Taquile, Puno en terug in Arequipa

DIT zijn de foto´s van de eilanden. Het zijn er heel wat, maar het is er zo prachtig. Ik had moeite om te vertrekken, ging een beetje nukkig de boot op. Alsof het voorbij was. Hoezo voorbij, er is nog zoveel moois te zien. Maar ik had er zo genoten. Dus ik kom nog een keertje terug. En het goede nieuws is, NIET alleen! Lex komt eind november deze kant op en mijn moeder in februari. Niet te geloven! Lex vliegt naar Santa Cruz, zodat ik hem vanuit de jungle kan ophalen en hij in Inti Wara Yassi met puma´s kan werken. De start van onze reis samen zal beginnen in de jungle. Echt geweldig. Ook wel stoer, de pumaguy and the spidermonkeylady haha. Van tevoren was ik er niet zo zeker van, ik reis altijd alleen. Vind het moeilijk om compromissen te sluiten in een land waar ik mijn hart wil kunnen volgen. We zouden dus wel zien. Maar deze reis is anders. Ik merk dat ik het heerlijk vind om op de plekken te zijn die de hightlights zijn, maar het reizen zelf, van stad naar stad, het alleen naar hostelletjes gaan, alleen lekkere dingen eten – ineens hoeft het allemaal niet meer zo alleen. Ik mis het om te delen, om samen van die dingen te genieten. En ik mis Lex. Zo fijn dat hij deze kant op komt. En dat we de reis samen gaan eindigen! En hoe bijzonder om alle dingen van alle reizen deze kant op met hem te kunnen delen. Ik heb zo´n gevoel dat we daar niet veel woorden voor nodig hebben. Nog twee maanden. Veel te lang...
Haha, wie had dat gedacht.
Ik in ieder geval niet.
Het voelt goed zo.
En dan mijn moeder! Die nauwelijks in vliegtuigen overseas is geweest! We hebben ooit het plan gehad om samen naar China te gaan, omdat we allebei boeken over China verslonden hebben, maar het is er nooit van gekomen. En omdat ik niet te houden was, vertrok ik naar Zuid-Amerika. En een paar jaar later weer. En nu weer. Ik zou het haar zo graag willen laten zien, hoe het hier is, wat er te zien is. En ik kan bijna niet geloven dat ze nu gewoon een ticket heeft geboekt! Twee weken aan het einde van de rit. Fantastisch, dan gaan we als threesome eindigen :-). De highlights met z´n drieeën bekijken. Mooie vooruitzichten. En heel anders dan verwacht. Maar ik vind het wel leuk om op deze manier verrast te worden :-).

Ik pakte de boot naar Taquile. Kauwde op mijn coca, die wederom minder bitter was, en mompelde tegen het water. Bedankte iedereen voor alles. De mooie momenten, de leerzame momenten. M´n familie, m´n vrienden en alles wat ex is. Vroeg om toestemming om te mogen trespassen. Dit was volgens Guillermo boven de zonneschijf, die volgens de legende precies tussen Amantani en Taquile ligt. Ik vroeg of ik met die energie mocht werken. Vertelde dat ik weinig ervaring had, maar dat ik hoopte dat ik welkom was en deze kennis tot me mocht nemen. Hoe powerful was dat. Ik gooide de cocabal in het water en strooide de blaadjes van de bloemen een voor een in het water. Als een blessing. Wow er ging een orkaan door me heen van binnen. De zon leek me te begeleiden toen hij opkwam en het was of ik alle zware energie het water in voelde zuigen. Het voelde heel goed.
Toen ik klaar was begon Etienne uit Frankrijk een gesprek. Een leuk gesprek, want hij werkte als ingenieur in Duitsland, was projectmanager en ging er elk jaar drie weken op uit. De volgende trip wilde hij iets maken, construction, of het plaatsen van wastafels, omdat hij zich zo bevoorrecht voelde dat hij zoveel had gekregen in zijn leven. Opleiding, geld, een huis, die dingen. En hij begon te vertellen over hoe niemand hem begreep, zijn vrienden hem een beetje raar vonden, ook niet snapten dat hij alleen wilde reizen.
´Vind jij dat ook?´ ´Wat?´ ´Dat je raar bent?´ ´Nee. Maar er is alleen niemand om míjn gedachten mee te delen. Alleen maar verwachtingen over hoe het leven kan gaan en die is iedereen om me heen aan het invullen. En bijna niemand vraagt zich de dingen af die ik me afvraag.´ ´En de mensen hier?´ Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht.´Ja, die wel´.
Het is so common. Maar misschien ook wel logisch. Als je reist overschrijd je niet alleen de grenzen van landen, maar vaak manieren van leven. Je gaat anders naar werkelijkheden kijken (wat waarheid is in eigen land hoeft helemaal niet te gelden in andere landen). Het is net of je ergens ´uitstapt´ en er dan weer opnieuw naar kijkt. Opent ogen. We zijn gewend om gewoon met de dag te leven, hij komt zoals hij komt, vaak zonder stil te staan bij de keuzes die we eigenlijk maken. Of de beliefsystems die we hebben. En het lijkt me ook logisch. Als je geen reden hebt om er anders naar te kijken, waarom zou je ook? Maar als je reist, ontkom je er niet aan. Verbind je met mensen met andere gewoonten, achtergronden, denkwijzen, lifestyles. Als je alles zou judgen zou het reizen lastig worden. Het is makkelijk om te verbinden, want we hebben allemaal wat gemeen. We zijn allemaal op pad. Nieuwsgierig. En enigszins avontuurlijk. Misschien ook wel gevoelig. Willen dingen zien en ontdekken. Buscadero´s.
Leuk gesprek, dat eindigde op de trappen bij Taquile. Het kost 20 minuten, nou volgens mij wel een half uur, om die trap op te klimmen. Steil omhoog. Ademhappend, want op die hoogte (het meer is al 3800 meter, het eiland zal iets van 4200 zijn?) is de zuurstof schaarser. Gelukkig heb ik geen last van hoogteziekte, maar ik heb ook niet de borstkas van een native, om hem in een keer te bestijgen :-). De moeite waard! Ik glimlachte om ons heerlijke gesprek op de valreep. De Fransen gingen verder en ik besloot een ´boot later te nemen´. Blijkbaar was mijn ticket niet geldig (was toch echt een roundtrip), want de schipper gaf me geld in ruil voor m´n ticket. Heel erg dank, want ik wist dat hij me genoeg had gegeven en hoopte dat hij nog wat terug zou krijgen voor mijn ticket.
Niemand te bekennen. Zeven uur ´s ochtends. Geen toerist, maar ook geen eilanders. Zalig in het zonnetje. Ik besloot de weg te volgen (no map in the Lonely Planet) en die kwam uit in de plaza. Ik kon er voor kiezen om door te lopen naar het strand en de mirador, maar wist niet hoe ver het was en het was eigenlijk wel goed zo. Instead besloot ik op een groengelig schapenterras te gaan zitten met wat fruit. Alle eilandjes lijken te zijn onderverdeeld in de oeroude Incaterrassen, die de verschillende hoogtes (en temperaturen) gebruikten voor de groei van verschillende gewassen. Miniterrasjes. Deze keken uit over het meer. Heerlijk viewpoint. Ik sloot mijn ogen en was zo maar een uur verdwenen. Heerlijk zo alleen. Liet alles lekker door me heen gaan, van me afglijden. Zonnetje op mijn bol. Magische momenten.
Ik zag de eerste toeristen het eiland opkomen en besloot me naar de plaza te bewegen. Had zin in een verse trucha en die hadden ze daar. Het plein stond vol met mensen, want op de maandagen mochten twee politieke partijen zich per keer vertegenwoordigen. Ik had de boten al zien aankomen, met alle lawaai van dien met vlaggen versierd. De woordvoerders betraden het podium, de vrouwen deelden gratis cocabladeren uit (haha in plaats van pepermuntjes) en iedereen stond te kijken en luisteren. Mooie foto´s dat wel, maar jee er is no way to escape politics at the moment. 3 oktober zijn de verkiezingen en waar ik kom, de straten zijn ermee gevuld. Knallend vuurwerk, auto´s met luidsprekers en muziek, podia op plaza, vlaggenoptochten met fluitjes. Het zal nog twee weken zo doorgaan.
Ik bekeek alles op mijn gemak, shot pictures en decided to leave slowly to go back to the boats. Daar keek een kapitein me aan en vroeg of ik mee wilde. Ja fijn. 10 soles om terug te komen, geen probleem. Leerde daar een hele leuke meid kennen uit Nieuw-Zeeland. Ze was op haar 18e als aupair naar the States gegaan, teruggegaan voor haar vriendje. Had zich ingeschreven voor de universiteit, maar besloot na 4 dagen dat ze echt meer wilde reizen. Is teruggegaan en reist nu al vier jaar rond. Werken reizen werken reizen. Dan weer in een bar, dan met dieren, dan met kinderen. En dan weer reizen. Ze had haar spullen achtergelaten in Costa Rica en deed er vanaf hier nog 4 maanden over om daar te komen. Deed het heeeeeel erg budget aan, at op markten, sliep in hostelletjes met koud water, respect. Had ook weinig nodig. Maar wat een stralende meid. Wat dapper. Het was haar stijl van leven gevonden. Ze dacht af en toe nog wel, moet ik niet studeren, maar nee, zo redde ze het ook en wat er zou komen, zou komen. Zij deed heel veel levenswijsheid op op deze manier. Jonge dame, maar heel wijs. We hebben van elkaar genoten. Drie uur lang gekletst. Niet eens naar elkaars naam gevraagd. Haar ouders vonden het te gek. Hadden haar pas in Mexico opgezocht. Reis maar tot je het zat bent meisje tot je laatste penny. Als het zover is, betalen wij je terugvlucht, want het is de ervaring waard. Wow. Hele verschillende verhalen die je hoort onderweg. Dus ze genoot, reisde wat af en ging over een paar maanden weer werken.
Dag leuke meid :-). Ik keek met respect naar haar, je moet het maar durven. Zij keek met respect naar mij, je moet het maar doen.
Terug in Puno. Onze hostels lagen in dezelfde straat. Ik besloot mezelf te trakteren op een lekkere maaltijd, had tenslotte weinig uitgegeven de afgelopen dagen en lekker bij te komen. De volgende dag lekker geskyped met Lex, weer helemaal bijgekletst. En ik besloot de Huajsapata te beklimmen. Het standbeeld van de Inca dat uitkijkt over de stad. Heel veel rommel, maar schijnt toch een bijzonder plek te zijn. Het was heel dicht bij, ik denk maar tien minuutjes lopen, maar iedereen waarschuwde me dat ik voorzichtig moest zijn. Dus ik kwam, maakte een foto, zag veel jonge onbetrouwbare gastjes zitten en besloot weer te gaan. Kon daar niet relaxed in mijn eentje zitten. Eentje voor de terugweg met Lex. Irritant, want ik wilde ook graag naar Aramu Muru en de hoteleigenaar raadde me dat ten zeerste af om alleen te doen. Kom ik net van een veilig hier gebeurt nooit iets eiland, word ik geconfronteerd met voorzichtig zijn, kijk uit waarschuwingen. De mensen die in Ilave wonen, zijn niet te vertrouwen, vallen wel eens mensen aan, houden hun eigen regels er op na. Niet relaxed, want ze gingen in mijn systeem zitten. Als je alleen reist en blond bent, moet je oppassen. En als het je raakt, het serieus nemen. Mmm, in dubio, want ik wilde eigenlijk de volgende dag naar Aramu Muru gaan en daarna naar Tiahuanacu. Maar nu voelde het niet goed. Die avond kreeg ik last van buikkrampen en diarree (eerste keer pas) en voelde me niet relaxed. Had het heel erg koud, kreeg mijn voeten niet warm en besloot een begin te maken met het boek van Dan Brown. Het verloren symbool. Joekel van een boek en ik wilde het graag uithebben, want dat was bijna een kilo bagage haha. Was geen goed idee, want ik vond het veel te spannend en kon niet makkelijk in slaap komen. De volgende ochtend werd ik wakker en besloot het boek verder te lezen. Ontbijt te skippen. Om half twaalf werd er op mijn deur geklopt. Alles ok? Wat lief! Ja alles ok, doe rustig aan en ben aan het lezen. Om half drie had ik hem uit. In één adem. Heerlijk boek. Had ik best langer van kunnen/willen genieten, maar weet je, het is ook lekker om een dag heerlijk zo te lezen. Goed boek! Snapte het einde niet helemaal, maar ga vast mensen tegenkomen die me dat kunnen uitleggen. Ik had gewoon twee relaxdagen. Had ik ook nodig, want ik miste het eiland, had nog geen zin om verder te reizen, moest toch wat. Die dagen heb je soms. Ik schreef Guillermo een mail dat ik besloot terug te komen naar Arequipa en daarna pas naar Tiahuanacu in Bolivia te gaan. Geen response, maar ik besloot ook gewoon de volgende dag de bus te pakken.
En dat voelde goed. Lekkere seats, mooie weg, fijn met m´n Ipod, wederom Stef Bos en heerlijk cliché Jan Smit en Nick & Simon. Heeft wel iets als je zo ver weg bent van Holland haha. Lekker geschreven in mijn dagboek en al deden we er twee uur langer over vanwege wegwerkzaamheden, het was een prima rit. De man die naast me plofte in de bus besloot heel uitgebreid te zitten en zette steeds zijn been tegen me aan. Niet relaxed, want daar had ik ook mijn geld in zitten en bovendien moest ik niets van knietjevrijen hebben. Of hij me niet wilde aanraken. Stond per ongeluk twee keer op mijn voeten en werd het toen zelf zat en besloot naar een andere stoel te verhuizen. Prima. Had ik twee stoelen, helemaal fijn. Twee Ieren nodigden me uit met ze mee te reizen naar de stad en een taxi te delen. Ze bleken ook naar La Reyna te gaan. Leuke lui, waren al anderhalf jaar aan het reizen, begonnen in India voor zijn werk en besloten ter verrassing met kerst thuis te komen. Ze werden mijn buren in La Reyna.
Hoe zou ik Guillermo gaan vinden? Zijn telefoon was gejat, maar hij zou een nieuwe aanschaffen met hetzelfde nummer. Ik besloot eerst naar Aliberry te lopen, naar Raul en zag tot mijn verrassing Guillermo zitten. En Milagros, Rauls´ vrouw. En de twee Ieren, die naar Cañon de Colca wilden en El Misti wilden beklimmen. One big reunion :-). Alsof het zo bedoeld was, alles viel in elkaar. Ik hoefde niet eens mijn best te doen. Guillermo vroeg hoe het was geweest. Moest lachen toen ik in Qeropatas in de ogen van een bull keek (no good, no good) en was verrast dat zowel Lex als mijn moeder zouden komen. Bij hem was sinds de despacho in Chivay van alles gebeurd, kleine aardbevingen zoals hij dat noemde en ook bij Raul was er vanalles veranderd in de afgelopen twee weken. Raul pikte ons op met de bus, nam hem ergens heen om te repareren en Guillermo en ik kletsen bij. Hij had veel te vertellen. Maar ik had nog niet gegeten en veel gereist, dus we besloten elkaar de volgende dag rond vieren te treffen. Ik genoot van een heerlijke Mamut sandwich en heb heeeeeerlijk geslapen. Wat fijn om weer in Arequipa te zijn. Wat fijn dat alles zo vanzelf gaat en dat we snel naar de bergen gaan. Joehoe!!!!
De volgende dag ging ik naar Selva Allegre, de blije jungle. Een park heel dicht bij, waar ik nog niet eerder was geweest (hoezo niet?!?). Fantastisch. Helemaal netjes aangelegd. Eén gedeelte was alleen in de weekenden open, het andere gedeelte altijd. Er stonden drie alpaca´s te grazen en ik keek met verlangen naar ze om ze aan te raken. Peuterklasjes kwamen gillend voorbij met hun begeleiders en die zetten de kiddo´s heel koddig voor ze neer. Kijk dit is een alpaca. Gegil van die kleinen. Uiteindelijk durfde de dame hem aan te raken. Je had het gezicht van de alpaca moeten zien, hilarisch. Huh wat gebeurt er nou, waarom krijst iedereen en zie de kids nou zitten. Zijn kuif wuifde heen en weer en hij had het niet op de dame, want hij maakte aanstalten haar te doen schrikken. Ze nam meteen alle kids mee. Maar tof, je kon dus dichterbij komen. De alpaca die ik benaderde begon te piepen, zo van alsjeblieft laat me alleen, het was heel komisch, dus ik liet hem gaan. De ander zag ik zonder resultaat bladeren van bomen willen grazen, dus ik besloot hem een handje te helpen. Dat werd gewaardeerd. Hij kwam meteen dichtbij me staan, maar ik kon z´n intenties niet helemaal inschatten. Maar heb hem geaaid, wat heerlijk zacht zeg.... Missie accomplished.
Om vier uur was Guillermo nergens te bekennen. Ik zat op de trappen voor de kerk, vulde een enquête in voor toerisme, en besloot hem te bellen. Hij zat in een persconferentie en er was van alles aan de hand. We spraken opnieuw af maar dan om zes uur. Prima. Ik had me wel vermaakt iedereen op het plein bekeken. En besloot op zoek te gaan naar een wollen toeristentrui. In Puno was het echt koud en er zouden nog wel meer van die nachten volgen, ik had behoefte aan wol als het nodig was. Meteen gevonden, ook een goede prijs en leuke souvenirs gezien, maar natuurlijk nog niet gekocht. Daar ga ik geen half jaar mee sjouwen, ik moet eerst nog van wat kilo´s af zien te komen. Met mijn eigen kilo´s gaat het goed :-).
Ik nam Guillermo mee een hapje eten, ook als dank voor alles. Hij had meer ´huiswerk´ meegenomen. Over de kracht van gedachten een wetenschappelijk artikel en meer over the Andean cross. Guillermo wil graag reizen. Hij is klaar met zijn huidige baan. Hij spreekt voor de locals en wekt daarbij heel veel onrust op gouvernementeel niveau. Hij strijdt veel en haat het politieke gedoe, staat liever met de locals in de bergen op de barricade. En daar komen mensen om in hun strijd voor water. Doet hem zoveel verdriet. Frustreert hem. De regering wil het water in eigen bezit nemen, waardoor de armen moeten betalen, maar geen geld hebben. Wat gebeurt dit nog vaak in dit land. De kloof tussen arm en rijk lijkt snel te vergroten, ongelovelijk ook hoe rijk Arequipa nu is in vergelijking met een paar jaar terug. De auto´s, de winkelstraten. Maar het is net alsof de rijkeren zo blij zijn dat ze het andere niveau zijn ontstegen, dat ze zich er ook niet meer om bekommeren en verder gaan met hun rijkdom vergaren. Waarom kan het niet allebei? Wat fijn dat ik het heb en joh ik laat jou daar ook je voordeel mee doen. Ineens lijkt de wij cultuur om te slaan in de ikke ikke ikke cultuur. Een mooi Inca verhaal, als het gaat om winnen. De incatraditie is dat je, als je wint, verplicht bent om de ander te leren wat heeft gemaakt dat je hebt gewonnen. En dan pas laat je de situatie achter je. Dus niet winnen en dan verder, nee, winnen, dan delen, en dan verder.
Guillermo zou wel graag naar Nederland willen komen voor drie maanden. Toerisme studeren, want kennis is belangrijk voor hem, hij heeft al heel wat gestudeerd in zijn leven, wat dat betreft net Fuchi. Of we geen Inca club konden oprichten, dan kon hij lezingen houden en leringen geven over de echte Andean culture. Ook vertellen over kleine gemeenschappen zoals Cañon de Colca, Espinar. En voor de mensen die in mystics geïnteresseerd waren, vertellen over het mystieke Incapad. Ik was een beetje overrompeld. Snapte zijn plannen wel, maar voelde me niet de aangewezen persoon. Ik ben bezig me vrij te maken, niet me zakelijk te binden. Maar voelde me ook verantwoordelijk, want hij had me immers zoveel gegeven. Ervaringen, kennis. Ik had er niet om gevraagd, maar we hadden het gedeeld. Het liep vanzelf. Hij vertelt veel, maar hij vraagt weinig. Niet naar mijn gedachten. Niet naar wie ik ben, wat ik belangrijk vind, hoe ik mijn leven inricht. Hij neemt geen andere gezichtsvelden mee. Ik wilde heel goed voelen wat ik wel of niet ok vond. ´What if I´m not ready Guillermo´. ´But you are. And I can get official papers from the authorities here, from the government and you.....´ ´I don´t think I am...´ Ik wil mijn leven in Nederland versimpelen, me bezig houden met de essentie, wensen en groei van mensen. Dieren om me heen verzamelen. Werken vanuit mijn hart, minder regelen, minder vanuit mijn hoofd. Dat had ik eerder in mijn loopbaan al gedaan en het haalt me weg bij wie ik ben. Ik word dan een werkend motortje dat moeilijk de uitknop weet te vinden, tijd weet vrij te maken. It is not what I want. Het is niet mijn droom om lezingen te organiseren, dit soort projecten op poten te zetten en er helemaal voor te gaan, ook al ben ik er van overtuigd dat hij echt boeiende dingen te vertellen heeft. Hij heeft het échte verhaal. Maar dit is voor anthropologen, voor cultuurinstellingen. Geïnteresseerden in geschiedenis. Dit is een doelgroep zoeken - en waar dan? Mijn hart gaat kloppen van de mystieke Incaverhalen, de natuur, maar niet van de culturele anthropologische historische verhalen. De weetjes. Hij heeft kennis van alles. ´You have to study the culture Esther it´s important´. Maar ik ben een cultuurbarbaar. Onthou de feiten niet. Vind cultuur alleen interessant als de persoon die het overbrengt sprankelt. Niet de boeken. Niet de musea. Is altijd zo geweest en het koste best moeite om dat ok van mezelf te vinden. Iedereen heeft zijn eigen interesses. Het raakt me alleen als het met passie gebracht wordt en daar neem ik de vleugjes van mee. Ik heb geen behoefte me er wetenschappelijk in verdiepen in tegenstelling tot Guillermo. En later in bed bedacht ik me, dat hoeft ook niet. It is not the only way. Many ways to Rome.
Dit is zijn wens. Hij wil graag het boekje over de Andean cross vertalen, kijk dat lijkt me wel leuk. Maar ik geloof dat iedereen hier moet doen, wat hij hier te doen heeft. Met bezieling en bevlogenheid, niet uit plichtsbesef. Dan moet ik ook zelf trouw aan dat principe blijven. Het is net alsof allerlei dingen weer op mijn pad kwamen om opnieuw een keuze te maken. Pittige emails, relaties tussen mensen, keuzes maken die bij mij passen. Ben ik in staat mijn eigen pad te volgen? Ook als ik me verantwoordelijk voelt voor sommige mensen die ik tegenkom of weet dat ik veel zou kunnen betekenen? Ik had het met Guillermo over de kinderen in Bolivia. Hoe ik in 2005 onderweg was naar de apen, maar de laatste weg geblokkeerd bleef met stenen en het niet zou gaan gebeuren. Hoe ik toen een paar weken met kinderen van het Leger des Heils heb gewerkt en me schuldig voelde: deze kinderen hadden hulp nodig (eigenlijk was het voornaamste wat ze misten ´liefde!´en ´aandacht´) en ik wilde naar de apen. Mag je de voorkeur hebben om met dieren te werken boven kinderen? Maar het verlangen was er en ik wilde het ontdekken. Met Pasen waren de wegen gedeblokkkeerd voor een dag en ik besloot het erop te wagen. En wat was ik blij toen ik daar aan kwam. Dus ja, ik heb dieren op dit moment meer te bieden dan kinderen. Kinderen challengen me meer, vind ik veel ingewikkelder, confronterender. Heb ik vast veel van te leren, maar er zijn mensen die dat beter kunnen dan ik. En dacht ik, als iedereen nou zijn ding zou doen, dan zou het allemaal in balans zijn. Want als je geniet, kun je langer doorgaan, meer geven, geluk ervaren en uitdelen. Uiteindelijk voelde het goed. Maar ik heb er wel heel wat gedachten over laten gaan. En dit voelde als net zo´n situatie. Ja ik voel me verantwoordelijk om je te helpen, maar het moet wel goed voelen. Ik moet me niet in situaties gaan storten waar ik nu al tegenop zie of echt geen zin in heb. Het vertalen geen probleem. Zelfs Quechua leren, wat hij me aanraakte, lijkt me wat. Daar heb ik mijn gedachten al over laten gaan. De rest,....
Guillermo besloot de ´club´ een online platform te maken waar dingen op gedeeld konden worden en vragen gesteld konden worden. En hij was een ster in organiseren van evenementen, dus hij zou eraan beginnen en dan zouden we wel zien. Prima. Dat klonk goed. Deal. Ben benieuwd hoe die gesprekken de komende dagen gaan lopen. Misschien groeit er iets waar we allebei tevreden mee zijn. Ik zie namelijk wel iets in het delen van de mystieke wijsheden met hem, want hij weet zoveel, is ook leraar geweest, maar op welke manier, we zullen het wel zien. Voorlopig even open einde.
Vandaag weer een dagje voor mezelf. Lekker in het park gezeten en verdraaid, in het weekendpark waren apen in kooien. Capucijners, een doodshoofdaapje en één slingeraap. Geweldig om met hem te communiceren en wat triest om ze in kooien te zien. Wat zielig! Alle soorten gemengd die in de natuur niets met elkaar te maken zouden hebben. Wel schone kooien, maar geen water en geen kleden te zien. Geen plek om rond te rennen, weg te slingeren. Vrij te zijn. Apen die druk heen en weer renden en gekke gewoonten ontwikkelen of het uitgillen als toeristen toch hun hand door de kooi staken. ´Wat leuk ze zijn zo actief!´, maar het was helemaal niet leuk, want ze waren upset. De spidermonkey zat stil en trok sexy faces. Ik trok sexy faces terug. Hoop dat je goed verzorgd wordt meisje. Nog meer zin om ´m´n apen´ in Bolivia weer te zien. Gek hoor, om ze daar zo onverwacht tegen te komen.
Nou lekker dagje verder. Ik sluit nog wat foto´s bij en JEEEE ben bij met schrijven, is toch ook een lekker gevoel. Vannacht naar de bergen en dan weer verder, dan ook weer meer.