Bijna m´n vlucht gemist :-)

Zoooo wat vliegt de tijd!! Ik kan het bijna niet geloven dat ik morgen op het vliegtuig stap. Het was maar goed dat ik een herinneringsmail kreeg van mijn hotelreservering, want ik had me bijna een dag vergist: ik dacht dat ik de 12e terug zou vliegen ipv de 11e. Oeps ;-).

De terugreis is goed verlopen - ik heb zelfs genoten! Ik vond het jammer om de jungle te verlaten - ook omdat ik na een week de andere vrijwilligers eigenlijk pas echt leerde kennen en een band met ze opbouwde. Maar ik ga in november terug en dan heb ik weer wat meer tijd.

Het hele Inti Wara Yassi netwerk is inmiddels in gang gezet om geld in te zamelen. Er worden van alle kanten emails gestuurd door betrokken vrijwilligers die iets voor de redding van het park willen betekenen. Het moet lukken! Ik wil iedereen die een bijdrage heeft overgemaakt echt heel erg bedanken. Met het geld dat ik gereserveerd had voor de t-shirts heb ik in ieder geval 350 euro kunnen overmaken... Super mensen!

De laatste paar dagen in het park waren spannend, omdat er steeds meer vrijwilligers vertrokken en de nieuwe stroom een beetje op zich liet wachten. Dat is een probleem, want dat betekent dat niet alle dieren hun wandelingen kunnen maken of dat ze halve dagen verzorgd worden ipv hele dagen. Ook bij de spiders werd de sfeer wat gespannen. Van de vijf mensen zouden er vier mensen binnen een week vertrekken - en dat zag Joanne, degene die zou overblijven, natuurlijk niet zitten. Tot overmaat van ramp begonnen de capuchino´s steeds meer in ons territorium te domineren. Er was geen rustige maaltijd meer, omdat er steeds trammelant uitbrak als er capuchino´s bij de eettafels van de spiders eten probeerden weg te stelen. Ik moet stiekem ook wel om ze lachen hoor, want ze kijken zo onschuldig, glippen dan snel de tafel op, wetende dat ze iets doen wat we niet accepteren, nemen dan meer eten in hun armen dan ze kunnen vasthouden, rennen weg en verliezen de helft. Het gevaarlijke is dat als er een begint te krijsen vanuit verontwaardiging (een varken stelt er niets bij voor), de hele groep capuchino´s komt en de alfamannetjes daarvan meestal lastig weg te jagen zijn.

Op Taotao na. Hij is de enige capuchino die denkt dat hij een spider is. Ik weet niet of het natuurlijk is, maar Parasito en Isabella laten zich graag door hem vlooien. Het is een grappig gezicht, zo´n kleine blonde aap, die het de grote zwarten naar hun zin maakt.

Omdat er in het monkeypark ook te weinig mensen waren, paste ik op een middag tijdens de lunch op het monkeypark, terwijl Pam alleen bij de spiders was. Er waren ontzettend veel toeristen dat weekend, je kon de chaotische energie bij de apen voelen. Ze kwamen en gingen, waren nieuwsgierig, gingen met hun rappe handjes in alle zakken om trouble te veroorzaken. Zo ook die lunch. Een stel met hun dochter hadden de mooiste video en camera apparatuur bij zich. Ik waarschuwde ze netjes dat de capuchino´s grijpgraag zijn en ritsen kunnen openen, maar nee, alles was onder controle volgens hun. Bueno, totdat Bhuddy langskwam en de camera uit zijn cameratas wilde pakken. Of ik kon helpen - ja, dat is dus lastig.

Ik probeerde zijn aandacht te trekken, maar camera´s zijn heel interessant (er moeten er minstens 500 in de jungle verstopt zijn...). Hij opende behendig de rits, pakte de camera, gooide de batterijen eruit en verdween. Beduusd keken de toeristen hun camera achterna. Uiteindelijk kon ik de camera voor twee sinaasappels ruilen en liet hij het op de grond vallen. Ik bukte voorzichtig om de zak die er naast lag eroverheen te draperen, zodat hij er niet alsnog mee vandoor ging. Maar de slimmerik had het door, keek me aan met een blik van ´wat ben jij van plan?´ en dreigde me achterna te komen. Nou was dit dezelfde aap die me tijdens de wandeling met Tomasita had gebeten (ook al dacht ik toen nog dat het Victor was) dus ik was op mijn hoede. Ik pakte een steen om hem te dreigen dat hij op redelijke afstand moest blijven - maar voor ik het wist slaakte hij een verontwaardigde kreet en had ik de BIG chief op mijn rug zitten die snel zijn tanden langs mijn achterhoofd sneerde. Nou lijken die dingen altijd erger dan het is, het bloedde als een rund, maar het was uiteindelijk maar een sneetje van twee centimeter. Dat stelde niets voor bij de hechtingen die hier af en toe worden gezet.

De toeristen waren geschrokken, maar bleven heel rustig. Ik nam ze mee het park uit, op zoek naar Vladi die dan maar moest gaan kijken of de camera er nog lag. En gelukkig was dat zo - in ieder geval nog iets gered! Maar ik had het wel een beetje gehad met de chief, want soms valt hij iedereen lastig, dan weer zie je hem een paar weken niet. Vladi beloofde vanaf nu weer mee te lopen als een soort securityguard als we met het eten door het park lopen en met hem in de buurt voel ik me altijd veilig. Maar oh oh oh. De chief en Bhuddy en Cachito, dat is een gevaarlijk stel samen, waar je niet veel tegen kunt beginnen.


Ik pakte de bus naar Cochabamba na heeeeel lang gewacht te hebben. Helaas was mijn favoriete hotelletje vol (Hostel Colonial, wat overigens binnen twee maanden een nieuwe eigenaar krijgt), maar gelukkig wist ik nog een ander hotel waar de twee Hollandse meiden die ik eerder had ontmoet hadden overnacht. Prima! Ik kwam zowaar op straat nog een ander Hollands meisje tegen die we waren tegengekomen toen we waren uitgegaan. Zo voel je je helemaal thuis in Zuid Amerika ;-). Ik besloot wat posters van Inti Wara Yassi uit te gaan delen om op te hangen, omdat je overal folders tegenkomt van de andere charity organisatie in Villa Tunari, maar niet van het park. En ze staan te springen om vrijwilligers! Ik was verbaast hoe gretig iedereen ja zei, helemaal omdat het plakposters waren, die je niet makkelijk van je schone ruiten kunt verwijderen. Er reed zelfs een man langs in een auto die de posters bijna uit mijn handen trok omdat hij zelf een hostel had! Nou prima!

Die was ik dus zo kwijt. Ik heb lekker een dagje door Cochabamba geslenterd en vervolgens de nachtbus naar La Paz gepakt. Een prima rit en lekker geslapen, fijn is dat. En geen gekke dingen onderweg. Ik besloot naar een ander hostel te gaan, omdat ik La Paz geen leuke stad vind, omdat er steeds wat gaande is en dat gevoel moest maar eens veranderen. Ik vond een hotel vlak bij het station, vol jongelui - gezellig! Bij de prijs zat een drankje in hun eigen bar in en ze boden ook avondeten aan. Kijk, dat had ik net nodig. Ik vond wat mooie boeken (lekker voor de laatste week, want ik was alweer door mijn collectie heen) en slenterde wat door La Paz. Kocht wat wol op de wollenmarkt om een leuke sjaalherinnering te breien met al mijn gedachten van de afgelopen maanden en keek mijn ogen uit. Heel La Paz lijkt wel een grote markt, niet normaal. Ik at een lekkere salade, kwam een Duits meisje tegen dat daar twee maanden in een ziekenhuis zou werken, het plenste ineens van de regen en ik tikte nog wat mailtjes weg. Tijd om mijn busticket naar Arequipa te kopen. Ik werd lastig gevallen door een straatjochie dat me heel de stad wilde laten zien. Het begon natuurlijk allemaal heel leuk, maar toen ik steeds in drukke menigten zijn handje op mijn broekzak voelde had ik het wel een beetje gehad. ´Maar ik steel niet´ zei hij verontwaardigd. Nee, maar je valt me lastig als je steeds je hand naar mijn kont laat glippen - voor zo´n jong jochie! Hij was zeker wat van plan, want hij misleidde me met de straten, terwijl ik heel goed wist wat ik was, dus ik besloot dan maar meteen de bar in te stappen voor mijn drankje.

Gezellig! Een Ierse barman die een paar jaar in Nederland had gewoond en de grappigste uitdrukkingen kende en twee Australiërs die ik voor Engelsen aanzag (sorry!!). Het leken oergewone gasten, maar bleken hele toffe lui te zijn. We hebben uren gekletst over van alles en nog wat en besloten uiteindelijk die avond te gaan stappen. Ok, ik had gedacht een vroeg avondje, want lange busrit, maar een beetje moe zijn en dan lekker kunnen slapen was ook een prima idee. Ik had zowaar een goed gevoel bij La Paz!

We stapten de eerste bar binnen, maar op een paar dronken Engelsen na was daar niets te beleven. De volgende bar was dicht en RamJam bleek heerlijke salsamuziek te hebben. Het was genieten! Een live band en ik kende alle nummers, zalig! De heren vonden het helemaal niets kon ik aan ze zien, maar ze waren vastbesloten het mij naar de zin te maken en hebben zeker een uur staan swingen. Nou daar had ik respect voor. Nog nooit met je heupen gewiegd en dan zonder gêne staan dansen. Heerlijk was het. De laatste tent had meer hun muziek. Uiteindelijk een leuke avond gehad en omdat ik toch nog een paar uurtjes wilde tukken, ben ik netjes naar huis gebracht.

Waar nog twee gezellige Engelsen aan het ouwehoeren waren. Ik heb gezellig met ze gekletst, totdat ze een lijntje coke wilden snuiven - en dat leek me niet zo verstandig om deel van uit te maken - daar had ik dan mijn excuus om echt te gaan slapen. Het was een heerlijk bed, ik vond het jammer om het zo snel alweer te moeten verlaten.

De rit naar Arequipa was ook prima. Voelde me wel heel de rit misselijk (en nee dat was niet van de twee rumcola die ik had gedronken), maar zodra ik mijn ogen dichtdeed verstreek ook de tijd een stuk sneller. Ik was echt blij dat het allemaal zo snel ging en dat er geen trammelant was bij de douane. Ik heb daar nog op mijn gemak ´mensenfoto´s´ zitten maken, want het was een prachtig kleurrijk geheel. Er zaten twee zakenlui achter me die het prachtig vonden dat ik een sjaal aan het breien was (ahum) en me zelfs een beetje beschermden tijdens de reis. Fijn :-). Er waren zeker drie douanecontrole´s, waarbij de vrouw voor mij gepakt werd: ze had een joggingbroek vol stropdassen in een plastic zak en helaas voor haar pakten ze die er meteen uit. Tja, daar gaat dan je koopwaar, want dat mocht ze natuurlijk niet meer meenemen.

Arequipa was spannend. Want daar had ik de gids van de Cañon de Colca leren kennen, Guillermo. En ik hoopte eigenlijk na al die maanden dat ik hem weer zou ontmoeten. Ik had zo´n zin om met hem op de top van een berg te gaan zitten om over de Incatradities en het leven te praten - hij heeft zoveel levenswijsheid en kennis, daar wilde ik veel meer van weten. Hij heeft ook een boek geschreven over de tradities van de Condor, maar dat is nog niet in print. Ik had hem een mailtje gestuurd, maar natuurlijk nog niets van hem gehoord. Nou ja, als het niet zou lukken, zou ik lekker een dagje in het klooster gaan zitten (monesteria de santa catalina - prachtig!!) en een dagje eerder naar Lima gaan om Daniel te zien.

Ik liep langs zijn werk om te kijken of hij er was, maar nee en dacht toen, ach dat komt morgen wel. Ik ging een hapje eten, besloot op de valreep nog even mijn mail te checken om wat geld over te maken, en tatata, twee minuten nadat ik langs zijn kantoor had gelopen, een mailtje van Guillermo. Ik zou hem de volgende dag gaan zien. Te gek! Dus ik heb uiteindelijk een gezellige dag met hem kunnen bijbabbelen en vervolgens nog een dag in het klooster gezeten (daar ben ik nu al wel drie keer geweest, maar het is er zo mooi). Al met al weer een te gekke tijd in Arequipa.

En vanmorgen dus aangekomen in Lima. Ik ga vanavond Daniel zien om met hem nog een afscheidsdrankje te doen en dan stap ik morgen op het vliegtuig. Maf hoor!

Maar goed, voor degenen die dat nog niet wisten: van 12 - 30 september ben ik in Holland. Als je zin hebt om iets af te spreken, dan kun je me altijd mailen.

Bedankt voor jullie interesse in mijn verhalen tot nu in ieder geval. Ik weet het zijn soms lange lappen stof, maar dat is ook omdat ik zelf een geheugen als een zeef heb en het graag allemaal wil onthouden. Drie weekjes thuis, een bruiloft van een supervriendin en jullie weer zien - ik heb er nu zin in, ook al vind ik het niet makkelijk om het eerste gedeelte van mijn reis achter me te laten: het is zo magisch... En zoveel gaver, mooier en indrukwekkender dan ik had verwacht - wat een cadeau. Maar ik heb nog acht weken te gaan als ik terugkom en dat is een leuk vooruitzicht.

Dag lieve mensen, tot gauw!

Liefs,

Esther