Union Campesino de Noreste de Cordoba

Jongens waar ben ik nu weer beland!!??

Alejandro Arias (Rubens gastvader) kende maar een iemand die net zo gek (loco) was als ik (lees: die per bus naar Bolivia reist ipv het vliegtuig) en dat was Joaquin Gonzalez. Een vriend van de familie, van Mariano. Hij is advocaat en heeft zijn luxe leventje opgegeven om zich in te zetten voor de Union, oftwel de boerenbond hier, de mensen die op het land leven. Ze leren de arme mensen op het land over gezondheid, agricultuur en voedsel en helpen ze deze mensen zich te beschermen tegen de gringos (lees: buitenlandse bedrijven en amerikanen) die hier op groffe wijze land innemen om cereal en soja te verbouwen.

Wow. Ik ben echt in een andere wereld beland. Maar wel heel leerzaam. Hoewel het hier heel veilig is, duurde het even voor ik me hier echt op mijn gemak voelde. Ik denk dat het ook een beetje een cultuurshock was van het luxe leventje met de familie Arias naar een wereld waarin elke peso wordt gewogen voor hij wordt uitgegeven. Wat me raakt is de bezieling van deze mensen en dat ze alles (bezit delen) opgeven om zich in te zetten voor hun idealen. Ze hebben een aantal hoofdkantoren, waar iedereen kan wonen en slapen - en alles is van iedereen. Een mooie gedachte. Tegelijkertijd jaagt de verbeten blik in Joaquins ogen me angst aan. Het is niet makkelijk om zo te leven en constant in gevecht te zijn met de rijke grote organisaties, die heel goed weten hoe ze de wetten naar hun hand moeten draaien. Het is niet makkelijk om daarvan te winnen. Ik heb heel wat geluisterd naar de heftige gesprekken. Waarvan ik helaas nog niet alle kan verstaan, omdat ze hier weer heel veel slang (woorden van de straat die niet in het woordenboek staan) gebruiken.

We zijn twee dagen in Tulumba geweest, waar Joaquin een huis heeft. Dat hij overigens opzegd om dit geld anders te kunnen besteden en in de hoofdkantoren te gaan leven. Een prachtig huis (kan ik zeggen als westerling). Vlakbij een prachtig riviertje, waar ik nog heerlijk in mijn dagboek heb zitten schrijven. Heerlijk! Weer terug in de natuur! Dat heb ik gemist. Even niets,alleen maar gedachten en natuur. Hout zoeken in de tuin om een asado te maken (argentijnse barbeque). Wat stenen en een rekje, hup vlees en pompoen en ui en aardappel erop. Dat is nog eens sfeervol eten. En Marco, die van het platteland komt en weet wat het is om niets te hebben en honger te lijden, zocht allemaal planten op die we konden eten als salade of thee. Hij liep naar de rivier en plukte daar de bladeren uit om er vervolgens een salade van te maken. En vond munt om thee van te trekken. En met een paar kruiden, toveren ze alles hier om in een simpele maaltijd.

Ze eten hier maar een keer per dag en drinken vooral veel mate (argentijnse gewoonte waarin ze soort van theekruiden in een kalabas stoppen met heet water en dit vervolgens laten rondgaan aan iedereen). Dat was ook wel even wennen. Maar goed, ik had me zo volgegeten die paar dagen bij de Arias, ik heb wel een buffer en ik blijf hier maar een paar dagen. Maar ik vind het wel een uitdaging om een paar dagen hun leven te leven en te voelen hoe het is. Om het echt koud te hebben snachts en pas in slaap te vallen als je voeten na een uur langzaam ontdooien. Ik ben zo blij dat ik mijn knuffel bij me heb :-) - dan voel ik me uiteindelijk toch comfortabel en kan ik overal wel slapen. Het zijn een beetje dezelfde omstandigheden als in Inti Wara Yassi. Een matras zonder beddegoed, ergens een deken versieren en je ogen dicht doen. Dat ik gisteren een warme douche had bij Joaquin thuis was een luxe. De komende dagen zal ik me waarschijnlijk helemaal niet douchen. Maar dat is nu ook even helemaal niet belangrijk.

Joaquin is nu voor een paar dagen in Cordoba om rechtzaken bij te wonen. Ik ga zo het dorpje Las Peñas verkennen (slaap nu in het hoofdkantoor waar overigens 6 kinderen wonen door de week van het platteland die hier naar de middelbare school kunnen gaan - iets wat de unie voor ze regelt). En morgen hoop ik mee te kunnen naar het platteland om met eigen ogen te kunnen aanschouwen wat voor werk ze doen en hoe de omstandigheden zijn. Dat kun je je in Nederland bijna niet voorstellen. Dan denk ik aan alle mensen die zeggen dat je niet veel kunt doen aan de armoede in de wereld. Dat is zo niet waar. Als je maar klein durft te beginnen dan maak je al een verschil en kun je al bijdragen. Ik voel me hier met een superrijke verwende westerling met m{n electrische tandenborstel en mijn camera.

Stom he, als ik in de steden ben heb ik behoefte om er in een leuk shirtje bij te lopen en wat hippe oorbellen in te doen om me lekker te voelen. En dan ben ik hier en dan vraag ik me af waarom ik al die dingen bij me heb, want ze hebben hier totaal geen waarde. Hier ontmoet je het echte leven - en het overleven. Daarom snap ik ook wel waarom sommigen zo verbeten werken hier. Het is de bezieling en de frustratie dat ze niet sneller meer kunnen veranderen, creeeren en bijdragen.

Nou goed, wel een goeie ervaring, ook al moest ik me er wel even doorheen bijten. Ik blijf hier waarschijnlijk tot en met dinsdag om vervolgens de bus naar Tucuman te pakken. Ik ben blij dat ik hier ben, want ik heb het gevoel dat dit intense maar onvergetelijke momenten zijn die ik absoluut in dit jaar wil tegen te komen. Ik ben benieuwd wat voor een impact deze paar dagen op me gaan hebben.

Maak je vooral geen zorgen, alles is goed hier en ze zorgen prima voor me, zodat het me aan niets ontbreekt - en de familie Arias weet waar ik uithang.

Dikke kus,

Esther