reisverslag uit Cuzco, Peru van Esther Visscher - WaarBenJij.nu

Cusco

Door: Esther

Blijf op de hoogte en volg Esther

07 September 2010 | Peru, Cuzco

Veilig aangekomen in Cusco! Uiteindelijk toch besloten de nachtbus te pakken. Ik vind het heerlijk om weg te soezelen en niet stil te staan bij alle uren die je in de bus doorbrengt. Arequipa – Cusco schijnt een prachtige route te zijn, maar daar heb ik de laatste momentjes wel van meegekregen. Het was wederom een goeie rit, stoel naar achteren, benen op de ligstand en slapen maar. Nog een heerlijke romantische film gezien, je zou het niet in je hoofd halen om te huren, maar tijdens zo ´n busrit gaat het er in als zoete koek. Tien uurtjes maar en het kost maar een tientje.
Wel pech, bij La Reyna moest ik nog een volle nacht betalen, omdat uitchecken rond 12.00 uur was en niet om 18.00 uur. Baalde ik van, maar niets aan te doen. Ik besloot nog een heerlijke sandwich bij Mammut te halen en zou Guillermo nog een keer treffen bij Aliberry, het reisbureau van Raul. Hij liet me nog een paar traditionele dvd´s zien. Als de mensen weten dat je de meaning kent Esther zullen ze je makkelijker accepteren. De meaning is belangrijk. En hij gaf aan wat hij dacht dat belangrijk was om te doen als ik eenmaal in Puno zou zijn. Ik adviseerde me rode bloemen te kopen en een zak met cocabladeren. Als ik de boot zou nemen naar één van de eilanden, zou ik op de cocabladeren gaan kauwen, net als bij de despacho. Bedank dan zachtjes en langzaam alles wat belangrijk voor je is geweest. Mensen, omgevingen, situaties. Bedank ze en bless ze. Vraag dan toestemming om het meer te betreden en om met haar energie (en de solardisc) te mogen werken. Gooi de cocabal in het water als je halverwege bent, midden op het meer tussen Taquile en Amantani, boven de solar disc. Neem de blaadjes van de bloemen en werp deze één voor één in het water.
Vergeet niet de Pachamama en de Pachatata shrines te bezoeken op Amantani. En de Inca op de Huagsapata heuvel in Puno, die kijkt naar de sunrise. De weg is dirty en ziet er niet uit, maar de Inca is er niet minder powerful om. Neem ook een taxi naar Tinajani, the stone forest. Neem sandwiches en water mee. Kijk of het lukt om Jorge Luis Delgade Mamani te vinden van Kontiki Tours. Hij is een vriend van Guillermo en surprisingly enough ook de gids die wordt genoemd in het boek over meesterschap dat ik aan het lezen ben. Het zou mooi zijn als i hem vindt. Analyze everything you learn Esther, take nothing for granted. Start with the fact that everything is an illusion. Vraag je af wie je bent en welk pad je zou willen inslaan. Kies een pad dat goed voelt. Nature is the open book of understanding a culture. Practice silence every day.
Nou dat is een mooie routebeschrijving voor de dagen die komen! We nemen afscheid en ik stap op de bus. Hij geeft me een boek mee dat ik beloof terug te geven.
En daar ben ik dan in Cusco. Ik vind een prettig hotelletje, La Suecia II, dicht bij de plaza in een gezellig straatje. Helemaal prima. Ik krijg een kamer met drie bedden voor mij alleen, wat een luxe en gooi mijn zware rugzak op het bed. Eerst maar eens de stad in. Dennis krijg ik niet te pakken. Ik bel ´s ochtends en ´s middags, maar geen gehoor. Daar wordt ik toch een beetje onrustig van. De enige reden om hier te zijn immers, is het ontmoeten van Dennis en hopefully the paqo´s van de Q´eros. Stel dat ik hem niet te pakken zou krijgen? Wat zou ik hier dan in hemelsnaam doen?
Ik besluit mezelf te trakteren op een heerlijk ontbijt bij Jack´s Café (wat is het eten daar overheerlijk), waar je de hele dag ontbijt kunt nuttigen. In een overvolle zaak krijg ik de vraag of ik het erg vind om mijn tafel te delen. Nee hoor geen probleem.
Jack uit Australië schuift aan. Het is een man van ik schat hem 65, die een maand een appartement in Cusco heeft gehuurd. Wat doe jij hier? luidt zijn vraag. De niet standaard toerist uithangen lach ik. We raken meteen diep in gesprek, het was fantastisch. Over hoe hij veel te maken had met lawyers en ze dan vroeg, ben je nou echt blij met wat je doet? Dat hij op een gegeven moment besloot zijn leven anders in te richten. Hij trok naar Frankrijk, waar hij over had gedroomd. Volgde daar de Loire totdat deze bij de oceaan uitkwam en had toen de drang om naar Peru te komen. Zijn familie wil niet meer met hem praten, omdat hij ´anders´ is en ze niet kunnen accepteren dat hij niet aan het ´gewone´ leven meedoet. Maar wat is gewoon Es, zei hij. Al die mensen die hetzelfde leven proberen te leven? Al die mensen die eigen zijn, maar zich aanpassen omwille van de erkenning, de status, het erbij willen horen en niet buiten de boot willen vallen? Maar hij had zich erover heen gezet. Kwaliteit was belangrijker in zijn leven. Kom je ook mensen tegen die meer denken zoals jij? Nou niet veel zei hij, maar gelukkig af en toe wel. Steeds meer lijkt wel. Gelukkig maar. Hij kan wel zeggen dat hij zich erover heen heeft gezet, toch doet het me pijn om te horen. Waarom doen wij mensen dat? Waarom is het zoveel makkelijker als we hetzelfde zijn? Waarom kunnen we eigenlijk alleen maar over diversiteit praten en het niet nemen voor wat het is? De mooie dingen van iedereen zien en daar op verbinden en de andere dingen laten, over erover praten in een respectvolle manier. Dat is what I like about the Q´eros. Compassie is belangrijk. Hierarchie niet. Iedereen heeft zijn eigen belangrijke bijdrage te leveren, neemt zijn eigen plek in. Dan is alles in harmonie. Je hebt vuilnismannen en bankiers en kappers nodig. Het zou wat zijn als we allemaal kapper waren, dan zou er niets van terechtkomen. Je eigen plaats innemen. Eerlijk is eerlijk, ik vind het ook niet altijd even makkelijk. Vooral als ik spreek over dingen die me na aan het hart staan en daar niet serieus in wordt genomen, kan ik me aangevallen voelen. Let wel, het gaat niet om overtuiging, het gaat om ruimte, respect. Er mogen zijn met je eigen gedachten en ideëen. Het voelt ongemakkelijk als wederszijds begrip ontbreekt als je ernaar verlangt erkend of gekend te worden. Daarom is het belangrijk om ervoor te zorgen dat je die erkenning eerst aan jezelf kunt geven. Dan wordt je minder afhankelijk van het oordeel of de mening van een ander. Ruimte vind ik belangrijk.
Zo werd het ontbijt een heel boeiend gesprek. Jack vloog ervandoor, hij had een Skype afspraak en ik zat met mijn sinaasappelgemberjus nog even na te genieten. Leuke dingen kunnen dan op je pad komen. Dacht ik eigenlijk mmm, jakkes, wil even in mijn dagboekje schrijven alleen, heb ik zomaar een leuk los gesprek met Jack. Fantastisch begin.
Ik besluit naar boven te lopen. Ik wil graag mediteren tussen de bomen, maar hoe verder ik loop, hoe hoger de stenen muur. Met geen mogelijkheid overheen te klimmen. Ik kom aan in een dorpje, zie een dronken man agressief over straat lopen, mensen naar elkaar schreeuwen, mmm voelt niet goed. Geen toerist te bekennen.
Ik besluit weer terug te lopen. Misschien hoger de berg op. Hoog is het trouwens in Cusco. Ik heb geen last van hoogteziekte, heel fijn, maar ik voel het aan uphill lopen, waarbij je al snel buiten adem raakt. De straatjes gaan omhoog omlaag, en zien er gezellig uit. Cusco heeft magisch veel lekkere restaurantjes, het lijkt niet mogelijk om hier ook maar een kilo te verliezen. Nou lekker van genieten besluit ik, dalijk in Bolivia zal het veel rijst met tomaten worden, dan is dit Walhalla. Ik loop naar boven, kom bij een lief kerkje uit en kijk over de stad. Een vrouwtje komt naast me zitten, maar ik heb het even gehad met dat toeristengetrekgedoe. Leave me alone! denk ik bijna schreeuwend. Maar ik zeg heel lief dat ik graag alleen wil zijn, in stilte naar beneden wil kijken. Ok amiga en ze taait vriendelijk af. Ha zo kan het ook. Ik word gek van al die aandacht. Miss you massage you special massage? Your shoes miss, I got white your shoes are dirty, just one sol! Silver juwelery miss? Echt om de drie stappen. Maar het is ook een mindset. Als je overal nee dank je wel op zegt word je nog meer aangesproken. Soms is het een kwestie van hoofd naar beneden en vriendelijk maar standvastig doorlopen.
Veel minder bedelende kinderen lijkt wel, ook veel minder arme kinderen. Zou Jolanda van den Berg (Niños Hotel) dan al zoveel bereikt hebben? Voelde heel heel goed. Ik begin naar boven te lopen naar een wit Jezus beeld dat over de stad uitprijkt. Hoe lang lopen? Nog een kwartiertje miss. Oh dat is wel te doen. Wat heerlijk eigenlijk. De zon schijnt en het is een leuk tochtje. Jezus staat vlak bij Sacsaywoman (sexywoman) een belangrijke Incaplaats en ik mag naar binnen zonder ticket omdat ik alleen het beeld wil bezoeken. Best een leuk klimtochtje, ziet er mooi uit. Dat is ook een mooie plek om even te zitten en stil te zijn. Boven op de berg. Een hippe Peruaan komt naast me zitten, where you from? You alone? Nee gast, ik ben niet alleen, in gedachten getrouwd en zit zeker niet op jou te wachten. Sorry pero no quiero hablar. Ik wil niet praten. Ok. Ik zit er nog even, hij gaat niet weg en besluit weer naar beneden te lopen. Skypen met Lex, had ik echt even zin in. Ergens in dat stukje verlies ik mijn horloge. Balen want er zitten twee sleuteltjes aan, maar ook wel grappig, want ik lees steeds dingen over tijd, dat tijd niet bestaat, wij van tijd van alles maken, dat je in de tijd kunt staan. En toen dacht ik acht ja, what the heck, dan maar zonder horloge.
Na een heerlijke sessie met Lex haal ik mijn was op en ga ik op zoek naar een lekker restaurant voor een avondmaal. En ik bedenk me hoe het allemaal zo gelopen is zeg.
Want Guillermo vertelde me in 2007 over de wijze mensen in de bergen. Ik was toen een boek aan het lezen, de man die zijn ferrari verkocht, wat ook ging over wijze mensen in de bergen, maar dan in India. In het verhaal werden wijze lessen opgehangen per hoofdstuk. En zo nam ik het ook. Gewoon een fijne manier om het boek vorm te geven. Maar Guillermo vertelde meer. Over een Hollandse vriend Wido, die uiteindelijk vloeiend Quechua sprak en met een Peruaanse trouwde. Over hoe hij zich verdiept had in de Andean traditions en ze samen tours hadden gedaan. Over de sjamanen in de bergen. Hoe ze sjamaan werden, ofwel geïnitieerd door de natuur (getroffen door de bliksem) of via initaties van sjamaan op sjamaan. Boeiende verhalen, maar ik nam ze destijds ook niet aan voor meer dan dat.
