Het leven hier

Ik kan hier zo in de vergetelheid verzinken. Lekker met m´n apen, ´s avonds een hapje eten en naar bed. Maar misschien is het wel leuk om jullie een beetje te laten weten wat er hier allemaal gebeurd.

Villa Tunari is een klein dorp midden in de jungle in het gebergte in de Chapare regio. Blijkbaar zijn er twee regio´s waar cocaplanten worden gebouwd. Een legale en hier, de rode illegale zone, maar daar merk je verder niets van. Het dorpje bestaat uit een paar straten (= modderwegen met stenen, maar je ziet alleen maar plassen water als het regent) met wat hotelletjes en kleine winkeltjes waar ze etenswaren en slippers enzo verkopen. Maar hieromheen wonen hele arme mensen (30 families die elk 2 hectare land hebben) zonder stromend water en met een slechte hygiene.

Maar wij zien alleen maar Villa Tunari, waar we onze vaste restaurants hebben met twee vaste internetcafés en waar we de Bolivianen een beetje leren kennen. Binnen dit dorpje bestaat er veel strijd over het wel en wee van het park met de dieren, omdat iedereen er van uit gaat dat Nena (die het park runt) bulkt van het geld. Je betaalt namelijk 100 dollar voor 15 dagen en dat bedrag blijft bij de meeste Bolivianen hangen. Er zijn hotel eigenaren die om die reden van het park een dierentuin willen maken, om zo meer geld te kunnen verdienen. Een lastige strijd. Er ligt constant gevaar op de loer, omdat deze mensen proberen het park te sluiten en van alles verzinnen om het zover te krijgen.

Maar als je Nena kent, dan zou je onder de indruk zijn van haar. Het park is haar hart en haar ziel. Haar dieren zijn haar alles. Ze kent ieder dier en ik heb nog nooit dieren zo bijzonder op een mens zien reageren. De dieren kennen haar. Alles wat ze heeft deelt ze met de mensen om haar heen, ze houdt niets voor zichzelf. Kinderen die geen ouders meer hebben, mogen blijven. Ze is een thuis voor meiden die zwanger zijn geraakt en op de vlucht zijn voor hun vader, straatkinderen, kinderen die te oud zijn voor hun tehuis en gewoon vrijwilligers, noem maar op. Iedereen is welkom. Ik ken maar weinig mensen die zoveel kunnen geven. Ze is 33 trouwens.

Zij woont aan de ene kant van de straat, met een groente en fruitkraam die elke dag wordt aangevuld. Carlos, een prachtige papegaai houdt daar de wacht en eet ondertussen een graantje mee. ´s Morgens om 7.30 uur lopen we naar haar huis om drie emmers met bananen te vullen en een emmer vol zoete pap. We eten snel een pannenkoek of Muesli Madness bij het café, klaargemaakt door Vicki en Benita en nemen dan het ontbijt voor de apen mee naar boven. Dat is even sjouwen met al die emmers, maar ik zal er een paar mooie armen aan overhouden :-).

De monkey park mensen lopen een stukje voor ons uit, omdat anders alle cappuchino apen het eten van de slingerapen confisceren. Als zij aan het eten zijn, lopen wij met onze emmers door het park naar de slingerapen toe. We leggen de bananen in de eetbakken op de vier eettafels en stoppen de pap (api) in de kist - op slot. Het is al zovaak gebeurd dat de cappuchino´s eraan komen en de api omgooien. Er zijn er zelfs bij die sloten kunnen openen, maar gelukkig zit onze kist nog dicht. Dan lopen we naar beneden om los negros uit de twee kooien te laten. Er zitten er nu vijf aan een touw, dus die gaan op je hoofd of schouders zitten, terwijl je naar boven loopt om ze naar hun territorium te brengen. Je knoopt ze vast en de rest komt uit zichzelf die kant op.

