De bergen met de zeven kleuren

Vandaag voor de tweede keer in Pumamarca geweest. Het is er fantastisch. Een klein dorpje met een plaza vol artisanias (Argentijnse souvenirs) zoals lamawollen truien, sokken, handschoenen, mutsen, matés, kettingen, dromenvangers, kleden en noem maar op. Een heel intiem sfeertje zo vlak bij de kerk en de miljoen jaar oude boom die boven alles uittorent.

Jujuy is dus prachtig. Na een antibioticakuurtje en een paar dagen lekker niksen ben ik weer helemaal opgeknapt. Ik heb op mijn gemak door Jujuy gelopen en de stadswandeling gelopen om alle bezienswaardigheden te bekijken. Maar na een foto van de kerk (er werd overigens met heel veel mensen aandacht gevraagd voor het socialisme voor het gemeentehuis) had ik het eigenlijk wel gezien. En onder het genot van een paar empanadas pakte ik mijn boekje erbij en heb ik lekker in het zonnetje zitten lezen. De steden zijn prima, maar het zijn niet de dingen die me raken tijdens deze reis. Het hostel was perfect, met hele vriendelijke mensen - die elke avond kookten en heerlijke salades bereidden - omdat het immers leuker is om samen te eten dan alleen in een restaurant te zitten. Echt leuk, want we zaten elke avond met andere backpackers aan tafel - zo leer je de mensen gauw kennen.

Dag twee besloot ik naar Pumamarca te gaan en Salinas Grande. Pumamarca is maar heel klein en een anderhalf uur bij Jujuy vandaan. Een van de highlights van mijn trip, want het is hier zo adembenemend mooi. De straatjes zijn van rood zand, geen klinker te bekennen. En er is een route door de gekleurde bergen van iets meer dan een uur, je kunt het je niet voorstellen. Je loopt de weg aan de plaza af naar boven, gaat een trap op, ziet aan je rechterhand een gigantisch voetbalveld (van rood zand wederom, maar dat leek ze niet te deren) en een weg in het vooruitzicht die heel makkelijk is te volgen. De bergen zijn groen, geel, rood, wit en roze, heel indrukwekkend. Na de eerste bocht draai je je om en zie je te midden van de rode zanderige bergen een prachtig groen valleitje liggen, het contrast alleen al is schitterend. Je volgt de groenige weg en bij de volgend bocht blijken er ineens weer twee rode bergen te zijn met uitzicht op een berg met alle kleuren. Alsof je door een venster loopt en steeds weer een nieuw wonder ziet. Zo mooi! Hier heb ik heeel veel foto´s van gemaakt, die zal ik in september trouwens weer eens bijwerken, want dat is wel nodig.

Ik ben me te buiten gegaan aan twee wollen truien en wollen sokken en een wollen deken om het niet meer koud te hebben en ha, het is heerlijk! Om twee uur begon de tocht per taxi naar het zoutmeer (Salinas Grande) met drie Fransen door het prachtige landschap. Na een anderhalf uur haarspeldbochten, gigantische cactussen en prachtige bergen kwamen we aan op een prachtige witte vlakte die je vanuit de verte al kon zien liggen. Geen idee of dit net zo mooi is als Uyuni, maar het was indrukwekkend, helemaal met de bergen in de achtergrond. Grote zoutkringen onder je voeten en allerlei zoutwaterbassins waar ze het zout letterlijk met een schep uitschepten om in grote zakken te vervoeren. Mooie kleur blauwgroen had dat water. Het was er heel koud en heel winderig, maar zeker mooi om gezien te hebben. Het leek wel sneeuw.

De dag erna had ik het plan gevat een dag naar San Francisco te gaan en daar te overnachten om de volgende dag het nationale park te zien (oftewel de jungle). Ik pakte om zes uur de bus en stapte na twee uur in een enorm krakkemikkige bus die me naar de eindbestemming zou brengen. Hij viel bijna uit elkaar. De achterdeur klepperde open - want hij ging niet meer dicht. Oh en om dat enigszins te voorkomen pakte de chauffeur gewoon de zittingen uit de achterbank en stapelde die op voor de uitgang. Creatieve bedoening! Het was heel erg koud en mijn raam tochte ontzettend, omdat het een stuk miste. Je zag overal het piepschuim van de stoelen en zelfs de geraamtes en de stoelen stonden schots en scheef. Maar aangezien het de enige bus naar San Francisco was en deze maar een keer per dag ging en iedereen er verder vrij rustig uitzag, ging ik er toch op mijn gemak in zitten. Wat een prachtige route door de jungle! Twee uur lang groene steile bergen (oei Ing, dit zandweggetje had aardig wat weg van de Death Road ahum) met lianen en heel veel groen in een heel ander klimaat. Maar stiekem had ik het na twee uur wel gezien en dacht ik nou, als ik weer een bus terug kan nemen vanavond, prima, want ik was zo onder de indruk van de bergen in Pumamarca, dat ik heel graag die kant weer op wilde.

En gelukkig. Ik kwam om elf uur aan en om vijf uur zou er weer een bus terug zijn. In SF wonen 500 mensen en naast de prachtige wandelingen die je er kunt maken, is er niet veel te zien: op de mooie omgeving na. Ik hoorde iemand ´hola´ zeggen en me aankijken, dus ik wachtte tot hij me voorbijliep om ´hola´ terug te zeggen. Geen idee of dit iemand was die ik kon vertrouwen, maar hij leek het goed te bedoelen. Hij heette Fredy en had een hostel (een van de twee in dit oord). Hij vroeg of ik honger had - ja. En of ik van pasta hield - ja heel erg zelfs. Of ik zin had om bij hem thuis te eten. Ja geweldig. We kletsen wat over zijn hostel, de toeristen enzo, kochten wat brood en liepen naar Tia Carola. Waar zijn vrouw Lucy heel laconiek reageerde op ´ze eet mee is dat goed?´ en ik voor ik het wist met twee fantastische mensen aan tafel zat. Ze organiseren 4 daagse trekkings door de bergen en bieden de toeristen meer een ´beleving´ dan een simpele overnachting.
Fredy bleek een geweldige kok: zelfgemaakte ravioli´s met quinoa en heerlijke spices met een crème saus met munt en walnoten. De deur stond er altijd open en het geheel had een indrukwekkend uitzicht over de bergen. Ik zag mijn eerste felgroene kolibrie van heel dichtbij - en wilde tucans! Je weet wel die zwartwitte vogels met blauw en tekenfilmogen en hele grote geeloranje snavels. En een roze vogel en felblauwe vogels die de restjes van een tafel pikten. Als je de tijd hebt, is dit dus een geweldig oord om een paar dagen door te brengen en zo´n trekking te doen - deze mensen wil ik echt iedereen aanraden.

Ik slenterde naar beneden om de paarden te bekijken die er rondliepen. Die lopen hier dus soms los op straat, wat ik nog steeds grappig blijf vinden. En heel wat aangenamer dan paarden die hun poten bij elkaar hebben gebonden, zodat ze niet kunnen weglopen. Een jochie van 10 liet me zien hoe tam ze wel niet waren, maar ik zag vooral hoe bang ze voor hem waren. Ik zei hem dat ik ze zelf wilde benaderen en dat hij heel stil moest zijn om te kijken of de paarden daarop reageerden. En het lijkt wel magisch, als je heel voorzichtig ze benadert in een zigzagmanier, zachtjes tegen ze praat en ze je hand laat ruiken, dan duurt het even voor ze je vertrouwen, maar toch lukte het bij allebei om ze uiteindelijk over de nek te strelen. Te gek! Het is zo leuk om (alle) dieren op deze manier te benaderen! Maar goed, hier wordt vooral nog veel geweld gebruikt om ze gehoorzaam te maken, terwijl ik in een boek van Monty Roberts heb gelezen dat hij paarden in een half uur kan domesticeren, ipv de veel langer durende geweldadige manier. Ik hoop dat zijn manier voorzichtig dit land zal insijpelen, want er zijn hier heel veel paarden.

Ik hielp Fredy een gedeelte van het hek groen te schilderen en toen was het alweer tijd voor de bus. Maar ik had genoten van deze dag - en zij ook. Wonderlijke dingen zijn dat eigenlijk hè. Ik vond het fijn om nog een nacht in Jujuy te tukken en besloot voor ik daarheen zou gaan nog een keer in Viracocha te gaan eten. Terwijl ik genoot van mijn wijntje en quinoasalade kwam Alejandro op me afstappen. De ´rest van het hostel´ zat met hem aan tafel en hij had mij zien zitten. Dus hebben we gezellig nog een uurtje doorgetafeld en gekletst over alle bezienswaardigheden hier in Argentinië en over hoe dingen er in ons eigen land aan toe gaan. Ik heb heerlijk geslapen en de volgende dag de bus gepakt naar Tilcara.

Daar was iedereen helemaal vol van, dus ik was benieuwd. Ik leerde Mariela uit Argentinië kennen (studeert anthropologie dus dat vond ik natuurlijk interessant) in de bus en besloot in hetzelfde hostel te verblijven, want de keten waar ik vaak in slaap was hier de dubbele prijs en we hebben natuurlijk geen superbudget ;-). Een prima plek in een klein dorpje. Ik kwam al gauw de Uruguayaanse meiden Ivana en Mariana tegen, die ik ook in Tucumán en ook in Jujuy had gezien en besloot met hen een hapje te gaan eten. Met mijn nieuwe kamergenoten, twee Polen en een Spaanse. Deze avond had verrassende wendingen. We besloten in een ander restaurant te eten, waar ze folkloristische muziek speelden (it is starting to grow on me :-) met een charango (minigitaartje) en een gewone gitaar. Er stond een jongen voor de deur (Ciruella??? wat pruim betekent) en ik zei, kom ga mee naar binnen. Wat hij interpreteerde als ´ok ik mag bij jullie aan tafel gaan zitten´. Iemand met een interessante levensstijl, hij maakt muziek en woont met zijn muzikanten in een huis en leeft van weinig. En grappig, ik moet er nog steeds niets van hebben op het eerste gezicht, omdat ik het stiekem een beetje eng vind, maar dan blijkt steeds weer, dat het hele goeie mensen zijn. Met een andere kijk op het leven, ok, maar sympathiek zijn ze wel. Dus uiteindelijk een superleuke avond en heel veel gelachen. Er liep een dronken Argentijn binnen die me de dansvloer opsleurde, help ik in mijn eentje op de hele dansvloer, daar ben ik toch echt te verlegen voor! Maar het was natuurlijk ook wel weer leuk. En ik dacht heel even dat het een echtpaar was dat stond te musiceren, maar de blonde ´dame´ bleek een man met blauwe contactlenzen te zijn die wel zin had om met mij een nachtje door te brengen. Nou nee gast, want hij was echt eng. Ik ga geen bier met je drinken en jij gaat me zeker niet naar huis brengen. Oh oh oh.

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan om de bus naar Pumamarca te pakken. De eigenaar van het hostel is een hele aardige man met heel veel kennis van de regio en had een heerlijk ontbijtje (met heel droog brood ;-) klaarstaan, maar dat mocht de pret niet drukken. Pumamarca was wederom prachtig. Ik liep dezelfde route, ging een paadje af en ging tussen de bergen zitten en zag alleen maar kleuren om me heen en was even helemaal alleen. Zalig! De zon scheen behoorlijk (weer een lekker kleurtje gekweekt) en ik pakte mijn boek en verzonk lekker in gedachten. Wat een prachtige plek. Ik vervolgde de route en kwam een Hollander (Pepijn) tegen met zijn Duitse reisgenoot Marius. Ik nam een foto van ze en we raakten aan de praat. Gezellige heren die zo´n beetje dezelfde route volgen, dus wie weet kom ik ze weer tegen. We namen samen de bus terug en ik stapte uit in Tilcara om jullie weer op de hoogte te brengen van mijn avonturen. Ik ga het weer proberen een beetje bij te houden, omdat ik het anders zelf ook niet allemaal kan onthouden. Maar dit was een heerlijke relaxdag. Ik ga nu me snel omkleden om de Uruguayanen weer te ontmoeten en ik geloof dat Ciruella vanavond zijn charango gaat spelen in een restaurant, dus ik ben benieuwd.

Ik ben blij met de zonnestralen in ieder geval, het was hier weer even zomer. Bedankt voor al jullie lieve berichten en een dikke kus vanuit - nog steeds - Argentinië.

XX

Esther