We survived the Death Road!

Ja er zijn weer foto´s geupload (zie www.prioritytopassion.com)!!

En dit is het verhaal dat we jullie echt niet wilden onthouden.

Ik was het alweer vergeten, maar na Copacabana moesten we inderdaad weer met de bus en alle passagiers het meer oversteken. De bus op een boot en wij met zijn allen in kleinere bootjes. Het meer ging te keer met metershoge golven, of althans zo voelde dat voor mij. En ik dacht echt dat we om zouden slaan (om nog maar niet over de bus te spreken met al onze bagage!), maar we kwamen veilig aan de overkant. Ik herinnerde me nog waar de wc was, waar ik de vorige keer de boot had gemist en waar ik iedereen had zien vertrekken zonder mij. Grappig dat je dat dan toch weer herkent. Dus Ing en Jeroen gingen samen naar het toilet, want ik wilde de bus voor geen goud missen. Maar omdat ook ik het niet kon inhouden, rende ik nog snel een niet afgebouwd huis in om ook snel een plasje te plegen. Zodat Jeroen en Ing geschrokken terugkeerden, omdat ze mij niet zagen, maar eind goed al goed, we hebben met zijn allen de bus gehaald en konden weer verder. Toch weer leuk om meegemaakt te hebben.

Na een gezellig Copacabana was het wel even stil in de bus toen we naar La Paz reden. Je rijdt namelijk via El Alto, de sloppenwijken, La Paz binnen. Niet echt prettig, maar de enige weg. De herinneringen van de vorige trip stonden nog goed in mijn geheugen gegrifd en het feit dat het regende maakte de zaak er nog mistroostiger op. Geen lekkere binnenkomer voor Jeroen, die ´even La Paz mee wilde pikken´ en ik voelde me stilletjes verantwoordelijk voor zowel Ing als Jeroen. Ik dacht nog, als het hier blijft regenen houdt niemand er een leuke herinnering aan over.

We zijn naar hetzelfde hotel gegaan als de vorige keer, waarvan ik nog wist dat het goed was. Nou ja, goed. De matrassen waren bagger! Het uitzicht was een stenen hoge slecht gemetselde muur, maar goed, we voelden ons wel veilig en dat is belangrijk. De eigenaar was een hele irritante, arrogante, dominante, authoritaire man (kan ik nog meer woorden verzinnen?). Als je zo´n bedompt gevoel hebt, moet je lekker gaan slapen en goed gaan eten. Maar we wilden ook nog wat leuks in La Paz doen.

En het enige leuke wat er te doen zou zijn, was de mountain bike tocht over de Death Road. De weg die erom bekend staat dat er heel wat mensen zijn omgekomen op de fiets, of met de bus. Niet schrikken, het klinkt enger dan het is. Het is namelijk een heel smalle weg met steile bergkliffen, waar bussen elkaar nog steeds proberen in te halen. De weg wordt nu bijna niet meer gebruikt, omdat er een nieuwe weg is aangelegd. Maar mensen die 20km aan benzine willen besparen nemen deze route nog wel eens. En dat gaat nog wel eens mis.

Ik dacht dat de weg heel smal zou zijn, maar dat viel reuze mee. En we zijn nauwelijks verkeer tegengekomen onderweg. We wilden ons goed voorbereiden op de tour en hadden al een goede prijs van 40 dollar kunnen bedingen. Totdat we naar buiten liepen en een andere organisatie zagen, die hele stoere bikes had staan. We hebben flink wat meer betaald, maar wilden de tocht toch ook graag met een goede en veilige uitrusting afleggen. Dat bleek een goede keus. Lucky Ing, want we stapten weer in een Jeep: een Toyota Landcruiser. Met tien fietsen op het dak. We reden een flink stuk de bergen in, waar we uiteindelijk uitstapten om onze fluoriserende vesten, helm, regenbroek en handschoenen aan te trekken. De remmen zaten omgekeerd, dus die werden nog even voor de liefhebbers omgewisseld. Alle fietsen lagen uitgestald en werden door de experts op maat aangepast aan de rijders. Dat beloofde veel goeds!

Hector gaf aan dat we ons in drie groepen zouden opdelen van beginners tot gevorderden. Ing en ik hadden ons tot beginners verkozen en Jeroen was een intermediate. Maar dat viel reuze mee! Het was op een paar pittige klimmingen na (je zit boven de 4600 meter en dan is fietsen en ademen uberhaupt al een probleem) alleen maar naar beneden. En het was te gek! Het eerste stuk was asfalt, om de remmen een beetje te leren kennen en de fiets. Na elke klim rusten we even uit, kregen we water en chocola en gingen we weer verder. Het werd steeds spannender met grintwegen en bochten en kliffen, maar het was te gek. En verantwoord, want er was steeds een gids voorop en iedereen volgde elkaar. Dus zaten we al gauw bij de gevorderden, sterker nog, we fietsten direct achter Hector aan. Het was een grote thrill en we waren het t-shirt ´I survived the Death Road´ met de hele route op de achterkant geprint meer dan waard.

Na een kilometer of 60 arriveerden we in Coroico, waar we in een prachtig tropisch hotel van het zwembad en de sauna mochten genieten. Dat is nog eens een dag gezellig eindigen! Met een warme douche weer helemaal fris, genoten we van het buffet en een Boliviaans wijntje. Mmm. Helemaal verzadigd. Hector riep dat we weggingen, dus ik gooide nog snel wat suiker in de cola om de meeste prik eruit te halen, zodat ik het snel kon opdrinken - was ik even vergeten dat dat ook heel veel schuim veroorzaakte! Het spoot letterlijk heel het restaurant door en dat ik mijn duim erop zette om het tegen te houden, maakte het alleen maar erger. Hector keek me verbaasd aan toen ik hem uitlegde dat ik vergeten was hoe het precies werkte, maar we stapten uiteindelijk lachend weer de jeep in.

Lekker met Jeroen´s Ipod op de radio en een Manchester surfboy die aan het dj-en was. Prima rit terug, ook al duurde hij een dikke drie uur. En een goede chauffeur die ons echt voorzichtig weer heeft thuisgebracht.

We besloten de avond te eindigen in ons favoriete restaurant La Vaca Loca, waar ze echte Hemel op Aarde like tapas serveerden. Verrukkelijk was dat, zo goed hebben we de afgelopen weken niet gegeten.

De volgende dag op pad naar het busstation om bustickets te halen voor Cochabamba en Arequipa. Onze bussen vertrokken enigszins tegelijkertijd. Tja en dan na een paar hele leuke dagen scheidden onze wegen weer. Maar het was te gek.

En nu zitten we in Cochabamba, weer in hetzelfde hotel als de vorige keer, waarvan de eigenaresse me gelukkig herkende. Ik slaap zelfs op dezelfde kamer! Voor dezelfde deal :-) (waar haar zoon Ricky helemaal niet blij mee was, want hij wilde ons geen betere prijs geven). Prima vertoeven hier en heel leuk om Ing alles te laten zien.

We gaan kijken hoe onze kansen ervoor staan om de jungle in te gaan, omdat de wegen zijn geblokkeerd door modderverschuivingen en regen. Maar we hoorden dat we het best kunnen redden als we de laatste kilometer lopen, dus we zullen zien. Het volgende bericht komt of vanuit hier of vanuit Villa Tunari en ik hoop natuurlijk het laatste.

Nou weer een hele mail, aan details ontbreekt het ons niet. We laten gauw weer van ons horen!

Ing & Esther