Copacabana

Heerlijk nachtje gehad in Puno, dat waren weer goeie matrassen en dat is belangrijk als je de stad niet helemaal tof vindt. We hebben gezellig een pizza gegeten met Jeroen en Dan (US), ook al was het niet makkelijk om ze te vinden vanwege het carnaval. Allemaal fluitende en dansende mensen op straat in de mooiste kleren. Frappant wel dat ze maar een deuntje speelden, je zou er bijna van in trance raken, maar misschien waren ze dat ook wel. We kregen op de kop toe nog een hand vol talkpoeder op ons gezicht gesmeerd van een paar verblijde Bolivianen en hebben genoten van het schouwspel - want dat hebben we toch maar weer meegemaakt.

De bus zou om een uur of zeven vertrekken, dus we waren op tijd opgestaan. Maar de douchedeur zat op slot! Ik zag het al gebeuren dat we niet weg zouden kunnen, want hoe kan ik verder reizen zonder mijn electrische tandenborstel ;-). Ik wekte de man bij de receptie, die lag te slapen en een paar keer verbaasd keek: het is nog maar half zes!! Ja meneer, we zijn dames, willen nog even douchen en onze spullen pakken... Hij schudde verbaast zijn hoofd dat we zoveel tijd wilden gebruiken en zocht op zijn gemakje naar een loper - die het gelukkig deed, en het probleem was snel verholpen.

Jeroen en Dan zaten in een andere bus, maar de rit was prima. Bij de grens verliep het soepel, ook al voelde ik me niet helemaal relaxed na de ervaring van 2 jaar geleden. Ik vroeg of ze echt op ons zouden wachten, nee, het was echt geen probleem. Uiteindelijk hadden we binnen een mum van tijd onze stempel en stelde het niets voor. Maar we vertrokken toch met een passagier minder! Falta uno - er mist er een! Maar blijkbaar was dit geen reden om te stoppen. Oh oh oh, die garantie die hij mij had gegeven stelde dus niets voor. Alleen waren wij het gelukkig niet.

Copacabana was een prima stadje om te verblijven. Of stadje, er zijn misschien maar vier interessante straten, maar het ligt aan het Titicaca meer en dat uitzicht is al goud waard. We vonden een goed hotel met een gezellige lunchtuin voor een goede prijs en slenterden naar het strand. Daar konden we voor 1,50 euro een uur paardrijden. Ing en ik keken elkaar aan - dat kan toch bijna niet waar zijn! Dus binnen een mum van tijd zaten we op het paard. Samen met twee jochies, die samen op het derde paard meereden. Of we stijl omhoog wilden of relaxed langs het water. Nou doe maar optie twee zo voor de eerste keer.

Het was FANTASTISCH!! Mijn paard was een beetje langzaam, dus wisselde ik al snel van paard. Ing legde een beetje uit hoe het moest en ik heb het zelfs tot een draf gewaagd. Te gek zeg. Kijk nu al uit naar Argentinie. Die jongens hadden het ook helemaal naar hun zin en gilden het uit van plezier. Het was een mooie route langs het water en Kees, we hebben weer mooie vogels gezien. Mooie elegante zwarte met een hele lange elegante snavel. En een klein aapje dat met een kat aan het spelen was.

Op de weg terug sprong Dennis verlegen bij mij achterop, omdat ik hem gevraagd had een foto te nemen en zijn compañon er vandoor ging. Hij durfde me niet echt vast te pakken, maar we hebben echt lol gehad. Nog groter was de lol toen ik ´s middags onder de douche sprong en het vel tussen mijn billen vandaan schoof: resultaat van een uurtje paardrijden. Helaas, die string moesten we maar een paar dagen laten liggen, want dat deed me zeer!

We boekten een tripje naar Isla de Sol, nadat we bij de mooiste hoedenwinkel allemaal een echte vilten cowboyhoed hadden aangeschaft. De foto´s volgen nog! Het eiland was twee en een half uur varen naar het noorden. Je kon vanaf daar een klein uur lopen om wat Inca historie te zien en vervolgens was het drie uur lopen naar het zuiden, waar ook de hostelletjes waren. Het eiland was heel divers: rode rotsen, zelfs groen en lichtblauw leek het wel, hoge bomen, natte groene vlakten, noem maar op, het was weer prachtig om tussendoor te lopen. Nou een echte loper ben ik niet, het was zeker de moeite waard, maar we kwamen echt bekaf aan op het eindpunt. Waar een paar jochies ons wat hostelletjes en restaurantjes wilden aansmeren - en he dat lukte. We kwamen terecht in Hotel Las Islas, waar Jeroen, Ing & ik een kamer deelden.

Midden in de dierentuin: ze hadden muilezels, het achterwerk van een lama sierde ons uitzicht, ze hadden drie varkens, een loslopend jong ezeltje dat de te gekke hond Pinky lastig viel. Verliefd! Zo´n hond wil ik ook! Ze zat vast aan een minihok, omdat ze achter de toeristen aanliep en ze haar al een paar keer kwijt waren geweest, omdat iemand haar met de boot mee naar Copacabana had genomen. Echt sneu, ze had nog geen 3 meter touw om zich te bewegen. Helemaal als je bedenkt dat het de eerste nacht in Copacabana enorm had geonweerd - ik dacht echt dat de oorlog was uitgebroken en zat met hartkloppingen in bed. Het was wel een mooi gezicht om die flitsen over het meer te volgen trouwens. Maar goed, de gedachte dat Pinky dan in een klein hok wat niet eens dicht is aan de zijkant buiten is - niet leuk! En ze vond het geweldig om aandacht te krijgen. Nou ja, als ik ooit die hele grote tuin of weiland voor elkaar krijg, ga ik een reis maken om ze allemaal op te halen ;-).

Daar zaten we dan om vijf uur en er was niets te beleven. We liepen nog wat rond, maar besloten al gauw om wat spieren los te masseren, boeken te lezen en de dagboeken bij te werken. Goed geslapen en uit onszelf weer op tijd wakker. Toch een lekker bioritme hebben we hier. We besloten de eerste boot terug te nemen en dat was weer een geweldige ervaring. Want deze boot nam vooral Bolivianen mee. Ing heeft werkelijk prachtige plaatjes geschoten van alle bagage die in het midden stond opgestapeld en alle traditionele vrouwen die naast elkaar zaten, kinderen de borst gaven of in de doeken vouwden, zodat ze hen op hun rug konden pakken. Die dames sjouwen wat af! Er zat een mooie oude getekende man naast me die af en toe tegen me in slaap viel. En ze maakten grapjes, in het Aymara, want behalve het woord ´turistas´ kon ik er niets van brouwen. We hebben onophoudelijk en ongegeneerd om ons heen gestaard. Naar de drie mannen aan het stuur, die neven bleken te zijn. En de twee jongetjes die over de mand in slaap vielen. Dat zijn goeie shots geweest.

In Copacabana heb ik me ook laten verleiden tot een cowboyhoed, want het is een leuke souvenir en oh wat staan ze goed ;-). Snel gelunched en de bus gepakt naar La Paz. Waar we hele spannende dingen hebben gedaan! Maar daar vertellen we over in ons volgende bericht.

We gaan nu onze spullen pakken om op reis te gaan naar Cochabamba - we zijn er bijna! En om, helaas, afscheid te nemen van Jeroen. Maar die gaan we in Holland zeker weer zien.

Lieve mensen, ik hoop dat jullie nog steeds genieten van onze verhalen. Het gaat goed met ons en ik moet zeggen, dat ik me geen betere reisgenoot had kunnen wensen dan Ing. We willen dezelfde dingen zien en beleven en dat is heerlijk. We hopen vanuit Cochabamba weer wat meer foto´s up te loaden, zodat jullie het weer mee kunnen beleven.

Bedankt voor alle lieve berichten, dat is echt leuk als je achter de pc kruipt en er is weer mail. Wij genieten weer verder en laten gauw van ons horen. De groeten en een dikke kus uit de bergen van La Paz.

Ing & Esther