Pelligrini

Pelligrini was fantastisch! Een grote laguna met drijvende eilanden, die bij harde wind in steeds veranderende formaties voortdrijven. Herten, kaaimannen, carpincho´s (grote cavia´s), driehonderden vogels en zelfs een brulaap met baby gespot - zo de moeite waard! Juan, de Argentijn die voor Chantal en Dominique waarneemt als ze er niet zijn, tipte ons op dit weekendje weg. Via een hostel boekten we een 4x4 jeep, zodat we met zijn vieren om 6 uur ´s ochtends die kant op konden om er een hele dag door te brengen. We konden helaas geen twee dagen blijven, omdat er zondags geen verkeer terug is. Na zo´n 120 km zandweg (lang leve de jeep) kwamen we via een houten bruggetje aan bij de laguna. Met alleen maar water om ons heen. Prachtige zonsopgang in de auto en een heerlijke zonnige dag. We kregen twee leuke gozers toegewezen als gids. Er wonen maar 500 mensen in Pelligrini en zij gidsen alle toeristen. Ze wezen ons op de dieren die we niet zagen en zo dobberden we in onze boot een paar uur over het water. Magisch. Echt prachtig. Vogels die meeliften op de rug van de carpincho´s van het ene drijvende eiland naar de andere - natuur op z´n mooist. En de stilte op het water werd alleen onderbroken door het geluid van de vogels. Te gek. Na een kleine wandeling door een minibosje, waar we de brulaap zagen (yes!) aten we lunch in een hostel met een gigatuin. We hadden zelfs tijd voor een siesta (daar zijn we inmiddels helemaal aan gewend) om tot slot nog een kanotocht te doen. Victor vergezelde ons, opdat we niet zouden verdwalen, en zat bij Anthony en Katy in de boot. En Lisa en ik gingen er als een speer vandoor. I love canoeing!! Ik vind het gewoon zo heerlijk om zo over het water te glijden. En gelukkig deelde Lisa dat, dus we gingen helemaal uit ons dak. Iedereen eindigde nat, maar we hadden zo´n lol en het was zo heet, dus het maakte ook niet uit. Zelfs nog een gele vlinder gered uit het water, die heel de tocht meelifte en aan het eind door het hoge riet wegvloog. Mooi is dat. Aaah we voelden ons echt helemaal voldaan na deze dag.

Met heerlijke muziek terug naar huis om nog een avond te gaan stappen. Dat was best pittig, aangezien ze pas om 3 uur echt beginnen en we flink wat tijd te overbruggen hadden aangezien we om 19.00 uur in Mercedes waren. Stappen is hier wel bizar hoor, we kwamen Sweat binnen en er heerste een grootse stilte. Iedereen keek gespannen in het donker naar een stomme Charlie Chaplin film. In een discotheek!! Lisa liep op de DJ af en vroeg hem wat latino muziek te spelen en spontaan kroop iedereen op de dansvloer om dan uiteindelijk toch lol te hebben. Viel me toch op dat wij het meeste lol hadden, iedereen om ons heen stond met een heel serieus gezicht mooi te wezen. Maar dat maakte niet uit, plezier hebben we toch wel. Heerlijk om weer eens te dansen - maar helaas geen salsa, want ze dansen hier de cumbia. Ruub ik mis je! Ik had graag met jou hier op de dansvloer gestaan, wat dat betreft blijf je m´n beste danspartner.

En wat is er verder gebeurd op de ranch. Mmm, Chantal en Dominique zijn een weekje thuis geweest. Niets geen commentaar op onze werkwijze (geen video´s bekeken?). De sfeer was zelfs aanmerkelijk beter. Helemaal nadat wij de film the Notebook hadden gekeken en hadden bedacht dat het misschien een goed idee was om die aan hen te lenen voor we hem zouden terugbrengen. Ik weet niet of die film het verschil heeft gemaakt, maar de dagen die daarop volgden waren echt aangenaam. Ze vertelde ons dat ze blij was met ons als groep, dat ze ons vertrouwde met wat we deden en er plezier in had. Voor iemand die moeite met vertrouwen heeft was dat een enorm compliment en dat deed iedereen goed. Ons wekelijkse schema is een beetje aangepast - we mogen elke week 2 keer een middag met de gaucho´s mee en we mochten een paar dagen terug zelfs de merries van veld 1 terugbrengen na de check up. Dat was geweldig! Met Lisa onze favoriete ´duns´ gezadeld en als echte gaucho´s de merries via 3 velden teruggebracht naar hun eigen veld. In galop, in draft - de paarden hadden het helemaal naar hun zin. Dat zijn de beste momenten hier, met de ondergaande zon in de achtergrond... echt te gek. Voel me nu helemaal thuis op de rug van de paarden, het is waanzinnig. Over de velden.... mmm. Het wordt tijd om jullie wat video´s te laten zien. Ik zal eens kijken of dat lukt.

Chantal is nu voor een paar weken, misschien wel maanden terug naar Zwitserland, omdat haar moeder naar een verzorgingstehuis gaat. Dus we zullen iets meer vrijheid hebben. Ben benieuwd hoe dat gaat met alleen Dominique.

Tijd is weer op en ik heb nog zoveel te vertellen! Maar goed, de verhalen druppelen wel langzaam binnen. Helaas is emailen hier erg limited, dus sorry voor iedereen die op een mailtje van mij zit te wachten. Tot en met eind juni zal het sporadisch zijn en probeer ik in ieder geval deze blog een beetje bij te houden, maar in juli ga ik jullie weer volop mailen. Normaal zit ik lekker een paar uur weg te tikken, maar met twee keer in de week een 45 minuten red ik het niet. Dus niet vergeten, ik denk aan jullie en jullie krijgen zeker een persoonlijk berichtje van mij terug - later.


Dikke kus,

Esther