Iguazu watervallen

De foto´s laten nog even op zich wachten (aaaah Fem, ik ben een kwart van mijn foto´s per ongeluk kwijtgeraakt in het internetcafé....), maar het staat voor altijd in ons geheugen gegrifd: Iguazu. Iedereen was het er over eens, dit mag je niet missen. Vrijdagochtend hadden we onze spullen gepakt om nog een avondje met Geneva in Mercedes door te brengen - een ouderwets avondje in onze stamdiscotheek Suet. Dominique liet ons nog rustig twee uurtjes wachten tot na zijn siesta (ook al vond hij het de dag ervoor prima dat we om 12.00 uur weggingen). Maar goed, dat waren dan ook de laatste ergenissen van de ranch. We hebben nog gezellig gelunched met de vrijwilligers en hadden de dag ervoor een superlunch met onze zelfgemaakte taarten waarbij alle gaucho´s en staljongens ook waren (dat was uniek, want we zijn bijna nooit allemaal tegelijk samen). Die groepsfoto ben ik dus helaas ook kwijt, maar het was memorabel.

Het zonnetje scheen, het was heerlijk weer en ik deed mijn rondje afscheid op het laatste moment, zoals het hoort. Ik voelde me behoorlijk verdrietig, omdat deze plek een bijzondere plaats in mijn hart heeft gekregen, maar ik tegelijkertijd me realizeerde dat ik hier nooit meer terug kan en zal komen vanwege Chantal en Dominique. De paarden en alle andere mensen ga ik nooit vergeten. Wow, dit was het allemaal wel waard zeg.

Nou ja, de taxi´s zijn wel wat gewend, dus toen ik met tranen in mijn ogen instapte na Gaizkane en Nabil te hebben gezoend, vroeg hij niets en reed hij netjes door. Bij de puesto kon ik Mario alleen maar snikkend in zijn armen vallen, waardoor hij ook bijna zijn tranen liet vloeien. Ach ja, het laat alleen maar zien hoe geweldig we het hebben gehad. Soms moet je het even laten vloeien en dan kun je weer verder.
Op naar de volgende good bye: Paolo van ons vertrouwde hostelletje. Hij spreekt behoorlijk wat talen (zelfs wat Guarani, een local language hier), is Zwitsers, groter dan gezond is en homo? ook al heeft hij ´een vriendin thuis´?, terwijl hij een jaar van huis is om in Argentinie te werken - maar whatever, het bleek een echte trouwe vriend. We hebben zoveel met hem gelachen: toen we vroegen om een masseuse en uiteindelijk naakt in de prachtige achtertuin belandde (met strotafeltjes en papayabomen en een organisch moestuintje). Te gek: we mochten onze bed buiten neerzetten, waarbij een profesionel kinesiologe (die nergens van opkeek of in ieder geval deed alsof) ons behandelde, terwijl Geneva en Lisa met hun mp3 en chocola lagen te relaxen op het kleed op het gras. Was zo leuk! En hij heeft me geholpen om Victor weer te vinden, de natureboy gids uit Pelligrini die ons een onvergetelijke dag had bezorgd die ik echt graag wilde weerzien. Maar helaas zag hij er in Suet uit als een hippe wetlookgel gast met neuspiercing - (where did the nature boy go??!!) en daar kon ik me niet over heen zetten, plus het feit dat hij wel heel erg veel aandacht kreeg van een vriend van hem - dus heel dit verhaal heeft uiteindelijk geen vervolg gekregen. Maar toch, zonder Paolo had ik hem nooit weergezien. En de keren dat hij ons liet tukken tot 12.00 uur, terwijl we eigenlijk om 10.00 uitgecheckt hadden moeten zijn. Onze partner in crime.

Geneva kwamen we om 20.00 uur tegen bij Delicias de Ibera om vervolgens gezellig in onze vertrouwde pizzeria te gaan eten. Er zijn dan ook maar vier of vijf restaurantjes waar je in Mercedes kunt eten: het Casino, het ´luxe´ restaurant, wat helemaal niet luxe is, behalve de uitstekende bediening en dan de pizzeria bij de busterminal. Oh ja, en de steak place. Maar bij de pizzeria kwamen we altijd ´onze´ bekenden tegen. De supermarketguy - die heel mooi was, maar tegelijkertijd veel te keurig en veel te verlegen. De farmacy guy - die Lisa met zijn zoenen overweldigde na een onschuldige cumbia, waar ze niet van gediend was, maar die we wel steeds weer tegenkwamen. De moustache man - die gescheiden is en drie zoons heeft en zijn zinnen op ´mij als zijn nieuwe vrouw´ had gezet. Die arme man heeft ons avonden gevolgd, tot in Suet toe, maar daar waren we echt niet van gediend. Toen hij door had dat dat niet de manier was, taaide hij gelukkig een beetje af en konden we een stuk relaxeter met hem en zijn lieve spraakwatervallenzoontje omgaan. Hij heeft ons zelfs een keer naar huis gebracht in zijn pick up truck - maar alleen omdat de taxi´s niet reden, maar goed, dat was wel heel aardig. En dan de straatkinderen natuurlijk, die ons altijd vergezelden en de avond van hun leven hadden als ze bij ons mochten zitten en een flesje cola kregen: Horacio, Ramon en Tapita - en allemaal verliefd op Lisa :-). Jemig, ons leventje in een minidorpje. Ik schrijf het allemaal maar op, omdat ik het niet wil vergeten. En dan Noelia de mooie 17-jarige in schooluniform met de sexy stem, Luciano de carpenter met zijn Robinkrulletjes, de zoon van Juan, de halve Braziliaan-Argentijn met zijn oranje blouse - we hebben heel wat mensen leren kennen met wie we zoveel lol hebben gehad... ciao Mercedes.

Daar ben ik in alle haast dus twee cd´s met foto´s kwijtgeraakt, omdat het internetcafé ze niet zoals beloofd gebrand had en vervolgens de folders was kwijtgeraakt. Neeeee. Maar goed, maar niet aan denken, ik heb genoeg andere foto´s die me aan El Altillo doen herinneren. Stonden wel een paar hele gave foto´s op trouwens van la Doma, een gauchofeest, waar gaucho´s op nietgedomesticeerde paarden reden. Een gezellig festival, maar de paarden werden er behoorlijk mishandeld. Wat dat betreft was het niet om aan te zien, die arme dieren. Zo bang waren ze.

Op naar Corrientes, waar we ´s avonds om 01.00 uur de bus zouden pakken naar Iguazu. Het was lekker weer en omdat Corrientes een prachtige riverwalk heeft, besloten we in de supermarkt een lekkere picknick bij elkaar te rapen - met bubbels om Fem´s promotie te vieren en het feit dat we het zo gezellig hadden. Met kaasjes, crackers en champagne op zoek naar de rivier. Al lopend kwamen we nergens en uiteindelijk toen we besloten toch maar een taxi te pakken hebben we totaal de zonsondergang gemist - maar zelfs in het donker zag het er wel heel mooi uit. Er was verder niet veel te doen en om onze tijd te doden hebben we een hele avond in de bioscoop van het casino uitgehangen - melig van saaiheid. Die jongens hadden de avond van hun leven - en wij hoefden onze cola en popcorn niet te betalen, maar eigenlijk verveelden we ons dood. En ´s avonds in het donker over straat lopen was ook niet zo´n goed idee. Dus hebben we daar nog een wijntje gedaan, tot onze bus uiteindelijk vertrok.

De bussen zijn hier zo prima: je kunt er in liggen, krijgt meestal een sandwich of wat te snoepen, je kunt er prima in slapen. Iguazu was geweldig en dat begon al met de temperatuur. Eindelijk weer tropisch weer! Hup topjes aan en met een biertje in de zon! (Ja ik weet het, deze verhalen zijn allemaal nogal in contrast met mijn back to nature verhalen, ik heb me echt twee weken een yup gevoeld wat dat betreft). Weer een prima hostel en het stadje zelf was niet zo groot, dus daar hebben we een beetje rondgeslenterd. Heel veel backpackers trouwens.

Die avond zouden we de tour van de volle maan doen. Leek me zo romantisch en ik had al helemaal in gedachten dat we daar verliefde romantische stelletjes zouden tegenkomen. Maar onze bus zat vol met zestigers op een Mexicaan van onze leeftijd na. Hihi. Fem en ik nodigden hem in het treintje uit voor onze bubbels (promoties moeten goed gevierd worden). We liepen over een bruggetje dat eindigde in de Devil´s throat. Prachtig om dat met maanlicht en maanlicht alleen te zien. De weerkaatsing op het water en hoe het verlicht was, was niet normaal. Ik had het gevoel dat we er nog maar net waren en alweer wegmoesten, zo indrukwekkend was het. Ik was nog helemaal niet klaar met kijken. En het geluid van het constante kolkende water. Met alle nevel dat naar boven stoomde, je kon helemaal niet zien hoe diep het was. En ja grappig, hier zijn Ruben en Eva dus ook geweest.

De volgende dag pakten we de bus weer terug om nog een dag uitgebreid van de watervallen te genieten. De brug waar we de avond tevoren over heen hadden gelopen bleek vol vlinders te zijn. We deden er ontzettend lang over om bij de Devil´s throat uit te komen, omdat we vol verwondering om ons heen bleven kijken. Wat mooi! Eentje bleef op mijn vinger zitten, een ander op m´n oranje trui. En wij maar foto´s maken hihi. Nee was echt tof. We hadden helaas maar een dag en hebben niet meer de watervallen vanaf de braziliaanse kant bekeken, maar dit was al enorm de moeite waard. Hier kom ik nog wel een keertje terug.

Heerlijk een hele dag lopen, stralend weer, wel wat muggen, maar goed, die heb ik het hele jaar eigenlijk nog niet gezien. De regenboog in het water en alle watervallen die er zijn, niet normaal. Moe en voldaan weer terug in het hostel in ieder geval.

Om de volgende dag een vlucht te pakken naar Buenos Aires in plaats van een twintig uur durende busrit. Wat een luxe! We zaten gelukzalig samen naar Fem´s mp3 te luisteren en hadden helemaal niet door dat we onze vlucht aan het missen waren, omdat er nog zoveel mensen waren. Tot er iemand zoekend riep: last call, last call en wij opsprongen om het toch maar uit te zoeken. De mensen die er nog waren stonden te wachten voor de volgende vlucht... OEPS!! Dus net op het laatste moment, toch nog in het vliegtuig. Oh oh oh, dat maak je dan weer mee.

Maar goed. Prima dus en we waren er binnen een mum van tijd. Een stuk kouder in Buenos Aires! Maar daar schrijf ik binnenkort wel over. Ben zo een beetje stukjes aan het inhalen, zodat ik het op papier heb staan - want met mijn geheugen :-( wil ik het in ieder geval kunnen teruglezen om me het weer voor de geest te halen.

Tot de volgende keer!!

E