Loslopende ezels
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
15 Augustus 2007 | Argentinië, Buenos Aires
Inmiddels dan eindelijk in Bolivia beland!! Maar eerst een update over de laatste dagen in Argentinië.
Ciruella bleek een hele aardige gast te zijn en enorm goed te kunnen spelen op zijn charango (minigitaar) en gitaar. Het was echt leuk om hem te horen spelen en hem helemaal te zien opgaan in de folklore muziek. Hij vergat alles om zich heen. Ik besefte maar weer eens hoe snel je een oordeel over mensen kan hebben als ze er iets anders uitzien, (in dit geval een beetje hippie met een sikkie en een potlood in zijn haar) maar het is zo gaaf als ze laten zien dat je daar echt doorheen moet prikken, omdat ze echt de moeite waard zijn om te ontmoeten. Weer een leuke avond in Tilcara.
Na Pumamarca heb ik de volgende dag de bus gepakt naar Iruya. Drie uur lang een prachtige rit door de bergen, met groen, geel, blauw, rood, roze noem maar op. Dan zag je alleen maar groene bergen, dan ineens dook er weer een gigantische roze berg op met gele punten. Het was een waanzinnige rit. En ik ben blij dat ik hem overleefd heb, want hij was minstens zo spannend als de Death Road in La Paz, die alleen nog maar wordt genomen door mensen die 20 km benzine willen besparen. Steile kliffen, zonder reling en af en toe in zijn achteruit als er tegenliggers aankwamen. Pfoe, de conducteur kon echt goed rijden, maar spannend was het wel. Als je tien centimeter naast de banden recht naar beneden kijkt de diepte in....
Iruya is een minidorpje midden in de bergen. Met een klein plazaatje en een kerk en een steile weg omhoog. In de bus was ik de Spaanse Mireya weer tegengekomen, die ik als roommate in Tilcara had ontmoet. We besloten onze bagage heel even achter te laten in de tourist office om wat hostels uit te checken. Het ging ons toch iets te ver om de rugzakken die steile weg omhoog te sjouwen en kwamen uiteindelijk onderaan de weg terecht in een kleine casa de familia van een oud rimpelig vrouwtje (Alicia?). 10 pesos, wat een van de goedkoopste en tegelijkertijd beste overnachtingen zou worden. We hadden samen een kamer met een fantastisch matras en de douche was ook super. Het arme vrouwtje was niet heel vriendelijk en had het niet makkelijk. Toen we om een kopje heet water vroegen begon ze te vertellen over hoe duur het gas wel niet was en paste ze precies één kopje af om te koken, maar we kregen het uiteindelijk toch.
We kwamen Pepijn en Marius weer tegen en troffen hun in een restaurant waar we nog een gezellige avond beleefden. Het was een sjiek restaurant en ik bedacht me dat het eigenlijk veel leuker is om in de locale tentjes te eten dan in de sjiekere restaurantjes. Je eet uiteindelijk hetzelfde, maar de sfeer is heel anders. We pakten nog snel even een internetcafé aan het eind van de avond en voordat ik op ´send´ drukte drukte de senora het hele systeem uit omdat ze dacht dat we klaar waren en zij de boel wilde sluiten. En bedankt! Maar niets aan te doen.
De volgende ochtend werden we met honger wakker. Op zoek naar ontbijt kwamen we bij Comedor Tina terecht - onze favoriet. We vroegen ze wat ze voor ontbijt hadden en toen werd er heel hard nagedacht. Zo grappig vind ik dat, want ze krijgen elke dag mensen te eten, dus je zou verwachten dat ze een menu hebben of een idee van wat ze aanbieden. Maar nee. We vroegen tenslotte of ze eieren hadden - ja. En brood? Ook. En iets van jam? Geen probleem. Uiteindelijk hadden we een superontbijt met een kopje thee en een gigantisch glas verse jus. Allemaal vers voor 5 pesos (1,25 euro) per persoon. Niet normaal. We mochten wat foto´s maken van de keuken en het binnenplaatsje met het toilet. Het was zo´n lieve vrouw en het eten was er heerlijk.
