Nog steeds het land niet uit :-)

Donderdag aangekomen in Tucumán. Een prima stad, met heel veel verleiding (leuke en goedkope kleding, heel veel restaurantjes en gezelligheid). Maar na een dagje toeristisch fotograferen had ik het wel gezien en had ik zin in de mooie natuur hier. Ze hebben hier een supergoed georganiseerde tourist info, met foldertjes in allemaal dezelfde opmaak met wat er hier allemaal te doen is. De eerste twee dagen wilde ik alleen maar slapen (no worries, weer helemaal opgeknapt), maar dag drie wilde ik toch wel weer wat ondernemen.

Dus heb ik een tour geboekt die me naar de mooiste plekken zou brengen en maar liefst 14 uur zou duren. Leuk! Dit zijn de momenten waarop je leuke reisgenoten ontmoet die vrienden voor het leven worden. Hihi, ik zat die ochtend in de bus met zes (overigens adorable) verstandelijke en lichtelijk lichamelijk gehandicapten en twee vrijgezelle 40 jarige Buenos Aires dames. Geen reisgenoten die ik later weer zou tegenkomen, maar we hebben wel lol gehad. Vooral toen er een misselijk was omdat hij de nacht ervoor de Argentijnse drank Fernet (sterker dan whiskey?) puur had gedronken ipv het goed met cola te mixen. Dus stopten we om de haverklap voor een plas- of overgeefsessie, wel heel aandoenlijk. En de meid die de leiding had, kon niet anders dan giechelen, want alles bij elkaar was het wel heel komisch.

Een prachtige rit, kan ik iedereen aanraden. Eerste stop was Los Menhires, waar ze een tuin met gekerfde stenen hadden. Die overal vandaan kwamen en hier waren uitgestald om te bewaren - een beetje nep dus, maar wel een mooie poging en makkelijk om alles in een keer te kunnen zien. Het weer was er voor de verandering heerlijk - een lekker zonnetje en al gauw kon ik mijn joggingbroek onder mijn gewone broek vandaan halen en lekker in een topje rondlopen - heerlijk zeg, het zonnetje op je bol.

Op naar Tafi de Valle, een prachtige plek (waar de zon 360 dagen per jaar schijnt en zo niet dan hoef je je hotelnacht niet te betalen :-)) tussen prachtige bergen die van kleur wisselen en eindigen in gele zandglooien in een droog gedeelte waar het ineens weer vlak wordt met gigantische metershoge cactussen. Heel indrukwekkend om te zien. En die bergen, daar kon ik mijn ogen niet van af houden. En overal paarden in deze regio, op de weg, in de velden, je kwam ze overal tegen. Op naar Aimacha de Valle, waar we op de heenweg niet stilstonden (helaas, want hier is een heel mooi museum met indianendingen), waar ik snel wat snapshots van heb genomen. Dit was echt een toeristisch dagje. We kwamen uiteindelijk aan bij de ruines van Quilmes, ook weer met heel veel cactussen en plateaus met stenen muren, die er heel indrukwekkend uitzien. Laatste stop was Cafayate, een prachtig klein dorpje dat bekend staat om zijn wijn - dus ook nog even snel een wijnkelder bezocht. Ik had er de voorkeur aan gegeven om een toer te boeken omdat er zoveel te zien was en ik niet echt de puf had om het zelf allemaal te regelen - voordeel is je ziet alles, nadeel is je stopt niet bij alle plekken waar je een foto van wilt nemen en je bezoekt alles heeeeel vluchtig. Desondanks was het de moeite waard, want de zon scheen en het was prachtig en ik had het niet willen missen. Maar eenieder die deze toer gaat doen: huur een auto, doe het op je gemak en blijf een nacht in Cafayate slapen.

Op de terugweg zouden we gezellig een hapje eten in Aimacha, maar daar bleek alleen nog het benzinestation open. Nou ja, ook goed. Ik zag iets op de weg liggen en dat bleek een jong golden retrieverachtig hondje te zijn dat net was aangereden. Het kon nauwelijks ademen en maakte verstikkende geluiden terwijl het er verder nog helemaal gaaf uitzag. Shit - wat doe je dan? Ik had geen idee, maar vond het zo rot om te zien. En had geen idee of hij kans tot overleven had. We legden hem voorzichtig aan de kant van de weg, zodat het zand hem niet in de ogen zou blazen. Maar toen ik even later terug liep met wat water ademde hij al niet meer. Jemig, ik heb een hondje zien doodgaan en dat was echt niet leuk.

Ik kwam bij elke stop de drie Basken tegen die ik de avond ervoor bij de asado in het hostel ontmoet had. Reuze gezellig, want zo leer je in een klap weer 20 mensen kennen. Met Xabi heel de nacht een tof gesprek over het leven gehad, wat nog spannender werd toen het gesprek zich binnen vervolgde met Gaston, een advocaat die anthropologie heeft gestudeerd en zes maanden bij een stam met een sjamaan in de bergen bij Cusco (Peru) heeft gewoond. Dat waren natuurlijk intrigerende verhalen en ik wilde dolgraag weten hoe het was om echt zo back to basic te leven. Xabi klapperde met zijn oren - en ik ook. Nou ja, we zullen deze avond niet vergeten. Ik had heel even spijt dat ik de toer had geboekt en niet met de jongens op pad was - zij hadden namelijk een auto gehuurd en legden dezelfde route af en dat was heel veel fun geweest. Maar goed, mensen komen en gaan en van dit soort mooie momenten moet je de herinnering koesteren. Dat zijn de mooie dingen van reizen.

Om 23.00 uur weer thuis in het hotel, waar ik inmiddels ook weer vijf nachten heb getukt. San Pedro de Colalao wilde ik zelf ontdekken, want de toer was leuk, maar wel veel te duur voor wat ze aanboden - en dan krijg je zin om zuinig aan te doen. Dus pakte ik gisterochtend de bus die kant op. Superkrakkemikkig met stoelen die achteruit klapten en niet meer rechtop gingen, maar hé. Ik had al mijn warme kleren thuisgelaten, want de zon scheen, maar oh daar kreeg ik spijt van, want het was er heel erg koud. Er was niemand te bekennen toen ik uitstapte (siesta!) en toen ik uiteindelijk het centrum vond (de plaza) bedacht ik me dat ik alle foldertjes was vergeten. Oh well. Deze dag zou me vast wel wat goeds brengen. Ik kwam een motormonster tegen in een groen pilotenpak en een ouderwetse vliegbril, die me aansprak. Net als in de film van de jaren 50. Deze aardige meneer (met een steekje los, maar dat gaf niet) vroeg me wat ik ging doen. ´Naar de painted stone en de zoo´. Oh en hoe dacht ik dat te gaan doen. ´Lopend?´. Nee dat was veel te ver weg. ´Ok, een taxi?´. Nee, die reden niet die kant op omdat de weg onbegaanbaar was. Ok daar stond ik dan. Niet helemaal voldoende voorbereid dus. En het was echt koud.

Tenslotte vroeg ik hem dan maar of hij me niet op zijn motor wilde brengen. Hij vond het een goed idee voor 10 pesos (hij wilde me echt niet afzetten hoor) en ik vond het allang prima, in voor een avontuur. Hij was zestig jaar, reed heel voorzichtig, vroeg of ik Engels wilde praten als ze hem hielpen bij het tankstation en stopte onderweg in de middle of nowhere om de 10 pesos in ontvangst te nemen, want het was beter ´dat niemand dat zag´ en ik er met niemand over praatte. Hihi. Prima.

Heel voorzichtig reed hij over stenen paadjes (na eerst door heel het dorp te rijden om te laten zien dat ik bij hem achterop zat, zo trots was hij). Maar het was super. Het was inderdaad een avontuurlijke rit, zo dwars door de stenen rivier heen, ik vroeg me steeds af of de motor het wel zou halen :-). De steen was ook wel weer grappig. Stond midden in een weiland, tussen wat grazende koeien. En ook al stonden er bordjes met ´nog 3 km´, uiteindelijk moest je door het hek klimmen om er te komen en kan ik me voorstellen dat een toerist die er zelf op uit gaat het uiteindelijk niet zal vinden. Geen entree, geen bescherming, niets, terwijl het best een bijzondere rots is, met ingekerfde indianentekeningen. Maar goed, m´n fotos genomen en genoten van het zonnetje dat even doorkwam. Echt te gek, onderweg kwamen we een paar gauchos tegen met hun honden. Iedereen spreekt je vriendelijk aan en groet je. Aaaah wat dat betreft mis ik de paarden wel echt zeg. Nou ja, misschien krijg ik onderweg nog ergens de kans.

Met tegenzin zette Sebastian me af bij de zoo. Hij had de rit van zijn leven gehad. Hihi, ik ook. Wat een gast zeg. Alsof hij uit een andere eeuw kwam aangereden, maar wel leuk.

Ook bij de zoo was ik de enige toerist. Wie waagt zich met deze kou ook in dit soort plaatsen? Normaal heb ik het niet zo op dierentuinen, omdat ik het zielig vind al die beestjes in een veel te kleine ruimte achter een tralies. Helemaal als ze zenuwachtig heen en weer hoppen. Maar goed, ik was toch nieuwsgierig en dit was de enige andere attractie. Prachtige pauwen, maar ze hadden echt van alles en nog wat. Leeuwen, jaguars, puma´s, roofvogels, varkens, dwergezels, lama´s, schapen, geiten, paarden, miereneters, allerlei soorten herten, wasberen, beren, ocelots, tucans, papagaaien, capucino apen, een brulaap en, zelfs twee spidermonkeys! Ik was helemaal in mijn sas toen ik ze zag en probeerde een beetje met ze te praten. Ha en in tegenstelling tot de slingerapen in de apenheul, waren deze twee meteen geinteresseerd. Ze keken me echt aan van wat doe jij hier en hoezo weet je welke geluiden we maken. Echt te gek. Helemaal toen ik later Juan ontmoette (Kees, ik heb je broer ontmoet!! wat een gelijkenis!) en hij zijn arm door het hek stak en het mannetje mij vervolgens ook beetgreep. Yeah, wat gaaf zeg. Ik kreeg wat rozijnen om aan ze te geven en kreeg uiteindelijk zelfs het vrouwtje zover dat ze me naderde (met een ik weet niet waar ik aan toe ben maar ik ben wel verliefd op je gezicht). Echt gaaf.

De dieren zagen er tevreden uit, goed verzorgd en gezond en er lag overal eten in de kooien. En toen ik Juan ontmoette wist ik dat het wel goed zat, want hij hield van zijn dieren en had er zelfs een paar persoonlijk opgevoed. Hij nodigde me uit voor een kopje thee. Hij woont op hetzelfde erf als de dieren (helemaal bijzonder natuurlijk) en gaat elke avond naar het dorp om met zijn vrienden te dominoen. Uiteindelijk hebben we twee uur gekletst over van alles en nog wat. Hij vond het tof dat ik zo van het platteland hield en ik vond hem tof omdat hij zo van zijn dieren hield en een heerlijke rust uitstraalde. Hij was een jaar of zestig, met een bourgondisch postuur, stralende blauwe ogen en een prachtige volle zilvergrijze baard. Hij zette me af bij het busstation en kneep me in mijn wang en hoopte dat ik terug zou komen. Wat een bijzondere dag was dit geweest. Ik had geen kilometer gelopen, alles gezien en bovenalles echt bijzondere mensen ontmoet.

Op naar Jujuy....

XX
Esther