Cañon de Colca

JAAA we hebben wat foto's gedownload! Als je nieuwsgierig bent, dan kun je dat gevoel bevredigen via:

http://photos.yahoo.com/prioritytopassion

Wow!!!

Ik weet niet hoe of waar ik moet beginnen om al deze indrukken op te schrijven. Wat hebben we in die korte tijd al veel meegemaakt zeg! Vandaag hebben we besloten nog een dagje in Arequipa uit te hangen om lekker de tijd te nemen om alles op te schrijven. En even bijkomen van de reizen die we tot nu toe hebben gemaakt. We voelen ons inmiddels helemaal thuis in Hostel La Reyna.

Cañon de Colca was zelfs voor de tweede keer een fantastische trip. Ja ja, ik ben weer helemaal euforisch. Maar nu kan ik het delen met Ing, heerlijk. We stapten om 8 uur ’s ochtends in een spierwitte jeep (cadeautje voor Ing ;-)) met 2 Engelsen (Di & Paul), 3 Brazilianen (Daniel, Eduardo & Rafael), 2 Argentijnse dames, een Duitse taxichauffeur en z’n op internet opgeduikelde veel te leuke voor hem Peruaanse. En de gids Guillermo – die was fantastisch. Ik heb ademloos naar hem geluisterd, twee dagen lang. Hij komt zelf uit de bergen en heeft van zijn oma, vlak voordat ze stierf, kennis overgedragen gekregen van zijn (Inca) cultuur. Hij wilde piloot worden, maar is uiteindelijk geschiedenis en comparative religion gaan studeren. Nu organiseert hij adventure trips (met een mountain bike door de Andes, rotsklimmen, noem maar op) en gidst hij op deze tour, omdat hij het gebied zo goed kent. Een hele westers Peruaan - als je zijn achtergrond niet zou weten.

Na tien minuten kwam ik er achter dat ik mijn buikgordel met paspoort en creditcard in La Reyna had laten liggen. Oeps! Juist omdat ik er zo voorzichtig mee was, was ik het toch in alle ontbijthaast vergeten. Geen probleem, we reden meteen terug (sorry!!) en gelukkig lag het er nog. Dat was een leuke introductie in de groep :-0. De Engelsen verwelkomden ons spontaan en de Brazilianen stapten in met een gitaar. Dit kon natuurlijk niet meer misgaan! (Noortje 1994 :-)). De Engelsen bleken allebei leraren te zijn geweest en nu een Bed & Breakfast in York te hebben met organic food. De Duitser was taxi chauffeur en wilde alles op de foto vastleggen, in de hoop dat hij met een van de shots beroemd zou kunnen worden en een ander leven zou kunnen leiden. Hij had twee supercamera’s en een video bij zich en heeft misschien twee keer naar z’n vriendin gekeken. Had ook geen oor en oog voor zijn omgeving, it was just him & the camera.

We reisden naar Chivay, bereikten onderweg 4800 meter hoogte, zagen woestijn, bergen, cactussen, allerlei soorten lama’s, groene velden, vulkanen, droogte – amazing. Alle landschappen kwamen voorbij – ZO MOOI! Onderweg bij een stop kwamen we Jitske tegen, een 67-jarige stoere dame, die alleen door Equador en Peru reisde. Ongelovelijk! En wat een leuke dame. Haar zoon woont sinds een paar jaar in Equador, waar ze regelmatig op bezoek gaat. We zijn haar vervolgens overal tegengekomen, dus dat was leuk. Bij alle stops zaten dames met hun kinderen souvenirs te verkopen. We hebben zelfs een tamme loslopende lama ontmoet. En eenmaal in Chivay hebben we prachtige plaatjes kunnen schieten van de lokale bevolking, die daar natuurlijk wel graag een sole voor wilden hebben.

We voelden ons een beetje stoned door de hoogte, maar hebben gelukkig geen hoogteziekte gehad. Lekker even tien minuutjes onze benen gestrekt en onze hotelkamer (wederom in Anita) ontdekt. We hadden vijf minuten de tijd om onze spullen te pakken om heerlijk naar de mineraalbaden te gaan. Dus ja Fleur, we hebben met een paar Peruanen in de sauna gezeten! Maar het waren geen mooie Peruanen. En het stonk er zo naar rotte eieren, dat we het er nog geen 20 seconden hebben volgehouden en snel weer het heerlijke bad insprongen. Lekker hoor, om daar even te badderen. Het stroomde met 80 graden binnen en het bad zelf was zo'n 40 graden. Met een echt lekkere frisse buitenlucht. Dat was genieten.

Eenmaal terug in het hotel kwamen de Brazilianen langs met hun gitaar en een tetrapak wijn om een deuntje te spelen. Geweldig! Ook al kwamen we maar tot de eerste regels van Blowing in the Wind en Bob Marley... Paul kreeg het ook te pakken en uiteindelijk zat heel onze kamer vol, enorm gezellig. We zouden die avond dineren in een restaurant met traditionele zang en dans, maar omdat we dat eigenlijk al wel gezien hadden (en onze maag echt om iets stevigs vroeg) hebben we daar een drankje gedaan en hebben we met Paul & Di een pizza gegeten. Om vervolgens nog even bij de Brasileros te checken die in de Ierse pub een fles rum soldaat wilden maken, wat natuurlijk niet echt handig was op deze hoogte. Na een potje pool en een ingewikkeld gesprek in het Portugees waar ik de steekwoorden van begreep (Liliana I really needed your translation skills ;-)) lagen we er toch nog om 22.30 hrs in. Om lekker onder de wol te kruipen, terwijl Ing haar nieuwe slaapzak uitprobeerde, want het was er koud!

Om 5 uur werden we gewekt. Opstaan! Anders zijn de condors dalijk weg. De Brazilianen hadden de alcohol nog hun in bloed zitten. Terwijl iedereen in alle rust op wilde staan, hadden zij de gitaar er alweer bij gepakt, maar daar zat nu niet iedereen op te wachten. Di had hun het liefst met het ding willen neerslaan ‘als ik zometeen geen condors zien, omdat jullie lawaai maken, doe ik jullie wat!’

De eerste stop was bij een pleintje waar een klas vol kinderen in prachtige traditionele kleren stond te dansen. Maar wat erg eigenlijk! Dat ze voor ons zo vroeg opstaan, zodat wij foto’s kunnen maken en hun een paar soles kunnen geven. Dus ja, we hebben prachtige foto’s, maar het voelde wel een beetje fout.

We reden door naar de Condor Valley en hadden geluk! We hebben twee grote condors gezien en zeker drie baby condors. Dat waren er meer dan de vorige keer. Met uitzicht over de diepste kliffen van Peru. Guillermo vertelde dat de condor symbool stond voor de hemel en dat er heel veel rituelen omheen bestonden, die niet iedereen zomaar mocht uitvoeren. Een van de vereisten om dat te mogen kunnen, was dat je door de bliksem getroffen was, het overleefd had en vervolgens in de bergen ingewijd werd. Het was hem overkomen! Maar hij volgde niet dit pad. Ook vertelde hij over de Spanjaarden, die condors vingen, aan een galg hingen en er een spel van maakten om te paard het arme dier met een ijzeren handschoen te stompen. De natives waren daar echt kapot van. Het was indrukwekkend om al deze verhalen te horen.

De terugreis ging voorspoedig, we hadden een hele goede chauffeur. De arme man kon het niet helpen dat ergens halverwege zomaar een buis onder de jeep vandaan viel. Hij bracht de wagen netjes tot stilstand en gaf aan dat we niet verder konden. Nog geen twee minuten later zaten we in de bus met Jitske, die achter ons reed en aanbood om ons terug naar huis te brengen. Iedereen helpt elkaar hier wel in deze landen! Dus geen probleem, wij op de grond, elke keer bukkend als we langs politie reden, want we waren natuurlijk veel te zwaar beladen. Maar veilig thuisgekomen. En heerlijk geslapen.

De verhalen worden steeds langer! Maar ja er is ook zoveel te vertellen. En jemig - het is alweer bijna vijf uur! We gaan zo snel nog een hapje eten en dan op weg naar Cusco. Vanuit daar horen jullie weer van ons!

Ing & Esther