Paardrijden in Urubamba

Jemig wat is het alweer lang geleden! Ik begon al ongeruste berichten te krijgen of alles goed was, omdat ik zo lang offline was :). Het gaat goed!! Heel goed zelfs. Dank voor de lieve zorgen. Was zo aan het zennen dat ik even geen zin had om te schrijven en in internetcafés te vertoeven. Heb een paar dagen op een waanzinnig rustig eiland gezeten in alle stilte, was heerlijk. Maar nu is het tijd om alles weer aan het ´papier´ toe te vertrouwen. Ik heb in de afgelopen anderhalve week weer zoveel meegemaakt….
Ik begin in Urubamba. Dat is waar ik jullie heb achtergelaten.
Wat is er te zien in Urubamba? Niemand eigenlijk die me de rit adviseerde. Helena van Engelen heeft daar haar Stichting Kuyichi, waar de groepen van Thérèse en Dennis overnachten als ze naar de Heilige Vallei reizen. In de gids stond iets over bergen, zoutmeertjes, ik vond het voldoende reden om de bus te pakken.
De bus kostte niets. Echt iets van 3 sol (75 cent) voor een rit van 2½ uur. Ik had m´n daypack gepakt (alles in mijn kleine rugzak), m´n camera en m´n Ipod en was ready to go. Had de beste seat achterin in het midden met alle beenruimte, terwijl er mensen vanaf de terminal moesten staan. Halverwege stond een oude man en ik zat hem te bekijken. Zou iemand hem een seat aanbieden? Zou ik hem mijn rugzak aanbieden of mijn stoel? En hoe kwam ik er dan om hem dat aan te bieden? Ik wilde het tien minuten aankijken, voelde mijn schuldgevoel groeien (als je zoiets denkt moet je het ook doen dacht ik), en dat werd eigenlijk alleen maar meer toen een jonge vent opstond en hem zijn seat aanbood. Tof. Maar ik had ook zelf in actie kunnen komen... Maar respect voor hem. Ongeveer halverwege reden we door prachtige landschappen. Rode aarde, glooiende bergen. En ongeveer vanaf Chinchero kun je in de verte twee donkere bergen met sneeuwtoppen zien. Het uitzicht was prachtig en ik het Cañon de Colca gevoel overviel me. Die bergen, steeds weer vanuit een ander perspectief. Prachtig. Heftig. Ik pakte mijn camera, dit wilde ik heel graag vastleggen. Kreeg een brok in mijn keel. Oh wat stom. Daar gaan we weer. Zonnebril op... Dat dit me nou elke keer zo onverwacht overvalt... De oude man naast me knikte en schoof het gordijn opzij. Toe maar meisje, schiet maar raak. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Elke bocht was weer anders. Dichterbij, met meer groen, met een andere voorgrond. Sublieme rit. Dat dit niet zo in de Lonely Planet staat geschreven. Urubamba draaide om de bergen. En de vallei. Ik hou van valleien. Het voelt goed om omgeven te zijn door deze bergen. De zon scheen, het was heerlijk weer en ik besloot naar mijn hostel te lopen. Stijl omhoog, puf puf. Aan een weg die eigenlijk geen weg te noemen was, stond in de gids beschreven. En dat was een goede omschrijving. ´Je moet naar die weg lopen die open ligt, waar je niet langs kunt en dan aan het eind, waar de kleimuur staat en het kleiweggetje ligt met losse stenen, loop je naar links´. Ik was verbaasd een fatsoenlijk hostel te vinden in deze hoek. Maar het was er heerlijk sereen. Ik was de enige gast en werd hartelijk ontvangen door het echtpaar. Bloemen in de tuin, eigen fruitbomen, wat loslopende kippen, een hond, wat katten. Fijn zo´n rustig plekje. De dormitory waren ze aan het verbouwen, ik had mazzel. Kreeg een driepersoonskamer voor mij alleen voor een goeie prijs.
Ik heb die avond een heerlijk gesprek met beiden. Ze duiken er altijd vroeg in (ik hier ook trouwens - na het eten als het donker is en dan rond zessen op. Heerlijk ritme :-). Maar die avond besloot ik nog wat te lezen, Stef Bos te luisteren en alles lekker te overpeinzen. Ik was blij, gelukkig, gewoon happy. Ik stond op om het licht uit te doen en NEEEEE. Daar was dan ineens een reuzespin die me de schrik om mijn hart deed slaan. Ik ben bang voor spinnen. Heb het aardig onder controle, kan ook rustig reageren als het moet. Maar nee, dit was van het kaliber ´heel eng´. Zie foto. Ik dacht wat zal ik doen. Me over mijn angst heen zetten, gaan slapen, hij zal vast niets doen? Of hem voorzichtig de kamer uit proberen te werken. En hoe dan. Ik was even stil. Nee, geen moment om stoer te zijn, niet vanavond. Dan maar de kamer uitwerken. Met de deurmat had ik besloten. Ik durfde de eigenaren niet wakker te maken - en trouwens, dit is ook de kick van reizen. Dingen die je eng vindt overkomen. Ik zou dit zelf oplossen.
Eerst een foto: hij was echt eng ;-). Toen voorzichtig met de deurmat schuiven. Hij sprong meteen onder het bed (damned) en vervolgens de muur op. Spinnen die springen dat is al helemaal niets... Onder de ladenkast. Verdorie. Kast opzij, deur open en heel veel hopen... En het lukte. Het koste wat moeite en wat angstzweet, maar het lukte. Hij keek me nog een keer aan, maakte een sprintje om terug binnen te komen - no way makker, ik vind je eng genoeg... Dus schoof ik hem wat ruwer wat verder weg. En toen snel het extra kussen voor de deur en alle sokken die ik had tussen de deurspleet. No chance dear spider. En ik sliep heerlijk.
Het was mogelijk om te paard Salinas (de zoutterrassen), Maras en Moray te bezoeken. Kostte behoorlijk wat, maar omdat ik goedkoop reis besloot ik mezelf hier tenslotte op te trakteren. Het was (op Portugal na) zo lang geleden dat ik paard had gereden en dit leek me een fantastische manier om alles te zien. Ik stuurde een email naar www.cuscoforyou.com en kreeg meteen antwoord. Ze konden me de volgende dag oppikken om negen uur. Wow. Ik ging het doen. Wat een luxe. En wat ongelovelijk gaaf!
Ik werd ontvangen door Pablo en Adriana, die me meteen meenamen naar de paarden. Ik kreeg een prachtige zwarte driejarige toegewezen, Yana, en kreeg een stoere leren cowboyhoed op mijn hoofd – tegen de zon. Dat was nodig. 50+ lijkt niet voldoende voor mijn velletje. En wat een geluk. Normaal rijden ze alleen met groepen, maar ze hadden zin in een tocht. Dus werd het een privétocht. Adriana voorop, ik in het midden en een Peruaan om te groep te sluiten. Stappend langs de rivier, voorzichtig naar boven. Wow, het was nog gaver dan ik dacht. Echt langs kleine paadjes. Voorovergebukt als we steil omhoog gingen om het de paarden makkelijker te maken en achteroverhangend als we steil naar beneden gingen. De paarden kenden de weg, maar waren ook goedgetraind. Ik hoefde maar naar links te kijken of Yana bewoog in die richting. Wat heerlijk om hier op een paard te zitten, door de bergen te lopen, de zon op m´n bol en alleen maar mooie natuur om me heen te zien. Te galloperen over de vlakten!!! Ik genoot met volle teugen. Onderweg begon Adriana te vertellen. Over hoe ze was opgegroeid tussen verstandelijk gehandicapte kinderen, waar haar moeder les aan gaf. Hoe dat haar beste vrienden waren geweest tijdens haar jeugd. En wat ze ervan geleerd had: liefde, heel veel liefde en ongecompliceerd genieten, heel veel humor. Adriana staat dicht bij de natuur. Is een buitenmens. En de paarden zijn praktisch haar kinderen. Ze werkt met paarden die vanwege hun stomme dingen zijn afgekeurd (een hoekige kleine kont of een scheef oor) en onderschept zijn van hun weg naar de slachtbank. Ze werkt ook met paarden die maltreated zijn. Ze geeft ze liefde en heel veel aandacht. Heel gaaf om haar met de paarden te zien en te zien hoe ze op haar reageerden. En wat je met heel veel liefde en geduld kunt bereiken. Want aan niets was te zien dat ze schrikachtig zijn geweest of mensenschuw. Het kost tijd, maar ze heeft veel weten te herstellen. Ze doet ook therapie met kinderen. Kinderen met spraakproblemen, die stotteren, of fysieke problemen hebben. Het komt allemaal van binnen is haar belief. Dus wat ze doet is ze geeft die kinderen weer zelfvertrouwen. Of eigenlijk, dat is wat vanzelf gebeurt als de kinderen met de paarden in aanraking komen. Ze verzorgen ze eerst een week voordat ze gaan rijden en de paarden weten precies wat de kinderen aankunnen. Prachtig werk. We praatten over het leven, over onze ideeën, over keurslijven, over het leven leven dat je wil leven. Ze was een mooi voorbeeld van iemand die nooit werkt. Nooit werkt, omdat ze zo geniet van wat ze doet. Het is haar leven, het is geen werk meer. Ik zag letterlijk voor me, waar Lisa en ik al zo vaak over gedroomd hebben. Een ranch met paarden, waar vrijwilligers voor lodging en food bijklussen. Mensen kunnen uitrusten, bijtanken. Kunnen genieten van de natuur en de omgeving en de dieren. Twee mensen die het al aan het leven waren. Te gek. Ze zijn hun ranch nu aan het verhuizen, maar vertelden over hun plannen dat ze vanaf volgend jaar graag vrijwilligers willen ontvangen. Volledige dagen werken voor eten en overnachtingen, of, voor de Amerikanen, $1.000,- per maand, halve dagen werken en dan aangevuld met Spaanse lessen, salsalessen en tours in de omgeving. Dat klonk als muziek in mijn oren! Ik vertelde ze over de ranch waar ik had gewerkt in Argentinië, over het park met de apen in Bolivia en over de dagdromen van Lisa en mij. Ik was van harte welkom, sterker nog, kom alsjeblieft terug op je terugreis en neem je vriend mee. Je hebt vrienden in Urubamba. Ze liet me de zoutvelden zien en we stapten door naar Maras. We stapten langs de school waar we naar binnen konden glimpsen en stopten bij de kerk, een heerlijke plek om wat fruit te eten. De paarden lieten we gewoon lopen, die liepen niet weg. Ook zo mooi. En tenslotte onderweg, over kleien straatjes, door rustige bergen, glooiende terrassen, op weg naar Moray, waar ronde Incaruïnes te bewonderen waren. Ze vertelde de belangrijkste dingen, ik nam mijn foto´s, maar het tofste van deze hele trip waren voor mij Adriana en Pablo zelf, hun verhalen, hun levensstijl, de rit te paard en het feit dat het net leek of we naar de bergen toereden. De besneeuwde bergen die ik vanuit de bus had gezien. Yanahuara, Veronica en Chicón (als ik het goed onthouden heb). Fantastisch.
In Moray wachtte Pablo ons op met de auto. De Peruaan (ben zijn naam even kwijt) nam de paarden in een rustig tempo weer mee naar beneden. Ze hadden nog een paar uur te gaan. Wij zouden met z´n drieeën in een gezellig restaurantje gaan eten, waar Pablo het menu had samengesteld. Hij wilde zijn toeristen een sublieme dag bezorgen, waarbij alle zintuigen geprikkeld en verwend werden. De natuur, de rit en daar hoorde ook het eten bij. Niets was teveel gezegd, het was verrukkelijk. Had ik me van tevoren echt druk gemaakt over de dollars die ik kwijt zou zijn, het kon me nu niets meer schelen. Dit was absoluut de moeite waard en was een geweldige herinnering in mijn reis geworden. We praten over het leven. Ik was benieuwd of ze goed konden rondkomen om hun droom te leven. Het was niet makkelijk, maar het was wat ze wilden. And then you make it work. Adriana was pas zes jaar geleden met paarden in aanraking gekomen en Pablo was stockbroker geweest. Had geld verdiend en daarmee de start van dit project gemaakt. En hij en Adriana waren beste vrienden. Heerlijke vibe en we raakten elkaars snaren. Het is ongelovelijk hoe je de halve wereld over kunt reizen om mensen tegen te komen die net zo zijn als jij. Niet net zo, maar met similar thoughts, mijmeringen en wensen. Gesprekken met passie. Een andere blik op dezelfde wereld. We keken elkaar bij het toetje aan en Pablo had de tranen in zijn ogen staan. Hij was geraakt. Ik was geraakt. Adriana was geraakt. Gewoon door alles. De mensen, de omgeving, de natuur en dankbaar om met hen een moment van bezieling te delen. Begrip. Geen woorden nodig hebben. Heel bijzonder. Uiteindelijk namen we met tranen afscheid, niet om het afscheid, maar gewoon omdat het GAAF was geweest. Zij willen hun mensen raken en ik was geraakt, had dit niet verwacht. Dat maakt de wereld mooier dit soort ervaringen. Dus ja, ik kom terug, samen met Lex. Gaan we eens kijken hoe het er daar aan toe gaat. Of we iets kunnen leren over hoe zij het hebben opgezet, met de dieren en mensen omgaan...
Had het onderweg nog over de spin die ik was tegengekomen. Ze schrokken van de foto. ´Es die kan een baby doden binnen twee uur als hij bijt!´ Maar goed dat ik hem naar buiten gebonjourd had. ´Ga je vanavond weer in dezelfde kamer slapen?´. Kijk dát zinnetje koste me wel mijn nachtrust. Want natuurlijk zag ik hem niet die avond, maar wat nou als hij daar zijn holletje had? Draai draai, mmm.
Het hostal Los Perales wachtte met smart op me. Verzorgde me alsof ik hun eigen kind was. Had limonade klaarstaan en vers fruit uit de tuin. Ik wilde nog even wat internetten en de schat was stiekem wezen checken of ik wel veilig achter de computer zat en was toen weer naar huis gegaan. Of ik bij hun wilde eten. Ja dat leek me heerlijk. Traditionele aardappels, spaghetti met sterke kaas. En heerlijke gesprekken. Het echtpaar was te lief voor woorden, het spatte er zo van af dat ik me er bijna geen raad mee wist. We spraken over ´Veronica besluit te sterven ´dingen (van Paulo Coelho) en over hoe dat was in Nederland en Peru. Ze waren heel christelijk, stonden om vier uur op om vervolgens samen een uur over de bijbel te spreken, begonnen dan hun werk voor te bereiden en gingen op tijd naar bed. Hij dacht erover een klein yogaveldje te maken, want hij was leraar geweest en deed in de pauze oefeningen met zijn leerlingen. Hij was tot de conclusie gekomen dat de leerlingen die meededen beter presteerden dan de kinderen die buiten wilden speelden. Wat ik er van vond. Leek mij een heel goed idee. Ik mis m´n wekelijkse yogaklasjes bij Villa Yoga en hoe heerlijk zou het zijn als je af en toe een hostel tegenkomt die de matjes al heeft klaarliggen. Zonnegroetje at sunrise :). Ook een plek om terug te komen en te onthouden.
Veel was er in het dorpje niet te doen. Ik besloot Stichting Kuyichi op te zoeken om te kijken of ik Helena kon treffen. Die was niet aanwezig, maar ik mocht wel het complex bekijken. Wow, dat zag er goed uit. Professionele staf, goedverzorgde kinderen, een prachtige gebouwen. Ik lijk er steeds gevoeliger voor te worden, krijg een brok in mijn keel als ik het zie. Tof dat het zo kan werken. Dat Helena mensen treft die haar steunen bij haar missie en dat ze zo´n mooi project neerzet. Niets is er gratis, ayni (wederkerigheid) is belangrijk. Dus als je Engelse les krijgt, kun je of een kleine donatie doen, of iets geven van het land of Engelse les op de kleine scholen geven als vrijwilliger. Sommige van de kinderen die er les krijgen lopen twee uur om er te komen. Er is een tandarts, een dokter. Kinderen leren informatica, Engels, of naaien. En rond de middag komen er zo´n 150 kinderen lunchen. Fantastisch wat ze daar betekent.
De rondleiding was afgelopen en ik stond weer buiten. Geen taxi te bekennen, het ligt vrij afgelegen. Maar hé, ik had geen haast en besloot op mijn slippers de hobbelkleiweg terug te lopen. Word ik ingehaald door een opa van minstens 80! Hi meisje waar ga je heen? Naar de plaza (alle dorpen en steden hebben hier een plaza). Aaaah, wat leuk. Nou dag hè, ik laat je alleen verder lopen. En hij zette het op een holletje. Haha, dat was echt grappig. Onderweg word ik aangeklampt door een aantal schoolkinderen. Foto? Foto? Ik was niet zo in de mood voor een foto – een sol, maar ze wilden gewoon graag op de foto. Gingen meteen poseren, helemaal trots. Dus een paar gekiekt. En toen kwam de juf, ze waren onderweg voor de gymles op het voetbalveldje. Of ik er niet een wilde maken met iedereen op het veldje. Prima dan. De jongens vochten elkaar neer over de meisjes er was geen rust in te krijgen. Echt, werken met kinderen is hele andere koek, geloof niet dat dat echt voor mij is weggelegd. Ze waren door het dolle heen, trokken de meisjes aan de haren, waren alle ninjafilms aan het imiteren. Uiteindelijk een foto gemaakt en gemaakt dat ik wegkwam :). Genoeg beleefd onderweg. Als het nog lang zou duren zou ik een taxi willen nemen en gelukkig kwam er een fietstaxi voorbij. ´Naar de plaza alsjeblieft´. Geen probleem. Een sol. En toen zag ik, haha, dat ik het grootste stuk al had afgelegd. Ik was net een straat voor de plaza in de taxi gestapt, had het niet herkend. Nou ja. Wel heel grappig.
Diezelfde middag neem ik de minivan terug naar Cusco. 5 sol en iets sneller. Nog steeds niets. Heerlijk die weg terug. Ik was benieuwd hoe het zou zijn. Ik hoopte Dennis te treffen en meer te weten over de Q´eros. Of en wanneer ik ze kon bezoeken.
Ook weer een mooi verhaal....