Tot ik bijna anderhalf jaar later in Nederland bij een lezing zat van Thérèse. Over Peru en het pad van de Inca´s in het WTC in Rotterdam. Klonk goed, iemand wees me erop en ik dacht, daar wil ik zijn. Ik viel op al zat ik achteraan in een groep met oudere mensen. Thérèse begon te vertellen over Peru, het leven in de Andes, de wijze mensen die daar in de bergen woonden en afstamden van de Inka´s. De Q´eros. Ik kon mijn oren niet geloven. Een hele heldere normaal uitziende leuke dame (geen geitenwollen sokken) was een verhaal aan het vertellen dat naadloos aansloot bij wat Guillermo me vertelde. De verschillende levels van sjamanen, de boodschap die ze hadden, hun manier van leven, hun tradities, hun rituelen. En het gevoel, waarvan ik overtuigd was, dat ik het alleen maar in Zuid Amerika kon voelen, overwhelmde me. Ik voelde weer tranen opwellen, ik werd weer zo geraakt. Hoe vreemd dat was.
Iedereen was druk in gesprek in de pauze en ik kende niemand, dus ik trok me terug met een theetje bij de bar. Maar ik viel Thérèse op en ze vroeg me erbij te komen zitten. Ze voelde een sterke Peru energie en ik kon op dat moment niet veel meer uitbrengen dan ja dat kan misschien wel ik ben er geweest in 2007. Maar dat gevoel! Dat gevoel dat me hier nu zomaar raakte in plaats van daar. Thérèse vertelde me dat de Q´eros in Nederland waren en twee keer per jaar kwamen om lezingen, healingsessies en initiaties te geven. Ze zouden twee dagen later op Op Hodenpijl een lezing geven. Ze wilde me graag aan hun voorstellen vanwege de sterke connectie die ze voelde en ik twijfelde er niet aan om daar naar toe te gaan.
Nou gek hoor, dan zit je ineens twee dagen later op een zolderkamertje van een kerk op een kussen op de grond. Wederom met mensen die er heel normaal uitzagen (ik doe er toch even over om dat aan te nemen hè?) in mijn ogen. Heel prettig. En ik zat daar en luisterde eigenlijk alleen maar. Thérèse stelde vragen en zij legden uit. Eén man uit het publiek had het na een tijdje wel gezien en begon te roepen, laat ze eens Spaans praten, ze kunnen heus wel Spaans. Inwendig was ik woedend op die oude man, lekker onbeschoft, alsof het speeltjes zijn. En als je dit niet serieus kunt aanhoren, wat doe je hier dan eigenlijk? Maar het was fantastisch wat daar gebeurde. Terwijl iedereen min of meer geërgerd naar achteren keek, moesten de paqo´s lachenen ze begonnen in alle rust en vriendelijkheid te antwoorden. Ja Don Alejandro kon een beetje Spaans. En Don Mareano niet, die spreekt alleen Quechua. En nee, op zijn volgende vraag dat ze heus wel eens een paracetamolletje namen bij ziekte, dat was absoluut niet het geval. Ze geloven er zelfs in dat die chemicaliën een lichaam nog zieker kunnen maken. Hun medicijnen vinden ze in de natuur. De natuur geeft ze alles wat ze nodig hebben, vandaar dat moeder aarde, Pachamama, zo belangrijk is voor hen en wordt geëerd. De paqo´s verloren niet hun geduld, sterker nog het leek ze geen enkele moeite te kosten. En achteraf schudden ze handen met de man, die het toch nog even probeerde in het Spaans en een lieve glimlach terugkreeg, want nee, ze konden hem toch echt niet verstaan. Geen irritatie niets. En de man ging enigszins verward, maar toch vriendelijk, ipv opgefokt naar huis. Prachtig staaltje compassie. Prachtig staaltje ruimte. Zij wéten dat hij het echt niet weet. Onbewust is van het feit dat mensen een andere leefstijl kunnen hebben. Dat hij het niet met opzet bedoelde, het was gewoon onbegrip, het niet kunnen vatten vanuit zijn referentiekader. No reason to be upset about of hem venijnig te beantwoorden. Mooi om te observeren.
Ik vond het geweldig om zo dicht bij de paqo´s te zitten. Ze voelden sereen en vrolijk en licht. En de dingen die ze zeiden sneden hout. En ik vond het ongelovelijk dat het voelde alsof de mensen waar Guillermo het over had gehad ineens in Nederland in een kerk zaten. Guillermo had me verteld dat je de bergen in kon om bij ze in de leer te gaan. Maar je werd niet zomaar geaccepteerd. Je moest radiocontact opnemen, dan zouden zij voelen aan je energie of je komen mocht. En als dat zo was stuurden ze een ezel naar beneden, die je vijf dagen later zou oppikken. Geen ezel is geen toegang. No way dat ik dat toen wilde proberen. A om niet afgewezen te willen worden (zal mij gebeuren dat er geen ezel staat) , maar ook een extra een of twee jaar weg, ik vond dat ik dat niet kon maken.
En hier zaten dan twee mensen voor me die dezelfde wijsheden uitspraken en deelden. Ik hoefde er niet voor naar de bergen, ze waren naar mij gekomen ;-). Ik voelde me verbonden, ik voelde me op vleugels. Iets viel weer op zijn plek als ´thuis´. Heel vertrouwd, heel fijn. Maar ik wilde ook niet halsoverdekop hier in duiken. Toch wel een verstandige afstand bewaren.
Dat was vrijdagavond.
Zaterdagochtend stond ik op. Ik was in januari voor mezelf begonnen. Had een opdracht voor drie maanden, maar die was twee weken voortijdig geëindigd vanwege een faillissement. Ik had letterlijk 400 euro op mijn bankrekening staan en was er nog steeds van overtuigd dat ik het zou redden. Kreeg vanalles naar mijn hoofd geslingerd, wie begint er dan ook voor zichzelf temidden van een economische crisis, wat als ik geen werk zou vinden, hoe zou ik mijn huur betalen en mijn andere zekerheden dekken... Ik wist het niet. Vond het zelf ook heel spannend, maar iets in me zei dat het goed zou komen. Ik wilde niet weer in uitzendwerk of een vaste baan terecht komen, wilde kost wat kost als zelfstandige aan de slag. Ik kreeg een prachtig aanbod bij ABNAMRO, maar ze wilden me alleen via hun vaste uitzendbureau aannemen. Protocol. Kon niet van worden afgeweken. Ik kreeg er zomaar duizend euro bij om mijn huidige salaris te matchen, too good to be true. Maar ik kon me er niet overheen zetten. Mijn gevoel zei me dat ik moest wachten.
Ik besloot via LinkedIn berichten uit te sturen dat ik beschikbaar was en mijn cv klaar te maken om de week erna naar het uitzendbureau te gaan voor werk. Als het moest zou ik op de markt gaan staan of in een schoenenwinkel, rondbreien zou ik het.
Maar ja, 400 euro is niet veel en ik was niet van plan om mijn hand op te houden. En of je nou 400 euro op de bank hebt staan of 100 euro, het is allebei weinig. Dus besloot ik, gehoor gevend aan mijn sterke gevoel, Thérèse te bellen. Ik wilde graag een healing van de paqo´s. Geen idee wat dat was, wat ze zouden doen, maar het voelde belangrijk. Er was net iemand uitgevallen en ik kon de ochtend erop naar Den Haag komen. Heel spannend. Op een A4tje stonden de basics uitgelegd. Je kon een healing doen of een initiatie, voor dat laatste moest je wel klaar zijn en de paqo zou beslissen. Een healing besloot ik.
Don Mareano en Dennis Alejo de vertaler namen me op. Wat bracht me hier? Uhm ja, geen idee eigenlijk. Reeks van toevalligheden en het voelt goed. Wat heb je met Peru? Nou ook niet alles eigenlijk, ik heb meer met de apen in Bolivia, daar doe ik vrijwilligerswerk en omdat het goedkoper is neem ik altijd de bus uit Peru ipv het vliegtuig te nemen. Ik ben wel heel erg onder de indruk van de Cañon de Colca, dat heeft in 2007 veel bij me losgemaakt en is gelinked aan wat ik voel bij jullie. Ah. Oh. Ik kon er niet veel uit opmaken. Maar ze discussieerden even met elkaar en toen vroeg Don Mareano: ik wil graag een initiatie doen ipv een healing, is dat ok? Uhm, enigszins verbaasd, ja prima. Het zou een uur langer duren.
Ik kon gaan liggen, kreeg een dekentje over me heen en mocht mijn ogen sluiten. Hij murmelde woorden, rinkelde belletjes, gaf me stenen in mijn handen en legde stenen op mijn lijf. Ik voelde vanalles tintelen of open gaan, maar vroeg me ook af in hoeverre ik dat nou echt voelde. Het was heel nieuw en ik kan me nog herinneren dat ik dacht, jee, daar staat dan een oude man moeite te doen, twee en een half uur om mij heen te bewegen, het is wat. Maar plots leek het alsof ik hem kon verstaan, alsof hij het over de condors had en de andere dieren en ik voelde me heel emotioneel worden. Tranen vloeide over mijn wangen, maar ik wist helemaal niet wat hij gezegd had, want hij sprak Quechua. Ik slikte ze zo goed mogelijk in en vroeg me af hoe het toch mogelijk was, dat ik steeds door iets zo intiem geraakt was. Het was verdrietig, maar meer omdat het een soort gemis was, wat op zijn plek viel. Alsof mijn hart gevuld werd met overstromende liefde en tevredenheid en veiligheid. Heel heel fijn.
Na afloop wilde Don Mareano weten wat ik had ervaren. Ik vond het moeilijk om onder woorden te brengen. Want wat was van mij en wat had ik ervaren? Wat was bedacht of gedacht? Ik had nog nooit zoiets gedaan, ik wist het niet.
Hij benoemde dat hij had gekeken of ik vorige levens had gehad in Peru, vanwege de Perulink. Het was niet Peru,zei hij, het was de Andes. Hij had me gezien als koningin van de Andes. Ik had daar veel met de Aarde gewerkt zei hij. Hij had me gezien met een mesa (een soort van medicijnbuidel met krachtstenen, die de paqo´s gebruiken om te helen en voor andere rituelen) maar het was er een die hij niet herkende. Er zaten witte stenen in, die door de bliksem getroffen waren en daardoor informatie bezaten. Hij wilde meer weten over die stenen en over die informatie. Heb je stenen? vroeg hij? Werk je ermee? Nee, een paar verzameld uit Bolivia, maar ik doe niets met stenen. Stenen waren voor mij toen gewoon stenen. Ik wist toen nog niet dat alles uit energie bestond, dat energie met intentie gestuurd kon worden of informatie kon bevatten. Ik was er wel toevallig toevallig net een boek over aan het lezen, de adelaar en de condor, waarbij mensen bij plekken aan het mediteren waren om informatie die daar bewaard was, vrij te laten komen. Het ging mij boven mijn pet, maar het was wel fijn om gelezen te hebben, want nu kon ik makkelijker plaatsen wat Don Mareano vertelde.
En hij zag condors. Heel veel condors. Die bleven ook maar terugkomen, grappig.
Ik was wel onder de indruk van zijn verhaal, maar hoopte dat mijn ego er niet mee vandoor zou gaan, want ja, iedereen wil toch een mooi verhaal bij zijn initiatie? En ik was nog aan het aftasten of ik dit allemaal kon geloven.
Had al wel bedacht dat ik in vorige levens geloofde. Dat viel hier ook mee samen. Vroeger als kind had ik heftige nachtmerries over de tweede wereldoorlog. Zo heftig dat ik angstig werd als april/mei weer dichterbij kwam en ik wist dat de tv vol zou zijn met series over Anne Frank, de Airgunners weer geëerd zouden worden en er alleen maar oorlog oorlog oorlog te horen en zien was. Op school werd dan benadrukt hoe belangrijk het was om de jeugd te vertellen hoe heftig dat allemaal was geweest, zodat we het niet zouden vergeten en ik wist niet hoe ik die tijd door kon komen.Voelde me zo angstig, zo bang. In de zesde klas hingen foto´s van mensen die vergast waren en keken we de film van Anne Frank. Op een gegeven moment hield ik het niet meer en ben ik huilend naar het huis van de hoofdmeester gelopen om te vragen of ik het alsjeblieft alsjeblieft niet meer hoefde te zien. Ik zal toen twaalf geweest zijn.
Ik droomde steeds dezelfde droom. Ik was man, een jaar of 32, blond en getrouwd met een Joodse dame met een zwarte bobline. Ik had twee kleine kindjes, ook blond. De Duitsers kwamen door de straat marcheren en ik moest mijn gezin in veiligheid brengen. Ik moest uit het raam springen en ze snel naar een schuur of wat dan ook brengen. En wat er dan gebeurde kon ik me nooit herinneren. Ik herinnerde me alleen de angst dat het me moest lukken, dat ze niet om mochten komen. Het was steeds dezelfde droom. Als ik er last van had keek ik steeds uit het raam of het reëel was dat ik vanuit mijn raam op het dak kon springen en van het dak naar beneden durfde te springen om de run te wagen. Ik heb er een paar jaar last van gehad.
Uiteindelijk vond ik een manier om er mee om te gaan. Ik ontweek alle tv, alle films, alle nieuwtjes. Ik ging niet naar de dodenherdenking of deed mijn oren dicht als ik er stond om de paniek niet toe te laten. Ik las geen boek en veranderde van onderwerp als mensen het erover hadden. Dat ging eigenlijk best goed.
Tot ik op een gegeven moment voor mijn werk naar Denemarken ging. De film Zwartboek was net uitgekomen en hoewel ik het goed had kunnen ontweken begon de cover, die ik overigens nooit gezien had, me in mijn slaap te plagen. Het was een paar maanden voor mijn tweede Bolivia trip en daar midden in de nacht sloeg de paniek weer toe. Wat kon ik doen? Het was midden in de nacht, kon niet echt iemand bellen, had het eigenlijk ook niet echt aan mensen verteld, hoe zou ik de nacht doorkomen. Lamp aan, boek erbij, lamp uit, ogen dicht. Nou ja. Uiteindelijk op tijd er uit en gelukkig kon ik me bezig houden met mijn werk. Maar onderweg naar huis, in de taxi naar de airport brak ik. Het had me zo lang niet achtervolgd, hoezo kwam het nou weer zo heftig terug? En wat moest ik doen als het op mijn reis zou gebeuren? Hoe bijzonder kan het zijn. Op dat moment belde een heel dierbaar vriendinnetje uit Mexico. Ze zou naar Nederland komen. En mijn oom, met wie ik een bijzondere band had. En met wie ik hierover kon spreken. Hij stelde me gerust, wat was dat fijn, want ik zou er niet om vragen, maar het was zo fijn dat hij op dat moment belde en het zo was. En hij belde me toen ik bijna thuis thuis was in Holland. Ik zou de nacht wel doorkomen.
Niet lang daarna sprak ik mensen die het hadden over vorige levens. Het kwam ineens vanuit vele hoeken op mijn pad. Iemand die een sjamaan had gesproken die regressies deed (daar moest ik niets van hebben). Iemand die een cliënt had gesproken die sessies deed (ok, raar, maar blijkbaar hebben meer mensen hier over nagedacht). En toen raadde iemand me het boek aan Liefde in eeuwigheid van Brian Weiss. Een bekende hypnotherapeut die bij Oprah Winfrey was geweest, die in zijn praktijk ineens twee mensen kreeg die dezelfde herinnering verwoorden vanuit een andere persoon. Hij was geshockeerd, want A wilde hij hier niets mee, het zou hem zijn carrière kunnen kosten als hij deze kant op zou gaan (regressietherapie is niet hetzelfde als hypnotherapie) en B wat moest hij met die twee mensen die elkaar niet kenden? Ingrijpen of aan de kosmos overlaten?
Een heel fijn boek om iets meer over vorige levens te weten te komen. Ik besloot vervolgens, omdat het alweer een beetje was weggezakt, om het te laten voor wat het was. Het was eerder weggeëbt, het zou nog wel een keer weer wegebben. Of het moest spontaan op mijn pad komen. Maar ik wilde niet naar iemand toe, ook niet op aanraden van.
Wow ik besef dat dit weer een heel verhaal wordt, maar het hangt allemaal met elkaar samen. Eens kijken of ik dat toch bondig kan verwoorden – denk van niet ;-).
Ik had een collega met wie ik steeds vaker sprak over spiritualiteit. Over het verhaal van mijn oma, het oorlogsverhaal, over zijn ervaringen. Hij ging af en toe naar een spirituele stichting, waar ze mensen uitnodigden, waar je ervaring bij kon op doen. Hij was fan van Gerrit en vroeg me of ik het leuk vond om een keer mee te gaan. Het sloot zo aan op waar we het altijd over hadden.
In Barendrecht zaten we in een zaaltje, waar we allemaal een sieraad neer mochten leggen. Ik legde mijn horloge neer en vroeg aan mijn collega hoe dit allemaal werkte. Nadat iedereen wat neer had gelegd, kwam Gerrit de zaal binnenlopen. Hij pikte een aantal sieraden uit, vertelde daarbij wat er bij hem binnenkwam, vroeg toen van wie het sieraad was, of de persoon er iets mee kon en of er nog vragen waren. Ergens halverwege of het einde pakte hij mijn horloge. Hij begon te vertellen. Dit horloge is van iemand die gaat reizen. Nou ja reizen, dat is eigenlijk niet het juiste woord, het is meer een missie. Het is een zij en ze gaat iets vinden, voelen tijdens die reis. Het is belangrijk wat ze daar doet. Deze dame heeft zeker al meerdere levens geleefd en het is net alsof alles in dit leven bij elkaar komt. Alsof ze de cirkel van de overige levens gaat doorbreken, ook rond haar dertigste. En nog wat dingen, ik weet het niet eens allemaal precies. Maar ik was verbijsterd! De dingen die hij zei, zo voelden ze voor mij, en die vorige levens, daar had ik het net nog met mijn collega over gehad. Ik had geen vragen, ik was echt onder de indruk. Besloot zonder hem nog aan te spreken zijn kaartje mee te grijpen. En las later dat hij ook regressietherapeut was.
Hij voelde goed en hij voelde vertrouwd. Zijn energie deed me denken aan een arts met wie ik eerder in mijn leven gesprekken over het leven had gevoerd. Dit was dus iets wat op mijn pad kwam besloot ik. Ik besloot nog in december een afspraak te maken voor ik op reis zou gaan. En ik zou hem testen. Als ik niets zei, zou hij moeten kunnen weten met welke vraag ik bij hem zou komen.
Maar er was helemaal niets te testen. Hij keek of ik makkelijk in meditatieve toestand kon komen (natuurlijk niet! Ik kon mijn ogen nog geen minuut dichthouden zonder te knipperen!) en dat was volgens hem geen probleem. Oh? Hij vroeg me ontspannen te gaan zitten, een belangrijke herinnering van nu te vertellen, 5 jaar terug te gaan, te vertellen wat ik herinnerde, weer 5 jaar terug te gaan tot ik bij mijn geboorte kwam. Toen werd het raar, want hoe kon ik me dat herinneren? Gaf niets zei hij, vertel maar wat je in gedachten ziet, of het nou waar is of niet, vertel het maar. En we gingen verder terug in de tijd en kwamen bij de 60ies, ik was happy en vrij en bevond me op een soort van concert met happy mensen, waar ik half naakt ronddanste (wat ik hem natuurlijk niet vertelde). Ik kon mijn huis zien, herkende de liedjes. Hoe ben je aan je einde gekomen, vroeg Gerrit. Overdosis drugs. Grappig. In dit leven moet ik er niets van hebben. En in dit leven ben ik altijd dol geweest op alle liedjes van de 60ies. Ik was 28 jaar. We gingen verder terug en ik kwam aan bij de man die ik was in de oorlog. Ik was 32 jaar. Ik voelde mijn lichaam verstijven, zag weer dezelfde film, maar nu in meer detail. Ik kon zien hoe onze relatie was (niet gebaseerd op liefde, maar we hadden elkaar nodig. Zij wilde weg bij haar ouders en ik wilde volwassen zijn). We deden ons best en het was best goed, maar er was weinig emotie. Ik durfde de film niet weer af te draaien, maar Gerrit praatte me er doorheen. Wat een verdriet kwam er op zeg. En ja ik had ze in veiligheid weten te brengen, maar was zelf op de terugweg omgekomen. In het boek dat ik had gelezen stond dat als je ernstige angsten of trauma´s hebt, dat je ze door ze nog een keer te doorleven in regressietherapie, de angsten achter je kunt laten. Zover durfde ik niet te gaan. We hebben het aangeraakt en met rust gelaten. We gingen nog verder terug. Ik was een jong meisje dat ergens in de Alpen woonde bij een opa en een oma. Ze waren geen bloedverwanten, maar hielden van me alsof ik hun eigen kind was. Ik was ongeneeslijk ziek, deed het rustig aan, maar leefde gelukkig. En tenslotte kwamen we bij een leven aan waar ik sjamaan was. Ik had een grijs dierenhuid over mijn hoofd heen, was een oud vrouwtje met witgrijs lang haar en een bruine huid. Ik was een maanceremonie aan het doen met de vrouwen van mijn stam, man were not allowed en kinderen ook niet.We hadden een grote steen voor ons en zaten in een cirkel. Ik kon zien hoe ik als kind geweest was. Ik kon zien welke bomen er stonden. Het was 800 voor Christus.
Het ging mijn bevattingsvermogen te boven, maar het werd opgenomen op een bandje, dat ik nog wel eens zou luisteren. Ik bond het bijzonder, wilde het op me in laten werken. Ik bedankte Gerrit en zou hem via mijn mails op de hoogte houden van mijn reis. Hij was erg benieuwd en wist dingen die hij toen nog niet wilde delen.
Hoe bizar was het na deze ervaring dan dat ik in de Cañon de Colca gekluisterd aan de lippen van Guillermo van hem zachtjes te horen kreeg na mijn opmerking dat ik me zo emotioneel voelde in de bergen: Es, waarom denk je dat je hier bent? Nou gewoon ik ben op reis. Nee maar Es, waarom denk je dat je hier bent. Je bent hier eerder geweest. Je onbewuste herinnert het zich en voelt zich ontroert bij deze thuiskomst. Neem het in je op. Huh? Ik had hem niets verteld over enige regressie. Het was wel hoe ik me voelde. Ik zag onderweg de bomen die ik had gezien. Ik vroeg aan hem of er leven was geweest daar rond 800 vChr. Hij vertelde me in return wat hij bij me zag. Over mijn familie, over hoe ze me alles hadden gegeven wat ze konden. En dat ik hier nu stond, klaar om mijn eigen pad te gaan. Dat die anders zou zijn. Over wat er op bepaalde tijdstippen in mijn leven met me was gebeurd of wat impact had gehad. Ik keek hem ongelovig aan. Hoe kon hij het allemaal weten. Toen was het vrij bizar en ik was blij dat Ingrid bij me was om alles een beetje te laten zakken en in een reëel kader te plaatsen. Maar al deze gebeurtenissen hadden een behoorlijke impact. Nu weet ik hoe het werkt, helderziendheid. Dat het eigenlijk alleen maar een kwestie is van je hoofd leegmaken, zuiver voelen met je hart en dan informatie laten binnenkomen. Alsof je een bestand downloadt met de computer. Dat iedereen het kan, dat er niets zweverigs aan is. Maar als je er niets van af weet, lijkt het allemaal heel spiritueel. Nu heb ik ook meer gelezen over vorige levens om te ontdekken wat ik er van vond, hoe het voelde voor mij. Er zijn hele volkeren die er in geloven, zo gek hoeft het dus niet te zijn. Het is ook weer een kwestie van verdiepen. En het meemaken misschien. Als je ongelovelijke dingen meemaakt die heel echt voelen, kan het zijn dat je er anders tegenaan gaat kijken. Het maakt niet uit. Iedereen zijn visie. Ik was de mijne aan het vormen. Mijn wereldbeeld was radicaal aan het veranderen.
Na dit alles kon ik het verhaal van Don Mareano in een ander perspectief plaatsen. Hij was niet de eerste die het over vorige levens had gehad. En ook niet over mijn levens in Zuid Amerika. Ik vond het ergens wel een logische verklaring voor wat ik voelde. En ik wilde er meer van weten. Wat raakte me zo? Waarom was het alleen in Peru in de bergen, in Bolivia en dan helemaal niet in Argentinië? De Andes zou een logische verklaring kunnen zijn. En mijn angsten over de oorlog, die zo reëel altijd zijn geweest. De liedjes van de jaren 60. Het voelde eigenlijk heel logisch. Grappig zelfs.
Je kunt via Thérèse en andere organisaties naar de paqo´s toe voor een spirituele reis. Het lijkt me fantastisch, ook heel prijzig, maar ook niet mijn manier. Ik had het plan al gevat om over een jaar of twee drie weer terug te gaan. Ik wilde meer voelen, meer ontdekken. En ik ging het op mijn eigen goedkope manier doen. En alleen. Dat voelde belangrijk. Er zou veel van deze reis afhangen, er zou veel gebeuren. Hij zou heel anders worden. En mijn verlangen om te gaan begon weer te groeien.
Don Mareano deed me een ander voostel. Hij nodigde me uit, om als ik ooit in Peru zou zijn, om bij hem langs te komen. Hij wilde graag een ritueel met me uitvoeren op een berg die belangrijk en heilig was voor de Q´eros. Hij wilde meer over de stenen uit zijn visioen weten en hij wist dat ik ergens naar op zoek was en kon mij dat teruggeven. Hij wilde meer over de stenen uit zijn visioen weten en hij wist dat ik ergens naar op zoek was en kon mij dat teruggeven. Nu denk ik dat dat stukje te maken heeft met mijn rusteloosheid. Ik reis en kom terug en zo is het vanaf mijn eerste reis naar Amerika altijd geweest. Ik heb een verlangen om mijn thuis in mijn hart te voelen en niet in het buitenland. Want dan moet je altijd naar het buitenland voor de kick en ik weet dat je het in jezelf kunt vinden. Ik denk dat Don Mareano daar op doelde. Want daar staat deze reis ook voor. Dingen gaan op zijn plek vallen, keuzes worden gemaakt. Alsof een cirkel wordt afgerond.
Deze reis voelt heel anders. In plaats van dat ik geniet van mijn vrijheid, mis ik Lex. Wou ik dat ik dit alles met hem kon delen. Samen kon eten, kon genieten, kon beleven zonder woorden uit te hoeven spreken. Het is heerlijk om hier in de natuur te zijn, me op te laden, en het te voelen, maar het reizen tussendoor, voelt heel anders dan voorheen. Maar hij voelt ook goed, want hoe ongelovelijk is het dat alles wat ik hoopte of stiekem verwacht had (of voorvoelt had) ook daadwerkelijk gebeurt? Dat ik Guillermo weer tref, ook al wilde hij me eind 2007 niet meer spreken, hoe hij me deelgenoot maakt van de kennis waar ik nieuwsgierig naar ben, me kansen biedt om te ervaren waar ik naar op zoek ben? En hoe ik gisteren Dennis heb getroffen, heerlijk met hem heb gegeten en heb genoten van zijn open en enthousiaste gezelschap? Dat Don Mareano zich me waarschijnlijk gaat herinneren en ik waarschijnlijk over een dag of drie naar de berg Ausengate ga voor teachings? Het moet allemaal nog gebeuren, maar het ziet er goed uit. En dan de tips over Tiahuanacu, die me door het boek, door Guillermo, door Jack en andere voorbijgangers ´toevallig tegelijkertijd´ worden aangereikt?
Het is weer als in een sprookje.
Ik spreek Dennis, ben veel en veel te laat (geen horloge! ;-)). Ik wilde Qorikancha, een belangrijke Incaplek bekijken en kom in aanraking met zo´n enthousiaste gids, dat ik besluit van zijn service gebruik te maken. Cultuurbarbaar die ik ben, ben ik onder de indruk van zijn verhalen. Zijn enthousiasme straalt er van af, hij haalt nauwelijks adem als me de ins en outs van deze plek vertelt. Het gebouw, de gebruiken, hoe de Spanjaarden over alle belangrijke Incaplekken hebben heengebouwd.Over de christelijke schilderijen, waar het Peruaanse avondmaal te zien en cocabladerenkauwende heiligen naast de gekruisigte Jezus staan. Had ik nooit gezien zonder zijn verhaal. We komen ook bij een painting van de Inca melkweg aan, waarop alle donkere clouds te zien zijn (zie foto´s en foto uitleg). Hij blijkt ook nog eens Dennis te kennen.
Met Dennis eet ik een heerlijke maaltijd in een veel te chique restaurant. Het is goed om hem te zien. En hij zal me helpen om met Don Mareano in contact te komen.
Zometeen pak ik de bus naar Urubamba. Ben geen stadsmens, ook al is Cusco prachtig, ik wil bloemen en bergen, eens kijken of ik dat daar kan vinden. Als ik terugkom weet ik meer over Don Mareano en zijn uitnodiging, ik ben benieuwd en zal jullie er zeker deelgenoot van maken.
Het is een wonderlijke wereld...

  • 08 September 2010 - 08:22

    Diana S.:

    Jeetje Es, ....ja van dat geld loslaten weet ik ook van. o,oo op rekening en toch blijven volhouden dat het weer goed komt. Misschien wel met mijn schilderijen. Trouwens...die foto's van hemel en dat christusbeeld. Kreeg er kippevel van.


  • 08 September 2010 - 09:09

    Ineke V A:

    Je schrijft echt als een trein en dat je zo weggaat in je herinneringen als je schrijft, vind ik heel mooi, is wel herkenbaar voor mij, als ik schrijf met mijn "vrienden" in de USA kan ik het in een brief ook zomaar over een herinnering hebben.
    Ik voel je energie!

    Ineke
    xxx

  • 08 September 2010 - 13:31

    Robin:

    Hey Es,

    Wat een verhalen zeg! mooi allemaal.. Zaterdag gaan raymond en ik naar amsterdam om met bob eva ruben en lex te stappen.. we zullen er eentje op je drinken!

    Kus!

  • 08 September 2010 - 20:49

    Sylvia (zus Marieke):

    Es, ik ben helemaal stil van je verhaal... Wat een prachtige weg ga je; geniet van je tocht! Beso, Sylvia

  • 10 September 2010 - 16:52

    Marieke :

    Querida Esther!

    Wat een verhalen, wat een ervaringen, wat een foto's! Ik lees je verhalen met grote interesse en kan alleen maar knikken :) Je inspireert me! Ik blijf je volgen en vooral genieten van die heerlijke Zuid Amerika sferen die de huiskamer binnen rollen.. heeft ook enige weemoedige buien tot gevolg, maar dat geeft me ook tegelijk een mooie les in "loslaten", haha!

    Doe voorzichtig, ervaar en Disfruta!

    X Marieke

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Peru, Cuzco

Hart ophalen in Zuid-Amerika

Recente Reisverslagen:

19 Februari 2011

Waren we bijna nóg een maand gebleven

14 Februari 2011

We zijn weer in Peru

31 Januari 2011

Lovely Sucre

22 Januari 2011

Waar hangen we uit?

23 December 2010

Onmisbaar bij de beer en de apen
Esther

Actief sinds 30 Nov. -0001
Verslag gelezen: 251
Totaal aantal bezoekers 131323

Voorgaande reizen:

18 Augustus 2010 - 12 Maart 2011

Hart ophalen in Zuid-Amerika

20 Januari 2007 - 23 December 2007

Nog een keer, maar dan een jaar

28 Februari 2005 - 21 Mei 2005

En het dan gewoon gaan DOEN

Landen bezocht: