Op naar de gauchos :-)

Terug in Cochabamba!

Oeh ik heb even niets van me laten horen. Zat in een heerlijke flow waarbij de dagen voorbij vlogen. Ik ben in mijn dagboek maar gaan bijhouden wat ik elke dag heb gedaan, omdat alle dagen hier zo op elkaar lijken dat ik het jullie anders niet zou kunnen vertellen. Het was weer fantastisch.

Ik heb gisteren afscheid genomen van m´n apen, maar niet voor lang, want in augustus ga ik nog een maandje terug. Octavio gooide zijn buik nog een keer tegen mijn gezicht de lieverd en drukte zijn gezicht tegen me aan alsof hij me nooit zou laten gaan. Chiquita kwam nog even bij me zitten, Guarajo liet zich voor het eerst vlooien en Ougi sprong nog een keer op mijn schouders. Ik weet niet wie er het meeste van geniet: zij omdat ze zoveel aandacht krijgen, of ik omdat ik zoveel aandacht krijg. Liefdevolle wezens zijn het.

Ik wilde wat bagage achterlaten en heb de roze fleecedeken in twee stukken geknipt, zodat ze die konden gebruiken voor in de kooien. Ik liep nog even langs Carmen, de aap met blauwe ogen, die in het vrijwilligershuis aan het herstellen is van haar diarree en depressie. Ik liep naar binnen en ze was zo enthousiast dat ze een half uur heeft geknord van tevredenheid terwijl ze me in mijn rug en nek kneep en haar hoofd in mijn armen verborg. Of het de zachte fleece was of dat ze mij herkende of gewoon blij was om weer iemand te zien, ik weet het niet, maar het was echt gaaf. Helemaal omdat ze de laatste weken lusteloos en stil was, niets zei en maar een beetje voor zich uitstaarde - het gaat een stuk beter met haar. En wat een heerlijke afscheidsknuffel was dat. Ik ben benieuwd hoe het met ze gaat als ik terugkom in augustus.

Dat was het dan, dag familie ;-). Het is voorbij gevlogen. Ik moest alle Bolivianen beloven dat ik echt terug zou komen, dat gaf ook een warm gevoel. Raul die de administratie doet, Vicky, een vrouw van achter in de zestig die er zoveel plezier in heeft om schoon te maken en te koken, heel de dag Quechua tegen me praat, maar me behandelt als haar eigen dochter. Benita, die zich helemaal uit de naad werkt, Vladi, de king of the monkeys - nog steeds. Die is trouwens goed gepakt door Erasmus, de capuchino chief. Zijn oor doormidden gereten, aj aj. Volgens Vicky had Vladi een enorme hangover en reageren apen heel heftig op ongewone geuren en was het zijn eigen schuld. Nou goed, die dingen gebeuren.

Het heeft veel geregend deze keer, met meestal pas zon in de middag. Desondanks als we eenmaal in het park onder de shelters zaten, dan was het allemaal weer goed. Ik heb ze allemaal weer leren kennen. De babies van toen zijn enorm gegroeid en onafhankelijk geworden. De nieuwe babies zijn adorable. En de ouderen zijn een stuk rustiger geworden. Die dieren hebben mijn hart. En wat een geluk, als je een keer met ze gewerkt hebt, mag je er altijd terugkomen. Er zijn heel wat mensen die er willen werken die niet de kans krijgen. Mooi ook om te zien hoe je intuitie groeit en je ze steeds beter kunt inschatten. De eerste weken ben je namen aan het leren en aan het kijken met welke karakters je te maken hebt. Je schrikt van de gevechten die uitbreken en houdt afstand van de alpha male, helemaal als hij net de vorige volunteer heeft gebeten. Maar na zo´n twee weken zit je er weer helemaal in, kun je de gevechten stoppen, omdat ze je kennen en respecteren als groepmember en kun je ze meenemen als ze na een uur stilzitten op hun junglewalk nog steeds niet verder willen lopen. En dan het uitzicht. Aaah ik heb het vast al eerder geschreven. Het is allemaal moeilijk te omschrijven, je zou het moeten ervaren om het te begrijpen misschien. Lang leve Ingrid dat ik het met haar kan delen, dat is echt een heel fijn gevoel.

