Sarankina bij Taya
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
29 September 2010 | Peru, Lluta
Ik ben nog steeds in Arequipa. Guillermo dacht dat ik hier wel een paar dagen zou zijn en nodigde me uit om mee te gaan naar Pichu Pichu. Dus terwijl ik op het punt stond om de dag erna de bus naar Puno te nemen, besloot ik dan toch nog even te blijven. Kom maar door, met de mountainbike van de vulkaan af...
Maar eerst Taya... Guillermo had een berichtje achtergelaten bij La Reyna dat hij me om zes uur de volgende ochtend zou gaan halen. Heerlijk. Ik was uitgegaan van half vier, dus dat scheelde weer een paar uurtjes. Om vijf uur zette ik de wekker, dan kon ik op m´n gemak mijn grote rugzak inpakken en achterlaten en m´n kleine voor onderweg. Ik had heerlijk geslapen en was benieuwd naar wat deze tocht ging brengen. Vind het wel spannend en leuk om niet steeds te weten waar ik aan toe ben, want het maakt m´n dagen zó afwisselend...
Om kwart voor zeven was er nog steeds niemand. Ik weet dat Peruaanse afspraken zo´n half uur verlaat kunnen zijn, maar dat het daarna ook wel veel wordt, dus ik besloot Guillermo te bellen. Wat als het niet door zou gaan? In het hostel kon ik niet bellen en het was nogal vroeg, maar gelukkig was er een tienda op de hoek met een publieke telefoon. Guillermo nam gelukkig meteen op, maar had Raul niet te pakken weten krijgen. Hij maakte zich zorgen, want als Raul niet zou komen, zou hij ´the authorities´ moeten informeren en daar keek hij tegenop. Ik gaf aan terug naar La Reyna te gaan, ik zou wel zien en afwachten. Besloot m´n bed weer in te duiken, want ik wist niet hoe lang het ging duren en had de kamer toch tot 12.00 uur uitchecktijd. Nog heerlijk een uurtje geslapen en toen werd ik om acht uur gebeld dat de mannen er waren. Raul had zich verslapen en de wekker niet gehoord. Geen wonder, want die man SLAAPT maar een paar uur per nacht met deze baan. Ik ben echt aan het wachten tot het misgaat, want je kan toch niet met vier uur per nacht toe. Z´n ogen hangen vaak op half zeven. Hij probeert het vol te houden. Goed is het niet.
Het was meteen gezellig. Raul had een mp3 ding gekocht dat hij in de accu kon steken, die op zijn radio was aangesloten. Alle Skyradioliedjes van de jaren 80 kwamen voorbij. Nazareth, Chicago, Michael Jackson, Bon Jovi. Superromantische muziek haha. Daar zat ik dan met twee heren. Ik kon zeker anderhalf uur zachtjes meezingen en vond het best heerlijk om ze te luisteren na alle panfluitmuziekjes. Guilermo vond het helemaal niets. In return kreeg hij op de terugweg Spaanse discomuziek. Kwam toch iedereen aan bod.
We gingen naar Taya, vlak bij Lluta. Bij Yura van de weg af en via kleine rotskleiweggetjes dwars door de bergen, vier uur naar Taya. De route was wederom prachtig. Evenaarde de route naar Cañon de Colca. Bij elke bocht (de ´curvas peligrosas´ wat zowel gevaarlijke bochten als gevaarlijke vrouwen betekent) weer een ander uitzicht. We reden een berg op en hem aan de andere kant weer af. Ik zag overal beelden van dieren en gezichten verschijnen en heb alles met de camera vastgelegd. Dit zijn de hoogtepunten van mijn trip. Gewoon in de auto zitten, af en toe uitstappen, voelen, kijken kijken kijken en genieten van het afwisselende landschap. Wat is Peru prachtig en hoe heeft de natuur het zo kunnen verzinnen. Wat een schoonheid. De bergen maken me stil, in gedachten verzonken. Dansende vrouwen, groen, rood en gele kleuren, dan weer aarde, dan weer maisvelden, dan weer grazende koeien, een riviertje, en de berg weer op. Geweldig. En Raul is een superdriver. Hij kent zijn auto, laat af en toe lucht weglopen, dan weer erbij, afhankelijk van de hoogte en weet alle bochten veilig te nemen. Ik heb me geen moment zorgen gemaakt.
Rond lunchtijd arriveerden we in Taya. Er wonen maar 500 mensen en het is een heel klein dorpje. Kleien adobehuisjes die er arm uitzagen, maar met een spiksplinternieuwe plaza, die die dag geïnaugureerd zou worden. Er was geen hotel en geen restaurant. Dus gingen we op zoek naar iemand die voor ons wilde koken. En dat lukte. De traditionele aardappel spaghettisoep met een homp vlees en een paar superdroge aardappelsoorten. Altijd gevolgd door rijst met wat vette slappe frieten en een gebakken ei. Prima. Fijn dat we iets KONDEN eten, want het avondeten was nog niet zeker.
Daarna begon de ceremonie. Het plein stroomde vol met mensen. Kinderen zouden dansen, een jochie dat er Mexicaans uitzag zong met zijn kinderstem een gillend hoog nummer en aan de lopende band, tot vervelens toe, werden er diploma´s uitgereikt.
Maar niet aan Guillermo.
Aan het einde van dit alles werd zijn naam genoemd als de Condorman (el hombre condor) die de berg af zou dalen met zijn mountainbike, maar dat was dat. Ze hadden gehoord van de ellende in Espinar (mensen demonstreerden omdat hun watertoegang werd afgesloten, omdat het geprivatiseerd werd) en dat hij opkwam voor de locals en ze zagen hem als een gevaar als hij zou spreken, ze wilden hem rustig houden. Hij deed of het hem niets deed, maar ik zag dat hij geraakt was. Hij heeft geen makkelijke job.
Zelfs in Taya kwamen de politieke partijen hun verhaal doen. Na de uitreikingen, namen zij de microfoon over en begonnen hun programma´s te propaganderen. We trokken ons terug en vonden een plek waar ze bier voor de mannen verkochten en ik nam een colaatje. Raul zat aan de lopende band aan de telefoon (business, business) en ik dacht wat grappig, ik ben blij dat ik mijn telefoon heb achtergelaten, wat een rust, het lijkt wel een Hollander die door het apparaat wordt bezeten. We hebben het vaak niet door, maar wat worden er veel mensen door hun telefoon geleefd. Springen op als hij rinkelt en het is vaak heel heel belangrijk, of ´even snel´. Zo ook hij. Raul kon geen fatsoenlijk gesprek voeren en liep steeds weg.
Daardoor kregen Guillermo en ik de kans om even een op een te spreken. Hij keek me aan en begon me te bedanken. Voor dat ik er was, voor alles wat we van elkaar geleerd hadden en over hoe ons contact was veranderd en ten goede. In 2007 hebben we aan het einde van het jaar een woordenwisseling gehad en hij bood daarvoor zijn excuses aan. Ik was verbaasd. Had niet verwacht dat hij er ooit anders naar zou kijken. Maar het was fijn. Het voelt soms namelijk niet in balans. Hij geeft me zoveel mogelijkheden om te doen wat mijn hart verlangd en wat geef ik er nou voor terug. Ik heb ze een wijntje gegeven om te bedanken, heb een pet voor hem gekocht en een bedankkaart, maar weegt dat op tegen wat hij me biedt? En daar maakte ik me druk over. Het zijn allemaal dingen die hij me aanbiedt, waarvan ik het gevoel heb dat er iets tegenover moet komen te staan. Meewerken in hoe hij zijn business wil groeien bijvoorbeeld. Maar dit bracht balans. Hij had wel degelijk geluisterd naar dingen die we hadden besproken, terwijl ik dacht dat hij alleen maar sprak en steeds over mijn reactie of woorden heen sprak. Dat was dus niet zo. Hij had ook nagedacht over zijn voorstel. Als iemand hem uitdaagt om iets te doen wat onmogelijk lijkt zal hij kost wat kost zich willen bewijzen en er gaan staan. Als je mij probeert in een bepaalde richting te stimuleren, laat ik alles uit mijn handen vallen en doe ik het juist niet. Daar zijn we tegenovergesteld in. We hadden het over hoe iedereen een andere benadering nodig heeft of beter reageert op andere dingen en dat mensen daar zo verschillend in kunnen zijn. Niet één manier is goed. Het hangt van de persoon af wat past. En wat je wil bereiken. Hij had het over de onverschillige stagiaires bij Raul. Ze deugden niet, omdat ze niet gemotiveerd waren. Ze waren in allerlei richtingen geduwd en lieten het dan weer er bij zitten. Maar heb je gevraagd wat HEN motiveert? Nee er was niets mee te beginnen. Het was een andere generatie. Dat zal wel, maar als je je daar op blijft beroepen blijft de kloof bestaan. Er werd ook niet naar hen geluisterd. Als je weet WAT iemand motiveert is het makkelijker om ze met inspiratie te laten werken. En ja, misschien hebben ze persoonlijke problemen. Wat is er mis mee om te vragen hoe het eigenlijk met ze gaat? Hoe het met ze gaat heeft namelijk heel veel invloed op hoe ze op hun werk functioneren. En nee je hoeft geen psycholoog te spelen, maar zie het als menselijke interesse. Die ene vraag kan een verschil maken. Het kan het contact makkelijker maken. Was een boeiend gesprek.
We liepen terug naar de plaza, waar de belangrijke authorities zich aan het bezatten waren. Er kwam een harp bij en de mannen begonnen dronken nostalgische liederen te zingen.
Raul en ik probeerden ondertussen iemand te vinden die voor ons zou koken, omdat we de volgende ochtend het ontbijt zouden overslaan. Het kostte heel wat moeite, maar uiteindelijk zou er een soepje geregeld worden. Wat fijn. Dat zou dus lukken.
De mensen keken mij vol verbazing aan, wat doe je hier, wie ben je en ik sprak met de directeur van de school en een goede vriend van haar, die direct een paar vraagstukken wilden voorleggen. Niet hier. Ik moest mee bier drinken, want ´we are sharing Esther, then you cannot refuse´ dus nam af en toe een druppel en gaf hem weer door, want bier vind ik niets. We hadden in de municipalidad een fijne kamer gekregen (want alles was nieuw), met veel dekens, dus ook dat zou goed komen. Wat een avontuur.
Twee en een half uur later kregen we onze soep (geef ons twintig minuten :-) ), maar hij was heerlijk. Soep en rijst met friet en sla. Lekker basic, maar helemaal goed. Guillermo was verplicht om bij de heren te blijven, die hadden besloten dat ze naar Lluta zouden lopen om daar verder te drinken. Maar hij wilde niet mee. Niet het politieke spel spelen met alle kiss ass technieken. Hij sneakte weg en kwam bij ons zitten om mee te eten. De apus hadden hem nadrukkelijk verzocht niet mee te gaan. Ze willen dat hij Incawijsheden uitlegt en niet dat hij dit spel zou spelen. Guillermo was uiterst teleurgesteld in de authorities. They didn´t practise what they preached. Ze waren niet zo oprecht als ze hadden beloofd en hij was echt als een kind teleurgesteld. Raul liep weg om te bellen en Guillermo barstte in tranen uit. ´Hoe kan ik dit allemaal veranderen als ze allemaal liegen. Als ze zeggen dat ze mee willen werken om goede dingen te bereiken, maar er niets van menen. De corruptie is zo diep doorgedrongen, er ligt teveel werk...´ Ik kreeg medelijden met hem. Het is alsof hij de wereld op zijn schouders neemt en voor iedereen wil zorgen dat het goed komt. Maar dat is onmogelijk. Je kunt niet alles tegelijk en iedereen helpen. En dan nog wat, bedacht ik me, je hoeft niet altijd vanuit strijd te werken. Er zijn mensen die geïnteresseerd zijn in hoe de Inca´s leefden en wat ze nu nog te vertellen hebben. Zou het niet veel fijner zijn om vanuit je kracht te werken en je passie? Op die manier kun je ook mensen raken en helpen, maar dan met plezier. Waarom vanuit pijn? En de apus (de spirits van de mountains waar hij mee in contact staat) zijn heel strict in wat ze kwijt willen. Ze willen niet dat het gedeeld wordt met mensen die het niet kunnen begrijpen. Het is belangrijk dat het gedeeld wordt met mensen die er serieus mee zijn, er interesse in tonen. Anders gaat het ten koste van de kennis en ook van de mensen. En dat is wat hij aan het ervaren is. Het heeft geen zin om deze informatie te delen met mensen die er niet op zitten te wachten. Dan is het beter het voor je te houden en zelf volgens die normen te leven. Ik vroeg hem later ook of we geen website konden opzetten met alle informatie die hij me geeft. Maar daarop gaf hij hetzelfde antwoord. ´Het is niet voor iedereen Es.´En ik voel wat hij bedoelt. Hoe leg je iemand uit wat de kleur blauw is als hij geen blauw kent. Niet. Als het zover is, komt het wel, maar anders heeft het geen zin.
Hij zou in ieder geval genoeg slaap krijgen en niet dronken zijn bed in duiken. We zouden om vijf uur opstaan. En we hadden heerlijk geslapen, ondanks Rauls waanzinnige gesnurk. We pakten onze spullen- Mayor Humberto en cameraman Geraldo stapten met ons in de van en wezen ons de weg. De weg zou halverwege eindigen en de rest zouden we te voet doen. Raul besloot niet mee te gaan, want de berg was veel te steil, dat zou hij met zijn hart niet redden. Hij heeft op dit moment weinig conditie.
Dus trokken we met zijn vieren verder. Guillermo baalde, want hij had gehoopt dat Raul hem zou willen helpen met zijn fiets. Maar nee. En de andere heren, ach die trokken zich echt niets van ons aan. Humberto had alles geregeld, dus die wilde alleen maar snel naar boven en weer terug om zijn eigen foto expositie te openen. Het dorpje vierde namelijk nog vier dagen hun traditionele jaarlijke feest met allerlei activiteiten en daar zou hij ook bij pronken. En de cameraman (wederom national television by the way) wilde een paar shots en that was it. Ze liepen op hun gemakje honderden meters vooruit, namen foto´s onderweg en converseerden gewoon niet met ons. Heel eigenaardig, wat kan het soms toch om de buitenkant draaien.
We stapten een kanaaltje over, en stapten over planten heen. Verlieten het pad om omhoog te trekken. Het werd steeds onherbergzamer, waardoor Guillermo de fiets niet meer naar boven kon duwen, maar letterlijk op zijn schouders moest zetten. Respect. Want we hebben zeker anderhalf uur of meer geklommen. Niet te doen! Humberto wilde halverwege stoppen, maar dat was Guillermo´s eer te na. Hij moest en zou naar de top van de berg, hij had hier ook wat te winnen. Als hij dat zou doen, zou hij een pagina in de local newspaper krijgen van Humberto. Dus we gingen naar de top. We stegen snel, het was op sommige stukken zo steil dat ik nauwelijks verder durfde te lopen. En Guillermo liep zonder aarzelen standvastig omhoog met zijn fiets op zijn hoofd. Bizar. Kon niet eens goed stilstaan om een foto te maken, bang om mijn evenwicht te verliezen. Maar ook ZO GAAF. We waren ZO DICHT BIJ!! Dit is denk ik het hoogste wat ik geklommen heb. Sarankina heette de top. We konden het al onderweg op de route ernaartoe zien liggen. Onderweg lopend, keken we uit over prachtige vergezichten. Zagen we Taya in de vallei liggen en Lluta op de berg verderop. Oude Incaruïnes en hoe hoger je komt, hoe meer je ziet natuurlijk. Het mooiste was nog wel op driekwart van de tocht. Zagen we ineens om de hoek Ampato in zijn volle glorie met besneeuwde pieken. De berg waar de mummie Juanita is gevonden. Dat zou de foto voor de newspaper worden :-).
Op de top stonden drie kruizen. Nog twintig minuten klimmen en dan hadden we ze kunnen aanraken, als ik het laatste stuk had durven klimmen trouwens. Maar Humberto vond het genoeg, wilde naar beneden, dus we zouden daar gaan filmen. Bijna naar de top dan, wel jammer, want ik had het daar graag willen voelen. Grote Incaruïne en dan ben je zo dicht bij na al dat klimmen en dan gaat dat feestje niet door. Maar goed, dit was wel een fantastische ervaring. Ik was na Ampato echt wel moe en dacht dat wordt nog wat, maar ik voelde de berg werken. Het laatste stukje voelde ik me sterk, liep ik als een veer, voelde ik geen greintje vermoeidheid meer. Hoe cool om de berg z´n energie zo te voelen! Fantastisch. Hij was aan het werk :-). Ik raapte wat steentjes op om mee te nemen, al deze plekken zou ik graag in stukjes mee naar huis willen nemen.
Guillermo klom op zijn fiets en wilde naar beneden crossen. Levensgevaarlijk. Gelukkig zag hij dat ook in. Teveel losliggend zand en planten waar hij niet tussendoor kon. Hij deed kleine stukjes, die staan op de film, maar dat was niet van het kaliber dat hij had willen laten zien. Teleurgesteld. We zakten iets af en hij fietste van een heuvelrug op de berg naar de volgende. Dat ging al iets beter, maar hij viel bijna van zijn fiets. Ik stond klaar met wcpapier om het zweet af te vegen en de 3-liter fles groene soda die Humberto in mijn handen had gedruk. Ja thanks... We schuiffelden weer een stukje naar beneden en toen ging Humberto op zoek of we niet via een snellere weg naar beneden konden. Ja dat kon. Hij liep niet terug naar ons, maar riep, kom op we gaan, deze weg. Geraldo rende er trouw achteraan, Humberto betaalde hem immers. ´Was dat het dan?´ dacht ik. ´Zijn we deze berg twee uur opgeklommen voor nog geen vijf minuten film? Gingen we niet kijken naar betere andere mogelijkheden?´. Ik vond het heel stom. We klommen onmogelijke stukjes terug. Onmogelijk als in uitdagend niet als in onverantwoordelijk. Challenging. Ik hielp met de fiets sjouwen en zag op een gegeven moment een vlakker stuk op een heuvelrug. Komop Guille, kun je nog een stukje fietsen, is prachtig met deze achtergrond. Maar hij had er niet veel zin meer in. Dus ik besloot zelf op de fiets te stappen en Geraldo sprong meteen terug met zijn camera. Dat moest in beeld. Dus ik daagde Guille uit het volgende spannendere stuk te doen en gelukkig is dat ook opgenomen. Nu hadden ze tenminste wat wisselender materiaal. We zijn hier toch niet voor niets gekomen, komop zeg. We liepen al kletsend naar beneden. Fantastisch om daar ook heel even op de fiets te hebben gezeten. Echt te gek. We waren denk ik met drie kwartier beneden, een stuk sneller. Raul had lekker geslapen, nou hij had het nodig. En toen kwam het laatste stuk downhill nog. Over de kleiwegen. Guillermo stuimde naar beneden als een killerbiker, dus gelukkig staat dat nog op film. En hij stond er op dat ik ook nog wat stukken deed van dat traject. Geweldig, wat er een ervaring. Stonden we toch weer heel tevreden van alle inspanning op het plaza. Humberto nam ons mee voor wat eten, wat heerlijk was, en weer hetzelfde, maar ik had verder niet veel zin om met hem te praten en zijn successtories te horen. Raul, Guillermo en ik genoten na en zouden meteen daarna in de van stappen naar huis. We zouden niet blijven voor de rest van het feest en ik vond het prima. Voor we vertrokken kwamen er nog twee stieren op ons afgestormd. Maar ze moesten ons niet hebben, ze hadden dorst. Er stond net een meisje een emmer water af te tappen en die kreeg de schrik van haar leven... Het zijn enorme beesten! Maar ze deden niets volgens de eigenaar en dronken vervolgens twee emmers weg. Wij stapten in en zaten stilzwijgend maar genietend in de van onderweg naar huis. Wederom een prachtige route. Voelde me in een bliss. Gelukzalig. Wat een heerlijke ervaring. En wat fijn dat we met z´n drieeën zo´n relaxete vriendschap hebben opgebouwd. Dit krijgen de meeste toeristen niet te zien. Voelde me heel dankbaar...
Dook met verbrande wangen mijn bed in en heb heerlijk geslapen. Guillermo nam me de volgende dag mee naar Lalo en Kris, die samen een reisbureau hebben voor mountainbiketrips. Ze staan in de Lonely Planet, doen veel met Duitsers, en zijn heel erg goed. En wat een bijzondere mensen... Hij is een jaar of 46, zij was de dag ervoor net 28 geworden. Ze hadden een relatie, woonden niet samen omdat ze traditionele families hadden, maar hadden duidelijk wel hun eigen leven en hielden er hun eigen stijl op na. Wat een heerlijke mensen! Zo open. En nieuwsgierig. Zij had wel Europees kunnen zijn. Ze was gids en had drie maanden in Oostenrijk Duits gestudeerd. Kris zou absoluut een goeie vriendin kunnen worden als ik hier langer zou toeven. En Lalo was grappig. Wilde alle verboden onderwerpen voor gidsen bespreken: religie, leeftijden, familiesamenstellingen, politiek, werk, homosexualiteit. Een authentieke man, die zo zichzelf is dat het heerlijk is om naar hem te luisteren. Hij maakte grapjes over Guillermo die zoveel praatte die in de verdediging schoot, maar uiteindelijk zei Lalo, kom op joh, alle gidsen praten veel, het zou wat zijn als ze niets zeiden. En schoten we allemaal weer in de lach. Die avond zou er wijn en taart zijn vanwege Kris´ verjaardag. Rosé, die zo zoet was dat het wel port leek, maar het was heerlijk. Wat een leuke avond. Gewoon in het reisbureautje, met nog drie mensen van een andere agency. Grapjes, chips en wijn. Hoe leuk om hen te leren kennen. Weer mensen met wie ik geen woorden nodig heb. Gewoon lachen, dezelfde humor, dezelfde ideeën. Hoe is het mogelijk hè zo aan de andere kant van de wereld. Ze zijn niet conventioneel. Heel verrassend en bevrijdend.
Ze zetten me af bij La Reyna, is om de hoek en ik viel als een blok in slaap. Had vanmorgen om half zeven geen zin in ontbijt, maar had ook geen hoofdpijn, dus het was goeie wijn. Mierzoet, zoals alle wijnen hier, maar ik was blij dat hij was te drinken, want het is onbeschoft om te weigeren en de rode wijn hier, ughl.
Ik besloo
-
30 September 2010 - 08:13
Diana S.:
Ja hoor ben weer de eerste! lachuh!....Maar was weer genieten van je verhaal es, en jeetje ....ik heb mijn kleuren moeten aanvullen in mijn verfkast. Mooie foto's weer. En de laatste video waar die man zingt met die man met harp.....ik herkende het liedje. Ik mijn cd kast ingedoken en ja hoor...stond op cd inca marka die ik ooit eens gekocht heb bij zo'n groep die voor v en d stonden te zingen. Heb het opgezet en even de geluidsknop iets boven normaal gezet. (buren zijn toch werken). haha genoten.
dikke zoen xx -
30 September 2010 - 11:53
Ineke V A:
Hoi Esther,
Je hebt mooi weer op de foto's, hier is het heel erg regenachtig, dus jij boft, ondanks dat bij jou de nachten koud zijn, hebben wij hier s'avonds soms de kachel al aan en kan je hier al goed merken dat het herfst aan het worden is.
Is daar in Peru ook verschil tussen de seizoenen en merk je dat al?
Dikke kus Ineke -
02 Oktober 2010 - 12:46
Akki:
Kleure aanvullen: zeker! Al die nuances grijs, bruin, blauw, aarde. Prachtig. En de bergen zijn machtig. Zoals je schrijft, kan ik haast die energie zelf voelen.
kus,
Akki
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley