Weg weg

www.prioritytopassion.com voor foto´s


Wat is er weer veel gebeurd in een paar dagen! Eens kijken of ik dat kort kan vertellen. Vast niet :-)

We hebben uiteindelijk heel het weekend in Cochabamba doorgebracht. Niet omdat we dat graag wilden, maar de Immigration was pas maandag weer open en Ing wilde graag haar vlucht regelen - dat kon ook pas weer vanaf maandag. Na een dagje gerelaxed te hebben - wat is Cochabamba een luxe stad vergeleken met La Paz - besloten we om de meiden van het Hogar de Niñas te bezoeken. Cochambamba stond overigens voor heerlijk eten: een Braziliaans café waar ze heerlijke Japanse yakisoba´s hadden voor wel 2 euro (en oh wat vonden we dat duur :-), Café Paris met z´n verrukkelijke koffie en natte pannenkoeken, goeie pizzeria´s en ijssalons - het ontbrak ons aan niets.

Ik was echt benieuwd of ze me na 2 jaar nog zouden herkennen, en ik hen. We hebben 60 geweldige knuffels gekocht om ze allemaal een cadeautje te geven - oftewel een vriendje dat speciaal van hen zou zijn dat ze niet hoeven te delen. We hadden er helemaal zin in!

Maar omdat het zondag was zaten alle kids in de kerk (het wordt gerund door het Leger des Heils). We werden hartelijk ontvangen door de kapitein - la Mayora was helaas op vakantie. Die had ik echt graag willen zien. Maar deze dame was even streng als hartelijk, we mochten mee eten en ze vond het niet erg dat we het hele dagprogramma onderbraken - of in ieder geval de lunch. Ze zorgen nu dus samen voor zo´n 60 kinderen.

Ik herkende ongeveer de helft van de meiden. Er waren er veel weg en er waren heel veel nieuwe meiden. En omdat la Mayora miste, was het toch heel anders dan ik had verwacht. Het voelde ergens een beetje raar: zo snel binnenkomen, iedereen een knuffel geven, leuk met ze spelen, foto´s maken en weer weg. Maar aan de andere kant was het misschien wel een mooie afsluiting. De kinderen vlogen ons direct om de nek en konden niet genoeg knuffels van ons krijgen, die ze overigens ook heel gul aan ons gaven.

Het ging goed met ze! Ze zagen er goed uit, ik kan niet anders zeggen. Misschien dat het daarom ook wel een beetje voelde als van ´dit project loopt gewoon goed, hier kan ik niet veel meerwaarde aan toevoegen´. We hebben genoten van deze dag, maar ik denk niet dat ik er zal terugkeren om te werken. Er zijn tehuizen waar de kinderen er echt erg aan toezijn, waar nog veel meer hulp te bieden is. Ik heb erover gebabbeld met de señora van ons hotelletje, die wist nog wel een adres bij een pater. Ik moet er nog maar eens goed over nadenken.

Maandag was de dag van de acties. Eerst het ticket regelen - dat was lastig. Ing´s ticket kon niet worden verzet omdat alle vluchten de komende weken al vol zitten en mijn ticket kan niet verzet worden omdat ik volgens Iberia een ticket heb dat 2 maanden geldig is, die ik maar 6 maanden kan verzetten. Bijzonder, aangezien mijn huidige terugvlucht op 3 maanden staat en ik had aangegeven een terugvlucht rond 21 december te willen boeken. Maar goed, misschien kan Kilroy er nog wat aan doen en anders gebruik ik hem voor de bruiloft van Noor en Wim. We hadden er genoeg tijd in gestoken.

De immigratie daarentegen viel reuze mee. We zagen echt een meterslange rij buiten het gebouw staan, maar blijkbaar was dat voor een ander kantoor dan het onze, want wij waren zo aan de beurt. Kregen ook direct een stempel voor 90 dagen (bij de grens stempelen ze standaard 30) en konden weer gaan. Prima! Nou konden we eindelijk op avontuur!

Met onze rugzakken reden we in een taxi naar de rotonde waar de bussen naar Villa Tunari vertrokken. We hadden rondgevraagd hoe dat zou werken, maar het was volgens niemand een probleem. We moesten misschien een uur lopen, of 30 meter of 3 kilometer, iedereen had een ander verhaal. We zouden het wel zien. Nou, we hebben genoten van de reis! Behalve dat mijn mp3 speler het weer begaf met hetzelfde euvel (hrrr en ja hij was net weer vol met latino muziek) was het een gezellige reis van een uur of drie. De bus stopte midden in de bergen op een hobbelige weg: er was namelijk 500 meter van de weg verdwenen door een modderverschuiving: tadaaa weg weg!

We keken verbaasd uit onze ogen. Er was werkelijk geen weg te bekennen, alleen maar modder! Er waren heel wat mannen aan het werk, maar het zal zeker een maand duren voordat het verkeer daar weer langs kan. Ongelovelijk. Maar er stonden meteen mannen met ontbloot bovenlichaam voor ons klaar, tussen de werkelijk kilometerslange rij vrachtwagens (inclusief 2 Maersk containers!) die onze bagage graag wilden dragen door de jungle. Het was maar een kwartiertje lopen en zelfs nadat we hadden afgedingd (helaas ik begin er een ster in te worden ;-( hebben we nog teveel betaald. Maar het was een leuke klim - en heerlijk zo zonder rugzakken natuurlijk. Vervolgens stonden er motors klaar die ons wel naar de taxi´s wilden brengen. Dus Ing en ik met alle bagage op twee motors tussen alle stilstaande wagens door, op naar de taxi´s. Wat een avontuur! Iedereen staarde ons aan, we hadden echt de grootste lol. Nou ja, eind goed al goed, bij elkaar waren we denk ik in zo´n vier en een half uur bij het park, dus dat was nog een prima reistijd.

In de stromende regen kwamen we aan,waar we meteen warm onthaald werden door Benita
(de kokkin en de broer van de vorige dierenarts) en Elena (die 15 was en zwanger en nu een kindje heeft). Wat heerlijk! Ook Nena was helemaal blij ons te zien. We kregen de slechtste slaapplek toegewezen in het vrijwilligershuis (met kakkerlakken en bloedje warm), omdat er op dit moment veel vrijwilligers zijn en de twee hostels volzitten - ik vrees dat ik Ingrid niet een al te beste goede eerste indruk kon geven. Tot overmaat van ramp waren alle apenplekken ook nog een keer bezet, dus werkt ze nu voorlopig met de papegaaien. Wat voor een actieveling als Ing best saai is - en echt jammer. We hopen dat er nog heel wat vrijwilligers komen, dan kan ze misschien nog wat anders doen, maar ja, dat heb je niet in de hand. Dat is natuurlijk wel jammer als je echt naar de apen hebt uitgekeken. Gelukkig komen ze de vogels wel af en toe lastig vallen en krijg je ze toch af en toe te zien.

Ik had geluk, ik mocht weer bij de spider monkeys, omdat ik er al eerder gewerkt had. Ook hier gold weer dat er zeker 10 nieuwe zijn bijgekomen (dat duurt wel even voordat ik alle namen ken) en dat er een paar zijn verdwenen of overleden. We liepen eerst het dorpje in om laarzen en tweedehandskloffies te kopen, want dat heb je hier echt nodig. En klaar waren we. Op naar m´n apen!

Het was echt gaaf om ze weer te zien. Eerst voorzichtig het territorium oplopen kijken hoe ze zouden reageren. Maar de eerste de beste, Bibi, kroop meteen bij me op schoot en was niet weg te slaan. Vervolgens kwam Chiquita op me af (de aap op mijn screensaver). Zij heeft zwarte ogen met een lila randje eromheen en ze is vorig jaar moeder geworden van een kleine, waar ze overigens niet echt op let. Zij was de enige die me echt herkende. Ze kwam op me afrennen, keek me aan alsof ze het niet kon geloven en drukte zich heel dicht tegen me aan. Thank you honey! Ik ook van jou! Dat was genieten.

Het is weer even wennen aan de vochtige hoge temperatuur hier. En alle zandvliegen natuurlijk. Maar we zijn goed voorbereid met lange mouwen, hoge kragen, dus meer dan de vingertopjes zullen ze niet kunnen krijgen. We hebben onze klamboes uitgehangen, niet zozeer voor de muggen, want dat valt wel mee, maar je wil geen kakkerlak in je bed voelen en dit geeft toch wat psychische zekerheid.

Het is heerlijk om hier weer te zijn. Ing vind de jungle ook te gek, het werk en de omstandigheden is even wennen. Gelukkig zijn de douches, ook al zijn ze buiten en zien ze er niet uit, wel warm. Ik ben ook een stuk gaan lopen met Laura, die voorheen best schuw was, maar die ik nu niet meer kon bijhouden. Wat ging ze snel! Tot we halverwege de puma Gato tegenkwamen en rechtsomkeert maakten om zo snel mogelijk uit zicht te zijn. Zo snel als ze omhoog geklommen was, rende ze weer naar beneden. Tja, wat zal mijn conditie top zijn als ik dit een paar keer gedaan heb!

Nou lieve mensen, dit is dus ook een email om even te laten weten dat alles goed is en dat we op plaats van bestemming zijn aangekomen. Het email cafe van 2 jaar terug is dicht (wordt geboycot omdat die vent tegen het park is - niet slim als je je geld juist met alle buitenlandse vrijwilligers verdiend, maar hé) en deze is een behoorlijk eind lopen. Maar als we weer goeie verhalen hebben laten we van ons horen. Nu is het voorlopig hard werken geblazen!

Een dikke kus van ons allebei.

XX

Ing & Esther