Maar goed, het afscheid was minder verdrietig dan de vorige keer, omdat ik weet dat ik er weer heen ga. En eerlijk gezegd, het is goed om even wat anders te doen. Ik heb een paar keer een flinke huidallergie uitbarsting gehad die maar bleef terugkomen vanwege de natte kleren waarin je werkt en daar was niets tegen te doen. Het is goed dat mijn huid even tot rust komt. Ik merk nu al dat het beter gaat. Ik zit weer in mijn oude vertrouwde hotelletje Colonial en heb een hele mooie kamer boven gekregen. Ik keek er naar uit om al mijn kleren te laten wassen, want het is zo vochtig in Villa Tunari, dat ik ze net gewoon vochtig heb uitgepakt. Alles stinkt, er zit schimmel op mijn rugzak en ik kan niet wachten tot alles weer fris ruikt. Maar maandag gaat de laundry mat weer open, dus misschien blijf ik hier een dagje langer. Ik ga kijken of ik Sjoerd´s t-shirts kan regelen, want die wil ik in augustus mee terugnemen. En dan ga ik langzaam afzakken naar Argentinie.

Een busreis van zo´n 50 uur als ik het in een keer ga doen - dus dat ga ik niet doen. Ik ga op mijn gemak van stad naar stad en probeer rond de 27e in El Altillo te zijn. Gaaf hoor om zometeen met paarden te werken! Ga ik eindelijk leren paardrijden, wow. In Sucre hoop ik Lizzie te ontmoeten uit Engeland, die daar met weeskinderen aan het werk is. Het leuke van Inti Wara Yassi is dat je er zoveel mensen leert kennen die je vervolgens weer op je reis tegenkomt. Ik ben met Malena uit Zweden naar Cochabamba gereisd vandaag. Toffe meid, heerlijk gekletst onderweg. En we hadden geluk. We konden meteen met een taxi naar de landslide, vervolgens in de regen met een motor het laatste stukje - wat ik net gered heb overigens, want de motor was niet van plan om uit te wijken voor de giga Volvo truck die ook maar gewoon doorstoomde. Uiteindelijk belandden we in de modderpoel naast de weg - gast! en reed hij vervolgens als een gentlemen heel langzaam het laatste stuk. We moesten weer door de jungle klimmen omdat ze met de weg bezig waren (net als de eerste keer Ing) en er waren twee mannen die onze rugzak droegen. Ik begin goed te worden in afdingen, oh oh. Malena betaalde 10 Bol voor haar man, en liet al haar geld zien, tja dan gaat er niets meer af. Maar mijn kerel begon op 5. Arme stakker, want mijn rugzak was een stuk zwaarder. Maar als mensen niet klagen krijgen ze meer, dus hem ook blij gemaakt met 10. Twintig minuten sjouwen voor een euro, nou het was de moeite waard. Er stond een bus te wachten, dus we konden meteen doorreizen, prima allemaal.

Ik zal jullie vast weer wat meer gaan schrijven nu ik weer in de bewoonde wereld ben en weer meer dingen ga beleven. Hier alvast het eerste bericht om te laten weten dat alles goed gaat, dat ik het nog steeds naar mijn zin heb en uitkijk naar het volgende project en de reis ernaartoe.

Ik ga mezelf vanavond lekker verwennen in Café Brasil - sushi!!! en genieten van mijn luxe kamer, schone handdoek en alles. Bedankt voor alle lieve berichten die jullie achterlaten, dat is echt leuk om hier te lezen. Als je zin hebt in een mailtje van mij, stuur dan je mailadres even mee, want die heb ik niet van iedereen.

Een dikke kus vanuit hier!

Esther