Bijna twee weken bij de UCAN - Reisverslag uit Buenos Aires, Argentinië van Esther Visscher - WaarBenJij.nu Bijna twee weken bij de UCAN - Reisverslag uit Buenos Aires, Argentinië van Esther Visscher - WaarBenJij.nu

Bijna twee weken bij de UCAN

Door: Esther

Blijf op de hoogte en volg Esther

04 Augustus 2007 | Argentinië, Buenos Aires

Het lukt me niet om Argentinië te verlaten! Ik dacht zo´n twee dagen bij de Movimiento para los Campesinos (de UCAN) te blijven, maar uiteindelijk (met moeite) heb ik pas na zo´n twee weken de bus gepakt. Wat een wonderlijke ervaring was dat zeg. Zomaar ineens beland.

De eerste dagen wist ik niet goed wat ik ervan moest denken. Alles was behoorlijk ´back to basic´ en de discussies waren fel. Maar ik kwam er al gauw achter dat het niet altijd zo was. Toen ik aankwam in huize Las Peñas, het hoofdkantoor van de UCAN in deze regio, leerde ik meer over de organisatie kennen. En de mensen erachter. Samengevat: ze hebben allemaal de passie om de levenstandaard van de arme boeren te verbeteren door ze advies te geven over gezondheid, te informeren over hun rechten en ze samen te brengen om zo hun agrarische afzetmarkt en prijzen te kunnen vergroten.

Ik ben met Ale en Ivana naar het platteland geweest om daar een aantal boerderijen op te zoeken om te praten over het belang van gezondheid. Over het oprichten van een klein kliniekje met de belangrijkste medicijnen, gerund door henzelf, zodat ze niet 50 km hoeven te rijden naar de dichtstbijzijnde dokter. Waar ze leren om injecties te zetten en de belangrijkste ziektes en aandoeningen leren herkennen. Het ging allemaal heel gemoedelijk. We werden warm en open ontvangen (door mensen die een vrij ongestoord individueel leven leiden) en het idee werd losjes in de groep gegooid. Zodat ze erover konden praten met andere mensen uit hun ´gemeente´ en Ale en Iva een week later terug konden komen om het er nogmaals over te hebben en eventueel de ideeen te concretiseren. De tijd nemen is hier heel belangrijk. En mensen iets laten inzien, ipv op te dringen ook. Je zou hier met de westerse efficientie (gesprek voorbereiden, doelen en agenda stellen, argumenten uiteenzetten, eindigend met een overredende conclusie binnen een bepaalde tijd) niets bereiken.

Je moet je voorstellen dat je van de grote weg afgaat en dan zo´n 30 minuten via hobbelige zandwegen (het is er vooral woestijnachtig met wat droge struiken) ineens bij een uit de klei getrokken huisje (aarde, met water en stro gemengd) aankomt. Wat me verbaasde was dat ze wel behoorlijk wat vee hadden. Nou ja, behoorlijk, dat was dan bijvoorbeeld 3 paarden, 6 koeien, 10 geiten, 10 kippen, 3 honden en 2 katten. Maar toch voor mij een prachtig plaatje - een beetje een dubbel gevoel dus, want zo prachtig was het natuurlijk niet - deze mensen hebben nauwelijks pesos om van rond te komen. Toch boden ze meteen mate aan en tortilla met vlees van eigen bodem. Zo vrijgevig, terwijl ze zo weinig hebben. Bijzonder vond ik dat.

Het tweede huis was een heel ander bijeenkomen. Deze dames hadden ´meer´, maar waren ook een stuk ontevredener. Klaagden ´wij zijn zo arm, wij zijn zo arm´, hadden nauwelijks vertrouwen in de organisatie en geloofden niet dat Ale dokter was die in plaats van veel geld te verdienen voor 150 euro per maand dit werk deed en dat geld ook nog eens gaf aan de organisatie. Hij liet ze in hun waarde en bleef heel rustig zijn verhaal vertellen - maar ook dat het aan hun was om er iets mee te doen. Een interessante bijeenkomst met heel wat stiltes. Maar de boodschap kwam wel aan. Ze werden wel aan het denken gezet en hadden eigenlijk stiekem ook wel interesse om meer te leren over hun gezondheid. Zaadjes gezaaid.....

In Sebastian El Cano gaan Ivana, Clarissa en Fernanda met invulformulieren alle huizen af om ze bewust te maken van de ziekte Changas (een insect dat nogal wat lichamelijke ellende kan veroorzaken en tot 16 jaar goed te genezen valt). Ik stap bij German in de auto om naar La Rinconada gaan. Een gebied dat nog armer en droger was en waar ik inderdaad het plaatje van armoede zag wat ik me van te voren had voorgesteld. Mensen waarbij de tenen door de schoenen kwamen, haren ongekamd met modder onder de nagels. Maar desondanks weer hele vriendelijke open mensen. German is een ware held in mijn ogen. Hij ziet er uit als een hippie met zijn lange haren en zijn baard en zijn tanden die wel een beugel kunnen gebruiken. Maar de manier waarop hij ze begroet en met ze praat is echt indrukwekkend. Hij is een van hen. En wordt ook zo ontvangen. Hij luistert in alle rust, hij laat ze praten. En hij vertelt terloops precies datgene dat voor hen heel belangrijk is om te horen. Hij dringt ze niets op, hij wil ze niets ´leren´, hij laat ze gewoon datgene gretig opzuigen waarvan hij weet dat ze het nodig hebben. Hoe krijgt hij het voor elkaar. Hij doet echt waar hij goed in is, iemand bij wie werk en leven helemaal in balans is. Te gek om daar van zo dicht bij een kijkje te mogen nemen.

De vader van Flaco stapt ook in - en ook al heb ik maar zo´n zeven minuten met deze beste man doorgebracht en over koetjes en kalfjes van mijn reis en het ontmoeten van andere culturen gesproken, hij bracht me echt van mijn stuk. Hij keek met zijn donkere rustige ogen vol staar recht in mijn ziel, terwijl hij heel weinig had gezegd. Ik kon hem niet meer uit mijn hoofd zetten. Deze man wilde ik absoluut weer zien

Tijdens deze bezoeken stappen er mensen in en uit de rode bouwvallige pick up truck. Ik geloof niet dat het gepland is, maar het werkt fantastisch. Omdat het openbaar vervoer niet voor iedereen makkelijk toegankelijk is, zijn er veel mensen die liften. Zo kom je oude vrouwtjes tegen die sinaasappels verkopen en arme boeren die op zoek zijn naar een ritje naar huis. En German weet er steeds een heel interessant gesprek uit te halen en daarbij uit te leggen waar UCAN voor staat en wat hun werk is. Zo vergroten ze hun regio op een mensliefhebbende manier. Nou klink ik misschien behoorlijk propagandistisch, maar zo bedoel ik het niet. Ik denk niet dat dit een organisatie is waar ik naar terugga om te werken, maar wat ik wil uitleggen is dat het mensen zijn die oprecht ´geven´ om iets ´beters´ te creeeren. En dat heeft me heel erg geraakt.

Vandaar dat ik het moeilijk vond om ze achter te laten. Het zijn toch maar ineens zo´n 15 mensen waarmee je twee weken intens bent omgegaan, die hun indruk hebben achtergelaten, die je weer verlaat. Keiko de schizofreen die te pas en te onpas bleef roepen ´Dios es eterno´ en steeds naast me wilde zitten omdat hij verliefd op me was. Vicente, die een heel verleden op straat heeft en heel veel drugs heeft gebruikt vroeger, maar helemaal happy was als we met z´n allen gitaar zongen en hij er heel vals met z´n kleine gitaartje doorheen kon spelen. En die onverstoorbaar steeds weer dezelfde discusies aansneed, omdat hij vond dat ´het hele huis´ zijn regels zou moeten aanpassen voor hem. Hoe German daar wederom steeds weer met alle geduld op inging en hem rustig uitlegde dat dit een huis was van iedereen, waar iedereen een handje bijdraagt in de afwas en het schoonhouden en het koken etc. David die vrij rustig was, maar verrassend goed kon dansen en vol vuur met Vicente in discussie ging. Andrea, die zelf van het platteland kwam, wist wat armoede was en gewoon niet anders kon dan deze mensen via de UCAN te helpen. Wat een mooie meid was dat zeg. Flaco, die nog maar 18 was, maar zoveel heerlijke filosofische gedachten had, maar deze helaas niet kan ontwikkelen aan de universiteit, omdat zijn ouders hem in het kleine dorpje Sebastian El Cano willen houden, zodat hij net als de rest van het dorp kan houthakken - waar hij heel ongeinteresseerd van wordt, omdat dat tegen al zijn dromen indruist. Gaston en Marcos, die heftige discussies hadden, maar daar tegelijkertijd de grootste lol in hadden. Marcos is echt zo´n oeroude indianenziel. Een echte native die precies weet wat je uit de natuur kunt eten, zelf zijn brood kan bakken op een zelfgemaakt vuurtje en urenlang zijn gedachten kon uitspuien in het bijzijn van anderen. Sylvio die zo´n beetje alles op de gitaar kon spelen en met zoveel liefde naar Belen zijn vrouw kon kijken, wat overigens een heel serieus gestrest en georganiseerd typje zonder glimlach was. Clarissa, 6 maanden zwanger en zo´n lief mens, en haar partner Fefe, zo gek als een deur en de enige die het sinaasappeljamrecept uit zijn hoofd wist. En Joaquin, de advocaat voor de armen, die echt met blikken kan doden, maar tegelijkertijd een gedreven, gepassioneerde lieve gast is die het allemaal goed bedoeld.

Maar goed, de herinnering is onuitwisbaar. Heerlijke gesprekken gehad, gezellige asado´s en matemomenten. En de vader van Flaco, die heb ik weer gezien. Hij was ´toevallig´ thuis in plaats van aan het werk op een doordeweekse dag. Hij was blij dat ik er was, zodat we het gesprek konden vervolgen. Het was net alsof we elkaar al jaren kenden, terwijl we maar een geschiedenis van zeven minuten hadden. Hij had ervan gebaald dat hij die dag was uitgestapt om een boerderij te bezoeken in plaats van met ons mee te rijden de boerderijen langs om zo meer tijd met me door te kunnen brengen. Hij had hetzelfde gevoeld. Iemand met wie je uren over het leven wil praten. Iemand met levenservaring en zoveel liefde, dat je hem nooit meer zult vergeten. Zo simpel en zo krachtig. Gewoon met een mate voor de open haard.

Nu kon ik dan toch eindelijk verder en de herinnering de herinnering laten. Joaquin bracht me naar La Dormida waar ik de bus naar Tucuman zou nemen. Eindelijk een bus waar de verwarming aanstond ipv die verrekte airco (met deze kou!). Aan Joaquin heb ik echt een vriend gehad, Alejandro Arias had gelijk, het was echt de moeite waard om hem en de UCAN te leren kennen. Hij zwaaide me uit en ik sloot mijn ogen dicht terwijl ik alles nog eens aan me voorbij liet gaan.

Ik kwam met een dikke keel en opgezette klieren aan in Tucuman. Nam een verrukkelijk ijsje (daar kan geen italiaan tegenop) en dook lekker mijn bed in. Om vandaag lekker te niksen en wat sinaasappeltjes naar binnen te werken en morgen maar weer eens op pad te gaan. Volgens de dokter een allergie voor de kou???!!! Bestaat dat uberhaupt? Ik geloof er niets van, het is gewoon dat alles er uit komt na een intense ervaring. Ik blijf nog een paar dagen hier in de buurt om ruines en prachtige natuur te bekijken, voor ik naar Jujuy ga om daar hetzelfde te doen. Het zal nog wel even duren voordat ik uit Argentinie ben - oh well!!

Dikke kus vanuit hier in ieder geval, geniet van die heerlijke zomerdagen terwijl ik hier met ijsklompjes in mijn bed lig :-).

Esther

  • 04 Augustus 2007 - 07:35

    Sjoerd:

    en wij maar werken hier van 9-5 op dezelfe plek,...beetje jaloezie is er wel...

    maar idd dit weekend lekker naar het strand ..eindelijk!!!!!!
    he Es beterschap, en bedankt weer voor je mooie verhaal.

    Doeggggggg
    Sjoerd

  • 04 Augustus 2007 - 08:14

    Marijke Heite:

    dikke kus terug en ik geniet van je brieven en bewonder je. liefs marijke

  • 04 Augustus 2007 - 10:46

    Bert & Jeannette:

    Lieve Esther,
    We hebben vanochtend weer van je belevenissen en indrukken genoten!We waren gisteravond bij opa en hebben hem beloofd je verhalen toe te sturen, dus het pakketje is op de post gedaan!Beterschap en een "warme" knuffel uit een zonnig Colmschate en blijf genieten!!!

    Kusjes B&J

  • 04 Augustus 2007 - 19:44

    Noortje:

    Hey essie, beterschap...
    Liefs, xxxx

  • 06 Augustus 2007 - 07:01

    Ellen (Inholland):

    Wat een prachtig verhaal weer zeg! Bedankt! En geniet ze.

    Groeten, Ellen

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Argentinië, Buenos Aires

Nog een keer, maar dan een jaar

Recente Reisverslagen:

30 Januari 2008

Ik mag blijven!!

14 Januari 2008

Weer aan de slag

30 December 2007

Terugblik

08 December 2007

Laatste weken

07 November 2007

Inti Wara Yassi
Esther

Actief sinds 30 Nov. -0001
Verslag gelezen: 113
Totaal aantal bezoekers 131335

Voorgaande reizen:

18 Augustus 2010 - 12 Maart 2011

Hart ophalen in Zuid-Amerika

20 Januari 2007 - 23 December 2007

Nog een keer, maar dan een jaar

28 Februari 2005 - 21 Mei 2005

En het dan gewoon gaan DOEN

Landen bezocht: