Downhill Pichu Pichu

En Pichu Pichu werd het. Om acht uur zouden we vertrekken, met Milagros, Raul´s vrouw, hun dochtertje Alina, Guillermo, de driver Carlos en ik. Alles goed voorbereid en iedereen had er zin in. Ik voelde me een beetje sloom, voelde mijn onderrug, maar wilde er heel graag van genieten. Was blij dat ik voorin mocht zitten ´voor de mooie foto´s´. Guillermo ging helemaal los met Alina, die met volle teugen genoot. Omdat Raul en Milagros samen hun reisbureau runnen en daar eigenlijk dag en nacht zijn, komt Alina nog wel eens aandacht te kort, wat zich uit in hard schreeuwen en met dingen gooien. Ze gierde het un uit van plezier. Heerlijk om haar zo te zien. En Milagros ook. Die heeft nooit een dagje vrij en vond het geweldig dat Guillermo haar had uitgenodigd om mee te gaan.
Het was een mooie route. Steeds dichter bij de vulkanen Chachani, El Misti en Pichu Pichu. Bij de tiende bocht vloog ik gehaast de auto uit om een foto te nemen, maar dat had ik beter bedachtzaam kunnen doen, want ik viel met camera en lens op mijn snufferd. We hadden ons allebei bezeerd de camera en ik. En het zag er naar uit dat de camera het niet meer zou doen. Na wat blazen en poetsen kreeg ik hem weer aan de gang, maar er zit stof in de lens en dat zorgt voor vlekken op de foto´s. BALEN!!! Daar baal ik ECHT van. Zowiezo merkte ik dat ik een beetje grumpie was, dus ik besloot me gedeist te houden en gewoon te genieten van wat mooi was. Me niet door dit soort dingen te laten leiden. Maar je hebt van die dagen dat je aanvoelt dat ze het niet gaan worden…. Waren de eerdere reisjes heel relaxed en ongedwongen, nu voelde hij een beetje beladen. Alsof het leuk MOEST zijn.´Wat zei ik je Esther, dit is toch fantastisch of niet? Je bent wel aan het genieten hè!´Uhm ja. Ik vind het prachtig. Maar het is nog mooier als het ongedwongen gewoon binnenkomt. Als een verrassing zich aan je opdringt ipv het bewuste ´mooi moeten vinden´ en die verwachting in de lucht hangt. ´Ik zei toch, dit had je niet willen missen!´.´Kijk, dit is wat IK mijn cliënten bied. Ik bedoel, je kunt wel naar Aramu Muru gaan, maar dit is pas een plek met energie.´ OK, point taken. Maar het kan toch ook allebei mooi en fantastisch zijn. Je hoeft het andere toch niet af te kraken om zelf goed uit de verf te komen. En ergens, achterin mijn hoofd, zei een klein stemmetje ´Es het is genoeg. Je hebt zoveel mooie dingen gezien en ervaren, het is tijd om het in stilte te laten bezinken.´ Ik had het niet verwacht maar er zat een max aan alle mooie dingen. Voelde een overkill. Mijn verlangen om door te reizen is groter dan het tot me nemen van nog meer mooie dingen. Doordat ik had besloten te blijven, was ik gedwongen om tot dinsdag in Arequipa te blijven. Daar had ik niet op gerekend en ik voelde me opgehouden, opgesloten. Een vogeltje in de kooi. Dan ben ik niet op m´n best. Zin om te gaan, maar het was niet verantwoord. Met de verkiezingen op zondag zou iedereen zaterdag en maandag gaan reizen naar hun hometown om te gaan stemmen. De tickets zouden duurder zijn, er zouden opstoppingen op de weg zijn, misschien wel terrorrismegedoe of mensen die andere politieke partijen wilden versperren. Omdat het superdruk zou zijn, zouden er veel robberies plaatsvinden en toen de derde persoon die ik nonchalant vroeg wat denk je ervan overtuigend zei ´nee echt geen goed idee´, wist ik dat ik tot dinsdag zou blijven.
We kwamen aan bij de Salinas, het zoutmeer. Prachtig, want het wordt omgeven door Ubinas, Pichu Pichu en El Misti. Ik had nog steeds mijn slippers aan. Geen goed idee, want alvorens je op het zout stapt, stap je door de met mos bedekte blubber. Zwarte tenen, grijze tenen, vieze tenen :). Maar ook wel heel gaaf om hier met je blote voeten op te lopen.
´Loop naar het midden Es en voel de energie. Zet je hart open en focus je op de energie van de liefde.´ Wel gek om te doen, wetend dat er meerdere mensen waren, maar Milagros en Guillermo hielden zich al bezig met andere dingen. Dus sloot ik mijn ogen, spreidde ik m´n armen en liet ik de energie binnenkomen. Opende ik de sacred space, vroeg ik de vulkanen om contact en liet ik het stromen. Dat kostte weinig moeite. Het kwam meteen binnen. Ik voelde m´n hartchakra openen en letterlijk opvullen. Met een heel blij, warm, liefdevol gevoel. Wat fijn dit. De energie voelt goed. De vulkanen waren prachtig. En fijn om dit alleen te doen. Toen ik klaar was, liep ik terug naar Guillermo. Hij had een cleansing met Milagros gedaan.´Trek je schoenen uit en ga met je buik op de grond liggen´. Dat leek me wel wat. Vind het zowiezo fijn om te zitten of goed te aarden met Pachamama. Dus ik ging liggen. Ditmaal om me te focussen op m´n buik en deze energiecentra open te zetten. ´Bedank ze voor alles Es. Je hebt zoveel angst om je dierbaren te verliezen, je familie, je vrienden. Laat het gaan. Alles komt zoals het komt.´ Hij bedoelde het vast heel aardig, maar het voelde behoorlijk dwingend. ´Bedánk ze!´. Dat had waarschijnlijk meer met mijn mood te maken dan met hem, maar toch. Ik sloot m´n ogen en liet het binnenkomen. Er gebeurde niets in m´n buik. Wel weer mijn hart, die naar beneden wilde kriebelen, maar nee, m´n buik ging niet open. Toch voelde ik allerlei zware gedachten de aarde invloeien en voelde ik me als het ware schoonspoelen. Het is wat de natuur met me doet. En de stilte. En ik bedankte de vulkanen. En vroeg ze me te helpen bij de dingen die ik moeilijk vond. Was een fijn moment.
Ik hoorde Guillermo roepen en we begaven ons terug naar de van. We stapten in de auto en begonnen een hapje te eten. Ik zag zoutwervelwinden over het meer strijken, een fascinerend gezicht. Het was inderdaad een boeiende plek.
Vanaf daar zouden we de berg afrijden met de mountainbike. Ik zou op Guillermo´s fiets stappen en dan helemaal tot aan beneden, een flinke, fantastische rit. Hoe heerlijk om buiten te zijn. Óp en dichtbij de bergen, hun te voelen, de wind door je haren en dan vol spanning naar beneden, de grote stenen ontwijkend en adem inhoudend op de stukken zand. Te gek! Maar na tien minuten begon zijn wiel te wiebelen. Guillermo hoorde me niet, was al vooruit, Carlos probeerde hem enigszins vast te zetten. Ik ging er weer vandoor, pakte de shortcuts die hij liet zien, maar toen wiebelde het wiel nog erger dan tevoren. Dit was niet goed en voelde niet veilig en al helemaal niet met deze snelheid. Guillermo stond me bovenop een heuvel op te wachten en gebaarde driftig om te komen. Nee Guillermo, kom jij maar naar beneden, je fiets is kapot! Hij reageerde niet direct, maar kwam uiteindelijk aarzelend naar beneden. ´What´s going on?´ ´Kijk even naar je wiel, jij kent je fiets beter dan wij, is dit ok of niet veilig?´ Twee dingen waren gebroken op het voorwiel, waardoor hij niet meer was vast te zetten. ´Mmm, dit was geen goed teken´, zei hij. Hij had inmiddels ook een boggel in zijn wiel. Dus we keken elkaar aan. ´Safety first Es´. En geen repareerkitje bij de hand. Dus enigszins bedompen klommen we de auto weer in. Het was niet veilig om verder te fietsen. Wat jammer!! ´Maar´, zei hij, ´met de auto doen we gewoon dezelfde route, ook helemaal gaaf!´. Lief zijn enthousiasme, en ik begreep het ook wel, maar my god, dit was niet mijn dag. Carlos probeerde me te helpen met mijn camera door er bij het benzinestation een hogedrukluchtspuit op te zetten, maar het leek er alleen maar erger van te worden. Nou ja, toch maar foto´s schieten, dan maar de camera op z´n kop houden, en me niet gek laten maken. We zagen mooie dingen, we namen mooie foto´s en ik was blij dat we weer veilig en wel thuis waren.
Even een avondje niets. Lekker een hapje eten en morgen weer een dag.
Die ochtend besloot ik om terug te gaan naar Los Palitos. Ik had met Guillermo schoenen gekocht die er goed uitzagen, maar voor geen meter liepen. En veel te groot waren. Maar onder het motto, ik moet toch wat, én ik wilde Guillermo niet ophouden, want in mijn eentje was ik gerust álle winkels afgestruind, had ik ze gekocht. Maar aan schoenen die niet lekker zitten heb je niets, dus ik had bedacht m´n loss te nemen en de lelijke schoenen die wél goed zaten te kopen. Ik probeerde de schoenen terug te verkopen, maar het was ochtend en ze hadden nog geen wisselgeld. Uiteindelijk bood ik ze een lief vrouwtje voor1/3 van de prijs aan. Ze kon het niet geloven, ging geld lenen en kocht ze voor 50 soles terug. Zij blij, ik ook.
Guillermo vroeg me die avond te bellen om ´s avonds een hapje te eten. Maar ik had een op mezelf dagje. Lekker in het park, naar de slingeraap kijken hoe het met hem ging, om vervolgens bij de alpaca´s lekker een boek te lezen. Daarna lekker skypen met Lex en Ruben. Heerlijk. Even geen zin in communicatie, dus ik besloot Guillermo af te bellen. Ik zou hem de volgende dag wel zien nu ik wist dat ik langer zou blijven en ik voelde me in een zodanige recalcitrante stemming dat ik wist dat ik ruzie zou gaan maken met de eerste beste – beter van niet ;-).
Ik had zin in lekkere pasta, maar zag bij de Chinees de film The Notebook in het Spaans draaien en besloot toen daar een vegetarische noodle te eten onder het genot van een heerlijk romantische film. Had ik zowaar nog een hele leuke avond ook ;-). Op naar nog zo´n dagje.
Ik had allerlei spannende en leuke dingen kunnen doen, maar nee, het park klonk het aantrekkelijkst. Ik besloot op zoek te gaan naar nieuwe boeken in de book exchange en kwam zowaar een paar leuke boeken tegen. Fijn. Opnieuw op de skype met Lex, want jee, door stil te staan heb je ook ineens tijd om te denken, en ik mis hem. Eind november duurt veel te lang. Er zijn zoveel leuke dingen om te doen, maar ik merk dat ik het nu ineens niet zo leuk meer vind om alles alleen te doen. Ik kan echt niet wachten om het te delen. Het samen te doen. Samen een hapje te eten. En hoewel dat echt NIET leuk is om te voelen, het misgevoel, ben ik er wel heel dankbaar om. Want het is ook heel FIJN om hem te missen en te weten DAT hij komt en DAT we over niet al te lange tijd dit allemaal gaan delen. Want dat had ik van tevoren allemaal niet verwacht. Joehoe. Maar vooralsnog is het nog zeu-ven we-ken!! Nou ja, als ik dinsdag weer kan doortrekken zal de tijd wel sneller gaan. En ze wachten in het park, yes!! Zo ver weg ben ik niet meer. En lang leve skype…
Ik belde Guillermo om te vragen of we niet nog een dag later en dan voor lunch konden afspreken. Hij vroeg me of ik hem had gemist. Ik ontplófte bijna. Was ik dan zo niet duidelijk geweest? Moest ik dan steeds weer antwoorden ´nee Guillermo´ en hem daarbij op zijn hart trappen? Had hij dan nog steeds hoop? (Je leest dat mijn mood behoorlijk bepaalt hoe relaxed ik op dingen kan reageren ahum – en nee, maak je geen zorgen, alles is goed, je hebt alleen wel eens van dit soort dagen I guess, but no worries). Nu had ik al helemáál geen zin meer om hem te zien. Wilde echt wég hier. Maar dat kon niet. En ik besefte ook dat ik misschien niet zozeer kwaad was op hem als wel op de situatie dat ik stilstond en het feit dat ik het lastig vond om open en eerlijk met Guillermo te communiceren, helemaal als het zijn gevoelens betrof. Dus ik was een bijna ontplofte bom toen ik hem voor lunch trof. Ik liet hem praten en bouwde het op. Tot ik het niet meer hield en zei dat ik er van baalde dat hij dat had gezegd. Dat ik me afvroeg of ik dan echt niet duidelijk was geweest en hij me verbaast aankeek. ´Es, maak je niet druk. Ik vroeg het als een vriend, niet als je vriendje. No worries, je bent echt wel duidelijk geweest, dit zijn gewoon vriendelijke grapjes. Ik bedoel er niets mee´. Ok. ´Maar wat zou je zeggen als ik gewoon zou zeggen´nee eigenlijk helemaal niet, ik heb je niet gemist´. ´Nou dan zou ik zeggen, ok dan.´Dat was een opluchting en ik voelde me ineens enigszins een aansteller. Alle emoties van de afgelopen dagen hadden zich opgehoopt en ik voelde me net een ongestelde vrouw (wat ik overigens niet was). Béétje buiten proportie gereageerd. Nou ja. Het was in ieder geval wel uitgesproken. En duidelijk. En dat was nodig. ´Je bent klaar voor Tiahuanacu´, zei hij. ´I know´, zei ik. ´Kijk of je er een paar dagen kunt blijven´. ´I will´…
Vanavond om een uur of acht worden de stemmen bekend gemaakt. En dan breekt het feest los. Dronken mensen in de fontein, bands op straat en een heleboel vuurwerk. Ik ben benieuwd, is ook weer een hele belevenis. Ben heel erg benieuwd…