Puno en de eilanden
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
23 September 2010 | Peru, Puno
Ik ben bij aankomst op zoek naar andere hostelletjes. Het liefst enigszins rustig en als het er is een patio met wat bloemen. Bestookt door mensen op de bus en in het busstation gaf ik aan dat ik niet naar een hostel bij de plaza wilde. En toen werd El Manzano me aangeraden, de appelboom. Klonk goed, patio, goeie prijs en breakfast included. Dat was een goeie zet.
Ik had niet helemaal door of de motortaxi service van het hotel was of niet, maar wist dat het niet meer dan 3 soles kon kosten. Ik had naast Manuel in de bus gezeten en die was heel geïnteresseerd in de gebruiken van Holland. Stelde vragen over de liefde (hij was 40 en nog niet getrouwd, hield wel van zijn vrije leven, hij was handelaar en reisde heel wat af), vroeg waarom Europeanen zo ´kil en koud´ waren en geen handen vasthielden als ze verliefd waren en vroeg of ik niet zijn contactpersoon voor zijn oreganohandel in Nederland kon worden. Uhm nee. Ik legde uit dat ik me liever met mensen en dieren dan commercie bezighield, maar dat hij vast wel via de Kamer van Koophandel dingen kon uitzoeken. Hoe groot de kans was dat ik met een Peruaan zou thuiskomen, of nationaliteit me uitmaakte en toen we het over de liefde van Lex en mij hadden was al snel duidelijk dat er niets te halen viel. ´Je bent veel te verliefd´ zuchtte hij. En we proestten het allebei uit. Daarna een gezellige reis gehad waarbij ik weer heel veel bergen heb geschoten. Allemaal herinneringen. Het is hier gewoon mooi.
Dat is door mijn ogen trouwens, want ik kwam een Nederlander tegen die begon over hoe dor en droog het hier wel niet was en ik keek hem echt verbaasd aan, omdat ik zo´n andere beleving heb. Het is maar met wat voor een bril je er naar kijkt denk ik, en ik heb een hele warme zonnebril :). Vind de kleuren fantastisch. Vooral het blauw van het water, het groen gele van het droge gras en het rode van de aarde. Prachtige combi, kan ik geen genoeg van krijgen. Maar goed. Manuel had me verteld dat de taxi´s 3 soles waren.
Dus de motortaxi zette me af en vroeg 4 soles. ´3´ zei ik. ´Nee 4´. Hij zag er niet inschikkelijk uit en ik had geen zin om als toerist afgezet te worden. ´Ok, dan loop ik naar binnen met mijn spullen en vraag ik de eigenaar wat de prijzen zijn. Is het 4 dan krijg je 4, is het 3 dan krijg je 3´. Hij liet me gaan, ik vroeg de prijzen aan een hele vriendelijke oude heer, die me vertelde dat de fietstaxi´s 1 sol zijn, de motortaxi´s 1,50 en de autotaxi´s 3 soles. ´Ok dan wordt het 1,50´. Hij ging helemaal uit zijn stekker, was woest. Maar ik ook. Dan had je me maar geen 4 moeten voorstellen, ik ben geen idiote toerist! Ik gaf hem 2,50, vond dat hij niet moest zeuren, vond het wel stoer om in het Spaans van me af te bijten, maar was toen ook wel heel even bang dat hij zijn vrienden zou optrommelen en me later die avond zou opwachten.
Wat natuurlijk niet gebeurde. De eigenaar was boos, want jemig als je toeristen afzet krijg je een slechte naam. Ik zei dat het ok was, ik was wel wat gewend en vond het best een stoere conversatie. Ik was het alweer vergeten. En fijn om de juiste prijzen te weten.
Wat een heerlijk hostel, daar zou ik een flink aantal nachten vertoeven. Eerst een dagje bijkomen. Ik besloot de volgende dag een easy tour te doen naar Sillustani. Volgens de gids een plek met pilaren waar preinca´s werden begraven, volgens andere bronnen waren het inwijdingsplaatsen en is Sillustani de plek van het weten. Ik kwam in de minibus de eerste Nederlanders tegen, met wie ik later op de avond uit eten ging (en veel te veel over werk heb gepraat, ik merkte dat dat best lastig was, omdat ik hier in zo´n andere mood ben, veel vertraagder, zonder tijd. Ben aan het opladen, aan het zennen, aan het voelen en dit waren hele ´Hollandse´ discussies). Heerlijk om even Nederlands te praten. Merk dat ik nu al haper met m´n Nederlands, doordat ik almaar Spaans en Engels spreek, maar dat heb ik gauw. Grappig om te ervaren.
Sillustani was prachtig. Werd opgeslokt door de omgeving, hoorde nauwelijks wat de gids vertelde en vond het uitzicht over het water prachtig! Het waren vooral de kleuren. Supertoertje zo voor de middag!
De volgende dag besloot ik naar de eilanden te gaan. Ik vertelde de eigenaar dat ik met een dag of twee drie zou terug zijn, maar het niet wist, dat ik er echt van wilde genieten. Hij gaf me goede tips en ik wist hoe laat ik bij de haven moest zijn. Ik besloot geen toer te boeken, maar zelf de boot te nemen. Dat was easy done. Voor 30 soles een roundtrip die 15 dagen geldig was. Aan het toeristische Uros ontkwamen we niet. Een hele boot met ik denk zo´n 20 toeristen die allemaal op eigen houtje gingen. Eiland één was Uros, het rieten eiland. We stapten de boot af, er werd een jongen geroepen die in het Spaans uitleg moest geven, hij liet een mini eilandje zien (van hoe de eilanden van stro gemaakt werden), legde uit hoe ze leefden en spoorden ons toen aan om souvenirs te kopen. We voelden ons allemaal beschaamd en niet relaxed. Té uitgemolken dit. Hoe toerisme culturen kan verknallen, is echt schokkend. Fishing is nog steeds hun nummer één inkomen, maar toerisme komt op twee. En op het moment dat ze bijverdienen met toerisme is er niet zoveel aan de hand, maar als ze er van afhankelijk worden, worden de toeristen ook meer onder druk gezet (wij hebben immers geld en zij hebben het nodig). Iedereen stapte snel weer aan boord.
Later hoorde ik dat er iemand was blijven slapen en het eiland nadat de boten met toeristen zijn vertrokken vreedzame stille eilandjes zijn: het beeld dat wij te zien krijgen is dus wel vertekend.
Toen drie uur tuffen naar Amantani. Ik vond het heerlijk. Wat was het water mooi blauw en schoon en helder. Midden op het Titicacameer, dat vanaf een boot of de eilanden pas echt goed te bewonderen viel. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Voelde me sereen terwijl iedereen druk in gesprek was. Ik smeerde wat extra zonnebrand op en genoot. Genoot ook van de mensen, iedereen scheen leuk en interessant te zijn. Australiërs, Fransen (wat zijn er veel Fransen hier op dit moment zeg), Amerikanen, Duitsers, Ieren, echt een hele mix. Hartstikke leuk. Ik kreeg nog een leuk gesprek met een Duitser die heel erg de verschillende energieën van het land voelde, aan yoga deed, waar we nog lang niet over uitgepraat waren. Maar het gesprek werd niet vervolgd, want eenmaal bij aankomst werden we in gezinnen verdeeld en ging ieder zijn eigen weg.
Ik sliep met een Franse Aurora op een kamer bij de familie Benita en Alfonso. Een Engels Amerikaans stel sliep in de kamer naast ons. We hadden het getroffen, wat een aardige mensen. En Benita kookte fantastisch. Pannekoeken voor ontbijt, soep en rijst voor lunch en soep en spaghetti of aardappels voor dinner. 25 soles per nacht inclusief alles. Dat is echt niets. Te weinig voor wat we kregen in ieder geval. Ze leerden ons een paar woordjes Quechua en ´s avonds kregen we traditionele kleding voor ´het feest´. Het feest bleek voor toeristen te zijn, die uitgedost kwamen opdagen en dan drank kochten, waar zij weer aan verdienden. Ik vond het toeristengehalte te hoog, maar de´band´ was goed. En dit was maar één keer gelukkig.
De meeste mensen blijven één nacht en gaan dan door naar Taquile. Ik wilde graag een paar nachten blijven, dat was geen probleem. Dochter Ruth Marie wees ons de weg. Ze was 13, maar ze voelde een stuk wijzer dan ik. Hoe volwassen kun je zijn op die leeftijd, oude ziel. En een hele leuke meid trouwens. Alfonso was heel erg gecharmeerd van mijn headlight die ik niet van plan was weg te geven, maar ik beloofde hem uit te kijken naar een voor als ik terug kwam. Hij pakte het wel sneaky aan: oh mag ik jouw light even lenen? Ik moet wat opzoeken. Dank. En dan weer opnieuw. Ik zag het al gebeuren en heb dat licht echt nodig in de jungle en vroeg op een gegeven moment of er licht was in de wc. Nee die was er niet. En toen kreeg ik mijn felbegeerde lampje weer terug :-). Boodschap is duidelijk en het is leuk om hem de volgende keer iets te kunnen geven waar hij heel blij mee is.
Het is een flink uur lopen naar Pachatata, wel vijf kwartier denk ik. Pachamama, de andere heuveltop is nog eens twintig minuten verder. Pachatata is rond toeristentijd bezaait met vrouwtjes die artisanias verkopen. Me toch laten verleiden tot een wollen muts en een pluchen lama. Die ik in 2007 ook heb aangeschaft, waarvan ik later dacht ´oh nee, als er maar geen baby lama voor vermoord is!´. Maar nu hoorde ik dat alleen het vacht van de babies die op natuurlijke wijze overlijden en dan worden gevonden en verkocht worden worden gebruikt. Laat het waar zijn, dat lijkt me een prachtige manier.
Souvenirs kopen lijkt niets te maken te hebben met wat je nodig hebt, maar alles met de glimlach van degene die het verkoopt. Zo heb je ineens lollies, chocola en wollen wanten in je tas, maar hé de glimlach was het waard, haha...
Ik besloot de volgende dag terug te gaan, maar dan naar Pachamama. Wat een fantastische view was dat zeg. Geen toerist te bekennen, helemaal alleen, op de top van de berg, met het uitzicht over het Titicacameer en enkele peninsulas en een overzicht van het eiland. PRACHTIG! Zou daar nog heel wat dagen kunnen vertoeven. Wat een prachtuitzicht. Ik voelde me helemaal opladen en genoot met volle teugen. Liep met een grote grijns van gelukzaligheid weer naar beneden (goeie oefening voor de junglewalks dalijk) om te genieten van een verse lunch. Ruth vroeg of ik zin had om mee te gaan zwemmen en daar had ik wel oren naar. Zwemmen in het Titicacameer! Fantastisch! Of het water niet koud was. Nee, helemaal niet en je wende er wel aan. ´Maar ik heb geen bikini bij me´. Geeft niet, dan trek je je ondergoed aan. Ja, simpel opgelost eigenlijk. Ik vond het wel spannend. Trok een topje en een onderbroek aan en verdween met Ruth en twee vriendinnetjes naar de haven. Waar iedereen ons kon zien, of dat niet erg was. Nee hoor, ze zwommen hier zo vaak. Ze trok haar kleren uit. Haar traditionele rok, haar topje en daaronder verscheen een wollen gebreide onderjurk (vandaar dat ze het niet zomaar koud hadden!). Daaronder trok ze een wielrennersbroek aan en een ander topje en klaar waren we. Het water was IJSKOUD. En ik ben een koukleum. Maar ja, deze ervaring wilde ik niet laten schieten en aangezien de douches ook koud waren, dan maar liever het Titicacameer. Voelde bijna heilig om daar in onder te dompelen. Ik keek Ruth verbeten lachend aan en die proestte het uit. ´Kom op!´ En ik dook als eerste in het water. Wow, alsof je een vriezer in dook! Ik voelde mijn hoofd schrikken van de kou, besloot twee keer te duiken en vond het toen wel welletjes. Ik had in het Titicacameer gezwommen!! YEAH! Wat een fantastische ervaring, dat prachtige meer, dat heldere frisse water! Super was het. Nog een paar foto´s genomen en toen snel mijn kleren weer aan...
De volgende dag vroeg Ruth of ik mee wilde schapen hoeden. Dan kon ze me de mummies laten zien (een paar botten in een grotachtige kloof met heel veel vuilnis) en kon ik doorlopen naar Pachamama. De schapen waren fantastisch. Alle meiden lopen daar in het weekend met de schapen, al het land is vrij. Ze ontmoet daar haar vriendinnen en om een uur of drie scheiden de schapen weer van elkaar en gaan ze allemaal terug naar hun eigen huis. Ze pakte een lammetje op, wat voelde die zacht! Wat onzettend leuk om zo een beetje in haar leven mee te gaan!
DIe middag besloot ik de andere kant van Pachamama te verkennen (toch wel mijn favoriet). Ik genoot van de heerlijke energie op dat eiland, vooral op die berg. Zette mijn Ipod aan, mediteerde in stilte, tekende wat engelen van de engelenkaartjes na. Wat een heerlijke middag. Hier had ik naar verlangd. Dit was opladen. Dit was rust. Dit was geluk. Ik kon wel dansen van geluk, spreidde mijn armen (toch niemand die het zag) en liet het helemaal binnenkomen. HEERLIJK. Heerlijk voelde ik me. Gelukzalig...
Die avond gingen we internetten. Nou ja internetten, er was helemaal geen internet, maar ze had cd´s bij zich met muziek, die zouden we gaan luisteren. Prima. Geen enkele cd deed het, dus hebben we een uur naar muziek geluisterd die op die pc stond. Geweldig vond ze het en ik vond het leuk om te zien hoe dat daar gaat.
De volgende dag was er een bruiloft. Ik zou te paard nog een keer naar Pachamama gaan, maar door alle voorbereidingen (Alfonso en Benita hadden niet geslapen, maar eten voorbereid) kwam het er niet van. Prima. Lekker met mijn dagboekje uitgekeken over het meer. Rond lunchtijd kwam Ruth met de traditionele kleren aanzetten. Had ik het voorbij laten gaan op het toeristenfeest (vond dat toch iets te), nu vond ik het wel passen met de locals. En wat een kans om bij een bruiloft aanwezig te zijn! Ik kreeg de kleren aan, mijn haar in twee vlechten en was bang dat ik het koud zou krijgen. Koud? No way!! Ik heb het nog nooit zo warm gehad. Een wollen rok, een wollen bloes, een zwarte sjaal over mijn hoofd. En geen schaduw te bekennen.
Heel veel muziek, steeds hetzelfde deuntje en iedereen kreeg te eten. Het leek wel een grote picknick. Wel heel gezellig. De vrouwen zaten bij elkaar, de mannen deelden hun coca en kauwden daarop. Alle mannen droegen een prachtige gebreide cocabolsa waarin ze hun coca bewaarden. Na een uur of twee begonnen de mensen te dansen. En werden er bedden en meubels naar voren gesleept om te laten zien dat ze dat van hun kregen. Kinderen aten ijsjes, de mannen bezatten zich. En verder was het veel zitten, maar prachtig om te zien.
De volgende ochtend vertrok ik twee uur eerder dan gepland naar Taquile. De Fransen wilden op tijd de grens over naar Bolivia, dus om zes uur ´s ochtends stapten we in de boot. Maar fijn! Want ik zou mijn ritueel met coca en bloemen doen en wat fijn dat het nog donker was, iedereen binnen zat en ik in alle rust mijn ding kon doen. Ik gaf de schipper wat coca om te kauwen en stak er zelf ook een paar in mijn mond. Hoe powerful was dat... Ik mompelde de dingen die ik te zeggen had en liet aan het einde midden tussen de twee eilanden de rode en witte bloemen in het water vallen...
Ah het internetcafé gaat dicht, hier hou ik het even bij. Foto´s volgen nog en het staartje schrijf ik er later aan.
Wil jullie bedanken voor alle lieve berichten op deze site en ook de berichten in m´n gmail. Ze doen me goed - fijn om te horen dat jullie zo meegenieten en om te horen hoe het met jullie gaat.
-
24 September 2010 - 07:24
Diana S:
Yeahhhhh ik ben de eerste die reageert. (flauw!) maar goed weer heerlijk ontbeten dankzij dit verhaal es. Leef helemaal met je mee. Schilder nu ook wat af.
xxx dikke knuf -
24 September 2010 - 07:52
Fleur:
Hallo Ester, wat een leuke en herkenbare reisverhalen heb je op deze site staan! Ik ben 4,5 maand in Peru en Bolivia geweest en ik ben sinds 1 maand weer terug in Nederland. Ik mis het ontzettend en ik wil eind november terug gaan om verder te gaan rondreizen. Tot wanneer blijf jij in Peru? Welke plekken wil je verder gaan bezoeken?
Geniet ervan!
Groetjes Fleur -
24 September 2010 - 07:53
Fleur:
P.s. als je een antwoord wilt terug sturen, kun je dit doen naar: fleurcreusen@hotmail.com -
24 September 2010 - 10:32
Ineke V A:
Genieten, genieten, genieten, dat doen volgens mij veel mensen.
Jij geniet zoveel en je deelt het ook zo mooi en ik lees uit de reacties dat iedereen mee geniet!
Wat fijn en ik?
Ik geniet van jou verhalen!
Kus
Ineke -
24 September 2010 - 10:49
Ron:
Het leven is mooi als je geniet....wat is eigenlijk de overtreffende trap van genieten?..;-)
Anyhow...feel it as it is..en dat doe je heel mooi.
knuf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley