De laatste dagen op de estancia

En dan heb je vriendinnen die zomaar op het vliegtuig stappen om je op te zoeken, onder het mom van 'ik ga op vakantie'. Meet Femke.

Hartje winter, ook al kon de zon af en toe heerlijk schijnen, en daar stond ze dan, die Fem. Ik ken Femke van SMART (outplacementbureau dat destijds door Maersk was ingeschakeld) en ever since we first met waren we grote maatjes. Ze had zin om te komen en ik vind het echt te gek dat ze dat gewoon gedaan heeft. Zo maf, hoe ze zomaar ineens op een zondag mijn leven op de estancia kwam binnenlopen. Maar zo te gek om dit met haar nu te kunnen delen.

Dominique mompelde schuldbewust dat ik hem er wel aan had mogen herinneren dat Femke was aangekomen bij de puesto (entree van de estancia 6km bij het kantoor vandaan), omdat ze een hele ochtend daar had moeten wachten totdat iemand haar kwam halen (halloooooo!!! Ik had hem natuurlijk de dag van tevoren daar nog over gesproken, en de stableboys hadden haar 's ochtends al gezien, maar ze had nog geen PERMISSIE van Dominique, dus het duurde mij ook allemaal veel te lang. Maar goed zo kon hij een goeie indruk op Fem achterlaten en haar laten merken dat het in ieder geval NIET aan hem had gelegen). Maar boeien, ik was allang blij dat ik haar zag.

De tas was nog niet uitgepakt of we kletsten elkaar de oren van ons hoofd. We hadden zoveel in te halen! Fem mocht een paar dagen op de estancia werken en daarna zouden we nog wat van Argentinie bekijken. Heel erg veel geluk met het weer hadden we niet, want na de dagen met zonneschijn (topjes en zonnebrand!) is het gaan regenen regenen! En werd het ineens een stuk kouder. Maar Fem mestte zonder te mopperen alle stallen uit en ik haalde in de stromende regen de paarden van de ene wei naar de andere wei. Ons dagje rijden viel letterlijk in het water, maar in plaats daarvan genoten we van alle ontspannen gezelligheid waar we normaal geen tijd voor hebben. Want als het regent heeft het geen zin om de paarden met allerlei cremepjes te verzorgen. Dus was er tijd om taarten te bakken! Ik begon aan een groot paardenplaid dat nog genaaid moest worden en Geneva vertoonde haar superkokskunstjes met de oven. Heerlijk, beslag met jam en dulce de leche (de Argentijnse caramelcreme die ze hier overal in gebruiken).

Fem kon het meteen goed vinden met Geneva, dus we hebben nog een paar leuke dagen gehad. En uiteindelijk nog twee ritjes te paard gemaakt. Een met de gaucho's, dat was te gek, want speciaal voor Femke lieten ze zien hoe ze koeien bij elkaar dreven en met een lasso vingen om te verzorgen (ja die hebben we op video!!). De rit erna kon Fem niet meer op haar achterste zitten, want als je een tijdje niet gereden hebt en dan ineens in een vrij hard westers zadel zit.... Het was heerlijk, we zullen het nooit vergeten.

Ik was onverwacht toch behoorlijk geemotioneerd om de estancia te verlaten. En om afscheid te nemen van Geneva, Gaizkani en Nabil, die toch echt mijn maatjes zijn geworden. Ik denk dat het is omdat het een te gekke plaats is, waar de paarden mijn hart hebben gestolen - maar waarvan ik weet dat ik er nooit meer terug zal komen.

Ik heb op internet wat reacties teruggezocht van mensen die op El Altillo hebben gewerkt - en eigenlijk schrijft iedereen hetzelfde: het is er zowel heaven als hell. Het is magisch om met de paarden te werken, zo dicht bij ze te zijn, ze te benaderen, je intuitie te ontwikkelen, met de gaucho's erop uit te gaan - maar Chantal en Dominique hebben het helaas niet begrepen. Als zij relaxete mensen zouden zijn, zou deze plek echt paradijs op aarde zijn, maar met hen om je heen, moet je echt steeds je best doen om alles wat ze zeggen en doen van je af te laten glijden om er toch van te kunnen genieten. Ze hebben zo weinig vertrouwen in mensen (iedereen steelt, iedereen maakt dingen kapot zonder het te zeggen, iedereen liegt en nee er zijn geen uitzonderingen) en hebben daar honderden verhalen over (ook al wijzigen ze in deze verhalen steeds degene die er 'verantwoordelijk' voor was), dat je er echt moe van wordt. Ik geloof dat je je eigen omgeving voor een groot deel creeert, en dat zij hoe mensen hen behandelen vooral aan zichzelf te danken hebben. Dingen gebeuren! Het is niet altijd 'iemands' schuld! Een oude oven houdt er op een gegeven moment mee op. Sleutels kunnen kwijtraken. Kapotte spiegels kunnen breken. Meine gute, get a life. Vanuit de grond van mijn hart echt zo zo jammer. Maar ook voor henzelf. Ze zouden zoveel meer van hun land en de dieren kunnen genieten, maar in plaats daarvan zitten ze de hele dag achter hun pc (staan ze om vier uur 's ochtends op), te foeteren op mensen en hun personeel rond te commanderen en te controleren met hun camera's. Daar word je heel rebels van!

Dus ja, we dronken af en toe een wijntje in de keuken en er waren mensen die een peuk opstaken. En we zijn een keer stiekem in het zwembad gesprongen toen zij een weekje naar Brazilie waren. Ik voelde me net een puber die niet gesnapt hoopte te worden. Oh oh oh. Maar genoeg daarover.

Wat heb ik eigenlijk al die tijd op de estancia gedaan? Voor de doorzetters die het tot hier hebben gelezen een beetje inzicht in mijn leventje. Want 1 mei is nogal een tijd geleden. Een een opsomming:

- werken in de pista: de vijfnwaardevolle merries verzorgen en klaarmaken om te rijden. Je haalt ze een voor een uit hun stal (Esmeralda, Gold, Ivitu, Peppy LeBest en Negra Mia) om ze te borstelen, hun poncho af en aan te doen (als het koud is, soms dragen ze ook een hoofddoek, heel erg in de stijl van King Arthur :-)), hun haar te kammen, hun hoeven schoon te krabben en als ze hoefijzers hebben, hun schenen in te binden. Vervolgens breng je de helft naar de weilanden achter de pista en breng je de overige twee of drie naar de horsewalker. Daar lopen en draven de paarden in totaal veertig minuten, om ze gezond te houden. Als het koud is, moeten ze daar niets van hebben, want het is saai rondjes lopen en kunnen ze nogal te keer gaan of het wiel met hun kracht stoppen, omdat ze geen zin meer hebben. Of het apparaat houdt er mee op, want het is een oud ding en een beetje aan het eind van z'n latijn. De meeste vrijwilligers vinden dit prima, lekker 40 minuten met de mp3 muziek luisteren, maar ik had er een hekel aan, omdat de paarden het niets vonden en ik het ook echt saai vond. Maar goed, als dat voorbij was, dan breng je ze naar de wei. Er waren vier weilanden achter de pista, dus ging er altijd een naar de piquetes die iets verder weg lagen.

Vervolgens kreeg je te horen wie er die dag door de trainers Gaizkani en Luis werden bereden. Dan liep je naar de wei om die paarden te halen en vast te maken aan de palen. Schoon te maken, borstelen, kammen, hoeven pikken en op te zadelen, zodat ze rijklaar waren. Dan werden de paarden tegelijk overgedragen en kon je het paard dat net was bereden gaan douchen, voor je het terugbracht naar de wei.

Het lijkt me trouwens niets om een mooi paard te zijn. Ook al hebben ze hun eigen stal en krijgen ze drie keer per dag alfalfa, krachtvoer en graan, de meeste hengsten staan een heel dagdeel of een hele dag stil aan een paal. Te wachten tot ze bereden worden of een halve dag in de wei mogen rondrennen. Echt een verdrietig gezicht vind ik dat. De meeste hengsten zijn 'gek' en daarom mochten wij als vrijwilligers daar niets mee doen (op de jongens na). Maar zou jij niet gek worden als je heel de dag werd gedwongen om stil te staan. Het koord aan hun hoofd stond altij strak, zodat ze hun hoofd zelfs niet konden bewegen. En Patabalala gooide zich van frustratie steeds tegen de deur van zijn box, dat zegt toch wat? Maar goed, ik kon het niet veranderen, maar heb dus wel de conclusie getrokken dat je maar beter een bastaardpaard kunt zijn dat vrij in de wei is, dan een quarter mile paard dat veel geld waard is.

- boxen uitmesten. Tja, de eerste maand was dit een taak die alleen aan de mannen werd uitbesteed (joepie!!), maar toen Chantal en Dominique naar Brazilie vertrokken kregen we een schema waarin ook wij dames waren ingedeeld. Eerlijk gezegd wen je er wel aan, is het in het begin heel fysiek zwaar, maar uiteindelijk wel prima als meditatiemomentje - als je het niet te vaak hoeft te doen. Het betekent zoveel als met je blote handen paardenshit op te pakken, in een emmer te gooien en vervolgens alle houtsnippers om te spitten met een hooivork om te kijken of je meer tegenkomt. En de grote plasstukken uit te scheppen om uiteindelijk alles in een grote ton te gooien. Om onze lieverds een schone box te geven - dit moest natuurlijk elke dag gebeuren. Daarna de gang vegen en alles netjes achterlaten.

- recorrida. De eerste zes weken was dit mijn tweede favoriete bezigheid samen met Lisa. Wat baalden we ervan toen hier een einde aan kwam! Het was heerlijk: opstaan, inchecken bij Chantal, om te horen wat we die dag nog verder zouden doen, lekker ontbijten (mmmm bocalitos met yoghurt en een appeltje en cereal) en dan met onze tas met cremepjes (recorridabag) naar de merries achter het huis. Daar waren dertien merries met dertien veulens. Sweet (de blonde merrie) at altijd apart omdat ze werd lastig gevallen door de rest. Ivoty at altijd aan de buitenkant en had twee hoefijzers aan haar achtervoeten, omdat ze ooit een ernstig ongeluk had gehad. En dan had je Penelope met een bult op haar hoofd en Imperial met alle letters op haar achterste - die altijd alfalfa kregen, omdat zij als meest dominantsten anders de anderen zouden lastigvallen. Butter (of eigenlijk Botafoga) met haar halve maan op haar voorhoofd en een wit kleintje, Peppy Girl met haar poppengezicht, Hurraca, Tornado en Cow Girl die we niet goed uit elkaar konden houden. Fortuna, die helemaal niet zo fortuna was met haar stijve voorbeen en haar gigantische vaginalitteken en het grootste veulen. Farella met haar golvende manen. Guererra, het grootste paard dat ze daar geloof ik hebben, maar dat altijd schuw om zich heen keek. En Barbara met de 3 op haar achterste, die naar iedereen snipte of trapte.

Het waren echt 'onze' paarden de eerste maanden, omdat we ze elke dag drie keer met het eten begroeten. In het begin dreven we ze altijd naar de houten coral om ze daar te verzorgen. Maar omdat we ze steeds beter leerden kennen, deden we het vervolgens met een halster bij de eettronk. En uiteindelijk hadden we helemaal geen halster nodig en verzorgden we ze als ze aan het eten waren. Hup, gaas met jodium, hup creme erop en klaar is kees.

De kleintjes waren in het begin heel schuw, maar begonnen ook steeds vaker naar ons toe te komen. Sommigen vonden het zo heerlijk om op hun kont gekriebeld te worden, dat ze hun achterste tegen onze buik aanduwden om gekriebeld te worden. Geweldig is dat!!! We begonnen ze allemaal een eigen naam te geven - ook al hebben ze nu allemaal een officiele geregistreerde naam sinds kort, omdat we onze vrienden bij naam wilden kunnen noemen.

Na het ochtendritueel, wat zo een uur in beslag nam, gingen Lisa en ik op pad naar de piquettes (de weilanden rechts van het huis). Dat waren er een stuk of veertig. We controleerden de hengsten die niet werden bereden en begaven ons dan naar de rest van de paarden. De vier jonge hengsten in 14, de twee in 15 die van hun vriend moesten worden gescheiden, omdat hij al het eten op at en hun daarbij beet. Een paar verwende paarden die hun eigen wei hadden, zoals Caipira, een prachtig gitzwart paard, dat steeds steigerde als ze naar de wei werd teruggebracht na een ritje. En dan de twee hengsten die met pensioen zijn, Charango en King, en onze rijpaarden, die geen pure paarden waren en dus ook geen naam hadden. Elke dag eigenlijk hetzelfde riedeltje. De een had mudfever (Louisdor was onverbeterlijk, Guererra en Sweet ook een hele tijd). De ander had een wond, die we heelden met cacique. Of een blauwe ster in hun oog: oogdruppels. Of een rauwe huid: aloevera. Of honderden vliegen: caciquespray. Of fungus: hele sterke jodiumwash. Of een scheur in hun hoef: speciale hoofgrease waar jodium in zat.

Ik heb zoveel van Lisa geleerd, het was super. Vooral hoe paarden te benaderen die schuw zijn, of niet willen en er vandoor gaan zodra je hen ziet of tegemoetkomt. Heel rustig op ze afstappen. Ze niet in hun ogen kijken. Je schouder naar ze toe wenden en nooit je volle borst. Rustig praten en ze op hun gemak stellen. Zigzaggend naar ze toestappen, en nooit in een rechte lijn. Voorzichtig je hand uitsteken en ze laten ruiken. En dan als je kan zachtjes hun nek strelen en dan hun voorhoofd, zodat je last but not least de halster over hun hoofd kon aanbrengen. De paarden hebben ons heeeel veeel geleerd over geduld. En wat waren we er trots op als het ons weer gelukt was. De grap is dat als je doet alsof je alle tijd van de wereld hebt, dat je meer geduld hebt dan de paarden. Als ze ongeduldig beginnen te briezen, dan weet je dat je gewonnen hebt en dat ze het opgeven om weg te blijven lopen. Dat voelde echt steeds weer als een overwinning. Ook omdat je het allemaal zonder geweld of boos te worden voor elkaar krijgt. Te gek.

Omdat je ze elke dag ziet, bouw je natuurlijk een innige band met ze op. Maar dat wil niet zeggen dat ze zich elke dag gemakkelijk laten vangen voor een behandeling! Dat verschilde echt per dag. Maar zo ben ik in de wei voor het eerst op de rug van een paard gesprongen. Dat vond ik stoer!! En dan met een halster naar de estancia rijden. Barebacking noemen ze dat hier, geen idee of daar een Hollands woord voor is. Maar de 'dun' (de lichtbruine paarden) was groot en comfortabel en super om te barebacken. Dat deden we dan natuurlijk zo vaak als we konden.

Dat was zo leuk aan Lisa. Ik kon natuurlijk helemaal geen paardrijden toen ik daar aan kwam. En in het programma was het destijds nog niet opgenomen, dus kon ik hooguit een keer per week 's avonds in de pista (de rijschool binnen) oefenen. 'Zou het niet te gek zijn als we ze zonder zadel terug konden brengen naar de wei' zei ik een keer voor de gein. 'Ja tuurlijk, gaan we doen' zei Lisa doen. 'Neeee joh, ik heb helemaal geen ervaring!'. 'Maakt niet uit, je kunt nu rijden en het is te gek'. En dan reden we in het pikkedonker au naturel op ons paard met maanlicht terug naar de wei. Of zonder maanlicht - en dan wisten de paarden precies naar welke wei ze moesten teruglopen. Magisch!! Echt supermomentjes waren dat. In alle stilte, wat hebben we genoten van die ritjes!!

En de eerste keer dat ik in rengalop schoot, schrok ik me een ongeluk. Gewoon vasthouden, riep Lisa en vervolgens besloot ik er maar van te genieten en toen vond ik het te gek. Zo vrij over de velden, en het paard zijn gang laten gaan. Ik weet niet of ik dat ooit nog zo ga meemaken, maar het was als in een droom. We gilden het dan uit van plezier en de paarden stonden buiten adem blij weer aan het hek om afgezadeld te worden. Heerlijk.

- met de gaucho's mee. Toen dit eenmaal in het programma werd opgenomen, waren we supergelukkig. Drie keer per week een middag of een ochtend met de gaucho's op pad. Koeien samendrijven om te behandelen. Of ze mee te nemen naar de estancia voor een tekenbad of transport. Zoooo stoer, toen Gregorio voor het eerst zei 'he Es, neem jij die kant? Dan zie ik je weer bij het hek voor de estancia'. 'Uh wat? Uh ok!. En daar ging ik dan. De eerste keer met Lisa 'come on, come on poppies, vamos!' Al fluitend en rochelend (want zo doen echte gaucho's dat), rutterutterutte.... Hup, samenvoegen bij het hek, al klikkend met onze tongen en dan met de paarden naar voren drijven. Naaa zo cool.

Of de koeien bij elkaar houden als Jose of Jorge er tussen door wandelt met zijn paard en er steeds een uit lassoot. Linda de hond was altijd heel alert, en zij deed het meeste werk. Maar af en toe ontsnapte er een en dan ging je er in galop achteraan om hem weer bij de groep te krijgen. Waaaah. Nou ja. Ik kan het niet uitleggen, maar het was te gek. Dit was waar ik hiervoor gekomen ben. Om de vrijheid te voelen in de weilanden. En de eenheid met het paard. En de zon op mijn bol. Genieten. Ik heb er geen andere woorden voor. En ik had verwacht dat het gaaf zou zijn. Wederom was het nog gaver dan ik had verwacht.

Dit waren echt de topmomenten waar het om ging. Door deze momenten konden we alle shit van D&C wel handelen. Want eenmaal op een paard vergat je toch alles. Of het nou regende of ijzig koud was, het was altijd fantastisch.