Op bezoek bij Don Mareano

Dennis, met Esther. Heb je al gegeten? ´Nope´. Ok laten elkaar dan zien voor dinner.
Hij nam me mee naar een iets goedkoper en eveneens heerlijk restaurant. Aan het plaza. Waar ik zelf nooit snel heen zou gaan, maar het was heerlijk. We kletsten bij over de afgelopen dagen. Hij had hard gewerkt en hard gewerkt en hard gewerkt. En ik had genoten. Flauw hè. Maar het lijkt wel omgekeerde wereld. Hij lijkt een behoorlijk Hollands tempo aan te houden en ik laat de tijd echt de tijd. Alleen voor mijn afspraken met hem kijk ik op mijn horloge. En vind ik het nog moeilijk om op tijd te komen. We dronken een Pisco sour op Peru en zijn broer Luis joinde met een dame uit België die voor 10 dagen in Peru zou zijn. Luis zou haar in het kielzog nemen en de mooie plekken laten zien. Ze kenden elkaar van een eerdere reis. Haar vader was Peruaans, had drie kinderen met haar moeder en was toen ze vijf was terug naar Puno vertrokken. Ze wilde hem opzoeken en was zwaar gedesillusioneerd toen ze hem tegenkwam. Het was moeilijk mutual interests en gespreksstof te vinden. Nu kwam ze terug om de mooie dingen te zien en de leuke dingen mee te maken. Ze wilde een leuke herinnering houden aan Peru. Dus met zijn vieren op naar de Pisco Sour bar in Cusco, om een maracuja sour te proberen. Prima. Dennis had Don Mareano gesproken, hij wist nog wie ik was en ik was van harte welkom. Hij zou me de volgende dag uitleggen hoe ik er kon komen en me om tien uur bij mijn hotel oppikken. Vervolgens kwam na de maracuja sour een aardbeien sour, kwam er een vriend langs die ze ongegeneerd aan me probeerden te koppelen, waarop ik ongegeneerd met Hollandse directheid reageerde. Kom op zeg, Dennis. Dennis was van plan iedereen dronken te voeren, op kosten van die vriend, die zich daar enigszins ongemakkelijk bij voelde. Luis en de Belgische dame verdwenen om te dansen en om van de nacht te genieten. Dennis probeerde zich nog even achter zijn dronken gedrag te verschuilen door zich ongegeneerd te uiten en toen vond ik het wel welletjes. Dag heren, fijne nacht nog. Dennis ik zie je morgen.
Uitgecheckt en wel, rugzak ingecheckt, want een kleine rugzak is voldoende, was Dennis om kwart voor elf nog niet op komen dagen. Ik besloot hem te bellen en wat bleek, hij zat in bad. Had een behoorlijke hangover van de nacht ervoor en oh ja, ik had gezegd dat ik je zou oppikken hè, nou ja dat was dan toch niet zo. Ik kon mezelf wel redden en dan naar hem toekomen. Ok, mij best. Natuurlijk niet helemaal, maar prima, ik kon best zelf al mijn dingen regelen en dan naar hem toegaan. Zou alleen wat langer duren. Tweede pech was dat mijn zool van mijn schoen eraf lag. Niet een beetje maar echt 7/8e. Daar kun je niet mee door de bergen lopen. En aangezien Dennis had gezegd dat ik na de busrit een uur of drie zou moeten lopen, was dit een problemfixer for the day. Ik haalde mijn slaapzak op (anderhalve euro per dag voor een donzen slaapzak, niet gek) en nam de taxi naar de markt. Daarom was het fijn geweest om met Dennis te gaan, want het is niet slim om met al je belongings en waardevolle spullen op de markt te verschijnen. Maar goed, het liep even zo en ik wilde me er succesvol doorheen slaan. De taxichauffeur was zo lief om me meteen bij de schoenmaker af te zetten. Of ik er meteen weer mee kon lopen. Geen probleem. Vervolgens zat ik ongeveer anderhalf uur met mijn sokken op een bankje. Het duurde lang, maar het was zo de moeite waard. De vriendin van de schoenmaker, de schat, was namelijk met de hand en heel sterk garen, door de zool gaan rijgen, zodat hij goed vast was gemaakt. Kostte heel wat moeite om door de zool heen te komen, maar het zag er gelikt uit. Daar kon ik inderdaad mee verder. Ik zocht nog naar andere schoenen, maar HELAAS, niet in mijn maat hier in dit land. Geen goed idee om oude gympen mee te nemen en een paar afgetrapte Timberlands. What was I thinking? Maar gelukkig is het in de jungle gewoon op rubberen laarzen lopen, en daar zal ik de langste tijd zitten.
De volgende uitdaging was om een despacho te kopen. Ik had van Dennis een naam gekregen van een vrouwtje, Señora Blanca, omdat ze een blanke huid en licht haar had, om daar cocabladeren te kopen. Ze verkocht de beste. Het duurde toch echt wel veertig minuten voordat ik de tienda (store) had gevonden en verdorie, natuurlijk was ze niet aanwezig, wilden ze haar niet halen, etc etc. Ik begon mijn geduld te verliezen en omdat een andere tienda me al wilde afzetten, besloot ik toch hier mijn despacho te kopen. Ik wist van Guillermo zo´n beetje wat er in ging en wilde persé een handgemaakte. Ik wilde een sterke despacho meenemen. Uiteindelijk een heel gefrunnik in zakjes en alles, gaven ze me toch een standaardpakket mee. De zakken waren voor iemand anders. Irritant!! Soms is het zo irritant om toerist te zijn. Word je gewoon niet serieus genomen en ontkom je er niet aan. De prijs – veel te hoog. Maar ik was het zat, had nog niet gegeten, had geen zin meer in tegenvallers, dus vooruit. Geef maar hier. Ze kwam nog aanzetten met een zak prutcoca, en ik zei, sorry hoor, ik wil twee hele grote zakken, maar wel goeie en voor deze prijs. Dat lukte dan nog wel. Nou ja, niet leuk. Maar ik moest het er mee doen. En het gaat er ook heel erg om wie de despacho doet, dus ik vertrouwde ook voor een deel op Mareano.
Hoeveel uur was ik toen wel niet verder, ik denk bijna vier uur. Na wat taxi die dachten me voor heel wat soles mee te kunnen nemen, vond ik een goeie gast die me afzette waar Dennis me had uitgelegd. Twintig minuten te laat, want ik kon niet makkelijk een taxi vinden. En nog steeds niet gegeten. De dag leek een beetje een rampdag te worden, want Dennis kwam niet opdagen. Ik liep naar een vrouwtje in de hoop dat ze wist wie hij was en hoe ik naar zijn huis kon lopen en net op dat moment kwam Dennis aanzetten. Gelukkig maar, want het leek me niet helemaal een relaxte buurt om alleen rond te lopen. Hij nam me mee naar zijn huis. In het onderste gedeelte woonde zijn moeder, op de tweede verdieping had Luis een kamer en de rest was van hem. Nog een kantoor en een extra slaapkamer op de vierde verdieping. En hij was nog bezig met verbouwen. Prachtig uitzicht over de bergen. Hij liet me zitten in zijn kantoortje en zei: ´Mareano weet dat je komt, hij herinnert zich zijn visioen, je moet deze bus nemen, die doet er twee uur over, dan een taxi, ongeveer vijf minuten en dan loop je de berg op en vraag je naar het huis van Mareano´. That´s it. Klonk simpel. Geen probleem. Dat had hij me ook wel onder de pisco sours kunnen vertellen.
Luis bracht me naar de bus. Ik had geen tijd om te eten, maar kon nog wel een banaan en een plak cake op de kop tikken en de bus vertrok meteen. Om drie uur.
Iedereen staarde me aan, wat doe jij hier in de bus en vroeg waar ik heen ging. Naar Aynas Qeropatas, vlak bij Ocungate. Ok. Drie uur later stopte ik uit. Ik had een fles pisco bij me voor Mareano om te bedanken, vers brood voor zijn vrouw, wat souvenirs uit Nederland en heel veel coca.
Het was PIKKEdonker toen ik aankwam. Om zes uur was het donker en no way dat ik vanaf de plaza de huisjes kon zien. Ik zocht een taxi voor 2 soles, maar no way dat ik dat ging betalen als buitenlandse, ik kreeg niet minder dan 5 soles voor elkaar. Maar het was donker, ik wilde daar ook niet blijven staan, dus prima. Op naar de bergen. Nog geen vijf minuten, het is echt een kwartiertje lopen denk ik, maar niet handig in the darkness en ik stond voor een zandberg. Hier was het zei de taxichauffeur. Hier? Ok. Uhm. Gelukkig had ik een zaklantaarn mee. Ik zette hem op mijn hoofd en zocht naar de weg. ´Uhm er is geen weg, je moet de zandberg opklimmen´. ´Huh? Ok´. Ik besloot maar gewoon te doen alsof dit de quest was die ik moest doorstaan om er uiteindelijk te komen en dat het moeite hoorde te kosten om te kijken of ik het kon. Ik liep zonder angst over de velden, er was inderdaad geen pad. Keek recht in de ogen van een stier die gelukkig niets deed, hoorde honden op mij afkomen en riep toen maar ´Busco la casa de Mareano Quispe Flores?`. Een vrouwtje riep iets van ´doorlopen, verder verder´ in arm Spaans, want oh ja, de taal hier is Quechua. Ik zag een aantal kinderen buiten nog in het donker voetbalen (hoe zonder licht?) en ze verwezen me door naar een aantal huizen verder. Eenmaal daar, zag ik niet meer hoe ik kon lopen. Ik riep Mareano´s naam, maar niemand reageerde. Wilde net mijn rugzak neerzetten en gaan bedenken wat ik in deze hachelijke situatie eigenlijk ging doen, want de mensen staarden me aan, van wat doe je hier op dit tijdstip, toen de kinderen me tegemoet kwamen hollen. Ik stond voor het juiste huis. ´Tio, tio!´riepen ze. Oom oom! Er is bezoek! Na wat wel een kwartier leek, maar in het echt denk ik vijf minuten was, kwam doña Rosa slaperig naar buiten. De vrouw van Mareano. ´Hi. Uhm. Wie ben je? Wat doe je hier?´. Ik legde uit dat ik hier was op uitnodiging van Mareano, dat Dennis hem gebeld had en hij wist dat ik zou komen. De kinderen vertaalden het, ze sprak geen woord Spaans en ze wuifde me binnen te komen.
Dank kiddo´s!!! Heel erg dank!
Binnen komen betekende in het adobe (kleien)huisje stappen. Waar een kaars brandde, want er was geen licht, geen electriciteit. Het huisje was anderhalve meter breed bij wat zal het zijn zeven meter lang? Links een kleien oventje met hout dat nog brandde van het eten dat was gekookt, een vierpersoons soort van matras in het midden, waar twee kleindochters al onder de dekens lagen en don Mareano ook. En achterin de hoek een tweepersoonsbed, leeg, en wat opgestapelde spullen.
Don Mareano stelde dezelfde vraag. ´Uhm, hallo. Wie ben je en wat brengt je hier?´. Uhm, ik was een beetje verbaasd. Dennis moest hem minstens drie keer hebben gesproken, volgens hem was hij mij aan het opwachten, maar Mareano scheen nergens van te weten. Ik probeerde met Spaans uit te leggen dat Dennis hem gebeld moest hebben, ik hier op uitnodiging van de eerste inwijding was en probeerde zijn visioen van toen uit te leggen. Geen resultaat. Ik zag alleen maar vraagtekens. Zo goed was zijn Spaans ook niet. Toen keek ik naar hem (die arme mensen lagen misschien al te slapen!) en vroeg ´eerst dormir, dan morgen hablar?´. Eerst slapen en dan morgen praten? Dat vond hij een goed idee. Rosa schoot overeind om het bed voor mij in orde te maken, lang leve de slaapzak, dat was perfect en dan toch nog wel een goed advies van Dennis. Er was geen probleem en morgen weer een dag.
Wat een avontuur zeg. Ik moest er ergens wel om lachen. Dit sloeg echt helemaal nergens op. Was zeker niet goed geregeld. Maar het was goed. Ik voelde me veilig, het huisje was warm en wat een ervaring om hier te slapen. Ik viel snel in slaap in een heerlijk warme slaapzak.
Om zes uur was het licht, misschien al wel eerder, maar toen werd ik wakker. Oh nee, ik moest zeker nog langer verder slapen gebaarde Mareano. Maar ik wilde de dag wel beginnen. Of ik cocathee wilde. Ja lekker. Wat hij verder gebaarde verstond ik niet en dat leidde ertoe dat ik niet mee ontbeet. Blijkbaar had ik dit onwetend afgeslagen :). Geweldig dit. Hoe communiceer je als je elkaars taal niet spreekt? Met handen. En mijn mini useless Lonely Planet dictionary Quechua – English. Niets mee te beginnen.
Uiteindelijk kregen we het voor elkaar dat hij begreep dat Dennis er iets mee te maken had en ging hij naar het dorp om hem te bellen voor uitleg. Dan wist hij tenminste waarom ik hier was. Goed idee. Hij had dus niet eens een eigen cellphone. Mooie grap.
Ondertussen zat ik op een heuvel naar Ausangate te kijken. Dat was de berg waar Mareano me volgens Dennis mee naar toe zou nemen voor de ceremonie. Wel een heerlijke plek. Ja heus wel heel erg arm, weinig hygiëne, maar ook heel veel rust. Rondlopende ezels en schapen. En echte stilte. Heerlijk.
Ik staarde wat voor me uit, las een boek over de Q´eros dat Guillermo me had meegegeven en wachtte op Mareano´s terugkomst.
Ah, Mareano had het begrepen. Despacho en karpaycion. Geen idee wat dat laatste betekende, maar was vast waar we het eerder over gehad hadden. Dennis wist immers hoe het zat. Morgen despacho en karpaycion. Prima. Vandaag over de bergen kijken en morgen de rest. Prima. Ik vond het heerlijk! Het was wel een beetje gek. Iedereen ging gewoon lekker zijn gang. De kinderen wasten hun haar. Rosa spinde wol. De ezels werden weggebracht en Mareano kauwde coca. Ze waren blij met de gifts (gelukkig maar, want ik wist niet wat normaal was) en alles was peaceful. Ik kreeg een aardappel om te eten en was blij dat ik wat cereal bars had meegenomen. So back to basic!!
De volgende ochtend gebaarde Mareano me mee te komen. Ik dacht dat het zover was en pakte mijn spullen. Had ik allemaal niet nodig volgens hem. Maar ja, drie uur lopen, de berg kon koud zijn. Toch eigenwijs mijn rugzakje gevuld op de rug. Hij nam me mee en Rosa en een kleindochter volgden honderden meters achterop. We liepen de berg af, zelfs overdag was dat een vrij pittige afdaling. We kwamen in het centrum en daar was markt. Mareano bekeek een zaklamp. En kocht hem. Bekeek een legging voor zijn kleindochter en legde deze weer neer. Keek naar truien en legde ze weer neer. En toen kwamen we zijn vrouw en kleindochteer en de hond tegen. Hij liep nogmaals alle standjes af en kocht een legging en een trui. Iedereen blij. Misschien konden ze nieuwe kleren kopen, omdat ik zou betalen voor de despacho dacht ik. Of het ook zo was weet je natuurlijk niet. Hij kocht een paar plakken cake en deelde ze uit aan mensen die ik niet kende. En dat was het! We hebben letterlijk twee uur over de markt gestruind denk ik. Ik besloot ze te trakteren op eten, wel het minste dacht ik, en daarna hebben we nog ruim een uur gewacht. Omdat Rosa nog wat wilde kopen, of niet wilde lopen, ik weet het niet. Het was niet makkelijk om een taxi te vinden, maar het lukte uiteindelijk. Blij dat ik goed had gegeten. We gingen dus helemaal niet naar de berg Ausengate. Haha. How to read the signs. Best ingewikkeld, maar een goede training voor m´n intuïtie.
Er kwam een klagende vrouw aan, ze zette zich neer. En haar schapen graasden in de wei. Er kwam een omaatje aan dat om hulp vroeg, met een tranend oog. Ik verwees haar maar naar binnen, daar zat de rest. En een dame met een schoolgaand kind, met haar schrift nog in haar hand. Er werd rustig gesproken, gastvrijheid aangeboden en uiteindelijk aten we gezamenlijk binnen. Soep en aardappels. Ik kreeg drie aardappels. Prima na de dikke lunch van die middag. Ik dacht dat de dag zo ging eindigen, maar de dames taaiden langzaam af. Mareano knikte naar me en vroeg me mee te komen. Naar een ander gebouwtje vlak bij zijn huis. Daar had hij alles voor de despacho al klaargelegd. Ok, dus we gaan een despacho doen. Nou ook helemaal prima. Het is zoals het is en dit is ook goed.
Rosa kwam erbij zitten en we begonnen de ceremonie. Ik gaf Mareano meer cocabladeren en hij begon ze te lezen. Hij begon het papier uit te spreiden en Rosa selecteerde de ingrediënten die we zouden gaan gebruiken. Mareano riep de bergen aan. Grote bergen en veel bergen. En toen had ik spijt dat ik pisco had gekocht. Want in plaats van de wijn die ik ook had meegenomen, openende we de pisco om alles te blessen. En dat was verrekt sterk spul. Ongezoet. 43%. Gatverdegatver! En daar zouden we heel veel kleine kopjes van drinken wist ik. Oeps. Maar nou ja. When in Rome do as the Romes dacht ik. En ik schonk mezelf kleinere porties. Echt drank voor mannen. Maar goed. Mareano maakte een prachtige mandala. Rechts witte bloemen voor de apu´s, links rode voor pachamama. Rechts alle zaden, suiker en granen, links alle snoepjes en geluksfiguurtjes. En heeel veel kintu´s (groepjes van drie bladen coca waarin wensen geblazen worden). Wel vijftig denk ik. Alles werd zorgvuldig neergelegd en hij vroeg of ik een foto wilde maken. Dat is omdat hij gewend is dat in Nederland iedereen zijn camera pakt en deze vraag stelt. Maar tof, tuurlijk, dat is een mooie herinnering. Tegen de tijd dat ik dacht dat we klaar waren, kauwden we nog heel wat coca. En dronken we pisco. En sprenkelden we de despacho, de mesa. Ik kreeg cocablaadjes van hen beiden om te kauwen. En terwijl ik kauwde, pakten zij cocablaadjes en knikten goedschuddend. De blaadjes die ze pakten zagen er goed uit. En fijn, hij was ook veel minder bitter dan de vorige keer. Misschien was er al aardig wat geloost :). De voortekenen waren goed. Achteraf hoorde ik van Dennis dat hij de despacho had gemaakt om me klaar te stomen. To awaken within myself. Pachamama is crying, omdat de mannelijke energie lange tijd leading is geweest en nu toegaat naar de vrouwelijke energie, and I was crying on the inside with her. Het was niet om mij te cleansen, niet om aan Cusco te vragen of ik welkom was, kennis mocht opnemen van de bergen, maar het was om mij voor te bereiden op het ontvangen van energieën en kennis van het ritueel dat hij zou doen. We waren zeker anderhalf uur bezig. En toen vroeg hij me mee te komen. Hij had een gat gegraven, een behoorlijk gat, achterop het land en daar zouden we het ceremonieel verbranden. Ik pakte mijn mesa (mijn stenenbuidel, die ook was geblessed) en we legden de despacho op het vuur. Gemaakt van hout, eucalyptusbladeren en ezelmeststukken. Het koste wat moeite om het vuur aan te houden, maar het is goed heengegaan. Ik dacht dat ik dat niet mocht zien, meestal kijkt alleen de paqo naar hoe het vuur gaat, hoe de rook is, wat de apu´s hem vertellen. Maar hij vroeg me mijn ogen dicht te doen en begon me daar ter plekke met mijn en zijn mesa in te wijden. Het was de karpaycion. Wat later de inwijding van de nusta´s bleek te zijn. Het is de inwijding die je ook kunt krijgen als je de workshops bij Thérèse (vederlicht.com) en Emily (sterrenwijs.nl) volgt als de paqo´s in oktober weer naar Nederland komen. Was ik me niet van bewust, maar het was wel heel bijzonder. De nusta´s zijn de prinsessen van de bergen, de vrouwelijke energieën van de apu´s. De details hoop ik in Nederland nog uit te zoeken, want ik kon weinig volgen in het Quechua, behalve de bergen die hij aanriep en de namen van de nusta´s die hij noemde. En Dennis wilde er niet teveel over kwijt, ´dan moet je mijn cursussen maar volgen´. Ok, duidelijk. Het gaat in ieder geval om zeven nusta´s en om mama Occllo, van het Titicacameer. Weinig over te vinden op internet in alle talen trouwens. Maar de verbinding met de nusta´s is gelegd. Sterk gelegd. En mijn mesa is verbonden.
Mareano nam me weer mee naar binnen. Ik dacht dat dat het was, maar toen vroeg hij me te gaan liggen, net als bij de eerdere inwijdingen die ik van hem had gehad. Vervolgens heeft hij nog anderhalf uur de nusta inwijding gegeven.
Wat een avond. Heel bijzonder om dit zo en ook in zijn huis mee te (mogen) maken. Jammer van de taalbarrière, maar wat ik zo wonderlijk en fantastisch vindt van deze inwijdingen en ook wat ik bij het Inca Medicijnwiel heb geleerd is dat ik er soms niets van snap. Het niet kan graspen, maar dat ik er wel heel veel bij voel. Ik voel letterlijk energieën door me heenstromen. Ik voelde mijn hartchakra opengaan, ik voelde hoe er een lijn van twinkelende prikkelende vrolijke energie naar mijn buikgedeelte stroomde. Hij gebruikte twaalf stenen om met me te werken, ik kon niet verstaan wat hij zei, maar mijn lichaam was aan het werk. Ik voelde me heel rustig en heel sterk toen hij klaar was. En heel koud :).
Dennis vertaalde later dat Mareano veel condors had gezien, ik de energieën sterk had opgenomen, dat hij mij als healer zag groeien en ook dat dat voor me was weggelegd (ik weet nog niet of ik dat pad ga volgen) en dat hij heel veel zware energie bij mijn buikarea had weggenomen. Mijn hart ging steeds meer open staan volgens hem en hij had een handje geholpen door de zware energie weg te nemen en de verbinding tussen hart en onderbuik te laten stromen. Er was nog veel te verteren, het zat daar goed vast, maar dat zou deze reis helemaal goedkomen.
Wat gaaf om te horen, want ik had veel precies op die plekken gevoeld. En ik weet dat er veel rondom mijn darmen speelt wat ik hier wil loslaten. Dat is de plek waar ik alles vasthoudt. Verkramp. Fijn dat hij de verbinding meer heeft opengezet. Zo fijn. Mijn kruin stroomde open en hij activeerde mijn derde oog. Dit was de nusta inwijding geweest. Wat het ook was geweest, ik was dankbaar het te mogen voelen en zou vast wel later horen wat het precies was geweest. En zo niet, ik vroeg me af hoe belangrijk woorden waren als je zoveel voelde. Het was goed zo.
Ik had na de despacho al betaald, omdat ik dacht dat het was afgelopen, terwijl deel twee nog volgde. Na de inwijding kregen we het over geld. Over het bedrag dat zij kregen, de kosten die ze maakten, de winst die de vertaler maakte. Over dat ze ongeveer zes keer meemochten en dan werden ingeruild voor een nieuwe paqo. Een lastige discussie. Ten eerste omdat het in Quechua was met aangevulde Spaanse woorden, ten tweede omdat Rosa echt emotioneel werd en zelfs begon te huilen (deze stoere trotste vrouw, die geen krimp gaf overdag) en ten derde omdat ik van de vertaler die altijd meegaat ook weer verhalen had gehoord. Over hoe de paqo´s liever naar Amerika gaan, omdat de mensen daar wel $350,- voor hun handgewerkte kleden betaalden, terwijl de prijs in Nederland ligt rond de €60,- of €80,-. Het geld van de artisanias gaat inderdaad naar de paqo´s. Ai, het ligt misschien gevoelig om die kwestie hier te bespreken, maar ik schrok van het lage bedrag van de paqo´s en het hoge bedrag van de vertaler. Ik schrok ook van de tranen van Rosa en kreeg daardoor het gevoel dat ze flink onder druk worden gezet. Ze zich niet weten te verweren. Of weten op te komen voor wat zij belangrijk vinden. Of het waar is weet ik niet. Daarvoor ontbrak echt mijn talenkennis. Maar het was niet relaxed. Ik hoopte dat mijn bijdrage bij hun zou blijven en dat ze er op hun manier mee om konden gaan. Lastig om twee verhalen te horen. Wat ervan te vinden....
Van Guillermo weet ik dat de indigenous people vaak worden afgeperst als het om geld en toeristen gaat. Het eiland Amantani dat ik bezocht, daar hebben de touragencies al een jaar lang geen cent aan de gastfamilies betaald. Ze hopen dat toeristen op eigen houtje komen, want dan krijgen ze in ieder geval 25 soles per nacht (voor goede overnachtingen en heerlijk eten trouwens). Schandalig! Echt niet tof! Ook in de Cañon de Colca zijn er maar weinig agencies die ervoor zorgen dat iedereen ´zijn share´ krijgt. Daar zet Guillermo zich als secretaris nu voor in. Echt naar om te zien, want de gidsen zijn vaak goedverzorgde mensen, met aardig wat geld op zak, het is een goeie job. Ze hoeven nergens te betalen om te eten of te overnachten, omdat ze veel gasten meebrengen, maar maken hier naar wat ik hier ervaar ook misbruik van. Sommigen gedragen zich echt met opgestoken neus naar de locals. Niet leuk om te zien. Ze hebben macht. En er zijn er maar weinig die geven om goede relaties, om balans. Ze zijn blij dat zij het goed hebben.
Mareano begon dronken te worden (die verdraaide pisco) en ik had het echt koud en wilde deze discussie niet zo onbeholpen verder voeren. En al helemaal niet met alcohol. Dormir? Vroeg ik enigszins ongelukkig. Frio frio? Gelukkig gelukkig gingen we naar bed. Maar ik voelde me er wel ongemakkelijk bij. Heb toch wel een uur of meer liggen draaien. Geen leuk einde van een bijzondere avond. Voelde me verantwoordelijk. Alsof ik ze moest redden (de rijke toerist met mogelijkheden) en zij dat van mij verwachten – maar is dat eigenlijk wel zo? Het heeft me in ieder geval heel erg aan het denken gezet.
Ook omdat ik in Holland bij de derde inwijding (ze komen om het half jaar) het gevoel had dat ze echt aan het aanpezen waren. Inwijdingen of healings voor en na de cursusdagen, het is nogal wat. De rituelen kosten flink wat energie, en ja tuurlijk zijn ze getraind om dat los te laten, te ontladen, maar toch. Spiritualiteit is in mijn ogen lastig te combineren met commercie. Het is in ieder geval niet hoe ik het zou willen zijn. Ik vind het belangrijk om tijd te nemen, te doen wat goed voelt, met aandacht. Niet iets wat je om de twee en een half uur inplant, kwartiertje rust, volgende – en ja er kan er nog wel een extra bij. Dat put toch uit? Dat gaat toch ten koste van hun energie? Maar goed, dat was mijn observatie. Of het echt zo was weet ik niet. Het was mijn gevoel. Om vijf uur ´s ochtends stonden we op. Mareano zou meegaan terug naar Cusco. Hij zou met Dennis naar Lima vliegen de volgende dag om zijn visa in orde te maken voor zijn reis naar Holland in oktober. We namen na de bus de taxi naar Dennsi huis en werden hartelijk met Hollandse thee ontvangen. Dennis loves Holland. Hij houdt van onze structuur, onze regels, onze manier van organiseren en afspraken nakomen. En hij houdt van blonde vrouwen. Om ernaar te kijken dan. En die zijn er volop. Ik vertaalde een paar vereisten van de ambassade voor hem. Hij vertaalde in drie zinnen welk werk Mareano had verricht en wat hij had gezien. Vervolgens vertelde hij Mareano dat ze niet die dag (maandag) zijn visa zouden regelen, maar donderdag. Of hij donderdag kon terugkomen. Mareano zou die middag weer 3 uur in de bus naar Qeropatas zitten. Hmmm.
Ik vond het wel goed zo. Wilde alles in rust laten bezinken. Wat mijn plannen waren. Oh ik had genoeg plannen. Skypen met Lex, internet checken en op zoek naar schoenen. In ieder geval niet daar blijven hangen, ik vond het allemaal een beetje dubieus. Dennis zou me afzetten bij de plaza, maar zette me af bij een dubieus klein taxietje voor een te lage prijs. Ik besloot de normale prijs te betalen en was blij dat ik weer bij mijn vertrouwde hostelletje La Suecia II was aangekomen.
Daar werd ik warm onthaald door het vrouwtje. Wat een schat. Ze wilde al mijn verhalen horen en was blij dat ik er weer was. Kreeg weer een fijne kamer toegewezen en al mijn was was schoon. Dat was fijn!
En toen de hele middag gechat :).
Wat een avontuur zeg.