Met een volle maag het stadje verkend. Er struinden een paar ezels door de straten, waarvan er één zelfs de kerk in wilde lopen. Toen ik hem uiteindelijk aanhaalde bleek hij maar één oog te hebben. De meesten hadden rode lintjes door hun oren nog van het Pacha Mama (heilige moeder aarde) feest. Er is geen kunst aan om de dieren op straat aan te halen. Maar wat wel echt gaaf is, is dat ik op de estancia heb geleerd hoe je paarden (en alle dieren) kunt benaderen op een hele rustige respectvolle manier, zodat ze je vertrouwen winnen en uit nieuwsgierigheid je uit zichzelf willen volgen. Het blijkt steeds weer te werken en ik vind het geweldig. Want uiteindelijk draaide de ezel zich om zo van ´hé je bent nog niet klaar met mij, geef me nog iets meer aandacht´ en liep hij achter me aan (à la de Monty Roberts join up sessie). Wat een kick zeg.
We kwamen een huis tegen met een minituintje met honden, konijnen, lammetje en geiten door elkaar. Ze liepen kriskras door alle rommel heen, er was geen sprietje gras te bekennen. Mooie dierentuin en een paar goeie fotoshots waard. En we kwamen wederom de Uruguayaanse dames tegen en Ekaterina uit Brazilië en Francisco uit Argentinië. Ons pad zou elkaar nog een paar keer kruisen. Samen liepen we naar de mirador om het mooie uitzicht te bewonderen. Je kon alle kanten van de bergen opkijken, ik kon er geen genoeg van krijgen. Iruya ligt precies in het dal.
Mireya en ik slenterden nog even door naar een artesaniaswinkeltje en deze had een geweldige opzet: de gemeente gaf deze ruimte aan de campesinos, die hiervoor geen huur hoefden te betalen. De man die de verkoop deed werd door de gemeente betaald en alle artikelen die verkocht werden waren voorzien van een sticker met prijs en met de naam van de persoon die het gemaakt had. Alle winst ging uiteindelijk naar deze persoon. En er was geen artikel gelijk, omdat alles met de hand uniek gemaakt was. Dat is nog eens een souvenirswinkel! Daar zouden er meer van moeten zijn.
We pakten om twee uur de bus naar Humahuaca om diezelfde avond door te reizen naar Abra Pampa om een hostel te zoeken. Mireya en ik hadden namelijk het plan gevat om naar Casabindo te gaan om het heilige stierenfeest te bekijken. Het schijnt zo groots te zijn dat vorig jaar maar liefst 6 miljoen buitenlanders het festival bezochten vertelde de man die ons bij aankomst een hotelovernachting wilde aansmeren ons. Dat bleek uiteindelijk zwaar overdreven (maar een goede verkooptruc). Desalniettemin besloten we toch in Humahuaca te blijven slapen, omdat de kans miniem zou zijn dat we een slaapplek in Casabindo of Abra Pampa zouden vinden.
Nou prima, deze meneer, Jose had een casa de familia, wat zoveel wil zeggen als dat hij gasten ontvangt in zijn huis en drie extra kamers met bedden heeft. Er hing niet eens een uithangbord bij de deur, dus we klopten maar aan en wat waren we blij met dit plekje. Nena, zijn vrouw, was ook heel hartelijk (en openhartig, vertelde de eerste avond al in vertrouwen dat ze het maar niets vond om met haar man getrouwd te zijn, terwijl ze toch later samen vredig voor de buis zaten), we voelden ons er echt thuis. De douche was heerlijk (heel belangrijk als je aan het reizen bent) en we waren de enige gasten.
Ik slenterde nog even op mijn gemak door Humahuaca, wat een prettig stadje tussen de bergen was. Plaza, monument met grote trap en een kleurrijke begraafplaats met lieflijke straatjes. We vonden een leuk restaurantje (Pinochio) waar we de eerste Alaskiaan tegenkwamen en onder het genot van een wijntje een hele gezellige avond hebben gehad. De volgende ochtend pakten we om 8.30 uur de bus naar Abra Pampa en kwamen we onze vriendinnen uit Uruguay weer tegen tot we de volgende bus pakten naar Casabindo. Die was hutjemutjevol met een stof die opwaaide, omdat de hele weg ernaartoe (anderhalf uur) van zand was. Wel een prachtige route overigens door rode bergen met versgroene polletjes waar lama´s lopen te grazen - ik blijf het een mooi uitzicht vinden. Argentinië is mooi....
Casabindo was precies zoals ze verteld hadden: een grote witte kerk en vier straatjes met adobehuizen en verder helemaal niets. Het was heerlijk weer, lekker zonnetje, het lijkt wel alsof de winter het een beetje heeft opgegeven (yeah!!). Veel toeristen, maar ook vanuit Argentinië en veel artesanias die werden verkocht. We genoten van de empanadas, kwamen een kunstenares tegen die van een Franzoos was gescheiden en persé op de foto wou. Ik heb een paar prachtige tegeltjes gevonden om mee te nemen naar huis met een lamaprint (de rugzak begint aardig zwaar te worden nu). Het hoogtepunt was natuurlijk het ´stierengevecht´. Het lukte niet meteen om een plekje te vinden, want het was ontzettend druk, maar uiteindelijk vonden we een plekje op de muur van de arena. Het was grappig om te zien hoe sommige stierenvechters eigenlijk heel bang waren voor de (magere) stieren en heel hard weg liepen, ook al leek de stier soms niet te reageren. Het was de bedoeling om de hoofdversiering die ze om hadden voor deze gelegenheid van het hoofd af te pakken - en daarvoor moesten ze toch aardig dicht bij de stier komen.
Een paar stieren hadden het spelletje door en renden als een gek achter de rode doek aan - of richting de tribune, wat ik toch best eng vond, omdat Mireya een knalrood shirt aanhad en de stier een aantal keren vervaarlijk onze kant op kwam stuiven. Een dagje heerlijk rondslenteren en toen we uiteindelijk een wijntje dronken, kwamen we Ekaterina en Francisco weer tegen - gezellig! Je komt toch steeds weer dezelfde mensen tegen, leuk is dat. Ik had gedacht dat de avond zou eindigen met dansen, maar de meeste mensen hadden de bus alweer naar huis gepakt, dus besloten wij hetzelfde te doen.
Want de dag erna zouden we naar La Quiaca gaan en de grens oversteken naar Bolivia. Wel fijn om samen met Mireya de bus te pakken. Vlak voor La Quiaca was er een wegblokkade en werden we verzocht uit te stappen. Het was gelukkig maar 5 minuten lopen en daar konden we zo weer een lege bus van dezelfde organisatie instappen - dus eigenlijk was het wel heel goed geregeld. De douane was ook geen enkel probleem - ook al was mijn visa bijna verlopen - oeps. Ik dacht dat ik in juni in Brazilië was geweest, maar dat bleek mei te zijn en dat had ik van tevoren natuurlijk niet gecheckt, omdat ik ervan overtuigd was geweest. Maar goed, zelfs al is je visa verlopen, dan betaal je 50 pesos en is er verder niets aan de hand. Goed om te weten. We zagen Bolivianen met kilo´s en kilo´s producten in hun gekleurde kleden om hun rug geknoopt in sneltreinvaart de grens oversteken. Niet normaal, het leken wel ijverige mieren die onverstoord doorrennen. Indrukwekkende video´s zijn dat geworden, echt bizar.
En eenmaal in Bolivia vond ik het echt weer te gek om hier te zijn. Maf hoe elk land zijn ´eigen gevoel´ achterlaat. Ik dacht dat Bolivia misschien iets minder zou zijn na Argentinië, maar niets is minder waar. Ik vind het heerlijk om al die mooie mollige vrouwen met hun prachtige geknoopte vlechten en bolle rokjes met ophaalkousen te zien. En de standjes op straat waar ze alles verkopen, ipv de winkeltjes die je veel meer had in Argentinië. En hoe ze werken met zulke enorme basisoplossingen - als je iets wilt dichtknopen kijk je om je heen wat je vindt - en als je geen touw vindt, maar riet, nou dan knoop je het gewoon met riet dicht. Schitterend vind ik dat, omdat ik zelf ook vaak onzinnige (?) ideeën heb die ik heel logisch vind en waar ik zelfs trots op kan zijn, maar m´n familie en exvriendjes altijd tot waanzin leidden. Hier wordt deze kunst gewaardeerd! En je ziet het overal om je heen. Verder is het fantastisch om steeds te worden aangesproken door Boliviaanse omaatjes, die je tijdens een busritje verzorgen alsof je hun eigen kleindochter bent. Ik voel me hier thuis - maar zou op dit moment overigens niet tussen de drie landen kunnen kiezen.
Mireya pakte de trein naar Uyuni en ik besloot nog wat winkeltjes te bekijken. En kwam wederom Ekaterina en Francisco tegen. Wat een grap - dus samen een hapje gegeten. Ik vond het geweldig, want de avond ervoor hadden Francisco en ik een boeiend gesprek gehad en was hij op het station in Abra Pampa bijna zijn vijf edelstenen verloren die hij van een vriend had gehad. Hij bood me een steen aan, maar ja, hij had ze gekregen, dus dat weigerde ik netjes. Maar later zei hij iets in de trant van dat die vriend had gezegd dat hij het zou weten wanneer hij welke steen aan wie zou willen geven. En hij had er verder niets meer over gezegd, maar diezelfde avond toen ik naar ons hostel liep vond ik ineens een van die stenen in mijn trui. Geweldig vond ik dat. Nu kon ik hem bedanken. Ekaterina had last van de hoogte en vervolgens kwamen we twee Duitsers tegen. Felia, die ik in Tucuman had ontmoet en een vriend van haar Valentin.
Gezellig! Want zij gingen ook naar Potosi en daar zou ik hen weer zien. De bus van Villazon naar Potosi duurde bijna elf uur en was een nietnormaal hobbelige weg. Zo erg dat je hoofd gewoon tintelde als je die even tegen de leuning liet rusten. Lang leve de mp3, waardoor het me toch lukte een paar uurtjes weg te soesen. En het is eigenlijk net als met een bevalling: wat erin zit, moet er uiteindelijk wel uit, of je het nou wilt of niet - als je instapt zit je toch heel die rit uit, of hij nou prettig is of niet. Nou ja, misschien niet een hele goeie vergelijking, maar daar moest ik aan denken.
Onderweg kwam ik een Franzoos tegen, met wie ik op een van de tussenstops een gezellige maté heb gedronken. Mijn buurman was een Boliviaan die in Mendoza, Argentinië werkte. En ook al had hij getekende tatoo´s op zijn armen - ik had toch het gevoel dat hij me een beetje beschermde onderweg, dus dat was wel fijn.
Uiteindelijk bij een Frans stel in de taxi gestapt, want ik had geen zin om die alleen te pakken. Al mijn Frans is geblokkeerd! Ik kan het verstaan, maar geen woord praten, want het is net of het allemaal dezelfde woorden zijn met een andere uitspraak. Oh well, met handen en voeten kom je een heel eind. Helaas hadden ze in hun hotel alleen maar dure kamers en besloot ik een paar straten door te lopen naar een leuk hostel (residencial felcal) met een patio, wat wel een beetje leek op het hostel in Sucre (residencial bolivia).
Het was inmiddels zes uur ´s ochtends en ze hadden een kamer, maar dan moest ik wel deze nacht betalen. Hoezo nacht? Zes uur is ochtend voor mij. Dan moest ik tot acht uur wachten. Nou prima, want ik had een boek bij me en mijn dagboek, geen probleem. En daar moest ik heel erg om lachen - want dit liet maar weer zien waar geduld en vriendelijkheid je brengt. Ze wilden eigenlijk niet dat ik daar twee uur ging zitten, omdat ze zelf wilden tukken en vonden het na nog geen vijf minuten eigenlijk wel goed dat ik toch meteen mijn kamer kreeg. Nou prima! Dus toch nog even lekker getukd voor ik de dag ging beginnen in Potosi, de mijnenstad.
Ik ga nu een hapje eten met Jimme, een Hollander die ik bij een magisch warm meer in Tarapaya heb ontmoet - daar ga ik jullie gauw over schrijven.
Ha en wie het tot hier gered heeft: ik bewonder je, want dit is volgens mij tot nu toe het langste bericht dat ik tot nu toe heb geschreven :-)
Dikke kus,
Esther
Ciruella bleek een hele aardige gast te zijn en enorm goed te kunnen spelen op zijn charango (minigitaar) en gitaar. Het was echt leuk om hem te horen spelen en hem helemaal te zien opgaan in de folklore muziek. Hij vergat alles om zich heen. Ik besefte maar weer eens hoe snel je een oordeel over mensen kan hebben als ze er iets anders uitzien, (in dit geval een beetje hippie met een sikkie en een potlood in zijn haar) maar het is zo gaaf als ze laten zien dat je daar echt doorheen moet prikken, omdat ze echt de moeite waard zijn om te ontmoeten. Weer een leuke avond in Tilcara.
Na Pumamarca heb ik de volgende dag de bus gepakt naar Iruya. Drie uur lang een prachtige rit door de bergen, met groen, geel, blauw, rood, roze noem maar op. Dan zag je alleen maar groene bergen, dan ineens dook er weer een gigantische roze berg op met gele punten. Het was een waanzinnige rit. En ik ben blij dat ik hem overleefd heb, want hij was minstens zo spannend als de Death Road in La Paz, die alleen nog maar wordt genomen door mensen die 20 km benzine willen besparen. Steile kliffen, zonder reling en af en toe in zijn achteruit als er tegenliggers aankwamen. Pfoe, de conducteur kon echt goed rijden, maar spannend was het wel. Als je tien centimeter naast de banden recht naar beneden kijkt de diepte in....
Iruya is een minidorpje midden in de bergen. Met een klein plazaatje en een kerk en een steile weg omhoog. In de bus was ik de Spaanse Mireya weer tegengekomen, die ik als roommate in Tilcara had ontmoet. We besloten onze bagage heel even achter te laten in de tourist office om wat hostels uit te checken. Het ging ons toch iets te ver om de rugzakken die steile weg omhoog te sjouwen en kwamen uiteindelijk onderaan de weg terecht in een kleine casa de familia van een oud rimpelig vrouwtje (Alicia?). 10 pesos, wat een van de goedkoopste en tegelijkertijd beste overnachtingen zou worden. We hadden samen een kamer met een fantastisch matras en de douche was ook super. Het arme vrouwtje was niet heel vriendelijk en had het niet makkelijk. Toen we om een kopje heet water vroegen begon ze te vertellen over hoe duur het gas wel niet was en paste ze precies één kopje af om te koken, maar we kregen het uiteindelijk toch.
We kwamen Pepijn en Marius weer tegen en troffen hun in een restaurant waar we nog een gezellige avond beleefden. Het was een sjiek restaurant en ik bedacht me dat het eigenlijk veel leuker is om in de locale tentjes te eten dan in de sjiekere restaurantjes. Je eet uiteindelijk hetzelfde, maar de sfeer is heel anders. We pakten nog snel even een internetcafé aan het eind van de avond en voordat ik op ´send´ drukte drukte de senora het hele systeem uit omdat ze dacht dat we klaar waren en zij de boel wilde sluiten. En bedankt! Maar niets aan te doen.
De volgende ochtend werden we met honger wakker. Op zoek naar ontbijt kwamen we bij Comedor Tina terecht - onze favoriet. We vroegen ze wat ze voor ontbijt hadden en toen werd er heel hard nagedacht. Zo grappig vind ik dat, want ze krijgen elke dag mensen te eten, dus je zou verwachten dat ze een menu hebben of een idee van wat ze aanbieden. Maar nee. We vroegen tenslotte of ze eieren hadden - ja. En brood? Ook. En iets van jam? Geen probleem. Uiteindelijk hadden we een superontbijt met een kopje thee en een gigantisch glas verse jus. Allemaal vers voor 5 pesos (1,25 euro) per persoon. Niet normaal. We mochten wat foto´s maken van de keuken en het binnenplaatsje met het toilet. Het was zo´n lieve vrouw en het eten was er heerlijk.
Met een volle maag het stadje verkend. Er struinden een paar ezels door de straten, waarvan er één zelfs de kerk in wilde lopen. Toen ik hem uiteindelijk aanhaalde bleek hij maar één oog te hebben. De meesten hadden rode lintjes door hun oren nog van het Pacha Mama (heilige moeder aarde) feest. Er is geen kunst aan om de dieren op straat aan te halen. Maar wat wel echt gaaf is, is dat ik op de estancia heb geleerd hoe je paarden (en alle dieren) kunt benaderen op een hele rustige respectvolle manier, zodat ze je vertrouwen winnen en uit nieuwsgierigheid je uit zichzelf willen volgen. Het blijkt steeds weer te werken en ik vind het geweldig. Want uiteindelijk draaide de ezel zich om zo van ´hé je bent nog niet klaar met mij, geef me nog iets meer aandacht´ en liep hij achter me aan (à la de Monty Roberts join up sessie). Wat een kick zeg.
We kwamen een huis tegen met een minituintje met honden, konijnen, lammetje en geiten door elkaar. Ze liepen kriskras door alle rommel heen, er was geen sprietje gras te bekennen. Mooie dierentuin en een paar goeie fotoshots waard. En we kwamen wederom de Uruguayaanse dames tegen en Ekaterina uit Brazilië en Francisco uit Argentinië. Ons pad zou elkaar nog een paar keer kruisen. Samen liepen we naar de mirador om het mooie uitzicht te bewonderen. Je kon alle kanten van de bergen opkijken, ik kon er geen genoeg van krijgen. Iruya ligt precies in het dal.
Mireya en ik slenterden nog even door naar een artesaniaswinkeltje en deze had een geweldige opzet: de gemeente gaf deze ruimte aan de campesinos, die hiervoor geen huur hoefden te betalen. De man die de verkoop deed werd door de gemeente betaald en alle artikelen die verkocht werden waren voorzien van een sticker met prijs en met de naam van de persoon die het gemaakt had. Alle winst ging uiteindelijk naar deze persoon. En er was geen artikel gelijk, omdat alles met de hand uniek gemaakt was. Dat is nog eens een souvenirswinkel! Daar zouden er meer van moeten zijn.
We pakten om twee uur de bus naar Humahuaca om diezelfde avond door te reizen naar Abra Pampa om een hostel te zoeken. Mireya en ik hadden namelijk het plan gevat om naar Casabindo te gaan om het heilige stierenfeest te bekijken. Het schijnt zo groots te zijn dat vorig jaar maar liefst 6 miljoen buitenlanders het festival bezochten vertelde de man die ons bij aankomst een hotelovernachting wilde aansmeren ons. Dat bleek uiteindelijk zwaar overdreven (maar een goede verkooptruc). Desalniettemin besloten we toch in Humahuaca te blijven slapen, omdat de kans miniem zou zijn dat we een slaapplek in Casabindo of Abra Pampa zouden vinden.
Nou prima, deze meneer, Jose had een casa de familia, wat zoveel wil zeggen als dat hij gasten ontvangt in zijn huis en drie extra kamers met bedden heeft. Er hing niet eens een uithangbord bij de deur, dus we klopten maar aan en wat waren we blij met dit plekje. Nena, zijn vrouw, was ook heel hartelijk (en openhartig, vertelde de eerste avond al in vertrouwen dat ze het maar niets vond om met haar man getrouwd te zijn, terwijl ze toch later samen vredig voor de buis zaten), we voelden ons er echt thuis. De douche was heerlijk (heel belangrijk als je aan het reizen bent) en we waren de enige gasten.
Ik slenterde nog even op mijn gemak door Humahuaca, wat een prettig stadje tussen de bergen was. Plaza, monument met grote trap en een kleurrijke begraafplaats met lieflijke straatjes. We vonden een leuk restaurantje (Pinochio) waar we de eerste Alaskiaan tegenkwamen en onder het genot van een wijntje een hele gezellige avond hebben gehad. De volgende ochtend pakten we om 8.30 uur de bus naar Abra Pampa en kwamen we onze vriendinnen uit Uruguay weer tegen tot we de volgende bus pakten naar Casabindo. Die was hutjemutjevol met een stof die opwaaide, omdat de hele weg ernaartoe (anderhalf uur) van zand was. Wel een prachtige route overigens door rode bergen met versgroene polletjes waar lama´s lopen te grazen - ik blijf het een mooi uitzicht vinden. Argentinië is mooi....
Casabindo was precies zoals ze verteld hadden: een grote witte kerk en vier straatjes met adobehuizen en verder helemaal niets. Het was heerlijk weer, lekker zonnetje, het lijkt wel alsof de winter het een beetje heeft opgegeven (yeah!!). Veel toeristen, maar ook vanuit Argentinië en veel artesanias die werden verkocht. We genoten van de empanadas, kwamen een kunstenares tegen die van een Franzoos was gescheiden en persé op de foto wou. Ik heb een paar prachtige tegeltjes gevonden om mee te nemen naar huis met een lamaprint (de rugzak begint aardig zwaar te worden nu). Het hoogtepunt was natuurlijk het ´stierengevecht´. Het lukte niet meteen om een plekje te vinden, want het was ontzettend druk, maar uiteindelijk vonden we een plekje op de muur van de arena. Het was grappig om te zien hoe sommige stierenvechters eigenlijk heel bang waren voor de (magere) stieren en heel hard weg liepen, ook al leek de stier soms niet te reageren. Het was de bedoeling om de hoofdversiering die ze om hadden voor deze gelegenheid van het hoofd af te pakken - en daarvoor moesten ze toch aardig dicht bij de stier komen.
Een paar stieren hadden het spelletje door en renden als een gek achter de rode doek aan - of richting de tribune, wat ik toch best eng vond, omdat Mireya een knalrood shirt aanhad en de stier een aantal keren vervaarlijk onze kant op kwam stuiven. Een dagje heerlijk rondslenteren en toen we uiteindelijk een wijntje dronken, kwamen we Ekaterina en Francisco weer tegen - gezellig! Je komt toch steeds weer dezelfde mensen tegen, leuk is dat. Ik had gedacht dat de avond zou eindigen met dansen, maar de meeste mensen hadden de bus alweer naar huis gepakt, dus besloten wij hetzelfde te doen.
Want de dag erna zouden we naar La Quiaca gaan en de grens oversteken naar Bolivia. Wel fijn om samen met Mireya de bus te pakken. Vlak voor La Quiaca was er een wegblokkade en werden we verzocht uit te stappen. Het was gelukkig maar 5 minuten lopen en daar konden we zo weer een lege bus van dezelfde organisatie instappen - dus eigenlijk was het wel heel goed geregeld. De douane was ook geen enkel probleem - ook al was mijn visa bijna verlopen - oeps. Ik dacht dat ik in juni in Brazilië was geweest, maar dat bleek mei te zijn en dat had ik van tevoren natuurlijk niet gecheckt, omdat ik ervan overtuigd was geweest. Maar goed, zelfs al is je visa verlopen, dan betaal je 50 pesos en is er verder niets aan de hand. Goed om te weten. We zagen Bolivianen met kilo´s en kilo´s producten in hun gekleurde kleden om hun rug geknoopt in sneltreinvaart de grens oversteken. Niet normaal, het leken wel ijverige mieren die onverstoord doorrennen. Indrukwekkende video´s zijn dat geworden, echt bizar.
En eenmaal in Bolivia vond ik het echt weer te gek om hier te zijn. Maf hoe elk land zijn ´eigen gevoel´ achterlaat. Ik dacht dat Bolivia misschien iets minder zou zijn na Argentinië, maar niets is minder waar. Ik vind het heerlijk om al die mooie mollige vrouwen met hun prachtige geknoopte vlechten en bolle rokjes met ophaalkousen te zien. En de standjes op straat waar ze alles verkopen, ipv de winkeltjes die je veel meer had in Argentinië. En hoe ze werken met zulke enorme basisoplossingen - als je iets wilt dichtknopen kijk je om je heen wat je vindt - en als je geen touw vindt, maar riet, nou dan knoop je het gewoon met riet dicht. Schitterend vind ik dat, omdat ik zelf ook vaak onzinnige (?) ideeën heb die ik heel logisch vind en waar ik zelfs trots op kan zijn, maar m´n familie en exvriendjes altijd tot waanzin leidden. Hier wordt deze kunst gewaardeerd! En je ziet het overal om je heen. Verder is het fantastisch om steeds te worden aangesproken door Boliviaanse omaatjes, die je tijdens een busritje verzorgen alsof je hun eigen kleindochter bent. Ik voel me hier thuis - maar zou op dit moment overigens niet tussen de drie landen kunnen kiezen.
Mireya pakte de trein naar Uyuni en ik besloot nog wat winkeltjes te bekijken. En kwam wederom Ekaterina en Francisco tegen. Wat een grap - dus samen een hapje gegeten. Ik vond het geweldig, want de avond ervoor hadden Francisco en ik een boeiend gesprek gehad en was hij op het station in Abra Pampa bijna zijn vijf edelstenen verloren die hij van een vriend had gehad. Hij bood me een steen aan, maar ja, hij had ze gekregen, dus dat weigerde ik netjes. Maar later zei hij iets in de trant van dat die vriend had gezegd dat hij het zou weten wanneer hij welke steen aan wie zou willen geven. En hij had er verder niets meer over gezegd, maar diezelfde avond toen ik naar ons hostel liep vond ik ineens een van die stenen in mijn trui. Geweldig vond ik dat. Nu kon ik hem bedanken. Ekaterina had last van de hoogte en vervolgens kwamen we twee Duitsers tegen. Felia, die ik in Tucuman had ontmoet en een vriend van haar Valentin.
Gezellig! Want zij gingen ook naar Potosi en daar zou ik hen weer zien. De bus van Villazon naar Potosi duurde bijna elf uur en was een nietnormaal hobbelige weg. Zo erg dat je hoofd gewoon tintelde als je die even tegen de leuning liet rusten. Lang leve de mp3, waardoor het me toch lukte een paar uurtjes weg te soesen. En het is eigenlijk net als met een bevalling: wat erin zit, moet er uiteindelijk wel uit, of je het nou wilt of niet - als je instapt zit je toch heel die rit uit, of hij nou prettig is of niet. Nou ja, misschien niet een hele goeie vergelijking, maar daar moest ik aan denken.
Onderweg kwam ik een Franzoos tegen, met wie ik op een van de tussenstops een gezellige maté heb gedronken. Mijn buurman was een Boliviaan die in Mendoza, Argentinië werkte. En ook al had hij getekende tatoo´s op zijn armen - ik had toch het gevoel dat hij me een beetje beschermde onderweg, dus dat was wel fijn.
Uiteindelijk bij een Frans stel in de taxi gestapt, want ik had geen zin om die alleen te pakken. Al mijn Frans is geblokkeerd! Ik kan het verstaan, maar geen woord praten, want het is net of het allemaal dezelfde woorden zijn met een andere uitspraak. Oh well, met handen en voeten kom je een heel eind. Helaas hadden ze in hun hotel alleen maar dure kamers en besloot ik een paar straten door te lopen naar een leuk hostel (residencial felcal) met een patio, wat wel een beetje leek op het hostel in Sucre (residencial bolivia).
Het was inmiddels zes uur ´s ochtends en ze hadden een kamer, maar dan moest ik wel deze nacht betalen. Hoezo nacht? Zes uur is ochtend voor mij. Dan moest ik tot acht uur wachten. Nou prima, want ik had een boek bij me en mijn dagboek, geen probleem. En daar moest ik heel erg om lachen - want dit liet maar weer zien waar geduld en vriendelijkheid je brengt. Ze wilden eigenlijk niet dat ik daar twee uur ging zitten, omdat ze zelf wilden tukken en vonden het na nog geen vijf minuten eigenlijk wel goed dat ik toch meteen mijn kamer kreeg. Nou prima! Dus toch nog even lekker getukd voor ik de dag ging beginnen in Potosi, de mijnenstad.
Ik ga nu een hapje eten met Jimme, een Hollander die ik bij een magisch warm meer in Tarapaya heb ontmoet - daar ga ik jullie gauw over schrijven.
Ha en wie het tot hier gered heeft: ik bewonder je, want dit is volgens mij tot nu toe het langste bericht dat ik tot nu toe heb geschreven :-)
Dikke kus,
Esther
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
