Tupiza te paard

Ik dacht dat er in dit stadje niets te beleven zou zijn - ik had het mis! Na 3 dagen in Sucre te hebben vertoefd - ik wilde het liefst de stad nooit verlaten nam ik ´s avonds de bus naar Tupiza. Met 5 luidruchtige Israeliers naast me - maar ik was blij dat er meer buitenlanders in de bus zaten. Ik zat naast een Boliviaanse vrouw die in Buenos Aires woonde, een prima buurvrouw. Het valt me op dat de sterrenhemel heel laag lijkt hier. Het is fantastisch om ´s nachts te reizen en af en toe je ogen te openen om naar de miljoenen sterren te kijken - een adembenemend uitzicht. Ik denk ook dat het beter is om ´s nachts te rijden, omdat de wegen niet altijd even veilig lijken. Hobbelig, tussen bosjes door, over modderpaden, of tweerichtingsverkeer op een weg die ruimte biedt voor een richting. Maar als je in een nachtbus zit, zie je er niets van, sla je een kruisje voor je bijgeloof en hoop je weer op een goede aankomst.

En dat is tot nog toe steeds zo geweest. Voor Potosi kwamen we ineens stil te staan. Er was een ongeluk gebeurd met twee of drie vrachtwagens. Er lag een container gekanteld op de weg, die de weg blokkeerde. Het was heel mooi om te zien wat er gebeurde: iedereen ging dekens halen, alle mannen verzamelden zich uiteindelijk om de container om hem met alle mankracht om te kantelen van de weg af. In Nederland hadden we het niet eens geprobeerd en gezegd: natuurlijk kan dat niet. Maar hier kan alles - en wonder boven wonder, ze kregen het voor elkaar. Ik hou echt van die instelling. Ik vond het echt ongelovelijk. Dus in plaats van de hele nacht daar door te brengen, waar ik al vanuit was gegaan, konden we met een half uur weer verder. Het duurde nog een half uur voordat de ambulance arriveerde.

Ik stapte met de Israeliers in een taxi die ons vreselijk heeft bedonderd voor de paar meters die hij gereden heeft, maar ja, wij wisten niet dat Tupiza zo klein was. We gingen heel wat hotels af, want de meesten konden geen groep van 6 herbergen. Uiteindelijk verbleven zij in een luxe hotel (50 Bol) en besloot ik weer wat meer op mijn budget te letten. Vond een prima plek ´Residencial My Home´ voor maar 20 Bol. Ik dook er meteen in, het was inmiddels 6.30 en tikte een paar uurtjes slaap weg. Omdat ik toch wat leuks wilde doen ging ik kijken hoeveel het zou kosten om een toertje te boeken. Voor 7 euro kon ik 3 uur te paard een waanzinnige rit door de bergen en woestijn maken - dat was een deal! Met de wijze les van de vorige keer in mijn achterhoofd, dit keer zonder onderbroek in het zadel, want die blaren van de vorige keer hebben wel een week geduurd. Maar dit waren grote paarden, met een prima zadel. Ik had het mooiste paard (ja echt, de foto´s komen gauw, hier is internet alleen zoooo sloom, ik ga het in Argentinie proberen) - ik vond het waanzinnig!! Op Laguno, het paard dat steeds vooraan wilde lopen en in draft ging zodra de rest hem wilde inhalen (dank u!) ging ik een geweldige tocht tegemoet met twee Israeliers. Woestijn, rode bergen, met groene en grijze gladde bergen ervoor, allemaal in een foto, ik vond het prachtig. En cactussen groter dan ik, ik waande me echt in het Wilde Westen. Wow. Ben zelfs even in galop gegaan, wat ik veel prettiger vond dan draf, omdat ik geen benul heb hoe ik me dan moet bewegen en me echt een zak stenen op het arme dier voelde. Maar goed, het was een fantastische ervaring. Ik voel al mijn spieren, maar precies op de goede plek, dus dat wordt nog wat op die ranch dalijk. Tof tof tof.

De kinderen van het hotel waren helemaal lyrisch van de apenfoto´s die ik ze liet zien, dat ze niet waren weg te slaan. Ook het feit dat ik ´s middags in mijn bikini op de patio zat om bij te kleuren vonden ze uniek - want niemand wil hier een kleurtje hebben. Ze lopen hier met paraplu´s over straat om maar niet bruiner te worden. Ik had wat fruit gekocht op de markt en mocht de keuken gebruiken om een lekker muelitje in elkaar te knutselen. Ze hebben hier overigens cocosyoghurt - verrukkelijk, dat zouden ze in Nederland moeten invoeren. Met een boekje in de pizzeria gegeten en mezelf op een wijntje getrakteerd. Het leven is goed....

Heerlijk geslapen op een doorgezakte matras, maar dat is al zoveel beter dan de bus, dat ik zelfs dat een luxe vind. Vanmorgen een beetje rondgewandeld naar de giant slide - ik verwachtte een of andere aardverschuiving, maar het bleek een giga glijbaan te zijn. Ok. Maar het was niet ver lopen en ik heb weer een leuk marktje ontdekt wat leuk was om te zien.

Over een uur pak ik de bus naar Villazon waar ik de grens oversteek naar Argentina. Er schijnen elke 2 uur bussen naar Salta te gaan, de volgend bestemming, ongeveer 7 uur verder. Dat schijnt een mooi koloniaal stadje te zijn waar ik een dagje kan relaxen. Dus dit wordt mijn laatste email vanuit Bolivia. Ik ben benieuwd hoe het in Argentinie zal zijn! De bussen zijn in ieder geval superdeluxe hoor ik.

Noor, ik heb inderdaad elke dag een verse jus in Café de Mirador gedronken, wat een waanzinnige plek is dat zeg. Echt heerlijk om daar gewoon te zitten en het genot op je in te laten werken. En Lodewijk, weet je dat ik me daar zat te bedenken dat iedereen thuis gewoon aan het werk is en me dat heel even niet kon voorstellen als je ook daar een drankje kunt drinken met dat uitzicht....? Maar dat is gemeen om te zeggen, hoe is alles bij Maersk? Wat dat betreft heb ik echt het gevoel dat ik in een andere wereld zit.

Nou iedereen weer een dikke zoen van mij. Hou je taai daar in het Hollandse. En ook al geniet ik hier volop, ik denk wel aan jullie hoor!

XX

Esther