In galop!!

Met tussenpozen, maar daar ben ik weer! Ik heb weer een avondje vrij en ben met twee andere vrijwilligers in het internetcafé te vinden. We mogen maandag en donderdag naar Mercedes of vrijdag en het weekend. Ik ben hier iets te geks aan het doen, maar voel me af en toe weer 16 als het op de regels aankomt.

Zo kregen we vandaag te horen dat we de etensresten niet in de koelkast mochten bewaren, maar vanaf nu moeten retourneren. Waarschijnlijk omdat we de restjes aan de ganzen, Alfahore (de kitten), Linda (de gauchohond), de kippen en de kalkoenen voeren, maar ook omdat we dan de volgende dag weer dezelfde salade voorschoteld kunnen krijgen alszijnde een nieuwe. Give me a break! Als ze deuren open vindt, wordt de sleutel geconfisceerd, evenals loshangende kleren op de verkeerde plaats, als mensen zich 4 minuten te laat melden, krijgen ze de wind van voren. Maar goed, daar ga ik jullie natuurlijk niet mee lastig vallen, want het is hier namelijk ook superleuk!

Inmiddels heb ik maar liefst 4 keer op een zadel gezeten. Twee keer in de piste om het een beetje te leren en met Pasen zijn we met z´n allen naar buiten gegaan om over de velden heen te cruisen. Dat was natuurlij helemaal geweldig. Al die velden afgescheiden door witte idylische hekken, met honderden koeien, af en toe wat bomen en knalblauwe minimeertjes, hier heb ik van gedroomd. Nooit gedacht dat ik al zo snel te paard zou zijn en dan nog buiten ook nog. De tweede keer ben ik er met Lisa en Anthony op uit gegaan. Heerlijk was het, hup in draft en zelfs in galop. Ik kon mijn paard nog niet helemaal houden, hij wilde ook niet naar rechts, maar had zelf zijn route al uitgestippeld. Op een gegeven moment dacht ik ´laat maar, bang zijn heeft geen zin, laat ik er maar gewoon van genieten´, nou en dat deed ik. In volle galop over de velden, niet normaal, we gilden het uit van plezier... En ik hobbelde maar heen en weer, want ik kon zo snel het ritme niet te pakken krijgen (heb nog iets meer oefening nodig), dus dat heeft weer tot enkele blaren geleid. Maar als ze weg zijn, mag ik met de gauchos (Argentijnse cowboys) mee, dat gaat natuurlijk helemaal super zijn.

Mmm, haren los, zon op je bol over de goudrode en groene weiden, terwijl het paard zijn route bepaald. Dat wordt helemaal kicken als ik alles een beetje onder controle heb. Super.

En dan alle dieren die je hier kunt zien. Kees, ik moet weer aan je denken: honderden wilde papegaaien, motorvliegtuigvogels (zo slaan ze hun vleugels uit, als roterende motors), er lopen tientallen emoes in de wei (een met 12 jonkies!), grote zwartwitte roofvogels met oranje snavels, prachtige territoriale aanvallende grijs zwart witte vogels met rood, die pinnen in hun vleugels hebben om eventueel aan te vallen. En los daarvan heb ik een grote en een kleine slang gezien, giga padden (15 cm is niet overdreven), spinnen (heb me alweer twee keer over mijn angst heen gezet, jawel), grote cavia´s (ben de naam kwijt), nou ja, noem maar op dus. En twee katten die we af en toe binnen laten om ons ´s nachts te vergezellen :-)

We beginnen de dagen om 6.30 uur met een ontbijtje. We krijgen elke dinsdagmiddag een tas met een pak melk, een toiletrol, een zak cornflakes en een paar sinaasappels. Om 7.00 uur melden we ons bij Chantal om te horen wat we die dag gaan doen. Meestal ga ik met Lisa naar de merries om ze naar de eetstallen te leiden. Vervolgens verzorgen we de merries die het nodig hebben. Sweet, de beige merrie, heeft nog steeds mudfever (modderkoorts?) net als Guerera (wow wat een prachtig groot donkerbruin paard is dat - jammer dat ze zo angstig uit haar ogen kijkt, want qua bouw zou ze het van iedereen kunnen winnen). We hebben een tijd lang de veulens van Farella en Guerera mee moeten leiden naar de stallen om ze een injectie te geven omdat ze opgezwollen klieren hadden. Nou dat is een hele klus! We doen headcollars om de moeders, lopen voorzichtig in de juiste richting en hopen dan dat de veulens volgen. Met Farella´s veulen kun je dat vergeten! Tien stappen en dan rent hij er als een wildebras vandoor. We leren hoe we de veulens vast kunnen houden bij hun hoofd, met hun staart omhoog en dan in rondjes lopen totdat ze bedaart zijn.

Ze gebruiken hier verder de methode van Monty Roberts, de paardenfluisteraar. Wat zoveel betekent als met liefde en geduld je paarden benaderen en violence en agressie vermijden. Ik heb een video van hem gezien waarin hij binnen een half uur een wilde mustang rustig in de roundpen heeft lopen met zadel en een berijder. Dat is echt amazing. Dat werpt dus zijn vruchten af. Ik heb nog geen join-up sessie gedaan, daar moet je meer ervaring voor hebben. Dan ga je met een paard de roundpen in, laat je hem een paar rondjes lopen waarbij je hem in de ogen aankijkt en hem als het ware dwingt door te lopen. Vervolgens, zodra hij zijn oren neerlegt, zijn hoofd buigt en begint te smakken, kijk je van hem weg en benader je hem voorzichtig. Als je dat op de juiste manier doet en je draait je dan om, volgt het paard je uit zichzelf. Zo ook de wilde mustang.

Nou ja, zover ben ik nog niet, maar ik probeer ze wel op de manier te benaderen als ik een hoofdtuig om probeer te doen voor een behandeling. En als je zacht praat, in zigzagjes naar ze toeloopt en ze dan voorzichtig aait, kun je het zo voor elkaar hebben. Het blijft steeds weer een kick als het lukt. Helemaal bij moeilijke paarden. Ik heb sinds gisteren een borstel in mijn verzorgingstas (recorridabag) gestopt om ze te verwennen na een behandeling en dat vinden ze fantastisch. Echt leuk om te zien hoe ze hun hoofd van genot bewegen als je hun vacht borstelt.

Vandaag hebben we allemaal een paard gewassen en mooi gemaakt. Een leuke afwisseling. Ze moesten op de foto omdat ze naar de andere estancia in Brazilie gaan of omdat er een koper voor is. Dus lalalala, op blote voeten naar de paardendouche. We mochten 1cm shampoo vermengen met 2 liter water om daar de paarden mee in te soppen. Cremespoeling in de manen en hun staart, uitspoelen en borstelen maar. Ik heb een beetje het alleenrecht gekregen om ze mooi te kammen, omdat ik stiekem overal vlechten in maakte terwijl ik ze moest vasthouden tijdens hun treatments. Maar Chantal vond dat eigenlijk wel een goed idee, want het zou therapeutisch werken, zo leren ze dat je ook relaxete dingen met ze doet en dat het niet erg is om even stil te staan. Dus ik heb al een paar middagen dreadlocks uit elkaar gepuzzeld, met een olieachtige spray klitten eruit gehaald, gekamd, snel een stukje lijf mee geborsteld en ze dan met vlechtjes weer in de wei gezet. Ach ja, het my little pony syndroom met grote paarden. Maar ik vind het genieten, en zij ook. Stel je voor, als ik ooit een ranch zou hebben, dan zou ik Ruben alles laten inrichten en zou ik ze allemaal invlechten met verschillende kleuren lint. Tof toch als dat zo door de wei loopt ;-) Maar voorlopig zijn het losse vlechten die weer uitwaaien (gelukkig maar voor de hengsten....). Het leuke is dat ze het te gek vinden en met hun hoofd op je schouder tikken van ´ik wil nu, geef mij nu een beurt´, terwijl ze 2 minuten daarvoor lastig te vangen waren tussen de hekken rondrenden omdat ze al een tijd niet buiten hun wei waren geweest. Dus het helpt ook nog.

Wat hebben we verder gedaan. Af en toe moeten de hoeven worden getrimd. En heel zwaar karwei, ik geloof dat vrouwen dat in Duitsland officieel niet eens voor hun werk mogen doen. Maar we hebben hier een Spaanse Gaizkani, die niet voor een man onderdoet qua kracht. Een mooie te gekke meid ook nog. Dan sta ik daar simpeltjes het hoofdtuig vast te houden terwijl zij de binnenkant schoonmaakt, de onderkant en bovenkant vijlt. Een hels karwei als je bedenkt dat het veel kracht kost, je constant met gehurkte benen staat en de paarden steeds hun benen wegtrekken. Respect!

We eten warm tussen de middag en doen meestal een dutje of trekken ons terug. Lekker is dat, want omdat je zo fysiek werkt in de zon, kom je echt weer lekker fris tevoorschijn voor het tweede gedeelte van de dag. Om 14.00 uur melden we ons weer en krijgen we weer te horen wat we dan gaan doen. We krijgen een walkietalkie mee om ondertussen met elkaar te communiceren. We lopen heel wat af tussen alle weiden om alle paarden te controleren. Soms hebben ze bloedzuigers bij hun hoeven of een wolk in hun oog. Je kunt het zo gek niet bedenken of we proberen het te behandelen. Heel leerzaam in ieder geval. En leuk om zo dicht bij het paard te zijn en het te helpen.

Goed, ik ga de leuke dingen opschrijven, dan kan ik ze jullie de volgende keer weer schrijven. Nu zit mijn avondje er weer op. We gaan nog even een ijsje halen (aaaaah superzalig vers ijs: tiramisu, gecrunchte dulce de leche, chocola met stukken en zo zacht en romig heb je het nog nooit geproefd ....) en dan stappen we in de taxi om onze curfew te halen: 22.30 uur moeten we thuis zijn, anders komen we de gate niet meer door.

Bedankt voor al jullie berichtjes en emails, heerlijk om te lezen, tante Rika ik vind je berichtjes op de site helemaal te gek, dank je wel! Het ga jullie goed en een dikke kus vanuit hier!

XX

Esther