Laatste keer jungle
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
25 Augustus 2007 | Bolivia, Sucre
Ik heb de vlaggen en de straten vol mensen een beetje gelaten voor wat het was en nog gezellig een middag in de Mirador gezeten. Nog een keer die lekkere pasta met walnoten en verse aardbeien jus d´orange, mmm. Lekker schrijven in mijn dagboekje met een lekker muziekje op de achtergrond. Van eventuele onrust merk je dan helemaal niets.
Aan het einde van de dag werd er gewaarschuwd dat de wegen weer zouden worden geblokkeerd. En in Santa Cruz bijvoorbeeld was de busterminal geblokkeerd, dus daar gingen al geen bussen meer heen. Ik vond het nog even spannend of mijn bus zou vertrekken, maar wonder boven wonder, hij vertrok nog stipt op tijd ook. Prima!
Ik zat naast een vriendelijk meisje, echt een poppetje, want om een hele rit mooi te zitten zijn en rechtop te zitten zonder het je comfortabel te maken, pff, aan dat soort opgaves begin ik niet meer. Lekker mijn mp3, trui op schoot en ogen dicht. Een prima rit. Volgens mij moet het prachtig zijn om dat overdag te doen, omdat je prachtige bergen doorkruist, maar ´s nachts lijkt de tijd een stuk sneller te gan en is het ook een stuk koeler.
Om vijf uur kwam ik aan in Cochabamba. Ik stond daar met mijn gigarugzak en er waren natuurlijk zat mensen die me naar mijn hotel wilden brengen. Maar ja, het verhaal van Ingrid zat nog vers in mijn geheugen en ik had natuurlijk geen zin om beroofd te worden. De micro´s reden nog niet, maar zowaar, ik kwam een man tegen bij wie ik al eens eerder in de taxi had gezeten. ´Ik ben veilig´ zei hij, maar dit keer geloofde ik het ook omdat ik hem herkende. Prima. Ik had het hotel een mailtje gestuurd dat ik er aan zou komen, want inmiddels ben ik er zo vaak geweest, dat ik ook het liefst daar overnacht. Hun zoon deed open met ´geen plaats´ (hij is niet zo gewillig), maar toen ik aangaf dat ik zijn zus had gemaild, was het geen probleem. En ik kreeg ik zowaar weer dezelfde (heerlijke!) kamer. Te gek!
Lekker mijn ogen dichtgedaan tot een uur of tien en toen maar weer eens op pad. Eerst weer wat drukkerijen langs voor die tshirts en daar kan ik wel een goeie prijs regelen. Het probleem blijft de shirts. Of het worden goedkope vormloze shirts waar ze veel winst op kunnen maken, maar die er niet uit zien. Of het worden topshirts, maar die kosten het dubbele en dan kan ik er ook maar de helft van kopen, een stuk of 75 en dat is weer niet zoveel. Maar dan heb je wel een mooi shirt. Hoe dan ook, het bleek allemaal niet in een week geregeld te kunnen worden, maar ik ben wel weer een stapje verder. Moet ook maar een beetje genoegen nemen met het feit dat het hier allemaal wat langzamer gaat, zo is dat nu eenmaal. Die dure shirts kunnen bij een bedrijf kant en klaar worden afgeleverd en dat is wel handig voor vervolgorders. Dus als ik terugben ga ik dat met hen in werking zetten, tenzij ik nog iets anders vind in Santa Cruz.
Ik heb de hele dag op de markt rondgeslenterd om andere shirts te vinden - en hoewel de markt GIGANTISCH is, was er niets anders te vinden. Ok, klaar met m´n marktonderzoek. Wel jammer, want ik had heel graag de shirts willen meenemen naar Villa Tunari, maar goed, ik heb dalijk nog drie maanden en dat is meteen een goede reden om weer terug te gaan.
Sylvia en Marieke (de Hollanders) zouden te vinden zijn in Casablanca, hét café, waar ik nog nooit was geweest. En we hebben weer twee heerlijke gezellige avonden gehad. Het zijn net Maaike en Nienke, dus dat voelde lekker vertrouwd. Een avondje salsadansen in voor de verandering eens een leuke barachtige discotheek. Allemaal inmiddels bekende Spaanse nummers en Pedro, een vriend van Sylvia en de eerste mooie Boliviaan tevens salsaleraar (overigens net Vincent Ruub als je die nog kunt herinneren) die met Marieke de sterren van de hemel danste. Wat wil je nog meer. En gisteravond nog een gezellige afsluiter in een Japansachtig tentje met een Braziliaanse naam en herriemuziek. Maar gezellig was het wel.
En op de valreep, ook al was ik het niet van plan, een superjurkje gevonden voor de bruiloft van Noor en Wim - Cochabamba heeft zich weer bewezen.
Nu sta ik op het punt om op de bus te stappen naar Villa Tunari. Nog even een weekje bij de apen, ik sta te trappelen van ongeduld. Ik heb ze zo gemist! En verlang er echt naar om nog even in het ritme van de jungle te werken. Lekker fysiek bezig, lekker de hele dag buiten, Nena en Raul en Benita weer zien en heerlijk mijn apen weer begroeten. Ik ga er van genieten en laat gauw weer van me horen.
Een dikke kus vanuit hier,
Esther
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley