Bij de Arias

Twee en een half maand later.... en zoveel gebeurd!! Ik heb zoveel te vertellen en zoveel meegemaakt... mmm.

Om maar te beginnen met nu. Niet verwacht dat ik hier zou belanden, maar ik ben inmiddels alweer een goeie week bij de familie Arias in Parana. De familie waar Ruben woonde toen hij zo´n tien jaar geleden hier een Rotary uitwisselstudent was. Ze zijn helemaal verzot op Ruben (jongen jij staat op een voetstuk hier :-) en ik lijk hier niet weg te kunnen komen. Ik kan het prima vinden met Ana en Alejandro en ze behandelen me als hun dochter. En tja, om tijdens je reis heel even in een goed bed te kunnen slapen, met een lekkere douche, op je gemak te kunnen ontbijten, gezellige avonden met een wijntje aan tafel te kletsen en je was weer schoon te hebben - dat is natuurlijk wel luxe. Bovendien woont suikeroom Jose vlakbij en ook al ken ik hem nog niet zo lang, ik ben nu al verzot op hem. Zo maf om hier door de straten te lopen, wetende dat Rubens leven zich hier heeft afgespeeld en dat Eva hier ook is geweest. Echt een rare gewaarwording. Ik heb me nog niet heel cultureel gedragen, want het liefst slenter ik een beetje door de straatjes, of langs de riverwalk, of het oude vissershaventje, of de parken met de prachtige bomen hier - en dan vermaak ik me prima.

In Buenos Aires heb ik Cuti voor het eerst weer gezien, m'n Argentijnse broertje, die een jaar uitwisselstudent is geweest in Dronten en ook bij ons in huis heeft gewoond. We hebben zoveel meer gemeen dan ik ooit had kunnen denken. Samen met Guri, een vriend van hem, zijn we een paar pubs afgestruind en hebben we elkaar de oren van het hoofd gekletst. Hij gedroeg zich als een echte broer, niemand moest zich te dicht bij me wagen of aanspreken op straat, of de bodyguards stonden me waakzaam te beschermen. Weer een hele nieuwe gewaarwording hihi. Ik moest er niet aan denken om Cuti maar een avond te zien en daarna niet meer! Maar goed. Omdat ik zoveel mogelijk Ariasboys wilde ontmoeten, sprak ik de volgende dag af om bij Facundo en Delphine te ontbijten. Ik stapte per ongeluk een station te ver uit, maar kon daar mooi een warm muffin/croissant ontbijtje scoren bij McDonalds voor ik bij ze aan zou komen. Ook weer supermensen, wat had ik anders verwacht. Gezellig ontbeten en diezelfde dag de bus gepakt naar Parana.

Daar stond Ana me met open armen op te wachten. De hele busrit was superdeluxe, met leren ligstoelen, een kussen, een dekentje, een doos met vier soorten koekjes, frisdrank en wijn, wat sandwhiches en een filmpje (Rumor has it, voor degenen die hem nog niet hebben gezien. En als je hem ziet - send me the two quotes that you would want to remember! Want dat ging mij te snel en die wil ik echt opschrijven, maar goed). Prima te doen dus. Ik had nogal wat slaap in te halen na BA, dus de rit was in een oogwenk voorbij, ook al zat ik tussen bezatte volwassen die me probeerden te beindrukken met hun Engelse woordjes ('thank you' hihihihi) en de 'purser' die me om die tien minuten kwam vragen of alles in orde was.

Met Ana en Alejandro was het meteen leuk - en ik had geluk, want Manu (broer nummer drie) en zijn vrouw Jimena waren ook in Parana. We waren uitgenodigd om bij haar ouders een hapje te eten. Gezellig! De champagne stond op tafel en iedereen kletste er vrolijk op los. Om een uur of twaalf ging ik met Manu en Jimena mee naar een verjaardag van Jose, omdat het wel leuk was om mee te maken.

Nou dat was het zeker. Ik kan me nu voorstellen dat het niet echt makkelijk is om hier vriendinnen te maken, omdat de gasten hier echt niet gewend zijn aan blond haar en blauwe ogen. Getrouwd of niet, ik stond een beetje verdwaasd in de keuken met Manu en alle mannen om me heen. Rugbymannen welteverstaan, want daar kennen ze elkaar van (niet verkeerd :-). Ze hadden hem al behoorlijk zitten en ik verstond natuurlijk veel meer dan ik liet merken. Ohohoh. Allemaal carrieremannen met grote verhalen, maar er zaten wel echt leuke gasten tussen. We hebben gedronken, gedanst en zijn uiteindelijk in de disco (el boliche) beland. Zomaar ineens weer een hele gezellige avond erop zitten. Om zes uur rolde ik vermoeid in mijn bed om om twaalf uur weer op te staan - voor een superlunch bij oom Jose.

Met slaap in mijn ogen (maar we zijn hier om te genieten) keek ik mijn ogen uit in zijn huis. Nou is hij architect en dat kon je in alle details terugzien. Aan het water, met palmbomen en een zwembad in de tuin. Een prachtige Afghaanse langharige blonde hond. Boeddhabeelden, Chinese schilderijen met goud - een sprookje. Het eten was a la Ruben, met zoveel aandacht klaargemaakt, alsof ik in een restaurant zat. Even omschakelen hoor, zoveel luxe!!

De volgende dag stond ik om negen uur klaar om met Ana en sportcoach Evelyn een uurtje te sporten. Hup met de benewagen naar de riviergewandeld, langs het strand en de haven, om vervolgens thuis onder het genot van yerba mate buikspieroefeningen te doen en andere oefeningen. Nou klinkt dat allemaal heel sportief, maar verder heb ik Parana niet zo heel veel uitgespookt.

Donderdagochtend hebben Ana en Alejandro me meegenomen naar hun campo. Twee uur rijden van Parana, hebben ze daar hun land met wat paarden en een huis om te genieten. Er woont een gezin dat alles waarneemt als zij er niet zijn. Het was er heerlijk! Ik had er echt naar uitgekeken om dat te zien, omdat Ale plannen heeft om daar rural tourism op te gaan zetten, voor mensen die de stad willen ontvluchten om te onthaasten en te relaxen. Daar heb ik met Lisa en Geneva op de estancia uren over gefantaseerd. 'Wat zou je doen als dit van jou was....'. Ik kon er pagina's in mijn dagboek mee vullen.

Ik zou alle huizen wit verven, met blauwe luifels. Palmbomen, limoenbomen, en sinaasappelbomen, voor een vers sapje in de morgen. Paarden om te verzorgen en te berijden, kayaks om in de echt niet normaal prachtige rivier achter hun huis over het water te glijden, hangmatten in de tuin en bij het water, een picknicktafel om van het uitzicht te genieten en gezellig te tafelen onder het genot van een wijntje. Wat heb je nog meer nodig? De schapen liepen koddig door de wei en er liepen honden, katten, kippen en eenden rond. Weer een heel ander wereldje, maar het was echt genieten. Had ik een borstel bij me gehad, dan was ik meteen de paarden gaan verzorgen, want ze konden wel een kambeurt en een vijlbeurt gebruiken. Echt te gek om de wei in te lopen en ze te benaderen en te voelen dat ik het nog niet verleerd ben.

De man die er woont, maakte een paard voor me klaar. Toen realiseerde ik me ineens dat het wel luxe was op de estancia, omdat we daar met grote gezonde paarden en westerse zadels werkten. Hier werd een gauchozadel opgezadeld, met schapenvacht en al. De beugels hingen veel te hoog, maar ik was allang blij dat ik mocht rijden. Ik voelde me veel te groot voor het arme paard en liep voorzichtig een beetje rond. Ana en Ale gingen in de auto vooruit naar de rivier en ik volgde ze in een rustige galop. Hihi, niet voor lang, want het zadelgerei was veel te los voor dit paard, wat tot gevolg had dat alles begon te schuiven, ik mijn knieen inmiddels naast mijn oren had zitten en uiteindelijk maar besloot zacht op de grond te landen, want ik had niets om me aan vast te houden. Ana sprong de auto uit 'alles ok?' maar ik moest heel hard lachen 'ja alles prima'. Ik wilde het nog even zonder zadel proberen, maar paardlief had genoeg gefrummel aan zijn lijf gehad en had er niet zoveel zin meer in. Prima, het was wel te gek. Ik had er echt graag een paar dagen willen blijven, lekker rustig op het land, genieten van alle natuur. Maar het was nog nooit zo koud geweest in Argentinie als die week, en omdat de verwarming bestaat uit een antiek apparaat dat je niet makkelijk aankrijgt, is het bij een middagje gebleven. Maar ik zou Ale dolgraag willen helpen bij het opzetten hiervan. Voorlopig ga ik eerst maar eens wat op papier zetten voor hem.

Ik was er nauwelijks weg te krijgen, ze moesten me echt de auto intrekken, want we zouden doorgaan naar Rosario, waar Cuti woont. Ik had echt zin om hem te zien. Ik mocht in zijn bed slapen (zo gastvrij!) en we hebben een gezellige avond doorgebracht bij zijn oom en tante, met wederom wijn en een lekkere pizza. Ik heb de volgende dag allemaal lekkere dingen in huis gehaald om gezellig te kokkerelen en bij te kletsen. Lucas, zijn neef, kwam langs en na een gezellige picadura (tapas op zijn Argentijns) en een zalig pastaatje (al zeg ik het zelf), begaven we ons naar het nachtleven in Rosario. Ze hadden een mooie club uitgezocht voor 'mensen van mijn leeftijd'. Ahum. Doe mij maar jonge hippe Argentijnen, ik doe niet meer zo moeilijk over leeftijd nu ik hier ben geweest. Allemaal frusties!! Van 30 tot en met 60!! En hele sensuele hoeren.... Nou goed, het was in ieder geval een hele bijzondere ervaring. Ik denk dat Cuti de jongste van heel die tent was. Ik was dankbaar dat hij en Lucas in ieder geval goed konden dansen hihi. En ik heb me in het bijzijn van mijn familie natuurlijk heel netjes gedragen.

Een heerlijke nacht al met al, die Lucas en ik afsloten door tot half negen 's ochtends door te bomen over het leven. Praten kan ik zeker met deze twee vrienden - dat doet me echt goed. Het zijn bijzondere mensen die twee, en ik denk dat ze nog heel wat voor Argentinie gaan betekenen. Maar toen de zon ging schijnen vond ik het welletjes en ben ik in mijn bed gedoken om toch nog een paar uur slaap te pakken.

's Middags zijn we Rosario gaan verkennen. En hoewel ik het niet zo heel erg op steden heb (ik verlang er echt naar om terug te gaan naar de natuur en de 'stadse verleiding' te laten voor wat het is), is Rosario een prettige stad. Ze hebben een prachtige riverwalk, met heel veel bottletrees en !ombubomen! met hippe restaurantjes aan het water. En omdat de zon weer voorzichtig begon te schijnen, was heel Argentinie buiten, aan het voetballen, wandelen, mate aan het drinken, een heerlijk sfeertje. Ik heb inmiddels heel wat ombufoto's op mijn camera staan (weet je nog 'onder de ombuboom' van Santa Montefiore) en kan dalijk met een gerust hart Argentinie verlaten. We hebben het monument van de vlag bekeken en verder een rustig avondje gehad.

Ik denk dat ik woensdag de bus ga pakken richting het noorden. Misschien Cordoba, Tucuman, Jujuy en dan weer naar Bolivia via Tarija. Hoe en wat zal zich nog wel uitkristalliseren, maar ik mis m'n dieren en de natuur, so that's where I'll be heading. Ik ga jullie eerst gek maken met mijn mailtjes :-)

XX

Esther