Wil je me helpen?

Lieve allemaal,

Ik ben weer bij mijn apen! Wat is het heerlijk om hier weer te zijn, de warme zoete vochtige lucht te voelen, de bergen met de stroken wolk weer om me heen te zien en mijn apen weer op mijn hoofd, schouders, buik en laars te hebben zitten. Het is echt een stukje thuis geworden. En ik ben weer warm onthaald.

Voordat ik ga schrijven hoe leuk het hier allemaal wel niet is voor de derde keer :-), wil ik jullie eerst graag vertellen dat ik ben geschrokken. En dat ik hoop dat jullie me willen helpen.

Inti Wara Yassi huurt het park en alle gebouwen erop, het is geen eigendom. Nu wil de eigenaresse van de gebouwen (na acht jaar) plotseling over twee weken de gebouwen in de verkoop zetten, omdat ze wil stoppen met de verhuur ervan. Het gaat om het café, de dierenartskliniek, de quarantaine, het vrijwilligershuis en een hostel waar vrijwilligers slapen, een kantoor is en opbergruimte voor spullen die gebruikt worden. De rest van het park waar de dieren wonen, wordt gehuurd van de overheid. Vraagprijs van de gebouwen is $30.000 dollar en dat is geld wat Inti Wara Yassi (IWY) op dit moment niet heeft.

IWY wil het graag in handen houden, want als de panden verkocht worden aan een derde, dan gaat dat problemen opleveren, omdat de dieren die los zijn bijvoorbeeld gewend zijn om zich op dit terrein te begeven. Bovendien kunnen ze zonder het café (inkomsten!) en de kliniek (opvang en verzorging van dieren) het park niet draaiende houden. En kunnen de gebouwen niet makkelijk worden vervangen.

Het geld dat ik had gereserveerd voor de t-shirts wil ik graag aan Nena geven (zij leidt het park). Dat is een begin. Daarnaast hoop ik, en het is maar een gedachte, dat er misschien mensen zijn die een paar euro willen doneren. Zelfs als is het maar een euro. Als ik zie hoeveel mensen mijn website bijhouden (dat zijn er toch bij elk bericht weer een paar honderd) en als iedereen een paar euro´s zou willen bijdragen, dan kan ik voor het park toch een heel bedrag bij elkaar verzamelen.

Ik heb een rekening geopend voor de projecten die ik op mijn reis tegenkom: 462109194 ten name van Priority to Passion te Rotterdam, je kunt het ook vinden op www.prioritytopassion.com. Ik hoop dat als alle vrijwilligers op deze korte termijn fondsen proberen te werven, dat we het dan misschien voor elkaar krijgen. Met zijn allen een klein beetje, dat moet toch lukken. Hou je van dieren of waardeer je de reis die ik aan het maken ben - ik zou je ontzettend dankbaar zijn, omdat dit project me echt aan mijn hart gaat. Ik moet er niet aan denken dat het in handen van iemand anders valt...

Dat was het eerste schokkende nieuws. Daarnaast hebben we gisteravond een bijeenkomst gehad met alle vrijwilligers om te praten over de diefstallen die er de laatste tijd hebben plaatsgevonden. Twee Australische jongens zijn een film aan het maken van hun reis waarbij ze allemaal vrijwilligersprojecten afgaan. Hun camera´s en filmmateriaal van de afgelopen vijf maanden is gestolen in de week voor mijn komst. Daarnaast geld van de fundraisers die zijn gehouden en geld dat de vrijwilligers betalen bij aankomst. Er werd gesproken over een extra nachtwaker om alles in de gaten te houden. We hebben de huidige nachtwaker Willie gisteravond voor het eerst ontmoet and guess what - we hebben meteen een spannende nacht gehad, want de dader is vannacht gepakt. Het bleek een Boliviaanse jongen (Ever) te zijn die regelmatig naar het park komt om een handje te helpen. Hij is een bekende en was voor Nena als haar zoon, omdat ze hem al kent vanaf het moment dat hij in een kindertehuis woonde en ze heeft hem altijd haar huis aangeboden om te slapen als hij in het park was. Het was verschrikkelijk: om vier uur werd er op de deur gebonkt ´we hebben jullie nodig en camera´s´! Alle mannen verlieten het huis met mijn camera om uit te zoeken wat er aan de hand was. De meiden bleven achter met de deur op slot. Willie en de mannen op weg naar de casa de voluntarios (vrijwilligershuis). Nena had iedereen aangegeven dat waardevolle spullen in haar kluis konden worden opgeborgen - en Ever was begonnen aan de onmogelijke klus deze open te breken. Het lijkt er dus op dat iemand in het park hem steeds tipt over waar geld of andere waardevolle spullen worden bewaard. En wie dat is weten we nog niet, maar het is een nare gedachte.

Een van de jongens van het park was zijn nachtronde aan het zien en had gezien dat de deur van het kantoor open was. Hij sloeg alarm, Nena kwam en voordat Ever het wist stond het huis vol met Willie en alle mannelijke vrijwilligers. Politie erbij en alles. Hij heeft flink wat klappen opgevangen en wil geen woord zeggen. Maar vooral de teleurstelling van Nena en de vrijwilligers die hem kennen was bitter. Iemand die je vertrouwt, die je duizenden euro´s afhandig heeft gemaakt. Van een park dat op vrijwilligers draait en geen cent te makken heeft, omdat ze het allemaal nodig hebben en investeren. Aj. Ze heeft het niet makkelijk met wat er op dit moment allemaal gebeurd, ik heb echt met haar te doen. Unbelievable.

Dus ja, dat is me wel een spannende week. Zowiezo de dag die er vandaag op volgde. Iedereen was natuurlijk een beetje van slag. Dat begon al bij het feit dat in ons park Theo (één van de twee alfamannetjes aan een touw) ineens drie meter dichterbij kon komen dan normaal. Op deze wijze had hij de dag ervoor Olivia, een Amerikaanse vrijwilligster, flink te pakken gehad in haar arm: zes hechtingen. Toen ik Vladimir zocht om dit te verhelpen (hij is de enige die bij de mannetjes in de buurt kan komen), kwam hij verschrikt op me afrennen: we hebben geen fruit om de lunch mee te bereiden! Ok, hij het park in, ik achter op de motor bij Luis de dierenarts (die terugging naar de politie voor het hele verhaal van vannacht) en ik in mijn uppie naar de markt om bananen te kopen. ´Maar ja! Ik heb geen bananen. Ik heb geen bananen vandaag`. Wat dan? Dan maar tien ananassen, honderd sinaasappels, vijftien papaya´s en de vijftig bananen die je wel hebt. Hup in een taxi, de brug over en net op tijd....

Na de lunch wilde ik gaan wandelen met Tomasita en Laura, met Esperanzo, een kleintje, op mijn nek. Een heerlijke wandeling door de jungle, wat ik twee jaar geleden nog vermoeiend vond, maar waar ik nu echt van kan genieten. We kwamen langs Gato de puma en ze vertelden dat ze door een paar capucijnerapen waren lastiggevallen. Dat gebeurt af en toe. Helaas waren de troublemakers nog niet vertrokken en gingen ze even later allemaal achter Tomasita aan. Het waren Cachito en el Jefe (de capucijneralfaman) en hun groep apen. Zo gauw ik kon bond ik Laura en Tomasita aan twee bomen en keek ik of ik de meiden van Gato kon bereiken. Maar ze hoorden me niet, dus ik moest het echt zelf zien op te lossen. Dat was slecht nieuws, want ik had Cachito en el Jefe niet eerder samen gezien, ze gingen goed los. Trokken aan Toma´s touw en ik kon niets doen om haar te verdedigen zonder zelf gebeten te worden. Dat was echt verschrikkelijk om te zien! Want je voelt dat je er tussen moet springen om haar te beschermen, maar tegelijkertijd zou ik mezelf en Esperanzo in gevaar brengen. De twee gingen er op een gegeven moment van door, het krijsen werd minder. Ik bedacht me geen moment, bond de touwen om mijn middel en begon met een vaart af te dalen om zo snel mogelijk het park te bereiken, waar ze veilig zouden zijn. Tomasita was flink gebeten in haar staart en haar hand, ze trilde van angst. Ze wilde niet meekomen, maar Victor, een andere capucijneraap bedacht dat hij mij nog een aandenken wilde achterlaten. Hij hopte naar me toe, niet eens agressief, beet me, maar niet te hard. Realiseerde zich dat en kwam terug om me goed te bijten, perforeerde mijn huid en liep weg. We zaten duidelijk in hun territorium. Bij mij was de schade niet groot, zelfs nauwelijks het vermelden waard. Maar ik voelde me echt rot naar Tomasita toe. Die was behoorlijk toegetakeld. En ik had niets kunnen doen.

Wat een dag. Maar niet alle dagen zijn zo. Er is geen dag hetzelfde. Ik ben in ieder geval heel blij met het weer, want het is nu winter. We hebben een paar regendagen gehad, maar ik heb goeie kleren bij me en heb in ieder geval geen last van allergie. En dat is een opluchting! Dus terwijl iedereen zich uitlaat over hoe koud het wel niet is, loop ik vrolijk huppelend rond. Liever koud dan zwetend warm met alle insecten. Maar het wisselt af. Vandaag scheen de zon weer, tot het te warm wordt, dan gaat het weer onweren en regen en dan koelt het weer af. Ik denk dat dit de beste tijd is om dit park op te zoeken.

Wat heb ik nog meer meegemaakt. Chiquita herkende me opnieuw, de schat. Dat is wat je hoopt en weer was het zo, magisch. Zo tof hoe ze je met haar knorgeluidjes komt begroeten. Voor degenen die dat weten, zij is de aap die een jaar lang op mijn bureaublad op mijn pc heeft gestaan. Haar baby Carlina is op dit moment heel mager, omdat Chiquita geen melk meer heeft om borstvoeding te kunnen geven en het heel moeilijk is haar met de hand te voeden. De kleintjes zijn enorm gegroeid en lijken niet meer op de apen van zes maanden terug. Alfito is heel blond geworden, wat raar is, want het zijn zwarte apen en een stuk slanker en groter. Dat wordt nog een alfamannetje! Nu al probeert hij zijn grote voorbeelden Ougie en Theo na te bootsten met zijn armen en zijn ge oeh oeh. Mooi ventje. Octavio gooit nog steeds zijn buik in mijn gezicht om me te beschermen terwijl hij tevreden knort over hoe goed hij dat wel niet doet. En Parasita (ofwel Tinita) kruipt ineens bij me op schoot nu ze zwanger is. Zij kwam nooit bij mij in de buurt en gaf me alleen van een afstand sexy faces.

Negra heeft het helemaal te pakken: sexy faces sinds dag een en durfde niet in de buurt te komen. Maar sinds de eerste junglewalk sprong ze ineens op mijn laars om daar vervolgens niet meer vanaf te komen: ze is verliefd. Het is zo mooi om te zien hoe emotioneel deze apen zijn, het zijn net mensen. Ze kijkt me aan of het goed is en kneed dan mijn been fijn. Ik heb ook Ougie en Nenita (ik heb nog nooit zo´n dikke aap gezien en nee ze is nog steeds niet zwanger) betrapt op ´het maken van een baby´ en dat was bizar menselijk om te zien. Ze ging achter hem zitten, keek hem aan en vroeg om toestemming om tegen hem aan te mogen zitten, waarop hij tevreden knorden en ze heel voorzichtig te werk gingen. Niets is zoals bij de capucijneraapjes die ervoor gaan en soms geweldadig nemen wat ze willen.

Nicole is nog steeds een oproerkraaier en mijn haar is niet veilig bij haar. Ze komt aanslingeren via de touwen, grijpt naar mijn bandana en haarelastiekjes en rent er dan trots als een wildebras vandoor. Dana heb ik al een paar dagen niet gezien, omdat ze rondhangt bij de hostels en helaas waarschijnlijk binnenkort aan een koord gaat tot ze weer bij de groep blijft. Anders is de kans groot dat ze wordt overreden op de enige grote weg die we hebben in Villa Tunari, of dat mensen uit het dorp haar vangen en verkopen of thuishouden (ze is immers niet bang voor mensen).

Ik zit weer helemaal in mijn routine. Vandaag voorzichtig naar beneden getrippeld om twee plastic bowls uit Ougies terrein te halen die naar beneden waren gevallen. Op dit moment ben ik de enige die hem kan vasthouden, omdat hij mij ergens toch nog kent. Na mijn vertrek heeft hij een Boliviaanse vrijwilliger flink gepakt, dus je moet heel voorzichtig en voorspelbaar zijn als je met hem omgaat. Het is trouwens prachtig om te zien hoe onwennig enthousiast hij met de kleinste babies omgaat. Hij vindt het zo geweldig om aandacht te krijgen en gooit meteen zijn staart om hun nek, waardoor ze verschrikt zo snel mogelijk onder zijn verstikking proberen weg te komen.

What can I say... ik vind het heerlijk om weer terug te zijn. Ook al is het maar een weekje, ik heb in ieder geval weer wat aluminium emmers, jodium en klippen mee kunnen nemen om ze te helpen en kan in het park een handje meehelpen. Niet alle vrijwilligers zijn van hetzelfd genre trouwens. Je hebt hier mensen die helemaal verliefd worden op hun dier en het park en je hebt mensen die stoere foto´s willen laten zien van hun reis. Zo ook gisteren. Mauricio (alfamannetje van de slingerapen die in het capucijnerapenpark verblijft aan een touw) had een nieuw touw gekregen en kon daardoor bijna het pad van de toeristen bereiken. Edwin, een vrijwilliger uit Colombia die zijn laatste dag had (omdat hij had besloten twee weken eerder dan afgesproken te vertrekken, omdat hij geen zin meer had om ´dingen voor iemand anders te doen´) vond dat wel interessant en liep steeds dichter bij naar de klif om een goeie foto met flits te nemen. Mauricio, die er aardig vervaarlijk uit kan zien, ging helemaal uit zijn dak, liet zijn tanden zien en krijste het uit om zijn territorium te verdedigen. Maar Edwin, die een probleem had met mensen die hem vertellen wat hij moet doen, ging nog een stukje dichterbij staan. Er is verder niets gebeurd, maar het ging iedereen te ver dat hij Mauricio daar zo stond te provoceren. Ik trok hem aan zijn fototoestelriempje, waar hij natuurlijk helemaal niet van gediend was, en na een mooi ogenspel ´als blikken konden doden´ droop hij gelukkig af. Dat soort vrijwilligers kun je missen als kiespijn. Maar goed, zijn koord is inmiddels ingekort en alles is weer terug in vertrouwde staat. En Edwin is inmiddels vertrokken. Prima.

Nog een paar dagen te gaan. Drie september ga ik mijn reis naar Lima weer vervolgen. Ik ga jullie waarschijnlijk vanuit Cochabamba Bolivia of Arequipa
Peru weer mailen.

X

Esther