Machu Picchu en de Heilige Vallei

www.prioritytopassion.com (voor foto´s)

Moeilijk was het niet om een treinkaartje naar Aguas Calientes te krijgen. En het stationnetje lag op loopafstand van ons hostel. We ontbeten bij een bakkertje dat ook wat stoelen had staan en liepen op ons gemak verder. We kwamen bij een spannende brug uit, waar allemaal mensen aan het werk waren en waren ervan overtuigd dat we links af moesten slaan om bij het treinstation te komen. Een man riep ons na dat we niet die weg op moesten lopen, maar ik zei tegen Ingrid ´gewoon doorlopen, dat is weer zo´n man die ons wil aanspreken´. Ahum, die beste man had het beste met ons voor bleek toen ook de politie en een heel bezorgde dame ons toeriep dat we meteen moesten terugkeren. Ze sloeg een katholiek kruisje en liep ons voor totdat we bij het station aankwamen. Ze keek ons aan met ogen ´willen jullie dit nooit meer doen?´. Dat hebben we beloofd.

6.15 uur is vroeg, maar zeker de moeite waard. Ik geloof dat het hier om een uur of half zes licht wordt en als je in dit ritme zit maakt het eigenlijk niet uit hoe laat het is. De zon is op, tijd om de dag te beginnen! (We moeten hier eerlijkheidshalve wel vermelden dat we er ook als mietjes heel vroeg in kunnen liggen, maar het is een heerlijk bioritme en we voelen ons heerlijk...). We hadden heerlijk geslapen op onze verrotte matrassen (de veer staat nog in mijn rug geprint), want we hadden een zalige massage van anderhalf uur (voor 7,50 euro) genoten en zijn lekker in onze slaapzakken gekropen. De treinrit was fantastisch, wat een uitzicht! We hebben weer heel veel foto´s gemaakt, jullie krijgen ze gauw te zien. De rit durude vier uur, we hebben heerlijk gelezen (dank El & Bernie!) en lekker naar onze mp3 speler geluisterd. Een of andere oudere Amerikaan deed hysterisch dat hij ons ontmoette, want hij zou ook naar Argentinië gaan. Het was volgens hem te toevallig. Hij zocht nog iemand voor een leren zadelmakerijproject in Quito. Of ik niet mijn reis wilde onderbreken om met hem mee te gaan. Nou nee, bij deze man hadden we geen goed gevoel, dus hebben we hem lekker laten kletsen. Ik ga me natuurlijk niet bezig houden met leerlooijerij als ik net vegetarisch ben geworden. We zijn hem niet meer tegengekomen.

Na 4 uur werden we meteen aangeklampt door een vrouwtje met een nieuw hostel, ja dat zal wel, maar het bleek echt goed te zijn. Zo schoon en keurig hebben we het nog niet meegemaakt! Dus lekker onze spullen uitgepakt en het stadje Aguas Calientes gaan verkennen. Na 3 straten heb je alles wel gezien, de gutsende rivier die er dwars doorheen stroomt viel het meest op. Daar moeten geen kinderen in vallen! Maar het was een prachtig gezicht. Omdat het regende, haalde we onze poncho´s weer uit te tas en besloten na alle verplichte bezoekerskaarten te hebben gekocht lekker een hapje te eten en te internetten. Eten was toch goed te doen, ook al betaal je overal het dubbele voor. Nou ja, het is dan ook midden in de jungle. Na een avocado salade, brood, spaghetti met knoflook, fruitsalade en een verse jus hadden we een goede bodem. Lekker hier trouwens al dat fruit! Ing had last van haar maag en we hadden maar net genoeg immodium mee, dus die ging aan het brood. Conclusie: iedereen moet een paar dagen diaree meemaken om weer verder te kunnen reizen, dus dat kunnen we in ieder geval van ons lijstje afstrepen.

En toen de warm water baden! Voor 2 soles huur je een handdoek en voor 10 soles (2,50 euro) kun je een hele dag in de badjes vertoeven. Prima te doen en het stonk niet eens zo naar zwavel. Koude baden, warme baden en heel veel toeristen. We kwamen gezellig in gesprek met drie Fransen (Armand, Remy & Xavier) en een Duitse Dunja die Xavier wel zag zitten. Met hen zijn we uiteindelijk in een restaurantje beland en hebben we een goed Peruaanse wijn uit Ica gedronken en een pizza gedeeld. De Fransen die me op het eerste gezicht nogal saai en keurig leken, bleken hele leuke gasten te zijn (tja de wijn hè, die doet het goed op hogere oorden) en we hebben echt een heerlijke avond gelachen.

Om er vervolgens weer om 5 uur uit te gaan, want om 6 uur was de Machu Picchu op z´n mooist hadden we begrepen. We pakten een van de eerste bussen, het was koud maar droog en wat hebben we een geluk gehad. Voor nog geen 5 euro pp konden we een gids regelen, die zich overigens meer focuste op zijn Engels dan op zijn kennis over de MP, maar het was zeker de moeite waard. Hij heeft ons zeker twee en een half uur rondgetroond en de mooiste plekjes laten zien. We hebben veel te veel foto´s gemaakt, maar wilden er toch geen een deleten, om dit alles maar vastgelegd te hebben (boring for you guys, but hey). Het was adembenemend. Heel de MP lag in nevel bedolven bij aankomst. Na twee minuten scheen de zon, na drie minuten hing het weer in de wolken. Het wisselde terwijl je er naar stond te staren. En wat hebben wij een geluk gehad! Terwijl het dagen heeft geregend (het is regenseizoen), hebben wij heel de dag zon gehad. Cadeautje van hierboven.

De mooiste indrukken waren het overzicht dat je had aan het begin van de tour en de twee astronomische spiegels, waar een laagje water instond, zodat de zon en de wolken erin konden weerspiegelen. Te gek om datzelfde daar ter plekke te kunnen ervaren. De gids liet ons ook de stenen zien waarmee ze andere stenen in de juiste vormen en afmetingen slepen. Wat een karwei moet dat zijn geweest. Zonder cement staan de muren nog steeds, knap staaltje werk! Toen de gids met ons klaar was, hebben we op ons gemakje nogmaals de hele route gelopen om het goed op ons te laten inwerken. Deze must see was inderdaad een must see.

In onze gidsen stond dat het ongeveer een uurtje teruglopen was en dat leek ons wel een leuke trip. Hebben we toch enigszins gelopen en wat afstanden te voet afgelegd, ook al was de Inca Trail gesloten. Een te gekke wandeling door de jungle, waar af en toe local kids ons voorbij kwamen rennen in indianentuniek. Wat een conditie hebben die gastjes. Ze renden steeds de bus voorbij en begonnen dan ´Gracias´ te gillen. Leuk spelletje dachten wij, maar later bleek dat ze om een lift vroegen en er helemaal niet blij mee waren dat de bussen steeds doorreden. Maar het lukte ze uiteindelijk. Bezweet en wel kwamen we na een dik uur lopen weer aan in Aguas Calientes. Even bijkomen hoor! Dus even mailen en wat cdtjes posten. We hebben trouwens een unieke MP stempen in ons paspoort gekregen, leuke herinnering. Om 16.00 uur zou de trein naar Ollantaytambo vertrekken. We waren verbaasd andere passagiers op onze stoelen te vinden, maar toen bleek dat de mevrouw van het treinstation ons retourkaartjes voor de verkeerde datum had gegeven. Shit, want dat hadden we natuurlijk niet gecontroleerd en we hadden geen zin om nog een dag in AC vast te zitten. Zoveel was er nou ook niet te beleven. We moesten ons kaartje maar gaan omruilen, dat was geen probleem. We hadden nog 7 minuten en helaas, het bleek niet mogelijk. Of anders gezegd, er stond zo´n bureaucratische Peruaan in politie outfit die gewoon geen zin had om ons te helpen. We hebben daar heel wat stampij staan maken, ´maar we hebben een treinticket naar Puno die we gaan missen´, ´maar we hebben een hotelreservering in Ollantaytambo´, ´maar al onze plannen gaan in de war (deze was waar trouwens)´, ´nou en je wil ons niet eens helpen. Als er plaats is wat is dan het probleem´. Ik had geen zin meer om die man te woord te staan, dus we probeerden het uiteindelijk bij iemand anders. Gelukkig schoot een hele grote in zwart geklede Peruaan ons te hulp en troonde hij ons naar de twee laatste lege plaatsen in de trein. Wat een geluk. Muchisimas Gracias Señor!! Gilden we het uit – wij zaten tenminste in de trein.

Om niet veel later een volle treffer van een plattelandskindje te krijgen die door het raam van de trein een waterballon precies in mijn gezicht kon mikken. Jammer voor hem dat hij niet heeft kunnen zien wat voor een voltreffer dat was :-). De conductrice maakte zich vreselijk zorgen en ging meteen alles schoon en droogmaken, maar het was maar water, het deerde ons niet – want wij zaten immers in de trein die we niet hadden willen missen. Na twee uurtjes waren we in Ollanta en vonden we een leuk hostel. Met nog geen vijf minuten heet water, dat wel, maar er waren prachtige bloemen en het zag er kleurrijk uit. En de gast die ons hielp, Baruc, was een hippe leuke Peruaan. We genoten van een chocoladepannekoek (dat kan hier trouwens een pannekoek met chocoladecreme zijn, maar ook een giga chocolade eierkoek – hoe dan ook, het smaakt en vult allebei goed) en een fruitsalade met een heerlijke jus-ananascocktail. Dat was genieten.

De volgende dag waren we uit onszelf vroeg op en zijn we meteen naar de Inca plattegrond gaan kijken. Het mooie is dat je van de buitenkant nauwelijks iets ziet en als je er eenmaal naar binnengaat zijn het prachtige terrassen. Net als bij de MP lijkt het van onderen grijs (de stenen die je ziet) en van boven helemaal groen (het gras van de terrassen). Een heerlijke ochtendwandeling en mooie foto´s met uitzicht op de gletsjer geschoten.

Voor 1 sol waren we in Urumbamba en voor nog eens 2 soles in Pisac. Of mijn rugzak op het dak mocht, nou liever niet. Dus zat ik op de achterbank op een miniplekje met mijn rugzak op schoot – je kon me echt niet meer zien zitten. Toch nog een leuk gesprek gehad met een echtpaar dat reuze geïnteresseerd was. Ze bleken leraren geweest te zijn, nu met pensioen en drie zonen te hebben die met een Duitse vriendin-vrouw in Duitsland woonden. Lieve mensen.

In Pisac kwam een leuke meid naar ons toe om handgebreide vingerpopjes te verkopen. Uiteindelijk namen we een taxi naar de Heilige Vallei naarboven. Het was zo´n anderhalf uur lopen. Wat een prachtige bloemetjes overal! Blijkbaar groeiden hier heel veel planten en bloemen die als medicijnen of als shampoo en zeep worden gebruikt. Echt heel mooi. De ruines waren wederom mooi, maar cultuurbarbaren als we zijn, hebben we nu vooral genoten van de wandeling en het prachtige uitzicht over de vallei. Als in een sprookje, uitgestrekt met bomen, groene weilanden, akkerbouwveldjes en rode rotsen. Echt temidden alle bergen. Dat hebben we even op ons laten inwerken. Heel stiekem een plasje gepleegd (wat moet je doen als je nog een half uur verwijderd bent van alle baño´s) en ook wel weer een herinnering met een glimlach ´I peed in the Sacred Valley´! We kwamen nog een paar schapen tegen die op hun gemakje over de Inca terrassen aan het grazen waren en zijn weer netjes door onze taxi chauffeur naar beneden gebracht.

Om nog even over de markt te lopen. En ja, we hebben ons een paar keer laten verleiden, maar dat kon ook niet anders. Ik heb een paar hele leuke minizakjes gevonden en een natuurlijke turkoois en rozekwarts gevonden, heel mooi voor weinig. Verse choclo gegeten (corn on the cob) met kaas en een verse jus uitgeperst. Wat wil je nog meer. Wij zijn echt twee heel tevreden mensen...

De bus naar Cusco was ook weer prima te doen voor geen geld. We hebben ons ´s avonds lekker laten verwennen door nogmaals een massage te nemen. Deze was iets minder, omdat een ongeïnteresseerd meisje de lead nam, maar desondanks lekker. Daar genoten we nog van na tijdens een pizza met verse jus. Om terug te gaan naar ons hostel Qorichaska, waar we nu een twee persoonskamer met privé baño hadden. Wat een heerlijke douche! Daar zijn we vanmorgen mee opgestaan. We besloten vandaag weer een relaxdagje te maken en hebben weer ontbeten in het Niños Hotel. Goed ontbijt en heerlijk het boek over het ontstaan ervan doorgelezen. Wat een dame die Jolanda. Krijg je weer tranen van in je ogen. Die was met haar man op reis. Is een half jaar later teruggekomen om voor enkele kinderen te zorgen. Haar man volgde anderhalf jaar later, omdat hij in eerste instantie niet mee wilde. Nu zorgen ze niet alleen voor hun 12 geadopteerde kinderen, maar hebben ze ook twee hotels waarvan de opbrengst naar hun projecten gaat. Ze hebben een restaurant opgezet zodat de 250 armste kinderen en een bakkerij, wasserij en een reisbureautje. En zorgen zo eigenlijk voor heel wat Peruaanse gezinnen. Met niets begonnen en zoveel resultaat! Dat blijft wel in m´n hart hange.

Een paar Duitsers (Alex, Torsten & René) besloten hetzelfde te doen: in ons hostel overnachten en hier ontbijten. Zij komen uit Bolivia (situatie is nu goed) en reizen in snel tempo door naar Colombia. Vanavond gaan we waarschijnlijk met hun een hapje eten. Het is echt een droomplaatje om daar te ontbijten, al lezend in het boek over de geschiedenis ervan. Overal staat een blauw vaasje met witte bloemetjes op tafel, zelfs in de wc. Vers gebakken brood, verse jam uit de vallei, wat wil je nog meer.

Mensen, we hebben het zo ontzettend naar ons zin, het is heerlijk om weer in deze mode te zitten. Ik vind het reizen te gek, maar merk dat ik ontzettend verlang naar Nena en de jungle. We hebben goed contact met de mensen uit La Paz van Maersk en met de ambassade, die ons goed op de hoogte houden van de situatie. Blijkbaar is de politieke onrust enigszins voorbij, maar vragen ze ons nu op te letten of de wegen wel begaanbaar zijn, omdat er een paar rivieren hoog hebben gestaan. We hebben in ieder geval goede informatiebronnen en het doet ons goed dat ze allebei direct op onze mailtjes reageren en onze gegevens en reisroute geregistreerd hebben. We worden in de gaten gehouden! Positief bedoeld dan.

Plan is om morgen de trein naar Puno te nemen en Ing´s verjaardag te vieren (felicitaties naar ingridjurna@gmail.com :-)). Zondag naar de Uros en Taquile eilanden, maandag naar Copacabana om vanuit daar de Islas de Sol te bekijken en er een nacht door te brengen. Dus vanaf dinsdag zitten we waarschijnlijk in La Paz en dan hopelijk heel rapidemento in Villa Tunari.

We houden jullie op de hoogte!

Dikke kus,

Ing & Esther