Floating Islands & Taquile

Na een heerlijk dagje niksdoen in Cusco zijn we om een uur of 8 een hapje gaan eten met de Duitsers in een Mexicaans restaurant. Ze hadden er een gezellig babykatje dat helemaal wegkroelde van alle aandacht. Af en toe viel het gesprek een beetje stil en keken Ing en ik elkaar aan: gaan we met deze mensen haar verjaardag vieren of gaan we er met z'n tweeen vandoor. Toen ze eenmaal wisten dat ze 30 was, was er geen ontkomen meer aan. We moesten en zouden samen een drankje gaan doen. Ok.

Op naar de Irish Pub. Kom maar op met de Pisco Sours en Irish Beers. Succes gegarandeerd. Helemaal toen we uiteindelijk een zitplaats wisten te bemachtigen en ze Johnny Cash & June Carter gingen draaien. Gelukkig, iedereen kwam los en het werd reuze gezellig. Alex regelde achter onze rug om een groot stuk taart met een kaars en om twaalf uur kwam heel het personeel Ing feliciteren met haar verjaardag. Te gek. Voordat we weggingen gaven ze Ing nog een 'NO GRACIAS' t-shirt cadeau, waarop iedereen er een kocht en we allemaal in het shirt naar huis gingen. In een mini daewoo cuore taxi met z'n vijven - past best als het regent. Eenmaal terug in het hotel was het cadeautjestijd voor Ing. Een kleurrijke verjaardagsmuts en button van Sjanon en een kompas van Sjoerd met de lieve verjaardagsbrieven erbij. Ing helemaal ontdaan en gelukkig natuurlijk.

We hebben heerlijk getukt en werden ruw wakker gemaakt door de wekker, want de trein naar Puno zou al weer vroeg vertrekken. Of ik nou een kater had of gewoon diarree, ik weet het niet, maar wat voelde ik me beroerd van die ene Pisco Sour en die Mexicaanse Quesadilla. Ughl, gelukkig kun je in de trein naar de wc lopen, maar aangenaam was het niet. Ook niet gezellig op Ing's verjaardag, maar niets aan te doen, we wisselen elkaar af. Heerlijk geslapen en veel uit het raam gekeken, want wat was het uitzicht mooi. Bergen, grote groene vlaktes, dan weer rode aarde, kolkende rivieren, dan weer droogte, alles kwam voorbij. We reden dwars door een paar dorpen heen. Als ik mijn arm had uitgestoken, had ik letterlijk de koopwaar uit het stalletje kunnen graaien, er zat misschien maar 10 centimeter tussen de kraampjes en de trein. Die overigens dan wel al toeterend stapvoets reed.

Indrukwekkende reis dus. We hebben de laatste twee uur gezellig gekaart met Ellen en een Argentijnse, die nog niet kon pesten, maar grote lol in ezelen had. En dan ben je er ook zo. We vergezelden hun naar Hotel Europa, waar ze nog een tweepersoonskamer hadden met baño, prima. We waren echt toe aan een lekker hotelletje na zo'n 10 uur durende treinreis. Helemaal toen we de stad in liepen en we er geen prettig gevoel bij hadden. Het is hier namelijk carnaval, heel gezellig, maar je wordt door iedereen aangeklampt op straat en daar hadden we die avond echt geen zin in. Dus snel mailtjes checken, pannenkoekje voor Ing, cocatheetje voor mij en naar bed. Wat hebben we zalig geslapen! En vanavond weer, ik kijk er nu al naar uit.

Wederom vroeg uit de veren want om 7 uur zouden we worden opgehaald om naar de Uros (de floating islands) te gaan. Dat bleek een kwartier eerder te zijn, nou ja, dan kopen we ons ontbijt wel in de haven. Gezellig met Olga uit Holland, wiens man in het hotel was gebleven met diarree, Jeroen uit Holland, die al heel veel van de wereld heeft gezien, nu zijn twee studies heeft afgerond en bij OC&C gaat werken (waar ik vorig jaar nog heb gesolliciteerd, leek me een leuke organisatie), Dan uit de US, en een Braziliaans stel, een Fransman en een Equadoriaan (is dat goed gespeld?). Mooie mix dus, maar we hebben er een beetje misbruik van gemaakt om in het Nederlands bij te kletsen. De gids kwam steeds meer los en vertelde steeds meer. Er zijn een kleine 50 Uros eilanden, waar ze Aymara spreken. Allemaal gemaakt van riet en allemaal drijvend. We legden aan en het was grappig om te zien hoe ze aardekluiten op het drijvende riet hadden staan waar aardappels op groeiden. Verder bestond werkelijk alles uit riet, er waren zelfs stengels bij die je kon eten.

We hebben met een rietenboot de tocht naar de overkant gemaakt om vanuit daar verder te gaan naar het eiland Taquile. We passeerden daarbij een ander eiland, waar onze gids officieel vandaan komt. Het blijft me boeien om die mensen te ontmoeten. Hij miste zijn eiland duidelijk, maar bleef toch in Puno wonen voor zijn werk, wat in mijn ogen toch echt een stuk onaangenamer is. Het was heerlijk op het water, helemaal toen we in de rieten 'puma balsa' zaten. Zo rustgevend, glijdend over het heldere groene water van het Titicaca meer.

Taquile was in een woord prachtig, al was het alleen al om het uitzicht dat we hadden op het Titicacameer. Wat een magisch meer. Er lag een prachtige wolkenglans overheen en het water gaf steeds een andere mysterieuze schittering. De mensen van Taquile accepteren overigens niet teveel invloeden van buiten het eiland, waardoor het nog heel behouden is. Iedereen loopt in klederdracht en deelt alle inkomsten met elkaar (nou ja, 85% dan). De ene week is het ene restaurantje open, de bewoners bieden omstebeurt hun huis aan voor overnachtingen, die door de Chief worden aangewezen en alle families wisselen de wacht bij de souvenirshop. Een hele gemoedelijke sfeer, met schattige kindjes die zich eerst voor je camera verdringen om te poseren en dan een sol vragen. Normaal vraag je of je een foto mag maken en geef je een sol, dit was een beetje omgekeerde wereld. Maar ja, die schatjes kun je niet weerstaan, dus hebben we wat armbandjes en kaarten gekocht. We hadden het geluk om een soort van ceremonie mee te maken waarin de Chief in Quechua iedereen toesprak. De weet ik hoeveel treden tellende trap terug was ook een aangename wandeling. De gids liet ons een kruid zien dat naar mentol en limoen rook en smaakte, waarvan we thee dronken en de prachtige roze bloemen van het eiland. En hier lopen de koeien gelukkig los, ipv de touwen die soms om hun voorpoten worden gebonden om te voorkomen dat ze te ver weg kunnen lopen, omdat er geen weilanden omheind zijn zoals thuis. Good for them.

De terugweg was een heerlijk gesprek met Jeroen en de Fransman naar huis, terwijl Ing lekker een boekje aan het lezen was. Gewoon over het water, tussen alle rietpolletjes door. Wat hadden we deze dag even nodig en wat hebben we ervan genoten. We hebben weer wat foto's op een cd'tje gebrand en gaan zo lekker met Jeroen en Dan een hapje eten. Je hoeft hier geen avond alleen door te brengen als je niet zou willen!

Morgen naar Copacabana. De bus vertrekt om 7 uur. Dus het volgende mailtje komt vanuit BOLIVIA!!!

Nou werkse allemaal ;-). We denken af en toe wel aan jullie hoor!

Ing & Esther