Ze gaan allemaal op een tafel zitten en onder gezellige oeh oeh wat is dit lekker knorgeluidjes smakken ze langzaam hun bananen weg. De cappuchins hebben zo´n andere gewoonte! Die rennen er op af, pakken snel het lekkerste, kijken of niemand kijkt, eten het voor de helft op, gooien het weg en duiken weer de bak in. De negros zitten er heel rustig, zoeken iets uit waar ze zin in hebben, bekijken het eens, eten het, genieten ervan en pakken weer wat anders. Zo grappig om ze samen te zien eten.

Als we genoeg vrijwilligers hebben, nemen we twee corded monkeys de jungle in voor een wandeling. Dat duurt meestal een kleine twee uur en is behoorlijk pittig. Je loopt regelrecht de bergachtige jungle in. Af en toe hangt er een touw, zodat je toch twee meter omhoog kunt klimmen en je ergens aan vast kunt houden. De apen moeten vaker op ons wachten dan andersom. Ze vinden het heerlijk, klimmen bomen in, eten bladeren onderweg en weten de weg.

Meestal maakt het monkey park de lunch (vier en een halve emmer fruit) klaar en wij het avondeten (salade en groente). Je doet er zo een uur over om dit voor te bereiden, maar het is een leuke onderbreking. Dan gaat er een persoon de vieze kleden uit de kooi wassen (ja, met een borstel en zeep stront en plas verwijderen) en een ander maakt de kooien schoon. Dat kost allebei een dikke anderhalf uur bij elkaar. Gelukkig worden deze beurten afgewisseld, want dit is natuurlijk het minst leuk.

En ´s middags, als we met z´n tweeen zijn en de rest aan het lunchen is, liggen we lekker in de hangmat als het lekker weer is. Er komen regelmatig apen bij je liggen om je een knuffel te geven of om wat liefde te krijgen. En dat is heerlijk! Helemaal omdat er momenteel heel wat baby´s zijn, is het een heerlijk schouwspel om ze gewoon hun ding te zien doen. Ze slingeren in bomen, klieren met elkaar door heel zachtjes in elkaars staart te bijten terwijl ze korte ah ah ah ah geluidjes maken en met hun hoofd schudden alsof ze het niet kunnen geloven dat iemand hun zachtjes bijt.

Als het regent schuilt de grootste groep onder het kleinste afdakje. En dan kunnen er wel eens wat gevechten ontstaan. Over wie waar zit, of iemand die wil klieren, terwijl de ander daar geen zin in heeft. Iedereen is dan zowiezo een stuk chagerijniger. Als ze vechten gillen ze het verontwaardigd uit zo van wat doe je me aan, doen ze een stap naar achteren en rennen ze op je af met de handen omhoog terwijl ze hun tanden klaarhouden om te bijten. Gelukkig nog niet gebeten zover, maar heb er al wel een paar keer tussen gezeten.

Bijvoorbeeld toen Negra op mijn hoofd zat en Ougi (het alfa mannetje) haar plaats wilde innemen. Dan beginnen ze naar elkaar te schreeuwen, maar als je niet oppast bijten ze uiteindelijk allebei jou. Bijvoorbeeld toen Carmen op mijn schoot zat (prachtige depressieve aap met echte helderblauwe ogen, terwijl ze normaliter alleen maar zwarte ogen hebben) en haar dochter Erikita die veel te oud is om aan haar borst te sabbelen zin had om haar moeder te pesten en er tussen springt. Die wil ook nog wel eens zomaar aan je haar trekken om een gevecht te beginnen. Chiquita zat ook op mijn schoot en wilde mij beschermen. Maar wat gebeurt er: Erikita begint te klieren en springt op mijn schoot, Chiquita wil mij beschermen en begint Carmen te bijten, die er niets aan kan doen en spontaan over mijn broek heen diareet. Aardig bedoelt van Chiquita, maar niet helemaal op de juiste persoon gericht. Iedereen in alle staten, dus dan sta ik maar voorzichtig op, doe een stapje naar achter en laat het ze uitvechten en probeer ze tot rust te roepen (tranquila chicas!). Maar goed, ik heb nog geen beten gehad, dus dat gaat goed hier. En je leert ze wel heel erg goed kennen zo, alle karakters.

Tomasita was vrij toen ik hier de vorige keer was. Maar ze heeft een kindje verloren in een dorp hier verder op, en nu gaat ze elke keer terug om haar te zoeken. Vandaar dat ze voorlopig aan een touw zit, totdat ze bij de groep blijft en niet meer weggaat. Zij was altijd heel dominant, maar is nu een stuk rustiger. Ze pakt steeds je arm en komt hiervoor zelfs naar je toe lopen om gevlooid te worden. En natuurlijk: zij bepaalt waar zij wil dat jij vlooit. Dan ga je met je vingers door haar vacht, doe je net of je iets vindt (korstjes zijn heel interessant en eetbaar) en dan is ze helemaal gelukkig. Zij is trouwens heel goed met haar koord. Als ze je hand pakt is ze niet gefrustreerd dat ze aan een koord zit, maar wil ze gewoon naar een andere plek toe, ze komt het je echt vragen.

Ramona is een prachtige aap die twee baby aapjes heeft geadopteerd. Doordat die twee aan haar zijn gaan sabbelen is ze weer borstvoeding gaan geven, dat is wel een heel mooi voorbeeld van hoe het hier kan gaan. Dat er ook natuurlijke babies worden geboren laat zien dat de spiders hier goed in balans zijn en het goed naar hun zin hebben. Blijkbaar planten ze zich buiten het wild niet zo makkelijk voort, terwijl hier toch drie babies zijn geboren.

Kishuwara is een van Vladi´s apen. Heel erg verwend. Je kan haar herkennnen omdat het net lijkt alsof ze haar wenkbrauwen heeft geepileerd, er zit een heel net wit randje boven. Zij loopt de laatste paar dagen steeds weg, omdat ze verliefd is op Theo, een groot mannetje, die op dit moment in de quarantaine verblijft totdat een nieuwe vrijwilliger hem kan introduceren in het park. Niet zo handig, want de apen in de quarantaine hebben soms parasieten die weer op die manier kunnen worden overgebracht.

We maken elke dag wat mee, misschien is het wel leuk om dat een beetje te gaan bijhouden. Het was vandaag weer een enorm hete vochtige dag, met regen en zonneschijn, maar veel jeukende kleding. Of je nou natregent of zweet, geen van beide is eigenlijk prettig en het gebeurt je altijd in dit klimaat. Ik had vandaag in de stromende regen even het grote afdakje voor mezelf en dat was heerlijk. Chiquita met de baby op schoot, Nicki die weer aan een koord zit omdat ze de afgelopen week twee keer de weg overrende lag achter me, uitgeput van het gekrijs dat ze vrij wilde zijn. En Negra, die niet stil kan zitten schoof van haar linkerbil op haar rechterbil. En dan staar ik gewoon over de rivier, zie ik het bruine water met kracht klotsen en kijk ik naar de mist die in de bergen hangt, terwijl de regen hard neerkomt. Mooie liefdevolle meditatiemomenten zijn dat, dan ben ik echt met geluk vervuld.

Het eten bracht daar weer verandering in - zelfs met poncho´s word je nat en is het vervelend om eten te gaan halen en ze eten te geven met dit weer. Maar eten duurt maar een dik half uur, en een voordeel van de regen is dat ze wel heel snel in de kooi zitten. Om half zeven zijn we meestal klaar en doen we in het café nog een drankje. Vanavond is er een feestje in Las Vegas, een van de hostels, omdat Ximena, een Boliviaanse volunteer weggaat en elke reden goed is om wat geld op te halen voor het park. Dus daar ga ik nog even kijken.

Ik hou jullie op de hoogte!

Esther